Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ

Εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Βαλαβάνη στην χθεσινή, 29.06.2013, "Καθημερινή", για τον Έλληνα μπασκετομπολίστα, νιγηριανής καταγωγής, Γιάννη Αντετοκούνμπο, 18, (γεννημένος στην Αθήνα από Νιγηριανούς γονείς), ο οποίος επελέγη να αγωνιστεί από την επόμενη σεζόν στο NBA, στην Αμερική, σο κουρφαίου πρωτάθλημα καλαθόσφαιρας στον κόσμο.

Η ιστορία αυτού του παιδιού και της οικογένειάς του,  θα μπορούσε να ήταν, εκτός από κινηματογραφική ταινία, και μάθημα προς όλους μας για το πως ένα παιδί, ζώντας σε μία κοινωνία που δεν είναι εύκολη, αλλά έχει τα φωτεινά της πρόσωπα, καταφέρνει όχι μόνο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αλλά αυτήν την "δύσκολη χώρα", την Ελλάδα, να την βάλει στη καρδιά του και να την αγαπήσει.

Η αστείρευτη θέληση για επιβίωση, η υπομονή στην αφομοίωση της ελληνικής κοινωνίας και η μεγάλη βοήθεια που δόθηκε στη διαπαιδαγώγησή του από πληθώρα ανθρώπων της διπλανής πόρτας, οδήγησαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε μια από τις υψηλότερες θέσεις της εισόδου του στο ΝΒΑ.

Από την Α2 κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ και τον Φιλαθλητικό, στον οποίο έπαιξε τα τρία τελευταία χρόνια, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο χαμογελά συνεχώς από χθες, φορώντας το καπελάκι των Μιλγουόκι Μπακς, οι οποίοι τον επέλεξαν στο νούμερο 15 του φετινού ντραφτ του ΝΒΑ.

Εχοντας πάντα μεγάλη ταπεινοφροσύνη και ακούραστη διάθεση για να παίξει μπάσκετ, όπως και ο αδελφός του, Θανάσης, ο 18χρονος Γιάννης, πέτυχε αφενός ένα αξιοζήλευτο ρεκόρ, αφού βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας όλων των Ελλήνων παικτών, που έχουν επιλεγεί στο ετήσιο ντραφτ του ΝΒΑ και αφετέρου θα σφίξει το χέρι των άσων των Μιλγουόκι Μπακς, Μπράντον Τζένιγκς και Λάρι Σάντερς. Η νέα ομάδα του δεν απέκτησε μόνο τα δικαιώματά του, αλλά θα του δώσει άμεσα την ευκαιρία να παίξει μπάσκετ, έστω και για λίγα λεπτά, στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου και ήδη ο Γιάννης ζήτησε τη φανέλα με το νούμερο 34. Οταν χθες τα ξημερώματα άκουσε το όνομά του, ο Γιάννης ήταν ήδη προετοιμασμένος κατάλληλα για να τιμήσει τη χώρα που τον έκανε πολίτη της, ύστερα από μεγάλη προσπάθεια που είχε καταβληθεί από την πολιτεία, την ομοσπονδία μπάσκετ και την οικογένειά του. Ξεδίπλωσε την ελληνική σημαία και τη σήκωσε πάνω από τους ώμους του, δηλώνοντας περήφανος ότι δοξάζει την πατρίδα στην οποία γεννήθηκε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του, Θανάση και τους μικρότερους Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο, ενώ στην Αγγλία, ο πρωτότοκος γιος Φράνσις ασχολείται με το ποδόσφαιρο.

Μέλος αυτής της εφταμελούς οικογένειας μεταναστών από τη Νιγηρία, ο Γιάννης ξεχώρισε για την αγωνιστικότητά του στη ζωή, πριν ακόμα πιάσει στα χέρια του την μπάλα του μπάσκετ. Ηταν μαθητής στο αθλητικό Λύκειο του Αιγάλεω και επειδή του άρεσαν τα ελληνικά και μπορούσε να μιλήσει πολύ καθαρά, κατάφερνε να εξαντλεί σχεδόν, όλα τα εμπορεύματα που είχε ως πλανόδιος πωλητής. Ο καλός χαρακτήρας του και το μόνιμο χαμόγελο αισιοδοξίας που είχε «ζωγραφισμένο» στο πρόσωπο του, αποτελούσαν την καλύτερη... ταυτότητα για τους αστυνομικούς που τον γνώριζαν πολύ καλά στα Σεπόλια και τον άφηναν να παλεύει καθημερινά για τα προς το ζην.

Στον δύσκολο δρόμο ανάθρεψης των πέντε αγοριών, η οικογένεια Αντετοκούνμπο, είχε τη συμπαράσταση Ελλήνων φίλων, όπως η φιλολόγος-ηθοποιός Μαριέττα Σγουρδαίου, που αποκαλείται και ως «δεύτερη μαμά» από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και γι’ αυτόν τον λόγο, όσο εκτυφλωτική κι αν είναι δόξα που θα απολαύσει ο 18χρονος παίκτης στο Μιλγουόκι και στο ΝΒΑ, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ όσους τον βοήθησαν στα δύσκολα χρόνια επιβίωσης και αναγνώρισης στην Ελλάδα.

Ιδιαιτέρως κολακευτικά λόγια έγραψαν για τον ύψους 2.07 μ. φόργουορντ και οι New York Times σε δημοσίευμά τους λίγες ώρες πριν από τη διεξαγωγή του ντραφτ. Σε ειδικό αφιέρωμα στον Ελληνα «μαέστρο», όπως τον αποκαλούν, προβλέπουν ότι το ΝΒΑ θα νιώσει ευτυχές που ρίσκαρε σε μια μυστηριώδη προοπτική, όπως ο παίκτης «που μάλλον θα τον προφέρουν λανθασμένα».

