ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ...

Νικητής;

Δεν ξέρω εάν μπορούμε να ονομάσουμε κάποιον έτσι μετα την χθεσινή εκλογική αναμέτρηση. Η σημειολογία (εκφράσεις των προσώπων, βαθύτερη ερμηνεία των δηλώσεων, κλπ) δείχνει τον "κανένα".

Αυτό, είναι καλό!

Διότι μέχρι τώρα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εθνική, δημοτική, ευρωπαική, πανεπιστημιακή, συνδικαλιστική κλπ, όλοι δήλωναν, και εμφανίζονταν ως νικητές.

Μπορεί να είχε χθες ένα χαμόγελο ικανοποιησης ο Σαμαράς όταν έκανε τις επινείκιες δηλώσεις του στο Ζάππειο - το δικαιούται. Ο,τι και εάν έχει του καταλογίσει κάποιος, και είναι πολλά αυτά, δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι πέρασε από χίλια κύματα τα τελευταία δύο χρόνια, και τώρα, με λάθη, με παλινοδείες, με εγωισμούς, με λανθασμένες επιλογές και "κατευθύνσεις",  πιλοτάρει εκείνος το σκάφος. Εύχομαι τα λάθη του παρελθόντος να μην επαναληφθούν. Και να αποδειχθεί ικανότερος ως πρωθυπουργός, απ' ότι ήταν, τώρα και παλιότερα, ώς αρχηγός κόμματος.

Μπορεί ο Τσίπρας να απέπνεεε κάποια αύρα ανακούφισης (αν και νομίζω ότι του άρεσαν πολύ τα "30 δευτερόλεπτα" παγκόσμιας δημοσιότητας που απόλαυσε, και ίσως βαθιά μεσα του να ήθελε να διαρκούσε κι άλλο το ωραίο παραμύθι...), που θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά ούτε και αυτός εμφανίστηκε με το γνώριμο, απεχθές πρόσωπο του "Έλληνα θριαμβευτή". Εχω να του προσάψω πολλά, και δεν κρύβω την ανησυχία μου για το πως θα συμπεριφερθεί εκτός κυβερνητικού σχήματος. Ελπίζω η παρ' ολίγον κυβερνητική εμπειρία να τον έχει μαλακώσει. Και δεν εννοώ με αυτό να τον έχει κάνει πιο συντηρητικό. Αντίθετα, νομίζω πως αυτός ο νεαρός σε ηλικία πολιτικός, έχει αποκομίσει από όλην αυτήν την περιπέτεια μια πολύτιμη εμπειρία που, εάν την χειριστεί σωστά, πολύ σύντομα θα τον φέρει ακόμα πιο δυναμικά στο προσκήνιο. Πρέπει να μείνει αγωνιστικός και ανατρεπτικός, αλλά με συνεργάτες πια που θα εκφράζουν ακριβώς αυτά τα στοιχεία, αλλα με την ωραία και ευγενική τους ... συνιστώσα!

Μετριοπαθής και συγκρατημένος ήταν και ο πληθωρικός Βενιζέλος, αν και διέκρινε κάποιος, ιδίως τη στιμή των επισήμων δηλώσεών του, μια μικρή τζούρα της γνώριμης αυταρέσκειας του, που και αυτή όμως είναι δικαιολογημένη. Είναι, ίσως, ο πολιτικός αρχηγός που, τους τελευταίους μήνες, τράβηξε το μεγαλύτερο ζόρι, και δικαιούται να είναι ευχαριστημένος που το πελαγωμένο του κόμμα καρατήθηκε καλά στη χθεσινή δικομματική φουρτούνα. Με ανησύχησε προς στιγμή χθές (και δεν έχω ολότελα ησυχάσει), η πληροφορία ότι δεν θα έμπαινε σε κυβέρνηση συνεργασίας εάν δεν ήταν σε αυτήν και ο Τσίπρας. Ισως να έχει να κάνει αυτό με την ανησυχία, και τον σχεδιασμό του για το αύριο του ΠΑΣΟΚ, αλλά κάποιος θα πρέπει να του φωνάξει (γιατί δύσκολα ακούει άλλους ο Βαγγέλης), ότι η Ελλάδα δεν νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο για το αύριο του ΠΑΣΟΚ - το δικό της την καίει...

