Το πολιτικό μας τοπίο δεν δημιουργεί ελπίδα. Τα "νέα φαινόμενα" που προέκυψαν από τις εκλογές της 6ης Μαίου, δεν μπορούν με τίποτα να αποτελέσουν βάση για κάτι ολότελα καινούργιο, που θα δώσει όραμα πραγματικό στον λαό, θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες μέρες με μια σταγόνα αισιοδοξίας, και πολλές σταγόνες σοβαρότητας.
Ακόμα και αυτήν την δύσκολη ώρα, που δεν σταθήκαμε τυχεροί να έχουμε μία υπεύθυνη και στιβαρή πολιτική ηγεσία (δυστυχώς, η σύντομη παρένθεση Παπαδήμου έκλεισε απότομα από τις δυνάμεις που επικέντρωσαν όλες τις προσπάθειές τους στο να δαιμονοποιήσουν το Μνημόνιο, χωρίς ποτέ να έχουν σκεφτεί ότι "αυτός ο διάλος" είναι αποκλειστικά δικό μας δημιούργημα, και όχι συνταγή κάποιων κακών ξένων, όπως μας βολεύει πάντα να πιστευουμε), έχουμε σκορπιστεί πολιτικά στους "πέντε ανέμους", και ο κάθε χώρος προσπαθεί να "πιάσει" έναν άνεμο και να πάει όπου αυτός φυσσάει.
Δεν θα μείνει τίποτα από τον ανεμοστρόβιλο αυτόν. Σε λίγα χρόνια, στοιχηματίζω, δεν θα υπάρχει ούτε ένας από τους πολιτικούς σχηματισμούς που έχουμε σήμερα. Και τα πρόσωπα που τους απαρτίζουν, θα είναι οριστικά "εκτός παιδιάς", όπως έλεγε στις θρυλικές ποδοσφαιρικές μεταδόσεις του ο Βαγγέλης Φουντουκίδης για να μας πεί ότι η μπάλλα πήγε εκεί που δεν αίζεται πια.
Η προοπτική αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα, αρκεί:
(i) Ο τωρινός πολιτικός συρφετός (που πάει πακέτο και με τις λεγόμνες "οργανωμένες ομάδες" που τον στηρίζουν), να μην καταστρέψει ολότελα τον τόπο. Καί,
(ii) Να αναδυθεί από τις στάχτες του παλιού συστήματος (που αντιπροσωπεύεται από όλα τα κομματα που κατεβάινουν στις εκλογές - ακόμ και από την σύμπραξη Μάνου-Τζήμερου), κάτι καινούργιο και διαφορετικό.
Βασική προυπόθεση για να γίνει αυτό, είναι να αποφασίσουν οι Έλληνες ότι από εδώ και στο εξής θέλουν μόνο αλήθειες να ακουνε, και μόνο αλήθειες να λένε. Να δεχτούμε, έμπρακτα και όχι στα λόγια, ότι το καλό της χώρας είναι πιο πάνω από το ατομικό καλό του καθενός.
Εγω, δεν πιστευω ότι οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, είναι εξ ανάγκης επώδυνες - όπως πιπιλίζουμε αδιάκοπα και ανοήτως. Εάν, φερ ειπείν, είναι ανάγκη (για το καλό του τόπου, πάντα), να φύγουν κάποιες χιλιάδες από τον δημόσιο τομέα, είμαι βέβαιος ότι η σχετική διαδικασία θα ξεκινήσει από, και θα συμπεριλάβει κυριως, εκείνους των οποίων η παρουσία, η επίδοση και η συμπεριφορά, όλα αυτα τα χρόνια ήταν κάτι παρά πάνω από επώδυνη για όλους τους άλλους, και πάνω απ' όλα για τον τόπο.