Η ΠΡΕΖΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

ΕΧΩ δει πολλούς ανθρώπους να την γεύονται και να εθίζονται από αυτήν. Και είναι τουλάχιστον άδικο να ρίχνουμε κάθε φορά τα βέλη μας στους «εύκολους στόχους», αφήνοντας στο απυρόβλητο τους δύσκολους. Για παράδειγμα, πολλοί από τους καναλάρχες στην Αθήνα, αλλά και αρκετοί στην Κύπρο που η ενασχόληση με τα ΜΜΕ, και δη την τηλεόραση δεν ήταν, και δεν είναι η πρώτη, ή βασική τους δουλειά, μπορώ να σας πω με βεβαιότητα αλλά και με ιδία εμπειρία, ότι είναι πολύ πιο «ψωνισμένοι» με το μέσον αυτό απ’ ότι είναι οι «εύκολοι στόχοι», όπως η τραγουδίστρια Άντζελα Δημητρίου, ο ποινικολόγος Αλέξης Κούγιας, ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης, ο διαιτητής Κώστας Βασιλάκης, ο πολιτικός Άδωνις Γεωργιάδης και, last but never least, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι δημοσιογράφοι, εμού συμπεριλαμβανομένου!

ΝΑΙ, ειν’ αλήθεια. Ο ακατάσχετος Άδωνις έχει πράγματι «ψώνιο» με την δημοσιότητα. Ακόμα και την πρώτη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων του στο Υπουργείο Υγείας, φρόντισε να είναι από νωρίς το πρωί εκεί όλα τα κανάλια και, τάχα μου ενοχλημένος (ενώ έλαμπε ολόκληρος από χαρά), είπε στους δημοσιογράφους «παιδιά συγγνώμη, αλλά από σήμερα κομμένες οι δηλώσεις», και τους μιλούσε μετά για 15 λεπτά. Είναι, σας λέω, άτιμο αυτό το σαράκι…

ΘΥΜΑΜΑΙ μιαν άλλη φορά που στην βραδινή σύσκεψη της «Ελευθεροτυπίας» Αθηνών, ένας συντάκτης μας ενημέρωσε ότι υπήρχε πρόσκληση προς όσες εφημερίδες επιθυμούσαν, να συνοδεύσουν αεροπορικώς την μεθεπόμενη μέρα τον μακαριστό πλέον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλος, που και αυτός είχε έρωτα με τον τηλεοπτικό φακό (μάλιστα οι μακιγιέζ των καναλιών έχουν να λένε το πόσο ιδιότροπος ηταν μέχρι να τον βάψουν καλά), στο ταξίδι του στα Κύθηρα για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Οι δημοσιογράφοι θα πήγαιναν μαζί του το πρωί, και θα επέστρεφαν αυθημερόν. Η διεύθυνση της εφημερίδας είπε «όχι, δεν μας ενδιαφέρει αυτή η αποστολή, δεν έχει κανένα δημοσιογραφικό ενδιαφέρον», και η συζήτηση τέλειωσε εκεί.

ΕΤΣΙ νομίζαμε, τουλάχιστον. Διότι στη σύσκεψη της μεθεπόμενης μέρας, παρακολουθώντας όλοι μαζί το βραδινό δελτίο ειδήσεων, είδαμε τον Αρχιεπίσκοπο, να κατεβαίνει από τις σκάλες του αεροπλάνου (άρα είχαν βγει πρώτα τα τηλεοπτικά συνεργεία, είχαν στηθεί κάτω στις σκάλες, και άρχισαν να παίρνουν πλάνα), και μόλις πάτησε γη, πλησίασε με πλατύ χαμόγελο το μπουκέτο από μικρόφωνα και είπε: «Βρε αθεόφοβοι, ως κι εδώ με ανακαλύψατε! Δεν βρίσκει κάποιος ησυχία από εσάς τους δημοσιογράφους. Ούτε λίγες μέρες διακοπών μπορεί να κάνει κανείς». Μείναμε όλοι με το στόμα ανοικτό, γνωρίζοντας βεβαίως ότι κανένας δημοσιογράφος δεν βρέθηκε εκεί τυχαία, αλλά κατόπιν πρόσκλησης του ιδίου του Αρχιεπισκόπου!

ΟΠΩΣ είπαμε, όμως, και στη αρχή αυτού του σημειώματος, το «προσωπείο των καναλαρχών», των μη εχόντων προηγούμενη σχέση με τα ΜΜΕ, είναι εκείνο που χρήζει της μεγαλύτερης ανάλυσης. Βλέπεις, φερ ειπείν κάποιον, που έχει μια επιχείρηση πολλών εκατομμυρίων στην οποία εργάζονται στελέχη με σπουδαίες γνώσεις, ικανότητες και εμπειρία, και όχι μόνο προσλαμβάνει στην μιντιακή του επιχείρηση ένα τσούρμο αγραμμάτων, αλλά μερικούς τους «ερωτεύεται» κιόλας και τους αμείβει περισσότερο από τον γενικό του διευθυντή στην κολοσσιαία, άλλη εταιρεία του. Αναμφίβολα, έχει λάμψη η τηλεόραση. Έχει και ωραίες κοπέλλες, αλλά και πολιτικό σασπένς ίντριγκες, συναρπαστικό παιχνίδι με την εξουσία.

ΑΥΤΟ είναι που τους «κεντρίζει» όλους. Το παιχνίδι. Που, όσο είναι σε επίπεδο μιας χαζογλάστρας, έστω και ακριβοπληρωμένης, πάει καλά. Όταν περνάει σε θέματα παρέμβασης και διαπλοκής με την  εξουσία, γίνεται επικίνδυνο και καταστροφικό για τον τόπο. Η Ελλάδα έχει πληρώσει πολύ ακριβά αυτό το παιχνίδι.

ΤΟ ΓΑΡ ΠΟΛΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ (ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ) ΓΕΝΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ!...

