Thursday, June 28, 2012

ΠΟΥ'ΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ;

Καθως οι ηγέτες των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαικής Ενωσης ξεκινούν σήμερα την 2ήμερη Σύνοδο Κορυφής, που θα επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης, ή Ελλάδα εκπροσωπείται εκεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, 83 ετών, λόγω της μετεγχειρητικής κατάστασης του ματιού του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που δεν του επιτρέπει να ταξιδέυσει για περίπου 40 μέρες.

Το Ρόιτερς μετέδωσε χθες ότι ο κ. Παπούλιας και η συνοδεία του μετέβησαν στη βελγική πρωτεύουσα με την Aegean, ταξιδεύοντας στην οικονομική τάξη. Το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο υπενθύμισε ότι ο Πρόεδρος έχει ήδη αποποιηθεί τον μισθό του, που είναι 280.000 ευρώ ετησίως.

Οπωσδήποτε, είναι αξειέπαινη η σταση του κ. Παπούλια, και δίνει το στίγμα του πως έπρεπε να "συμπεριφέρονται" (καί ως προς τις οικονμικές δαπάνες) οι πολιτικοί μας όλα αυτά τα χρόνια.

Και μόνο που θυμάμαι τις στρατιές των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, όλων των κομμάτων, που ανηφορίζουν κάθε χρόνο στην Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης - τα ξενοδοχεία όπου διέμεναν, τα ποτά που έπιναν και τα φαγητά που έτρωγαν - μελαγχολώ και θυμώνω.

Φίλος, πολιτικός συντάκτης από την Κύπρο, μου διηγείτο πρόσφατα την εμπειρία του από ένα ταξίδι που έκανε κάποτε στην Ελλάδα, μαζί με άλλους πενήντα, περιπου, Κύπριους δημοσιογράφους, όλοι καλεσμένοι του τότε Υπουργού Αμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο λόγος της πρόσκλησης και της χλιδάτης φιλοξενίας των Κύπριων δημοσιογράφων ήταν η ανταλλαγή των πυραύλων SS20 με τους TORM1, ή κάτι τέτοιο.

Σημασία έχει ότι φιλοξενήθκαν στο Χίλτον τόσα άτομα, ταίστηκαν στα καλύτερα εστιατόρια (Ιθάκη, κλπ), και "διασκεδάστηκαν" στα χειρότερα μπουζούκια (Λέ-Πά), με έξοδα της Ελληνικής Δημοκρατίας, για μία αποστολή που ελάχιστα είχε να κάνει με πραγματική δημοσιογραφία. Ήταν, ορθά-κοφτά, ένα τσιμπουσι, που θα κάλυπτε και θα ωραιοποιούσε το άλλο τσιμπούσι, το πιο μεγάλο.

No comments:

Post a Comment

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

  ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.   Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδ...