Ο ΡΑΠΑΝΟΣ, Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ, Ο ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ ΚΑΙ "ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΡΕ"!

*** Ήταν δυσάρεστη η είδηση ότι ο κ. Βασίλης Ράπανος αναγκάστηκε για λόγους υγείας να μην αποδεχθεί τελικά την θέση του Υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης συνεργασίας. Απ' όσα προλάβαμε να μάθουμε για αυτόν τις τελευταίες μέρες, είναι ένας άνθρωπος άριστης επιστημονικής κατάρτισης στα οικονομικά, εξαιρετικών διοικητικών ικανοτήτων, εξουθενωτικά εργατικός, πράος στον χαρακτήρα, και αμέμπτου ηθικής. Αυτα τα στοιχεία, οι κομματαρχαίοι της πολιτικής τα απεχθάνονται, διότι δεν τα διαθέτουν οι ίδιοι. Γι' αυτό και αναφέρονται απαξιωτικά, πάντοτε, στους "τεχνοκράτες", επιχειρώντας να  διασπείρουν στις ευκολόπιστες και απροβλημάτιστες μάζες (δηλαδή, στην κλασσική πελατεία τους) την εικόνα ενός ανθρώπου αδίστακτου, που κοιτάζει μόνο το συμφέρον των φοβερών και τρομερών τραπεζών, που μπορεί να είναι και "υπηρέτης" κάποιων "ντόπιων και ξένων συμφερόντων", πιθανώς να ανήκει και στην ... διαβόητη Λέση Μπίλντερμπεργκ, και ούτω καθεξής...

*** Ευτυχώς, όμως, έστω και αργά, έστω και με ρυθμούς τραυματισμένης χελώνας, έστω και σε πολύ μικρές δόσεις, οι ευκολόπιστες και απροβλημάτιστες μάζες λιγοστεύουν. Και οι "συνδικαλιστο-κομματαρχαίοι" της εξωφλημένης ελληνικής πολιτικής αυλής, αρχίζουν, βαθιά μέσα τους, να αισθάνονται ότι, έτσι όπως είναι, δηλαδή με το ύφος το νταηλίδικο, και τη γλώσσα νταβατζή που θέλει να ακούγεται σαν καθηγητής, οι μέρες τους είναι μετρημένες.

*** Τα καλά νέα, από την άλλη, είναι ο διορισμός, στην θέση του κ. Ράπανου ως Υπουργού Οικονομικών, του καθηγητή Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών), κ. Ιωάννη Στουρνάρα. Είναι δοκιμασμένων γνώσεων και ικανοτήτων, έχει ορθολογιστική σκέψη (που για μένα σημαίνει ότι νοιάζεται ειλικρινά για τους συνανθρώπους του, διότι δεν του αρέσει να χαιδεύει αυτιά, και να μοιράζει αριστερά και δεξιά ανακουφιστικές βλακείες), και λέει με θάρρος τη γνώμη του.

*** Γνώρισα τον κ. Στουρνάρα πριν από δύο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, που συντόνιζα στο Χίλτον μία συζήτηση στρογγυλής τραπάζης για τις φαρμακευτικές δαπάνες στην υγεία. Ήταν τότε που άκουσα, για πρώτη φορά, από το δικό του στόμα, για τα προκλητικά προνόμια, μεταξύ άλλων, και των φαρμακοποιών, με τα εγγυημένα κέρδη τους, και το ερμητικά κλειστό του επαγγέλματός τους.