Μάζες έτοιμες να ακολουθήσουν όποιους τους παίζουν ωραίους σκοπούς…

 

ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες το 2009, το ζεύγος Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου έβαζε λουκέτο στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» την οποία είχαν αγοράσει περίπου 3 χρόνια πριν. Το εγχείρημά τους ήταν πολυδάπανο, φιλόδοξο (η τελευταία, σοβαρή επένδυση που έγινε στον ελλαδικό Τύπο), και οι μισθοί των εργαζόμενων πολύ καλοί. Όμως, η εφημερίδα δεν πήγε καλά κυκλοφοριακά, όχι επειδή δεν ήταν καλή, εξαιρετική ήταν, αλλά επειδή στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο από ότι στις υπόλοιπες χώρες, ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες. Απλά.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, και λειτουργώντας ως σοβαροί επιχειρηματίες και όχι ως «μετεωρίτες του Τύπου» που ήταν πρόθυμοι να γεμίζουν τα ελλείμματα τους με ανεξέλεγκτα δάνεια (όπως έκαναν πολλές εφημερίδες που έκλεισαν η χαροπαλεύουν), πήραν την απόφαση να αναστείλουν την έκδοση του «Ε.Τ», και αποζημίωσαν, αμέσως και πλουσιοπάροχα όλους τους εργαζομένους τους.

ΚΙ’ΟΜΩΣ, την επόμενη κιόλας μέρα του κλεισίματος, η μονίμως «εκτός εποχής» Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), κήρυξε απεργία σε όλες τις άλλες εφημερίδες, με αίτημα το ζεύγος Αγγελόπουλου «να επανεκδώσει αμέσως τον Ελεύθερο Τύπο»! Ναι. Με τέτοιου είδους συνδικαλιστικές βλακείες πορευτήκαμε τόσα χρόνια στην «όμορφη και παράξενη πατρίδα», καταργώντας κάθε έννοια κοινής λογικής, και υπερασπιζόμενοι το παράλογο.

ΕΤΣΙ και τώρα, με το «κλείσιμο» της ΕΡΤ, το συνδικάτο των δημοσιογράφων κήρυξε απεργία σε όλα τα άλλα μέσα ενημέρωσης, κάνοντας έτσι το «μαύρο» της οθόνης, που ηλιθιωδώς επέβαλε η κυβέρνηση, ακόμα πιο μαύρο, στερώντας από τον κόσμο την δυνατότητα ενημέρωσης, αλλά και βυθίζοντας τα άλλα μέσα (που απασχολούν δημοσιογράφους!) σε ακόμα βαθύτερα οικονομικά προβλήματα.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ, στοιχηματίζω ήδη όλες τις μετοχές της Λαϊκής Τράπεζας που διαθέτω (Τι να κάνω; Στις επενδύσεις ήμουν ανέκαθεν σκράπας!), ότι κάποιοι θα παρακάμψουν την ουσία του θέματος και θα πουν ότι υποστηρίζω την εν λόγω κυρία «που είναι…..», και θα αρχίσουν τα κατεβατά της μιζέριας, τόσο διακριτά σε όλα σχεδόν τα σχόλια ανωνύμων επισκεπτών του Διαδικτύου, κάτω από κάθε είδηση ή άρθρο.

ΟΜΩΣ, αυτήν την μικρή ιστορία της παραφροσύνης της ΕΣΗΕΑ, τη θυμήθηκα καθώς διάβαζα αυτές τις μέρες μια άλλη παράλογη ιστορία, με πολλές ομοιότητες. Αφορά, την ιδιωτική επιχείρηση αρτοποιίας «Κατσέλης», που έκλεισε και αυτή λόγω  οικονομικής κρίσης. Εδώ και πολύ καιρό λειτουργούσε με ζημιά. Δυστυχώς, περίπου 500 άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά.

ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ είναι, όμως, η αντίδραση ενός μέρους του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο χρόνια τώρα επενδύει στα «εύκολα αυτιά» του κοσμάκη, λέγοντάς του μπαρούφες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας την εβδομάδα αυτή σε συγκέντρωση των εργαζομένων, απαίτησε «να ανοίξει πάλι η βιομηχανία Κατσέλης, και οι εργαζόμενοι να επιστρέψουν στη δουλειά τους».

ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ του εδώ, είναι ότι οι τράπεζες, «που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με λεφτα του ελληνικού λαού», έχουν υποχρέωση να δανειοδοτήσουν την επιχείρηση για να βγει από την δεινή οικονομική της θέση. Όμως, κατά την άποψή του, «υπάρχει συμπαιγνία μεταξύ της διοίκησης της εταιρείας και στους τραπεζίτες», ώστε να μην της δώσουν, προφανώς, άλλο δάνειο, να χρεοκοπήσει και να φύγουν οι εργαζόμενοι δίχως αποζημίωση!

ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ μια παρένθεση στον στίχο του Γκάτσου από το τραγούδι «Η Προσευχή της Παρθένου» του Μάνου Χατζιδάκι, «το γάρ πολύ του έρωτος, (της εξουσίας), γεννά παραφροσύνη»!..

 

 

ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ;

Από την ημέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, αλλά και από μήνες πριν όταν λόγω των ανεκδιήγητων και συνεχών στάσεων εργασίας των δημοσιογράφων της (όπου εκεί έφτασαν για πρώτη φορά στα αυτιά μας η δικαιολογημένη οργή των ακροατών: "όποια και αν είναι τα αιτήματά σας, βρείτε άλλον τρόπο να τα διεκδικήσετε, αλλά μήν κλείνετε την ΕΡΤ"), αναγκαστικά μπήκε φραγή και στην εκπομπή μου "Μικρές Ιστορίες" στο Β' Πρόγραμμα, δεκάδες είναι τα e-mails που συνεχώς έρχονται, και πραγματικά δεν βρίσκω τρόπο και λόγια για να σας ευχαριστήσω όλους.

Νοιώθω σαν νάχουν κάπως αντιστραφεί οι ρόλοι. Δηλαδή, μέχρι τώρα ήταν ένας άνθρωπος σε ένα στούντιο, και έξω από ατό πολλοί άνθρωποι που τον άκουγαν. Τωρα, αισθάνομαι σαν αυτός ο ένας να είναι "απ' έξω", και δεκάδες-εκατοντάδες να του "μιλάνε" και αυτός να ακούει.

Παραθέτω, ως ελαχίστη ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης μεγάλης, όσα μηνύματα λαμβάνω, με την υπόσχεση ότι μέχρι νάρθει το επόμενο βήμα, απ' αυτό εδώ το ιστολόγιο θα συνεχίσω να κάνω "εκπομπές" για σας. Δεν ειναι τόσο αμεσο, ξέρω. Αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω.

