Εκτός Ελλάδος από την περασμένη Τετάρτη, δυσκολεύτηκα να «ενημερώσω» το ιστολόγιο. Το πρωινό της ίδιας μέρας, παρακολουθούσα-χάζευα έναν (ακόμη) ανόητο καυγα, ετούτη τη φορά στο «Κοινωνία Ωρα Mega», μεταξύ των συνδικαλιστών κ.κ. Αλεβιζόπουλο, της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, και Πέπα, των πρώην εργαζομένων στην «Ολυμπιακή». Ο άγριος και άχαρος τηλεοπτικός τους καυγάς, σηματοδοτεί, πιστεύω, ελπίζω, το τέλος του συνδικαλισμού όπως τον ζήσαμε τα τελευταία τριάντα, τόσα, χρόνια στην Ελλάδα. Από την στιγμή που μία τάξη εργαζομένων (διά των ξεπερασμένων συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων) στρέφεται εναντίον της άλλης – π.χ. οι βολεμένοι της ΥΠΑ δεν θέλουν κάν να βλέπουν μπροστά τους τους υπό μετάταξη στην υπηρεσία τους των πρώην πιλότων της Ο.Α. – καταλαβαίνει κάποιος ότι πράγματι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή όπου αυτοί οι τύποι, οι «εργατοπατέρες της δεκάρας», είτε το θέλουν είτε όχι, θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν. Σίγουρα, αμαχητί δεν θα πέσουν. Είναι πολλά τα λεφτά, πατέρα. Αλλά ΘΑ πέσουν. Γιατί η κοινωνία δεν τους αντέχει πια. Δεν τους θέλει.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά πόσο ουρλιαζε ο κ.Αλεβιζόπουλος της ΥΠΑ τις ημέρες που επρόκειτο να αρχίσει τη λειτουργία του το νέο μας αεροδρόμιο «Ελ.Βενιζέλος». Θυμάμαι πόσο τρόμο έσπερνε στον κόσμο για την ελλιπή, όπως έλεγε, ασφάλεια των πτήσεων, και πόση αναστάτωση προκάλεσε με τις εμπρηστικές, τότε, δηλώσεις του – πάντα με ύφος ειρωνικό και αλαζονικό.
Το ίδιο, ακριβώς, ύφος, είναι αποτυπωμένο στα πρόσωπα πολλών συνδικαλιστών της ίδιας με αυτόν κοπής, που εγώ την λέω «κοπή της δεκαετίας του ‘80». Τότε, πού δόθηκε το «πράσινο φως» σε όλους αυτούς, να πιστέψουν ότι είναι τόσο ισχυροί που, στην ουσία, αυτοί … κυβερνούσαν την Ελλάδα.
Σήμερα, «κυβερνούν» τα απομεινάρια του παλιού τους εαυτού. Αλλά, είναι εδώ, ακόμα. «Ζωντανοί». Στη ΔΕΗ, στην εκπαίδευση, στις συγκοινωνίες, στα πανεπιστήμια, στα λιμάνια, παντού…
Οι εποχές άλλαξαν. Όλοι αλλάζουμε. Πρέπει να αλλάξουν και αυτοί. Να φύγουν, και να έρθουν άλλοι, πιο φρέσκοι, λιγότερο διαπλεκόμενοι συνδικαλιστές, που θα βάζουν πάνω απ’ όλα το κοινό συμφέρον. Όχι το ατομικό.
« Συνδικαλιστικός τραμπουκισμός» * και η ιδεολογική του τεκμηρίωση
ReplyDeleteΓ ΛΙΓΝΟΣ
Εδώ και χρόνια βλέπουμε γραμμένο στους τοίχους "ο νόμος είναι το δίκιο του
εργάτη". Με αφορμή το ομότιτλο αρθρο * του Πάσχου Μανδραβέλη λέω και εγώ να εισφέρω στον προβληματισμό.
