Η διπλή όψη του σπαθιού της δημοσιότητας (Νταβανέλος - Τζήμερος)

Του

ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΓΝΟΥ*

 

 

Σήμερα θα προβώ σε μια αυθαίρετη κακοήθη ενέργεια. Τουλάχιστον έτσι θα το δούν οι ζηλωτές των δύο ανωτέρω πρόσφατα εμφανισθέντων πολιτικών ανδρών. Θα προβώ σε κατ'αντιδιαστολή παραλληλισμούς θέλοντας εν κατακλείδι  να κάνω ένα πικρό σχόλιο για την ανεξέλεγκτη δύναμη των ΜΜΕ.

Απο τη μία ο ώριμος και σπασμένος αλλά κατα τη γνώμη μου μεστός Αντώνης Νταβανέλος (μεγάλο πλεονέκτημα σε μια εποχή που κυκλοφορούν φλώροι και ενοχλητικά yappy style πολιτικοί) και απο την άλλη ο νεώτερός του Θάνος Τζήμερος που όμως αυτός άφησε το μέχρι προσφατα γιλεκάκι του creative manager, το χωρίς γραβάτα κομψά όμως φορεμένο σακάκι και πουκάμισο και  υιοθέτησε κατανάγκην (;) το κοστούμι, που όμως του αναγνωρίζω πώς το φοράει με φυσικό τρόπο.


Ο πρώτος Ο Αντώνης Νταβανέλος ήταν μεγάλος ρήτορας, χάρισμα που ακόμη διατηρεί. Όσοι τον είχαν ακούσει, έστω και μια φορά στο Μεγάλο Αμφιθέατρο Σίνα (ΜΑΣ) στη Νομική (Σόλωνος και Σίνα), στις συνελεύσεις του Μαθηματικού, δεν πρέπει να τον έχουν ξεχάσει. Οι “καλές” συνελεύσεις του Μαθηματικού είχαν πάνω απο χίλιους φοιτητές και όταν μίλαγε ο Αντώνης δεν ακουγόταν κιχ.

(Στο Μαθηματικό της μεταπολίτευσης κυριαρχούσαν :  μαζική ΠΣΚ (ΚΚΕ), ανερχόμενη ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ),  ο ΔΑ (ΚΚΕ εσ), η ΠΠΣΠ (ΟΜΛΕ και μετά ΚΚΕ μ-λ), η ΑΑΣΠΕ (ΕΚΚΕ) και η ΑΠΣ (ΟΣΕ). Αργότερα ήταν και η Β’  Πανελαδική διάσπαση του ΔΑ απο την οποια προέρχεται ο ανανήψας και συνιδρυτής του Δικτύου 21 Χρύσανθος Λαζαρίδης).

Ο Αντώνης Νταβανέλος ήταν το μεγάλο αστέρι της ΑΠΣ (ΟΣΕ) απο την οποια αποχώρησε,  Ετσι σήμερα πολιτικά είναι ενταγμένος στην ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά), είναι μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα αν σας ενδιαφέρει να δείτε γιατι έφυγε απο την ΟΣΕ και πήγε στην Διεθνιστική Εργατική Αριστερά μπορείτε να επισκεφθειτε το athens.indymedia.org/front.php3  Ο Αντώνης Νταβανέλος δεν εκλέχτηκε βουλευτής στις εκλογές τις 6ης Μάη. Πιθανά θα εκλεγεί τώρα.

Απο την άλλη πλευρά ο Θάνος Τζήμερος για τον οποίον πολλά εχουν γραφεί, αλλά λίγα γνωρίζουμε για την πραγματική του πολτική πορεία.

Η  αφήγηση του για ψήφο που εριξε δυο φορές στη ζωή του, μία το 1981 και την άλλη επι Σημίτη αλλά και η παντελής αποχή του απο τα πολιτικά πράγματα με έμφαση στο αισχος των πανεπιστημίων όταν μπήκε στην ΑΣΟΕ προσωπικά μου μοιάζουν περισσότερο σαν ένα καλοδιατυπωμένο διαφημιστικό αφήγημα, με τις αναγκαίες δόσεις όψιμης λογικής, της λογικής που όλοι εμείς που λερωθήκαμε αποκτήσαμε  πληρώνοντας πολλές φορές το τίμημα της αφροσύνης μας ή γιατι όχι της τσογλανιάς μας.

Η λογική αυτή, η κοινή λογική βγήκε απο τα δικά μας αδιέξοδα, όχι απο την ευγενή αποχή του Θάνου, τον οποίο γνωρίζω λίγο και σε προσωπικο επίπεδο  εκτιμώ. Δεν έχω λόγους άλλωστε για το αντίθετο. Λυπάμαι που θα κακοκαρδίσω μερικούς φίλους της ΔΞ. 

Απο εκεί και πέρα όμως είμαι υποχρεωμένος να πώ πως και οι δύο (Αντώνης και Θάνος) έπεσαν θύματα των μηχανισμών της δημοσιότητας.

Ο ένας, ο Νταβανέλος δεν επεδίωξε την δημοσιότητα. Τον βρήκε αυτή.   (η επιλογή του έγινε χάριν ειλικρινούς συμπαθείας λόγω του  ιδεολογικής καθαρότητας που αυτός εκπροσωπεί, πάντοτε με γοήτευαν οι δια Χριστόν ή λαόν σαλοί. Θα μπορούσαν να επιλέξω κάποιον άλλο απο άλλη συνιστώσα) . 

