Του
Γιώργου Λιγνού*
Εχθές το πρωί βρισκόμουνα στην Παιανία για να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο εναλλακτικής οικονομίας, που διοργάνωναν κάποιοι φίλοι. Παρά την καλή μου γνώση του υπολοίπου Αττικής, η χωροταξία και ο πολεοδομικός σχηματισμός, μετεξέλιξη της παλιάς προσφυγικής γειτονιάς, με οδήγησαν σε μία περιοχή που απουσίαζε εντελώς κάθε έννοια τετραγωνισμένου οδικού δικτύου, παρότι αυτό αντισταθμιζόταν από μια ποικιλία όψεων και κήπων που ξεφύτρωναν αναπάντεχα μπροστά μου.
Ατυχώς για μένα η αγωνία της έγκαιρης προσέλευσης δεν με άφηνε να χαρώ την άναρχη ποικιλότητα, τεκμήριο μιας ανυπότακτης νοοτροπίας, ορατής άλλωστε και στα προεκογικά δρώμενα. Η περιπλάνηση ομως ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Είτε απο επιλογή, είτε απο ανάγκη, αν ο περιπλανόμενος διαθέτη στοιχειωδώς την ικανότητα της ενσυνείδητης παρατήρησης (κριτική σκέψη το λέγαμε παλιά εμείς οι "προοδευτικοί" ) μπορεί να αναλύψει ή να δεί πράγματα που αντανακλούν μια γενικότερη κατάσταση ή συμπυκνώνουν πολλές καταστάσεις μαζί.
Πράγματι οι απεγνωσμένες μου προσπάθειες να βρεθώ σε κάποιο μέρος που να βγάζει σε κάποιο σημέιο απ΄ όπου θα μπορούσα να ανακτήσω τον προσανατολισμό μου, με έφεραν στο τέρμα ενός κατηφορικού μικρού δρόμου περιστοιχισμένου απο ποικιλία δένδρων και φυτών προφανώς αυτοφυιών και όχι χάρις την φιλοπεριβαλοντική δράση κάποιου τοπικού αρχοντα. Ο μικρος αυτός κατήφορος κατέληγε σε κάτι που εμοιαζε με πρόσφατα κατασκευασμένη οδό πλάτους ικανού να διέλθουν δύο φορτηγά.
Η αποκάλυψη ιχνών του πολιτισμού σε κάποιον που εχει αρχίσει να αισθάνεται ότι βρίσκεται μακριά του, όσοι μάλιστα απο εσάς έχετε περάσει μέρες ολόκληρες σε ορειβατικούς μαραθωνίους, συνοδεύεται απο αισθήματα ανακούφισης και χαράς.
Χωρίς άλλη σκέψη και χωρίς ίχνος σκεπτικού έστριψα αριστερά αφού θεωρούσα ότι το σημείο στο οποίο ήθελα να πάω, κοντά στο Μουσείο Βορρέ, βρισκόταν προς τα εκεί. Μετά από 50 μέτρα η πλατιά αυτή οδός, θα μπορούσα να την πώ λεωφόρο, τελείωνε, εκτός αν ήσουνα κάτοχος οχήματος ειδικών δυνατοτήτων.
Αυτόματα έκανα επι τόπου στροφή και σκέφτηκα ότι πιθανά εκρεμμεί κάποια απαλλοτρίωση, προεξοφλώντας μάλιστα ότι η οδός προς την σωτηρία θα ήταν απο την αντίθετη πλευρά. Πέρασα την διασταύρωση με τον μικρό δρόμο που με έφερε ώς εκεί και συνέχισα προς την άλλη πλευρά. Περί τα 100 μέτρα παρακάτω η λεωφόρος οδηγούσε και απο εκεί σε χωράφια. Αδιέξοδο;
Τότε αστραπιαία πέρασαν απο τα μάτια μου μπροστά όλες οι ενέργειες που προηγήθηκαν για να κατασκευαστεί αυτή η μικρή τυφλή λεωφόρος, η οποία μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, είχε και πεζοδρόμιο πληρώντας όλες της προδιαγραφές.
Πόσες συζητήσεις για την ανάπλαση της περιοχής, πόσες συσκέψεις, πόσες διαβεβαιώσεις για την αταλάντευτη βούληση της δημοτικής αρχής να αναβαθμίση την συγκεκριμένη περιοχή, πόσες διοικητικές ενέργειες για την εξασφάλιση των κονδυλίων και τέλος πόσος κόπος για να διενεργηθεί ο διαγωνισμός, να βρεθεί ο μειοδότης και να γίνει το έργο.
Τι άραγε συνέβη και δεν προχώρησε;
Αποχαιρετώντας την Λεωφόρο του Πουθενά και παίρνοντας πάλι πίσω τον μικρό ανηφορο τούτη τη φορά, δεν μπόρεσα να μην κάνω κάποιες πικρές σκέψεις.
Όπως και οι γέφυρες που απεικονίζονται στο ευρώ, χάσκουν μετέωρες στο αριστερό μερος του χαρτονομίσματος, δεξιά υπάρχει η Ευρώπη, έτσι και τούτη η οδός συμβολίζει την αφροσύνη με την οποία διαχειριστήκαμε την ευρωπαϊκή μας ευκαιρία. Αν και θα μπορούσαμε απευθυνόμενοι στους ευρωπαίους εταίρους μας και παραφράζοντας την πασίγνωστη ρήση του ευτραφούς Θόδωρου εκλεγόμενου στην ευρύτερη περιοχή του περί ο λόγος κατασκευαστικού θαύματος να τους πούμε : "μαζί τα ξοδέψαμε".
Καλή μας τύχη
Ραντεβού μετά της εκλογές
(*) Ένα (ακόμα) εξαιρετικό κείμενο του Γιώργου Λιγνού, που γράφει ως Μαικήνας στα blogs του www.capital.gr, με τίτλο "Εν Χορδαίς και Οργάνοις". Ο Γιώργος, που με τιμά με την φιλία του και μοιράζεται συχνά μαζί μου τις σκέψεις και τις ανησυχίες του, είναι από την σπάνια εκείνη "πάστα" των ανθρώπων που καλλιέργησαν το μυαλό τους, και δεν το άφησαν ποτέ βορρά στις εύκολες εντυπώσεις και διαπιστώσεις. Τα κείμενά του, που με χαρά αναδημοσιεύουμε εδω στο filoftero, και που είναι μάλιστα από τα πιο δημοφιλή, δεν διαπνέονται μόνο από αυτό που ονομάζουμε "ορθή σκέψη", και πού τόσο έχει παρεξηγηθεί στην εύκολη και βίαιη εποχή μας. Χαρακτηρίζονται ταυτόχρονα από μιαν απίθανη ευαισθησία, αλλά και μία καθαρότητα που, πάντοτε, σε βγάζει σε καλούς δρόμους.
No comments:
Post a Comment