Εξ ορισμού τα συνθήματα είναι συμπυκνωμένη εκφορά αιτημάτων που με τη
σειρά τους κρύβουν μια άλλη αλήθεια, που η υιοθέτησή ή η υπεράσπισή της
είναι η επιδίωξη του γράφοντος και υπογράφοντος το σύνθημα.Συνήθως η αλήθεια
αυτή δεν είναι προφανής και χρειάζεται να διακυρηχθεί με πολλούς τρόπους
ακόμα και λερώνοντας τοίχους.
Ως εκ τουτου το περί ου ο λόγος σύνθημα απηχεί θεμελιώδεις αντιλήψεις της
ειδικής εκείνης μερίδας της αριστεράς που η προσφορά της στην κοινωνία τα
τελευτάια χρόνια δεν είναι άλλη απο το να εξοπλίζει ιδεολογικά διαφόρους
"απαρατσίκους" του συνδικαλιστικού κινήματος ασχέτως χρώματος και κόμματος.
Η επίκληση του νόμου στο συγκεκριμένο σύνθημα, σχεδόν μεταφυσική υποδηλώνει
το Υπέρτατο. Το Υπερκείμενο. Ακολουθεί έπειτα η επεξήγηση. Το "δίκιο του
εργάτη". Το ρήμα "είναι" με όρους καθαρά φιλολογικούς σχεδόν μη αναγκαίο
αλλά επιτατικό και συνδετικό των δυο ορων, απο τη μια ο Νόμος και απο την
άλλη το Δίκιο του εργάτη.
Βέβαια θα μπορούσε να διαβαστεί και αντίστροφα΄. Στην αντίστροφη εκδοχή
δηλαδή Το δίκιο του εργάτη είναι νόμος ή θα έπρεπε να είναι νόμος.
Ακουγεται ελαφρώς ήπιο, ρεφορμιστικό επειδή ηχεί σαν ευχή ή ακόμα χειρότερα
παράκληση. Ενώ τώρα είναι αδιαπραγμάτευτο. Είναι Θέσφατο.
Παμε τώρα να εξετάσουμε το δεύτερο σκέλος "το δίκιο του εργάτη". Η επίκληση
του δικαίου είναι αρχέγονο αίτημα όλων των κοινωνιών και των συστημάτων.
Αρα το σύνθημα χτυπάει μια συναισθηματική χορδή, την εγγενή συμπάθεια όλων
των ανθρώπων για την έννοια της δικαιοσύνης.
Προχωράμε τώρα στον τελευταίο και κατ΄αντιδιαστολή έτερο υπέρτατο όρο της
φράσης " του εργάτη". Η διαφαινόμενη και ανευ διαλόγου εκχώρηση του δικαίου
μόνο στον Εργάτη, δηλαδή την εργατική τάξη και η επικύρωσή της με την χρήση
της φράσης "ο νόμος" κλειδώνει το αυταπόδεικτο του συλλογισμού με
αυτιστικό τρόπο σε ένα τυπικά κυκλικό συλλογισμό.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτά που ζούμε εδώ και χρόνια οφείλονται στην άτυπη
αντικατάσταση του΄όρου εργάτης με την ακόμα πιο ελαστική και μη επαρκώς
προσδιορίσιμη έννοια "Εργαζόμενος". Αρα το νέο σύνθημα είναι " Ο Νόμος είναι
το δίκιο του εργαζόμενου". Στην μεταφυσική και αυθαιρετη διεκδίκηση του νέου
συνθήματος χωράνε όλοι. Blue collars και White collars. Αυτοαπασχολούμενα
αφεντικά αλλοδαπών εργατών και μη. Του πνεύματος και του χεριού. Και όλοι
μαζί διεκδικούμε δια εκπροσώπων συνδικαλιστικών, πολιτικών ή ότι άλλο μας
είναι εύχερο, το άπιαστο όνειρο. Μια κοινωνία που όλοι να πιστωνόμαστε και
κανείς μας να μην χρεώνεται.
Τι καλά που θάταν.
Και πάλι συγχαρητήρια για το θάρρος να πεις αυτονόητες αλήθειες.
ReplyDeleteΓιωργος Λ