*** Ως προς το τελευταίο, ακούω κάθε μέρα στα ραδιόφωνα τον αρχισυνδικλαιστη των φαρμακοποιών, κ. Κωνσταντίνο Λουράντο, να κτυπιέται και να οδύρεται για διάφορα αιτήματα του κλάδου, και στο καίριο ερώτημα: "το δικό μου παιδί, κύριε, εάν σπουδάσει φαρμακευτική, θα μπορέσει, όπως το δικό σου, να αποκτήσει στην ελεύθερη αγορά, δικό του φαρμακείο, ή θα πρέπει να το αγοράσει από κάποιον, σαν και σενα, που ήδη έχει άδεια;"

*** Οι ξένοι που, κατα την άποψή μας, μας ασκούν συνεχώς ασφυκτική πίεση, κάτι που μας ενοχλεί σφόδρα, και γι' αυτό έχουμε δαιμονοποιήσει το Μνημόνιο, το μόνο που μας λένε είναι, "Κάντε επιτέλους κάτι, αλλάξτε ένα έστω πράγμα. Λύστε εδω και τώρα το πρόβλημα της φοροδιαφυγής. Μειώστε κι άλλο τις εξωφρενικές φαρμακευτικές δαπάνες. Κι άλλοι λαοί αρρωστούν. Κανένας άλλος λαός δεν ξοδεύει τόσα χρήματα. Κάποιοι έχουν φάει πολλά λεφτά από αυτήν την αλητεία. Πιάστε τους. Και σταματήστε το φαινόμενο τώρα αμέσως". Αυτα μας λένε οι ξένοι. Αλλά εμείς, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα.

*** Κάθε κήπος, κάποτε, ναί, είχε "μια φωλιά για τα πουλιά". Αλλά τώρα, στην εποχή και στην χώρα της μίζας, κάθε σπίτι έχει μια φωλιά για τα φάρμακα! Έχω και εγω μια ντουλάπα τίγκα. Τα περισσότερα από αυτά είναι αχρείαστα - ιδίως τα αντιβιοτικά, που οι γιατροί τα "γράφουν" με τη τη σέσουλα. Και τα περισσότερα από αυτά τα αχρείαστα, κάποια στιγμή τα πετάμε. Γιατί, και πάλι, ενώ οι άλλοι, .... απολιτιστοι λαοί της Ευρώπης, όταν ο γιατρός τους συνταγογραφεί 3 αντιβιοτικά (από εκείνα, ας πουμε, που παίρνεις ένα την ημέρα), στα φαρμακεία τους τους δίνουν, σε ένα φάκελλο, ή σε ένα μπουκαλάκι μόνο τρία φάρμακα. Δεν ειναι υποχρεωμένοι να αγοράσουν όλο το κουτί, που έχει 28, 30, δεν ξέρω πόσα, να ξοδέψουν ένα καταραμένο παρά, και να τα στοιβάσουν κατόπιν στη ντουλάπα δήθεν για ώρα αναγκης.

*** Αυτήν την "ωρα ανάγκης" την έχουμε εφεύρει εμείς. Οι ψύχραιμοι και λογικοί άνθρωποι, σε χώρες που έχουν κάνει μερικά βήματα προς τα εμπρός, όταν κάποιος αρρωστήσει ξανά, θα πάνε πάλι στον γιατρό, εκείνος θα τους γράψει πάλι φάρμακα (άν και έξω, οι γιατροί δεν ειναι με το στυλό στο χέρι, ούτε τα ιατρεία τους είναι ... βιβλιοθήκες φυλλαδίων φαρμακευτικών εταιρειών, και πριν σου δώσουν ένα χάπι εξαντλούν κάθε άλλη δυνατότητα αντιμετώπισης μιας αρρώστιας), και ο ασθενής θα ξαναπάει στο φαρμακείο, να τους δώσουν πάλι μόνο όσα χρειάζεται.

*** Έχουμε αναλογιστεί, άραγε, πόσα φάρμακα πετάμε, εσείς, εγώ, όλοι μας, στα σκουπίδια; Έχουμε σκεφτεί πόσο κοστίζουν αυτά που έχουμε πετάξει; Πέρασε ποτέ από το μυαλό μας οι ιδέα ότι σε άλλες, πιο φτωχές από εμας χώρες, θα μπορούσαν αυτά τα ... πεταμένα μας φάρμακα να έσωζαν χιλιάδες (ίσως και περισσότερες) ζωές; Έχουμε αναλογιστεί πόσοι (ιδιωτες, αλλά και εταιρείες) έχουν θυσαυρίσει από αυτήν την απίστευτη φαρμακευτική ατιμία; OXI!