ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ Λ.ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

Όσο θυμάμαι τη ζωή μου στην Ελλάδα, από το 1970 μέχρι σήμερα, δεν ξανάκουσα Έλληνα πρωθυπουργό, επιτέλους, να απευθύνεται στον λαό χωρίς να τον θεωρεί ηλίθιο. Λέγοντάς του αλήθειες. Πικρές δυστυχώς. Αλλά, αλήθειες. Το διάγγλεμα αυτό του Λουκά Παπαδήμου, βράδυ 11ης Φεβρουαρίου 2012, μπορεί να αποτελέσει την αρχή της ουσιαστικής αναγέννησης της ρημαγμένης (πρώτα από εμας τους ιδίους) χώρας μας. Μπορεί, όμως, εάν τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν τον λαό στο Κοινοβούλιο, δεν καταλάβουν την κρισιμότητα της κατάστασης, να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια μακρά περίοδο φτώχειας, ταπείνωσης και άγριας κοινωνικής αναταραχής. Οι λαικιστές του αντιμνημονιακού μετώπου δεν έχουν, ούτε ένας από αυτούς, εξηγήσει πειστικά, με λογική και με τεκμηρίωση, τι προτείνουν εκείνοι να κάνουμε για την βγεί η χώρα από τη λύση. Όσα έχουν ακουστεί, περί άρνησης αποπληρωμής του χρέους μας (από το οποίο, ναί, "όλοι φάγαμε") ή και "απαίτηση διαγραφής του",  είναι τόσο αστεία και απραγμαοποίητα, που δεν αξίζει κάν τον κόπο να τα συζητήσει κάποιος.

Δυστυχώς, σε μία αό τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας μας, μας έλαχαν πολιτικοί που εάν, σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή χώρα ζητούσαν την πρόσληψή τους σε οποιαδήποτε εργασία, δεν θα υπήρχε ούτε ένας νοήμων άνθρωπος που θα τους έδινε δουλειά. Παρακολουθήστε προσεκτικά το διάγγελμα αυτό, και ξανασκεφθείτε, αμέσως μετά, ότι έχουμε αρχηγό κόμματος έναν Καρατζαφέρη! Οτι είναι μέλος της Βουλής η κ. Ξενογιαννακοπούλου, και εκτός Βουλής ο Στέφανος Μάνος και, όσο ζούσε, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Συγκρίνετε το ύφος και το περιεχόμενο αυτού του διαγγέλματος, με ό,τι έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ακόμα και τον Κώστα Σημίτη (πού ίσως να είχε την βούληση να κάνει πράγματα, αλλά δεν είχε τα κότσια), τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου. (Αναφέρομαι μόνο σε πρώην πρωθυπουργούς). Για μένα αυτό το διάγγελμα, όσο πικρό κι άν είναι για όλους, είναι ίσως ο μόνος γνήσια πατριωτικός λόγος που έχω ακούσει όσο ζώ στην Ελλάδα. Όσο θυμάμαι τα πομπώδη "Η Ελλάδα στους Έλληνες", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο", "Εδω και τώρα αλλαγή", "Μπροστά η Ελλάδα", "Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω", "Σεμνά και ταπεινά",  και άλλες παρόμοιες γελοιότητες, γελοιότητες που, όμως, βρήκαν ανταπόκριση στο πόπολο, καί δημιούργησαν ολόκληρους στρατούς συνειδητά ή μή πλανηθέντων, τόσο πείθομαι για τα πραγματικά αίτια αυτής της κρίσης. Που, ναί, έχει επιδεινωθεί λόγω της δυσμενούς κατάστασης διεθνώς, αλλά δεν έχει προκληθεί από αυτήν. Όπως λέει και στο διάγγελμά του ο κ. Παπαδήμος, πολλά από αυτά που μας προτείνουν οι "κακοί ξένοι" (ναί, και εγώ είναι στιγμές που θα ήθελα να πνίξω την Μέρκελ και τον Ρέσλερ, όχι τοσο για αυτά που λένε, αλλά πως τα λένε), θα έπρεπε να τα είχαμε αποφασίσει και εφαρμόσει πρώτοι εμείς.

Σήμερα λοιπόν, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012, στρέφουμε το βλέμμα προς το Κοινοβούλιό μας, και χωρίς ελπίδες πολλές, προσευχόμαστε απλώς να γίνει ένα θαύμα, που τούτη την ώρα μοιάζει απίθανο. Το θαύμα του να καταλάβουν οι βουλευτές, τουλάχιστον των 2 μεγάλων κομμάτων (από εκείνους του Καρατζαφέρη, όπως και του ΚΚΕ, είναι χρόνια που δεν περίμενα απολύτως τίποτα), αυτά τα απλά πράγματα που λέγονται στο Πρωθυπουργικό διάγγελμα, και έπειτα, με νου και με  καρδιά, να αποφασίσουν.