Είναι μεγάλο το ποσοστό αυτών που, κάπως άκομψα ειν' αλήθεια, αλλά δεν βρίσκω και πιο κατάλληλο όρο, συνηθίσαμε να αποκαλούεμ "χαραμοφάηδες". Και ειλικρινά δεν ξέρω ποιά μπορεί να είναι η διαδικασία απομάκρυνσής τους χωρίς αυτό να φαίνεται ώς μέτρο εκδικητικό, τιμωρητικό, ή ακόμα και άδικο, δεδομένου ότι μπορεί αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι που μέχρι πρόσφατα σφύριζαν κλέφτικά (και τους ευσυνείδητους και ικανούς, ούτε λόγος - θα πρότεινα ακόμα και προαγωγή τους).
Από την αρχή της κρίσης θα έπρεπε να μπει μπροστά ένας μηχανισμός αξιολόγησης. Έχουμε άξιους ανθρώπους από τις σχολή Δημόσιας Διοικησης, και θα μπορούσαν να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν αυτό το πρόγραμμα. Βασικό του στάδιο, κατα τη γνώμη μου, θα έπρεπε να ήταν εκείνο στο οποίο θα δινόταν η ευκαιρία σε πολλούς, με μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες, να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Εάν το κατάφερναν, τι καλύτερο για ένα κράτος από το να κερδίζει από την συνετή, έντιμη και αποδοτική εργασία ενός καλού υπαλλήλου του. Εάν δεν το κατάφερναν, τότε δίχως δευτερη σκέψη και άλλες διαδικασίες "συνδικαλιστικές", θα έπρεπε να αποζημιωθούν και να πάνε σπίτια τους.
Τις προάλλες μου έλεγε μια φίλη που εργάζεται σε υψηλόβαθμη θέση σε ιδιωτική αεροπορική εταιρεία, ότι μία γνωστή της που εργάζεται σε δημόσια υπηρεσία, όταν είναι να δώσει αίμα, παίρνει 2 μέρες άδεια μετά, για να συνέλθει. Στον ιδιωτικό τομέα, παίρνεις άδεια μόνο την ημέρα που θα δώσεις αίμα.
Ποιό είναι το πιο σωστό; Δεν ξέρω, ας το πουνε οι γιατροί - κατά προτίμηση όχι του δημοσίου, αλλά κάποιος έγκριτος πανεπιστημιακός. Εκείνο που σίγουρα δεν ειναι σωστό, είναι να "εκτιμάται" διαφοερτικά η αιμοδοσία ενός δημοσίου υπαλλήλου, από εκείνην ενός ιδιωτικού.
Προς αποφυγή παρεξήγησης, η γνωστή της φίλης μου επιβεβαίωσε την πληροφορία περί 2 ημερών ανάπαυσης στην δική της υπηρεσία, και νομίζει, λέει, ότι το ίδιο ισχύει σε όλο το Δημόσιο. Ευχομαι να μην ισχύει. Αλλά και μόνο ότι συμβαινει σε μία υπηρεσία, και αυτό ειναι πέραν πάσης αμφισβήτησης, είναι λάθος, και προκλητικό, και πρέπει να σταματήσει.
Οπως είδαμε από τις έρευνες του Σώματος Διώξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ), όλον αυτόν τον καιρό, "έχοντες και κατέχοντες" στην Ελλάδα δεν είναι μόνο εκείνοι οι "επώνυμοι" που φανταζόμαστε ή ξέρουμε. Ειναι και (ή θα έλεγα και κυρίως...) οι διάφοροι "ανώνυμοι", από όλο το φάσμα της κοινωνίας που, σε μεγάλο βαθμό, απέκτησαν τις περιουσίες τους με όχι καθαρό τρόπο.