Φανταστείτε κάποιον που χρόνια κλεισμένος στο λαγούμι του, σε έναν αέναο πόλεμο με το σύστημα, την ώρα που οι υπόλοιποι άνθρωποι παραδίδονται στο ξέφρενο πάρτυ της πάρτης τους και αυτός με συνέπεια παραμένει απομονωμένος απο φόβο  ή πιθανότερο ιδεοληψία και επεξεργάζεται την επόμενη ανάλυση που θα αποδεικνύει τη επικείμενη κατάρρευση του καπιταλισμού.

Ένα πρωί κάποιος του λέει ότι μπορέι να βγεί έξω. Και εκεί που βγαίνει, ξαφνικά πέφτουν πάνω του τα ΜΜΕ και τον ρωτάνε με ενδιαφέρον και με τον χαρακτηριστικά ύποπτο αστικό σεβασμό και ευγένεια. Τι να κάνει ο συνιστώσας; Παθαίνει ένα ψυχολογικό σοκ.  Παραληρεί, μιλάει αλλά του ξεφεύγουν φράσεις που χρησιμοπούσε χρόνια κρυμμένος στο λαγούμι. 

Ευτυχώς για αυτόν το ακροατήριο δεν σκέφτεται  και παραμένει παραδομένο στην δυναμική του συναισθήματος και περιμένει το Αλλαντίν Αλέξη να του φέρει πίσω το παλάτι.

(Ο Αλέξης είναι ο Αλλαντίν και οι συμπαθείς αριστεριστές των φοιτητικών μας χρόνων συνιστώσες τωρα πια, το τζίνι που βγαίνει από το λυχνάρι. )

Απο την απέναντι πλευρά ο Θάνος Τζήμερος επέλεξε την δημοσιότητα.  Θα έλεγα την κυνήγησε πεισματικά. Δεν τον βρήκε αυτή.  Ανέβασε εξ αρχής τους τόνους, μίλησε για κομματικές συμμορίες, μίλησε για πολιτική χωρίς πολιτικούς, προσπάθησε να δώσει την δική του αστική εκδοχή του θυμού.   Επέλεξε τον ετεροπροσδιορισμό αποφεύγοντας επιμελώς τον αυτοπροσδιορισμό. Δηλαδή αν εκλεγεί στη Βουλή με βάση τον εδώ και 2 αιώνες γεωγραφικό καταμεριμό των θέσων στο αμφιθέατρο της Βουλής που θα κάτσει;

Ολοένα και περισσότερο μου δίνει την εντύπωση πως εφαρμόζει την μόνη τακτική που ξέρει. "Η φήμη και η δυσφήμιση είναι ξέρεις και τα δύο διαφήμιση". Πως αλλιώς να εξηγήσω τη σωρεία ατυχών δηλώσεων και τους ολέθριους χειρισμούς όπως στο ζήτημα της συνεργασίας με τον Στέφανο Μάνο. Και μιλάει και εμφανίζεται πολύ. Μόνο αυτός. Δεν υπάρχουν άλλοι σε αυτό το κόμμα; Τα media τον "έπαιξαν" μόλις έκανε την έκπληξη. Και φυσικά ο μεγάλος του εχθρός είναι  δύο παλιοί δεινόσαυροι. Που έχουν κάθε λόγο να τον αφήσουν να φθαρεί  λέγοντας πράγματα που και εκείνοι πιστεύουν αλλά έχουν την πολιτική ωριμότητα να μην τα λένε.

Πολύ φοβάμαι πως αυτό που εγραφα για τα μικρά υποτίθεται φιλελεύθερα κόμματα στο άρθρο μου <<Το μετέωρο βήμα του Φιλελευθερισμού>>  maecenas.capitalblogs.gr/showArticle.asp  ότι  θα πρέπει να αποδέιξουν  ότι δεν είναι προσωπικοί μηχανισμοί ή αξεσουάρ του αρχηγού και ότι δεν αποτελούν μια ευκαιρική σύμπραξη στο όνομα του ετεροπροσδιορισμού (δεν είμαι αυτό, αλλά τι είσαι;) μοιάζει να αφορούν και τον Θ.Τζήμερο και την ΔΞ.  Για τον κο Μάνο δεν το συζητώ, είναι μέσα 100%. Η Ντόρα μας περιμένει να πριονίσει την καρέκλα του ευεργέτη της Αντώνη (όχι του Νταβανέλου)

Διαβάζω οργίλα σχόλια και απο τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και απο τις συνιστώσες του συνασπισμού Δημιουργία Ξανά -ΔΡΑΣΗ- ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ  ότι  τα ΜΜΕ διαστρέφουν τις θέσεις τους, ότι δεν τους προβάλουν δίκαια, 'οτι τους αγνούν, ότι δέχονται πόλεμο συγκροτημάτων και άλλα τέτοια.  Πράγματι μπορέι να συμβαίνει. 

Ο μεγαλύτερος όμως εχθρός έιναι η ακράτεια των λόγων και η ανάπτυξη θέσων σε βαθμό ανούσιας και εξωπραγματικής πληρότητας.  Αν χάσουν και οι δύο θα είναι απο αυτό.

Τελικά ο απλός άνθρωπος έχει ένα αισθητήριο συμβατικό αλλά και ωμό. Δεν γουστάρει ούτε ντίβες,  ούτε ζογκλέρ επαναστατες.

*Δημοσιεύτηκε χθες 3/6/2012, στα blogs του capital.gr, από τον Γιώργτο Λιγνό, που ονομάζει το blog του "Εν χορδαίς και οργάνοις", και υπογράφει ως Μαικήνας.