Ας απολαύσουμε, όμως, πρώτα, στο "κλασικό μας ξεκίνημα" όπως πάντα, την υπέροχη Φαντασία πάνω σ' ένα θέμα του Τόμα Τάλλις, του Ραλφ Βον Ουίλλιαμς, σε μία από τις ωραιότερες εκτελέσεις ποτέ, από την Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας, και με μαέστρο τον μεγάλο Ευγένιο Όρμαντι.

Είναι λίγο μακάβριο το σχόλιο που γράφει στο YouTube ένας επισκέπτης, αλλά πολύ χαρακτηριστικό της ομορφιάς και του βάθους αυτού του κομματιού. "Οταν θα με αποσυνδέσετε - λέει - από το μηχάνημα που με κρατάει στη ζωή, θέλω τη στιγμή που θα φεύγω να ακούω αυτό το έργο!"

 

Αγαπητέ κ. Μιχαηλίδη – αγαπητέ Χρήστο

Συγχώρα μου τον ενικό, αλλά σε νιώθω πραγματικά δικό μου άνθρωπο, λόγω της ανεπανάληπτης παρέας σου κάθε πρωί στο Δεύτερο.

Φίλε Χρήστο, την Τρίτη 11 Ιουνίου το βραδυ που ανακοινωθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ έκλαψα. Έκλαψα γιατί την Τετάρτη δεν θα μπορούσα να ακούσω εσένα, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Φλωράκη, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Αϊβαλή, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Χρυσοστόμου,δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Πρίντεζη, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ.Μητρόπουλο… Δεν θα μπορούσα να χαλαρώσω με τον δέκτη στη συχνότητα του Τρίτου, ούτε να σεργιανίσω στον «Cosmos».

Ναι, η ΕΡΤ οπωσδήποτε χρειάζονταν αναμόρφωση και εξορθολογισμό. Αλλά,αν έπρεπε να «αναμορφώσουμε» ή να «εξορθολογήσουμε» την ΔΕΗ ή την Εταιρία Υδάτων, θα κόβαμε για δύο μήνες απ’ όλους τους Έλληνες το ρεύμα ή το νερό αντίστοιχα;

Αλλά ας μιλήσουμε και λίγο για Δημοκρατία.

Τι σημαίνει «ψήφος εμπιστοσύνης»;

Σημαίνει ότι στηρίζω μια κυβέρνηση, χωρίς να συμφωνώ απόλυτα μαζί της,αλλά της έχω ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Όταν αυτή η κυβέρνηση παίρνει μια απόφαση«αποφασίζομεν και διατάσσομεν», όχι απλώς χωρίς την σύμφωνη γνώμη των δύο εκ των τριών εταίρων που την στηρίζουν, αλλά με δηλωμένη την αντίθεσή τους, πού ακριβώς βρίσκεται η εμπιστοσύνη; Πολύ δε περισσότερο όταν η απόφαση περικλείει ακραία και αποτρόπαια χαρακτηριστικά (απότομο μαύρο στις οθόνες και απότομη σιγή στα ραδιόφωνα, εισβολή των ΜΑΤ σε πομπούς με βανδαλισμούς, απειλές σε όποιον τολμήσει να αναμεταδώσει το πρόγραμμα κ. ά.). Ακόμα, όταν η απόφαση αφήνει μια σειρά περιοχές της χώρας έρμαιο ξένων σταθμών (ή –ακόμα χειρότερα- χαμηλότατης στάθμης ελληνικών) και όλους τους απόδημους Έλληνες αποκομμένους από την πατρίδα τους. Ή, όταν η απόφαση κάνει την Ελλάδα θλιβερό πρωτοσέλιδο σε όλη την Ευρώπη με ένα εξαιρετικά δυσάρεστο ερωτηματικό μετά τις λέξεις«Ελληνική Δημοκρατία».

Εύχομαι σύντομα (αύριο κιόλας αν είναι δυνατόν!) να σε ξανακούσω το πρωί μαζί με όλους τους άλλους αγαπημένους (μας) συναδέλφους σου.

Χάρης Τσώνος

Θεσσαλονίκη 

 

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ. Συμπληρώνω μόνο, ότι από τη πρώτη στιγμή, μολονότι πίστευα και πιστεύω ακόμα ότι η ΕΡΤ χρειάζεται "ριζική ανακαίνιση", ο τρόπος που επελέγη να γίνει αυτή ηταν όντως ακραίος και, αντί να δώσει λύση, την έχει καταστήσει εξαιρετικά δύσκολη.  Η πάγια "ωδή" όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, αλλά δεν μπορούν και να το πουν κιόλας ανοικτά, είναι ότι "έπρεπε να προηγηθεί διάλογος". Κατηγορηματικά σας λέω ότι διάλογος, με εκ των προτέρων όρο ότι "δεν θα φύγει κανένας", δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει. Αυτό ειναι, ακριβώς, το πρόβλημα της ΕΡΤ. Ό,τι είναι ένας γιγαντιαίος οργανισμός που, όπως έχει δομηθεί το οργανόγραμμα και το πρόγραμμά της, για να παραμείνει έτσι, πρέπει να συνεχίσει να απασχολεί ... μυριάδες. Το ουσιώδες είναι να πειστούν οι κρατούντες (αλλά εδω χρεια΄ζεται να ακούσουν ανθρώπους με γνωσεις του αντικειμένου), ότι αυτό πρέπει να αλλάξει πρώτα: το οργανόγραμμα, το πρόγραμμα, και ο τρόπος της δουλειάς.

 

Πάμε τώρα να ακούσουμε ένα υπέροχο τζαζ κομμάτι, το Softly, as in a morning sunrise, με το Sonny Clark Trio, που μου έστειλε η φίλη μου η Ειρήνη, που την αγαπώ πάρα πολύ. 

 

  

 

Αγαπητέ Κύριε Μιχαηλίδη,

Χίλιους δυο λόγους μπορεί να βρεί κάποιος για να εναντιωθεί στο κλείσιμο της ΕΡΤ,και όλοι θα είναι σωστοί. Χτές, Κυριακή,υπήρξε κι ένας άλλος:η μετάδοση της Λειτουργίας.Εγώ, που για τους δικούς μου λόγους δεν μπορώ να πάω στην εκκλησία, πιστέψτε με ένοιωσα πολύ άσχημα. Εγώ και πάρα πολλοί άλλοι.