Πράος, σοβαρός και αξιόπιστος είναι, μέχρι στιγμής (και δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω και για την συνέχεια) Ο Φώτης Κουβέλης της Δημοκρατικής Αριστεράς. Βρίσκω υπέυθυνη τη στάση του ως τα τώρα, και θα επικροτήσω την ενδεχόμενη, από μέρους του, συμμετοχή (και όχι απλώς τυπική υποστήριξη) σε μια κυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Εάν επανέλθουμε, χάριν συζητήσεως και μόνο, στο δίλημμα "μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί", με χαροποιεί και μου αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για την "πραγματική πολιτική", το γεγονός ότι ένας ηγέτης από τον χώρο της Αριστεράς, που σαφώς ήταν στον λεγόμενο "αντιμνημονιακό χώρο", τώρα θα συνεργαστεί με τους μνημονιακούς αντιπάλους του, όχι για να υποταχθεί σε αυτούς, αλλά για να διεκδικήσει μαζί τους κάτι καλύτερο για τον τόπο. Αυτός είναι ο ρόλος της δημιουργικής Αριστεράς που πάσχιζε να μας εμφυσήσει ο μακαρίτης ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και που, πριν από αυτόν, μας είχε μπολιάσει ο αλησμόνητος Λεωνίδας Κύρκος. Όσο για τους ψιθυρους περί πιθανής αλληλο-απορρόφησης ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, και τη δημιουργία ενός νέου σοσιαλιστικού-προοδευτικού χώρου (πείτε το όπως θέλετε, εμένα με απωθούν και οι δύο όροι), ας περιμένουμε τις όποιθες εξελίξεις, παρά να φτιάχνουμε από τώρα σενάρια και να συζητάμε στον αέρα.

Τέλος, για το ΚΚΕ, τους Ανεξάρτητους Ελληνες του ακατάσχετου Καμμένου, και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, δεν θέλω να κάνω λόγο τώρα. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι, αλλά δεν θέλω το νέο πολιτικό ξεκίνημα του τόπου μου, εάν μπορούμε να το ονομάσουμε και να το θεωρήσουμε ως τέτοιο, να έχει τίποτα να κάνει με αυτούς. Το ΚΚΕ, έχει πολλά να σκεφτεί για τις εγκληματικές εμμονές του, για την πλάνη στην οποία βύθισε εκατοντάδςες χιλιάδες εργαζομένους, και για την βία που πρόταξε στην διεκδίκηση των όποιων αιτημάτων του. Ο Καμμένος, είμαι σίγουρος ότι είναι φούσκα που θα σκάσει πολύ γρηγορα. Ευτραφής δε, όπως είναι, όχι στο σώμα, αλλά στο μυαλό και στο στόμα, ή έκρηξη προβλέπω να είναι εντυπωσιακή. Και οι φασίστες, τέλος,  της Χρυσής Αυγής μπορούν να κατανικηθούν, και να ξαναβυθιστούν στην μαύρη τους άβυσσο, μόνο από μία κοινωνία που θα βοηθηθεί να απαλλαγεί από την αγραμματοσύνη και τους φόβους της. Αλλά, και από μία κοινωνία που θα πάψει να ενοχοποιεί και να βλέπει ως θανάσιμους αντιπάλους και εχθρούς της τους άξια επιτυχημένους, και δεν θα έχει ανάγκη από τους μπράβους της Χ.Α. να διεκδικήσει για αυτούς οτιδήποτε.

Θέλω να γράψω ότι η χθεσινή ψήφος του κόσμου μπορεί και να αποδειχθεί σοφή. Δεν το τολμώ, όμως, γιατί έχω απογοητευθεί πολλές φορές. Εκείνο, όμως, που έχω εισπράξει από αυτήν την τελευταία εκλογική μάχη (πέραν όλων των θετικών και αρνητικών της), είναι η βαθιά αίσθηση ότι η μεγαλη πλειοψηφία του λαού μας θέλει να προσπαθήσει για μια καλύτερη Ελλάδα, αρκεί να συμπορευτεί μαζί του ένας πολιτικός κόσμος που θα είναι συνεργός και όχι παρατηρητής, οραματιστής και όχι λαικιστής, έντιμος και ειλικρινής, και όχι ακάθαρτος και ψεύτης.

Νομίζω, ότι σήμερα χαμογελάω λιγάκι...