Μέσα σ' αυτήν την μεγάλη λίστα, δεν θα βρεις μόνο ονόματα μεγαλοεργολαβων, μεγαλογιατρών, μεγαλοεκδοτών, μεγαλοκαθηγητών, μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοδημοσιογράφων, κλπ. Θα βρείς και πολλά "μικρά ψαράκια", που έφαγαν τόσο πολύ και τόσο πολλά, που κατάντησαν ροφοί! Θα βρεις και δημοσίους υπαλλήλους, όχι λίγους, που είχαν την μισθωτή τους εργασία για "ξεκάρφωμα" (ή για ασφάλεια, όπως έλεγαν οι ίδιοι), και ταυτόχρονα έκαναν άλλες συμπληρωματικές δουλειές, με μαύρη αμοιβή, ή τα έπαιρναν εν ψυχρώ, απλώς για να προσφέρουν μία εξυπηρέτηση, ή εισέπρατταν τεράστια ποσά από ενοίκια ακινήτων, τα περισσότερα από τα οποία, αν όχι όλα, δήλωναν στην εφορία ως "πασατέμπο", κλπ, κλπ.
Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι, ακόμα και σήμερα, ακόμα και σε πολιτικούς σχηματισμούς που δεν κυβέρνησαν ευθέως (γιατί πλαγίως, μέσω των συνδικαλιστικών τους στρατών), δεν υπάρχουν εκείνοι που "τρωνε" και που, αύριο που θα έρθουν στα πράγματα, θα "τρώνε" πιο πολύ; Το "τρωνε" το βάζω σε εισαγωγικά γιαί, για μένα, "μάσα" είναι και να χρησιμοποιείς το κομματικό σου εκτόπισμα, φερ ειπείν, για να τακτοποιήσεις κάποιον δικό σου σε μια υπηρεσία, να διεκδικήσεις και να πάρεις ένα μικρό η μεγάλο έργο (σ.σ.: όπως πχ στα καλλιτεχνικά, όπου η Αριστερά - κομμουνιστική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική, δεν έχει σημασία - ανέκαθεν διέπρεπε...), ή να κάνεις ιδιαίτερα μαθήματα χωρίς να δηλώνεις δεκάρα, και από πάνω να καταφέρεσαι εναντίον της φοροδιαφυγής, κλπ.
Ο υδραυλικός που ήρθε προχθές στο σπίτι μου να μου φτιάξει τον θερμοσίφωνα, με χρέωσε όσα πλήρωσα πριν έναν χρόνο στη Γερμανία για να μου εξετάσουν οι γιατροί ένα σοβαρό πρόβλημα στη μέση μου, και να μου δώσουν την άπαραίτητη αγωγή, και όταν του ζήτησα απόδειξη, αρνήθηκε. Ο συγκεκριμένος τεχνικός, επί μία ώρα μου εξηγούσε ότι θα ψηφίσει Καμμένο "για να καθαρίσει ο τόπος"!...
Η καθαρση της Ελλάδας, λοιπόν, δεν ξεκινά, και δεν μπορεί να σταματήσει σε όποιο πολιτικό πρόσωπο. Πρέπει να ξεκινησει από τον καθένα μας, σε ατομικό επίπεδο, και να σταματήσει εκεί όπου και όταν δει και πειστει ο καθένας από εμάς ότι το έντιμο αρχίζει να υπετερεί του άτιμου, η λογική της παράνοιας, η σύνεση του χαβαλέ, η ευγένεια της αγένειας, η συνεργασία της αντιπαλότητας, η Δικαιοσύνη της απάτης, η σκληρή εργασία του "ωχ αδερφέ", κλπ, κλπ.
Αυτή η Ελλάδα, ΕΙΝΑΙ εφικτή, και βαθιά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι μέσα από τα σημερινά απόβλητα, κάποια μέρα, όχι και τόσο μακρυνή, θα φανεί, θα ορθοποδήσει και θα διαπρέψει. Στο μεταξύ, θα ανεχτούμε τις εκλογές των λαικιστών!
Χρήστο καλησπέρα! λυπάμαι που τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενες στην Κύπρο, αλλά κρυφά μέσα μου χαίρομαι που γυρίζεις πάλι κοντά μας. Χαίρομαι που πάλι σε διαβάζουμε στο blog, και εύχομαι κάποια στιγμή να μας κρατάς πάλι συντροφιά ακουστική στα πρωινά μας! Μας είχες αφήσει μεγάλο κενό! ;ο)
ReplyDelete