Είναι λοιπόν,η ποιότητα και η θεματική ποικιλία που παρείχε η ΕΡΤ,που μας κάνει να θλιβόμαστε και να οργιζόμαστε γι αυτή την εκτροπή.Είναι ο πολιτισμός που υπηρετούσε και παρήγαγε που θα μας λείψει, είναι ο λόγος που εκφέρονταν από σας και πάρα πολλούς άλλους συναδέλφους σας.

Συνεχίστε,με το ίδιο κέφι την προσπάθειά σας,έστω και μέσω της ιστοσελίδας σας,εμείς είμαστε πάντοτε κοντά σας.

Σας ευχαριστώ για την ποιότητα που υπηρετείτε.

Στέλιος Θ. Μαφρέδας

 

Συμμερίζομαι απόλυτα τη στεναχώρια σας και για τη μη μετάδοση της Θείας Λειτουργίας τις Κυριακές, που ειναι φάρμακο ψυχής ιδίως για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πάνε στην Εκκλησία. Την περασμένη Κυριακή, η Θεία Λειτουργία από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου νομίζω πως μεταδόθηκε από το κανάλι της Βουλής, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια. Εύχομαι η καινούργια ΕΡΤ να μήν καταργήσει και αυτήν την προσφορά. Μπορεί κάποιοι, αρκετοί, να διαμαρτύρονται, ισχυριζόμενοι ότι ένα δημόσιο μέσον δεν πρέπει να είναι ... προπαγανδιστικό, ιδίως στη θρησκεία, αλλά εγω δεν το είδα ποτέ ως τέτοιο. Ζούμε σε μία χώρα όπου πέραν του 90% των πολιτών της (δηλώνουν τουλάχιστον ότι) είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, η Θεία Λειτουργία είναι κορυφαία στιγμή της χριστιανικής λατρείας, η τηλεοπτική μετάδοσή της γίνεται για τους εκατοντάδες χιλιάδες αρρώστους, ηλικιωμένους, κλπ, που δεν μπορουν να βρίσκονται σε μία Εκκλησία, και δεν καταλαβαίνω την "προοδευτικότητα" της κατάργησης αυτής της προσφοράς. Άλλωστε, επειδή ξέρω καλά τους ανθρώπους αυτούς, πολλοί από τους οποίους είναι άθεοι, και το σέβομαι (αλλά αυτοί δεν σέβονται εμένα), κατηγορηματικά σας λέω ότι το 99% αυτών, τα πρωινά της Κυριακής που η τηλεόραση μεταδίδει την Θεία Λειτουργία, αυτοί κοιμούνται.

 

Διονύσης Σαββόπουλος, "Εμείς του '60 οι Εκδρομείς", ζωντανή ηχογραφηση από την παράσταση Σαββόραμα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Μαζί του η Νατάσα Φλουρή.

  

Ωρα Ελλάδος 10.00. Εθισμένη στο δεύτερο πρόγραμμα από μικρό παιδί και στις μικρές ιστορίες του κ.Μιχαηλίδη από το ξεκίνημα της μετάδοσής τους, γύρισα στη συχνότητα της ΕΡΑ. Εκκωφαντική σιωπή, όπως και μαύρο χρώμα στην τηλεόραση. Αυτό με πονάει, με θυμώνει, με φοβίζει, με αγριεύει. Φτώχυναν πολύ το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Θέλω ποιότητα λόγου, μουσικές επιλογές που δεν βανδαλίζουν την ακοή μου, αλλά αντίθετα ικανοποιούν την απαίτησή μου για αισθητική και ψυχική απόλαυση. ΄Οσο και αν ψάχνω απεγνωσμένα, δεν βρίσκω ραδιοφωνική συχνότητα αναλόγου επιπέδου. Η είδηση του λουκέτου της ΕΡΤ με χτύπησε σα δυνατή γροθιά. Αισθάνομαι ένα απέραντο κενό, όπως ένοιωθα κάθε φορά που έχανα κάτι πολύτιμο κι αγαπημένο. Κατεβήκαμε κι άλλα σκαλοπάτια κι αυτή τη φορά μάλλον κατρακυλήσαμε. Είναι κάτι σα δυνατή γροθιά στην πολιτιστική μας ταυτότητα. Εύχομαι να μη λυγίσετε και να έρθει σύντομα η στιγμή που θα σας ακούμε πάλι. Καλή δύναμη. Αν είναι για σας μικρή παρηγοριά, είμαι βέβαιη ότι δεν νοιώθω μόνο εγώ έτσι, αλλά πάρα πολλοί ακροατές σας. Η ποιότητα της δουλειάς σας ανέβασε ψηλά τον πήχυ. Για ό,τι πολύτιμο μας χαρίσατε, ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό. Δήμητρα Παπαδοπούλου,Δράμα.

Αγαπημένη μου κα. Παπαδοπούλου.

Δεν ξέρω εάν το κλείσιμο της ΕΡΤ ειναι όντως, όπως λέτε, "μια δυνατή γροθιά στην πολιτιστική μας ταυτότητα". Αυτα είναι λόγια ισχυρά, που όμως εμένα με φοβίζουν διότι πραγματικά αισθανομαι πως αυτή η "πολιτιστική μας ταυτότητα", ως όρος ατέλειωτων συζητήσεων, έχει αφόρητα κακοποιηθεί. Όποτε επιχειρώ να την αναζητήσω, τη βρίσκω στα πιο απλά και ... ασήμαντα πράγματα, τα ανόητα ρομαντικά όπως θα πει ίσως κάποιος.

