ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ

Σήμερα βαπτίζεται το «Κόμμα της Ντόρας», και παίρνει όνομα που δεν το γνωρίζαμε όταν γράφαμε αυτό το … αγγελτήριο. Η υπόθεση, επί τη ευκαιρία, θυμίζει εκείνα τα μωρά που, όπως και να λέγονται επισήμως, ο κόσμος τους ξέρει με το προ κολυμβήθρας όνομα. Για παράδειγμα, η θεία Αγλαία, έμεινε μέχρι τα ογδόντα της που πέθανε να την φωνάζουν «Μπέμπα». Και η γιαγιά ενός καλού φίλου από τους Παξούς, δεν άκουσε ποτέ το πραγματικό της όνομα, που ήταν Πηνελόπη, γιατί όλοι την ηξεραν ως «Δράκαινα», γιατί ήταν Εισαγγελέας, και πολύ αυστηρή, λένε.
Η «Μπέμπα» και η «Δράκαινα», όμως, έζησαν πολλά χρόνια και έφυγαν, όπως λέμε, πλήρεις ημερών. Το «παιδί της Ντόρας», εάν κρίνει κάποιος από το γεγονός ότι, στις εποχές μας πια, η πρόωρη θνησιμότης νέων κομμάτων είναι ακόμα πολύ μεγάλη. Και τέτοια, δεν έχουν γεννηθεί λίγα από την «Μαμά Παράταξη», τη Νέα Δημοκρατία – βλέπε Δημοκρατική Ανανέωση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλου, Πολιτική Άνοιξη του νυν αρχηγού του κόμματος, Αντώνη Σαμαρά, και Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών του πάντοτε φιλόδοξου κ. Αβραμόπουλου., Ετσι, λοιπόν, το «κόμμα της Ντόρας» που η ίδια, όπως πολλοί σύγχρονοι γονείς άλλωστε, που προτιμούν πιο πομπώδεις προσδιορισμούς για τα παιδιά τους, το λέει «κίνημα», καλείται να αποδείξει, κατ’αρχάς, ότι δεν θα είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση.
Η ίδια η κ. Μπακογιάννη, έσπευσε πριν και από την κήυση αυτού της του «παιδιού», να προβλέψει «το τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα» που, ωστόσο, μέχρι πολύ πρόσφατα, στήριξε και υπηρέτησε η ίδια ως βασικό στέλεχος μίας από τις παρατάξεις που χρόνια τον εκπροσωπούν, και χρόνια κάνουν ό,τι μπορούν για να τον τσιμεντώσουν.
Συναφές με τη δυναστεία του δικομματισμού, βασικό χαρακτηριστικό του «ξεπερασμένου συστήματος» που η κ. Μπακογιάννη λέει ότι θέλει να αφήσει πίσω της, είναι και η δυναστεία της κληρονομικότητας. Την ξέρουμε και ως «οικογενειοκρατία», και την συναντάμε σε πολλές κομματικές βαθμίδες, κυρίως όμως στη κορυφή.
Η κ. Μπακογιάννη είναι από πολιτικό τζάκι, που οι επιρροές του παραμένουν ακόμα μεγάλες και ισχυρές. Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, 92 ετών, παρεμβαίνει τακτικά με τηλεοπτικές, κυρίως, συνεντεύξεις, στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου. Οι εμφανίσεις του χαρακτηρίζονται από «μία αποστασιοποιημένη και σοφή προσέγγιση και ανάλυση των γεγονότων», όπως ό ίδιος λέει, αλλά και από μία σαφέστατη, και οπωσδήποτε κατανοητή, «πατρική φροντίδα» για το πολιτικό μέλλον της μεγάλης του κόρης.
Η πρόσφατη ανοικτή ρήξη με τον Αντώνη Σαμαρά, 59 ετών, ερμηνευεται σαφώς, όχι μόνο ως ξέπλυμα παλιων λογαραισμών, αλλά κυρίως ως άνοιγμα καινούργιων εν όψει της έλευσης του νέου κόμματος. Η βασική δεξαμενή από την οποία ελπίζει η κ. Μπακογιάννη να αντλήσει στελέχη και οπαδούς είναι εκείνη της Νέας Δημοκρατίας. Μία comme il faut σχεση με την παλιά της παράταξη σίγουρα δεν θα βοηθούσε την καινούργια, πόσο μάλλον που η ίδια η κ. Μπακογιάννη έχει σαφώς διαφορετικές προσεγγίσεις με τον τον κ. Σαμαρά, όχι μόνο σε θέματα γενικής πολιτικής, αλλά κυρίως, τώρα, στον τρόπο με τον οποίο κρίνει ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση.
