Τα όμορφα σινεμά, όμορφα καίγονται*

Εξαιρετικό άρθρο του καλού μου φίλου Γιώργου Λιγνού, που γράφει ως Μαικήνας στο |blog Εν Χορδαίς και Οργάνοις (www.maecenas.capitalblogs.gr) του site: www.capital.gr

Τόσες μνήμες… πώς να τις ξεχάσεις;

Τόσα εφηβικά βράδια, τόσα ανήσυχα ραντεβού πώς να τα διαγράψεις απο την καρδιά;

Που πήγαν τα γιγάντια είδωλα της νιότης μας;

Τότε που βυθισμένος στην καρέκλα του κινηματογράφου ζούσες ακόμα το πεπρωμένο άλλων ψυχών και μια εύγλωτη σιωπή ενός, δύο λεπτών κυριαρχούσε, μέχρι ο πρώτος της παρέας να μας βγάλει απο τον κόσμο της οθόνης.

Βγαίνοντας έξω η Σταδίου, πολύβουη όπως πάντα, μας βοηθούσε να γυρίσουμε πίσω στην πραγματική μας ζωή.

"Δι’ ελέου και φόβου", όπως συμβαίνει πάντα στην εφηβία και στα πρώτα νεανικά χρόνια, μαθαίναμε τη ζωή απο τον πιο γοητευτικό της καθρέφτη, το σινεμά.

Κι όταν ο χώρος πολλές φορές κουρασμένος, με τα σημάδια του χρόνου να μαρτυρούν την προαιώνια ύπαρξη, αφού εκεί συγκινήθηκε κάποτε κι ο πατέρας ή η μάνα σου, γινόταν αντιληπτός απο σένα σε κάποιο μοναχικό διάλειμμα, τότε αποκτούσες την βεβαιότητα πως το Αττικόν είναι εκεί για σένα. Για τις ανησυχίες σου, για την νόμιμη φυγή σου απο την αγωνία του φροντιστηρίου του Μπελεζίνη, για το μέλλον που ονειρευόσουνα παλεύοντας με τα συναισθήματα που σε πλημμύριζαν.

Κι αν κάποτε αναζητήσαμε την μπρεχτική αποστασιοποίηση, στο τέλος γυρισαμε στην προαιώνια λειτουργία της μαγείας.

Το Αττικόν ήταν πάλι εκεί.

Μνημείο της δικής μας ιστορίας, όχι της άλλης της επίσημης. Κι ας ήταν μεγαλειώδες, ήταν όμως μέρος της δικής ασήμαντης καθημερινής ύπαρξης.

Ετσι και εχθές. Το έβλεπα φωτισμένο μες τις φλόγες, και ήταν πάλι επιβλητικό.

Ήταν οι μνήμες;

Ήταν η επίγνωση της ιστορικότητας;

Ήταν ο θυμός για τη δική μας απώλεια;

Παραφράζοντας τον τίτλο της γνωστής Σέρβικης ταινίας του 1996, είπα :

“Τα όμορφα σινεμά, όμορφα καίγονται”

ΥΓ

Το Αττικόν δεν πρέπει να πεθάνει.

Κι αν κάτι πρέπει να συμβολίσει την έξοδο αυτού του τόπου από από την κρίση είναι αναστήλωσή του, όχι μόνο με χρήματα της ιδιοκτήτριας εταιρίας, ούτε με χρήματα του πτωχευμένου κράτους, αλλά και δικά μας, σαν προσφορά αλληλεγγύης στον πολιτισμό που χάνουμε.

ΟΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο κινηματογράφος Αττικόν άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό το 1914 ως θέατρο, και 6 χρόνια αργότερα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της 7ης τέχνης λειτουργώντας ως κινηματογράφος. Εντάσσεται στα αριστουργήματα του διεθνώς αναγνωρισμένου αρχιτέκτονα, Αλέξανδρο Νικολούδη Συγκαταλέγεται μέσα στους ομορφότερους κινηματογράφους της Ευρώπης.

Στην -σχεδόν- αιωνόβια ζωή του έχει φιλοξενήσει μεγάλες ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες πρεμιέρες, φεστιβάλ, συναυλίες ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, την πρώτη ροκ-όπερα της Ελλάδας, και (για την ιστορία) ήταν η πρώτη αίθουσα στην Ελλάδα, στις 22 Οκτωβρίου του 1929, που προέβαλλε την πρώτη ταινία με ήχο, "Fox Movietone Follies" του Ντέηβιντ Μπάτλερ.