Σ' ένα τραγούδι γυμνό, τη στιγμή που ο ερμηνευτής ή ο συνθέτης θα νοιώσει μέσα του ό,τι μόνο έτσι αξίζει να το πεί ή να το γράψει. Έχω νοιώσει άπειρα τέτοια τραγούδια, σε μέρη που βρέθηκα τυχαία ή σκόπιμα. Ένα κλάμα δημοτικό, στην Ήπειρο. Μιά -α-καπέλα ερμηνεία ρόκ τραγουδιού σε ένα μπαρ της Αθήνας από φοιτήτρια που είχε πιεί κάτι παραπάνω, και έβγαλε πολύ παραπάνω. Ακόμα κι ένα βαρύ λαϊκό, ξημερώματα σε μπουζουξίδικο του συρμού, από τραγουδιστή "της μόδας", που όμως είχε ντέρτι, και θέλησε να "εξαφανιστεί" με ένα τραγούδι.

Ο πολιτισμός μας, είναι αυτός που δεν αγαπήσαμε ποτέ. Η ΕΡΤ τον άγγιξε πολλές φορές, σπάνια τον χάιδεψε. Για να χαιδέψεις κάτι, πρέπει να το κάταλάβεις πρώτα, και έπειτα να το νοιώσεις δικό σου. Στο Τρίτο, θυμάμαι, κάναμε ωραίες βραδιές με απ' ευθείας μεταδόσεις από το Φεστιβάλ του Μπαϊρόϊτ, με εκπληκτικές ερμηνείες των έργων, αλλά σπάνια ένοιωσα αυτό που λέμε "ατμόσφαιρα". Δεν κακίζω κανέναν συνάδελφό μου του Τρίτου για αυτό - αντίθετα, η περιγραφή του Κυριάκου Λουκάκου, που ειναι δικηγόρος, είναι στον Συνήγορο του Πολίτη, και η αγάπη και οι γνωσεις του γυρω από την όπερα είναι αξεπέραστες, ήταν εξαιρετική πάντα, και την παρακολουθούσα με λαχτάρα. Όμως, δεν ήταν εκεί! Οπως ήταν ο "αντίστοιχός του" από το Radio 3 του BBC, όπως και από το Radio New Zealand που, για μένα, έχει αό τα καλύτερα κλασικά προγράμματα στον κόσμο.

Η ΕΡΤ, λοιπόν, δεν ηταν εκεί, παρά μόνο μέσω της σύνδεσης μέσω της EBU. Κάτι ήταν κι αυτό, αλλά ήταν μόνο "κάτι". Ο Λουκάκος, εάν η ΕΡΤ τον έστελνε στο Μπαϊρόϊτ, αντί να στέλνει στρατούς συνεργατων στα ποδόσφαιρα και στες Eurovision, οι βραδιές όπερας εκεί, με την δική του, επί τόπο περιγραφή, θα ήσαν μεγαλειώδεις.

ΑΥΤΟ, κυρία Παπαδοπούλου μου, είναι για μένα Πολιτισμός. Να τον ζείς. Όχι να τον περιγράφεις, απλώς.

Πολλά είπα πάλι, αλλά σας αγαπώ πολύ  και δεν μπορώ παρά να θέλω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας.

Και μιας και μιλήσαμε για όπερα, άς απολαύσουμε τώρα την σοπράνο Τζάνετ Μπέϊκερ στην άρια Κε Φαρό Σενζά Εουριντίτσε, από την όπερα "Ορφέας και Ευριδίκη" του Κριστόφ Βίλιμπαλντ Γκλίκ.

Καλή ακρόαση, και ευχαριστω πάλι από καρδιάς.

 

"Οι", ΟΠΩΣ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ"

Χάζευα αυτήν την φωτογραφία στο παλιό μας Αναγνωστικό. Μαθαίναμε τα δίφθογγα – εδώ, το «όμικρον» με το «ιώτα». Μαζί, «οι», όπως «οικογένεια». Και, μαζί με έναν φίλο, παρατηρώντας τη σημειολογία της φωτογραφίας, σημείωναμε:

 

1.    Ο πατέρας  φοράει γραβάτα (άρα, το σέβεται το τραπέζι, «τον άρτον ημών τον επιούσιον»).

2.    Η οικογένεια είναι πολύτεκνη (σήμερα, δεν έχουμε χρόνο, λέμε, και επικαλούμαστε και λόγους οικονομικούς, λές και οι παλιότεροι ήταν πάμλουτοι).

3.    Η γιαγιά είναι στο σπίτι (και όχι πεταμένη σε κάποιο γηροκομείο).

4.    Κανείς δεν έχει αρχίσει να τρώει (γιατί η μητέρα σερβίρει ακόμα, και όταν τελείωσει το σερβίρισμα, θα ακολουθήσει η προσευχή «Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου…»)

5.    Το γεύμα περιλαμβάνει ψάρια, σαλάτα και ψωμί (Που είναι τα take-away χάμπουργκερς; Που είναι οι κατεψυγμένες πίτσες; Και τα μαύρα, κίτρινα και άσπρα αναψυκτικά;)

Κάποιοι θα πουν: «Μα αυτά είναι … νοσταλγίες. Οπισθοδρομικά πράγματα». Λάθος! Είναι ευχή και νοσταλγία για το μέλλον που περιμένουμε ναρθεί. Το μέλλον, όπως απεικονίζεται στο Αναγνωστικό των παιδικών μας χρόνων…

Η ΨΕΥΔΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Πάνω στα ερείπια των κρίσεων, η ψευδής συνείδηση στήνει το θρόνο της. Στο άμορφο τοπίο των ερειπίων κρύβει το σκοτεινό πρόσωπό της, αναδυόμενη ως ψευδής φανέρωση.

Σε όλες τις ιστορικές φάσεις, από τις πιο «πρωτόγονες» έως τις πιο «εξελιγμένες», ο άνθρωπος επιχειρεί μια παραστατική ή ανα-παραστατική αποτύπωση του εαυτού του, της σχέσης του με τη φύση και της σχέσης του με τους άλλους, την κοινωνία και τον κόσμο. Χτίζει μια συνείδηση. Πρόκειται για μια αναζήτηση απαντήσεων και στο πεδίο των αναπαραστάσεων, που στην ιστορική εξέλιξη γίνεται αναπόσπαστο στοιχείο του ανθρώπου, της ίδιας του της ύπαρξης. Αυτό που κατασκεύασε ο νους, αν και αναπαράσταση, γίνεται μέρος της πραγματικής ζωής, ως θρησκεία, ως ιδεολογία, ως φιλοσοφία, ως ιστορία, ως οδηγητικό πρότυπο ή κινητήριο πρόταγμα.