Η πρώην Υπουργός Εξωτερικών έχει ταχθεί σαφώς υπέρ του μνημονίου, και η σύμπλευση της τώρα με τον κ. Ανδριανόπουλο στο «νέο κόμμα» δείχνει ότι η γραμμή της ως προς το δέον γενέσθαι θα είναι «πολύ φιλελέυθερη» και «λιγότερο λαικότροπη», όπως κρίνεται η μέχρι τώρα προσέγγιση του κ. Σαμαρά.
Ο νυν αρχηγός της συντηρητικής παράταξης, προέρχεται και αυτός από πολιτικό σόι. Είναι και αυτός μέρος του δικομματικού συστήματος που φαίνεται να μπαίνει πλέον σε γερούς κλυδωνισμούς. Βγήκε και αυτός από το μαντρί όταν ίδρυσε το 1993 την Πολιτικη Ανοιξη, μιλώντας επίσης, τότε, για το τέλος του δικομματισμού, και αποφεύγοντας να θίξει το, όχι τόσο «ευαίσθητο» τότε, θέμα των πολιτικών τζακιών.
Η συγκυρία, έπειτα από τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, μοιάζει να είναι θετική για την κ. Μπακογιάννη που, εκτός από την μη «ολική επαναφορά», τελικώς, της Νέας Δημοκρατίας, είδε τον γιό της Κώστα Μπακογιάννη να εκλέγεται, πανηγυρικά, δήμαρχος Καρπενησίου στον νομό Ευρυτανίας – απ’ όπου κατάγεται ό δολοφονηθείς τον Σεπτέμβριο του 1989 από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» ο άνδρας της Παύλος Μπακογιάννης.
Στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου η Ντόρα, όπως αρέσει και στην ίδια να την αποκαλούν, και έτσι αναφέρεται και σε όλες τις «παραπομπές» του site της (dorabak.gr, dorawebtv, live με την Dora, «Η Ντόρα», Dora on the Web, κλπ), εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου κερδίζοντας τη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας, όπου επανεξελέγη και στις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, της 8ης Απριλίου του 1990 και της 10ης Οκτωβρίου του 1993.
Πως θα καταφέρει, αναρωτιέται κάποιος, να λειάνει κάπως τις επιδράσεις αυτού του «γονιδιώματος», που είναι τόσο άρρηκτα και άμεσα συνυφασμένο με το απορριπτέο πια, όπως λέει και ή ίδια, σύστημα του δικομματισμού.
Δηλώνει όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου «είναι η τελευταία μονοκομματική κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης», και δίνει λαβή για ωραία πολιτικά σενάρια για την «αρχή μιας περιόδου κυβερνήσεων συμμαχίας στην Ελλάδα». Ένα, μάλιστα, από τα σενάρια που παίζει πολύ τις μέρες αυτές – οπωσδήποτε λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης, αλλά πιθανώς λόγω και κάποιων θετικών συνεργασιών στις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές - είναι η πιθανή «σύμπλευση» του «κόμματος Μπακογιάννη» με το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Αριστερά.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην «Καθημερινή», η κ. Μπακογιάννη είπε ότι «το νέο κίνημα» δεν θα είναι κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά «εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος». Οι στενοί της συνεργάτες λένε ότι η πολιτική της στάση «θα είναι αυτή που θα ηταν εάν είχε εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας» στην μάχη της με τον Αντώνη Σαμαρά. Μάχη που, εάν είχε αποβεί υπέρ της, μπορεί πράγματι να ήταν πιο φιλική προς το μνημόνιο απ’ ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός, αλλά αναρωτιέται κάποιος «θα μιλούσε και τώρα, άραγε, για το τέλος του δικομματσμού»;

Υ.Γ.: Και το όνομα αυτής, "Δημοκρατική Συμμαχία".

Το άρθρο δημοσιεύεται στη σημερινή "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", http://www.enet.gr/