Ο πραγματικός άνθρωπος, συνδέεται με τη ζωή του μέσα από το βίωμα και την εμπειρία. Στη σύγκρουσή του με την ανάγκη και στον ακατάβλητο αγώνα για την ελευθερία του, η γνώση του κόσμου και η αναπαράστασή του, γίνεται άλλοτε όπλο και άλλοτε εμπόδιο σε αυτή τη μάχη. Σε αυτό το πεδίο, αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται χθες, σήμερα και πάντα, εδώ και παντού, στρατηγικές εξουσίας.

Μέσα στις στρατηγικές εξουσίας, η ψευδής συνείδηση διεκδικεί τον πρώτο ρόλο. Ως παραποιημένος κόσμος, ως στρεβλή καταγραφή, ως παραμορφωμένη αποτύπωση, μεθοδεύει την κυριαρχία της, προβάλλοντας τον εαυτό της, ως τη μόνη αλήθεια. Μια αλήθεια που πασχίζει να είναι αρεστή στις ανεδαφικές επιθυμίες και αθεμελίωτες προσδοκίες. Αυτό είναι το μέτρο της.

 Ο εσχατολογικός της λόγος, αγνοεί τη βιωμένη ζωή και αναιρεί τη διαλεκτική της υπόσταση. Αντιστρατεύεται βίαια κάθε κριτική εναντίωση στο εξουσιαστικό της σχέδιο. Αναζήτηση, αμφιβολία, κριτική σκέψη και κριτική συνείδηση, ορθός λόγος, κανόνας και νόμος, προκαλούν τρόμο σε κάθε ψευδή συνείδηση, στους φορείς και στους εκφραστές της.

Η ψευδής συνείδηση είναι η αιτία και το αποτέλεσμα της χειραγώγησης και του λαϊκισμού. Η τροπή της συνείδησης σε ψευδή συνείδηση είναι από μόνη της μια χειραγώγηση. Αυτοχειραγωγείται και χειραγωγεί. Μακριά από τον πραγματικό κόσμο, κατασκευάζει μέσα από τη χειραγώγηση, την παραπλάνηση και το λαϊκισμό, έναν κόσμο εξουσίας. Και μαζί ένα πεδίο εύκολης και ανεμπόδιστης άσκησής της. Η περίτεχνη μεταμφίεση της ψευδούς συνείδησης σε πολιτική, η αναγωγή σε μια ανώτερη σφαίρα σύνθετης εξουσιαστικότητας, εκφράζεται στο καθημερινό πεδίο, ως λαϊκισμός και νέοδημαγωγία. Μεταπλάθεται σε αντίληψη εξουσίας και αλαζονικό δημόσιο ύφος. Παίρνει τη μορφή κομματικών διακηρύξεων. Γίνεται πολιτικό πρόγραμμα. Διεκδικεί το μέλλον.

Η ψευδής συνείδηση δεν είναι θεωρία. Μην την ψάχνετε στα βιβλία. Ζει ανάμεσά μας. Αυτοπροβάλλεται στους δρόμους. Αυτοθαυμάζεται στις πλατείες. Κομπορρημονεί στη Βουλή.

* Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Το άρθρο αυτό, το οποίο συνεισφέρει στο filoftero, δημοσιεύτηκε στο lefteriskousoulis.gr  και στο χθεσινό "Βήμα της Κυριακής"

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΧΡΥΣΟ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ

Δεν εφωτίσθησαν, φοβούμαι, οι πολιτικοί μας άρχοντες από το Άγιον Πνέυμα χθές, και εσχημάτισαν μία κυβέρνηση πολυπρόσωπη, βαθύτατα κομματική, ταυτοπροσωπία του "παλιού, καλού καιρού" όπου βασίλευε ο παλιοκομματισμός, με ελάχιστες αναλαμπές για προοπτική πραγματικής μεταρρύθμισης (π.χ., Κυριάκος Μητσοτάκης στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης - εύχομαι να μην απογοητευθούμε και εδώ), και με ένα τηλεοπτική τσίρκο μπροστά στο οποίο το φτηνιάρικο και ξεπερασμένο Medrano φαντάζει Cirque de Soleil.

Δεν υπάρχει, σίγουρα, άλλη χώρα στον κόσμο στον οποίο ο ανασχηματισμός κυβέρνησης να είναι "όλο το δελτίο ειδήσεων", με συνεχείς συνδέσεις έξω από το "κέντρο των αποφάσεων", όπου μία ή ένας ρεπόρτερ να μας λένε τι γίνεται μέσα σε αυτό. Όλοι είχαν τις πληροφορίες τους, ασφαλώς. Και με τα κινητά τους τηλέφωνα, τα οποία και κρατούσαν επιδεικτικά κατά την διάρκεια των μαραθώνιων δελτίων, επικοινωνούσαν με τους πληροφοριοδότες τους. Οι οποίοι, δεν ήταν αναγκαστικά "εκεί μέσα", αλλά όμοια με τους δαιμόνιους ρεπόρτερ διέθεταν και αυτοί κινhτά τηλέφωνα με τα οποία μάθαιναν από τον "άνθρωπό τους" (που μπορεί να ήταν και στη Μποτσουάνα), ποιός υπουργός φεύγει, ποιός έρχεται, και σε ποια υπουργεία "γίνεται καραμπόλα" - το μάθαμε κι αυτό!

Επί της ουσίας, ο αδαής περί τα πολιτικά, αλλά όχι κατ' ανάγκην ιδίας πνευματικής κατάρτισης με τους ασχολούμενους περί αυτά, δικαίως αναρωτιόταν ακούγοντας τις δημοσιογραφικές ανακοινώσεις (οι οποίος προηγήθηκαν της επίσημης του Κεδίκογλου!):

-- Καλά, τι σχέση μπορεί να έχει ο Άδωνις Γεωργιάδης με το Υπουργείο Υγείας;
-- Πως κολλάει η Φώφη Γεννηματά στο Εθνικής Αμύνης;
-- Ο Αδριανός στο Αθλητισμού;
-- Ο Παναγιωτόπουλος, Πολιτισμού;

Καί τι είναι, τέλος πάντων, αυτό το "μαγικό χόρτο" που καθιστά τους πολιτικούς ντε φάκτο ικανούς ακόμα και να διοικήσουν μια τράπεζα, όπως συνέβη, θυμάμαι, επί παλαιού ΠΑΣΟΚ, με την Γενική Τάπεζα, και γελούσαν ως και οι ταμίες μαζί τους...

Τέλος πάντων, άλλαξαν οι καιροί, λέμε έτσι για να περνά η ώρα, και πλέον έχουμε (ακόμα μία) νέα κυβέρνηση.

Αχ, κι αν απονέμονταν βραβεία "Βατόμουρου" για τις χειρότερες "πολιτικές ταινίες" και τους χειρότερους ρόλους στις κυβερνησεις παγκοσμίως, νομίζω πως εδώ στην "μικρή πλήν τίμια Ελλάδα", θα σαρώναμε μονίμως.

Η ουσία είναι, πάντως, ότι κάθε φορά προσευχόμαστε να μην είναι όσο κακά τα  βλέπουμε ή τα εκτιμάμε από την αρχή τα πράγματα. Αλλά δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες ταινίες του παρελθόντος, και ακόμα λιγότεροι "πρωταγωνιστές" τους, που να ξεχώρισαν κάπως, και να άφησαν πίσω τους ένα έργο αξιομνημόνευτο.

Προσευχόμαστε ο Άδωνις, αυτός ο χειμμαρώδης τηλε-βιβλιοπώλης, που μπήκε στη ζωή μας σαν ανεμοστρόβιλος μέσω του κόμματος του ΛΑΟΣ, που διαφοροποιήθηκε κατόπιν, ξεσκαρτάρωντας ακραία κομμάτια του παλιού του εαυτού και λέγοντας κουβέντες που σχεδόν σε έκαναν να θέλεις να φωνάξεις "πες τα Χρυσόστομε, έστω εσύ!", ..., προσευχόμαστε λοιπόν, στον άγριο και δύσκολο χώρο της Υγείας, εκεί όπου οι περισσότεροι προκάτοχοί του, ακόμα και σχετικοί με την ιατρική, τα έκαναν θάλλασσα, αυτός να επιτυχεί. Δηλαδή, να συγκρουστεί. Διότι πλέον, ο τόπος μπήκε σε δρόμο που χωρίς συγκρούσεις, (κάποιοι λένε "χωρίς΄αίμα", αλλά δεν μου αρέσει, έστω και μεταφορικά αυτός ο όρος), δεν γίνεται τίποτα.

Προσευχόμαστε αυτή η on the field πια, σε κάθε υπουργείο, απευθείας συνεργασία μεταξύ Νεοδημοκράτη από την μία και ΠΑΣΟΚου από την άλλη, να βγει σε καλό, να οδηγήσει στην πραγματική ωρίμανση του πολιτικού μας συστήματος, και να απεμπλακούμε επιτέλους από τον στείρο κομματισμό.

Η στεναχώρια και η αγωνία μας, είναι ότι σε αυτό το καινούργιο (με παλιούς!) κυβερνητικό σχήμα, δεν υπάρχουν πρόσωπα έξω από τον στενό κύκλο της πολιτικής. Είναι γνωστό ότι οι εντός αυτού, τα αποστρέφονται αυτά τα πρόσωπα, και πάντα καταφέρνουν να τα αποβάλουν. Έτσι, άνθρωποι καθ' όλα έντιμοι, ικανοί και αξιοπρεπείς, όπως πχ ο Τάσος Γιαννίτσης, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Γιώργος Μπαμπινιώτης και πολλοί άλλοι, έφτασαν στο σημείο, μετα από την κυβερνητική τους εμπειρία, να πουν "ποτέ ξανά".

Όπως και νάχει, και για να τελειώνουμε, προσευχόμαστε να πάει καλά η κυβέρνηση. Για το καλό του τόπου. Που δεν συμβαδίζει ποτέ με το καλό εκείνων που καραδοκούν να έρθουν!
 

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΤΙΜΠΑ

Μέρες τωρα βαραίνει τη ψυχή μου ο πόνος ότι σιγά-σιγά, αν και μαχητής ως το τέλος, φεύγει από τη ζωή αυτή ο Νέλσων Μαντέλα, ο άνθρωπος που, μαζί με τον Μαχάτμα Γκάντι, μας έδειξε έναν άλλον δρόμο, εκείνον της μη βίας και της συμφιλίωσης, για να βγούμε από την τρέλα μας.

Μέρες που εμείς εδώ ασχολούμαστε με τα ευτράπελα της ΕΡΤ, το μυαλό μου γυρνάει πίσω στο καλοκαίρι του 2004 όταν, γυρνώντας τον κόσμο με την Ολυμπιακή Φλόγα, βρέθηκα στο Ρόμπεν Άϊλαντ, στ' ανοικτά του Κέϊπ Τάουν, όπου ο μάυρος ηγέτης του Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσου πέρασε 27 χρόνια της ζωής του στη φυλακή. Όπως περπατούσαμε στους χώρους της φυλακής, στα κελιά, στο δικό του κελί, στο προαύλιο, εκεί όπου οι λευκοί ρατσιστές έβαζαν τους μαύρος να σπάνε πέτρες, ξαφνικά ένας ψίθυρος άρχισε να απλώνεται παντού, μια λέξη μόνο, Madeba, που έφτανε όλο και πιο δυνατά στ' αυτιά μας, "τί γίνεται, ρε παιδιά;"

"He's coming", μας είπαν, και η φωνή τους δεν είχε ούτε στόμφο, ούτε έπαρση, ούτε δέος, ούτε υπερβολή. Απλώς, "έρχεται".

Κι έβλεπες στα πρόσωπά τους αυτό που πραγματικά σημαίνει "σεβασμός".

Σταθήκαμε στο προαύλιο και περιμέναμε, καμμιά 50ριά άνθρωποι της αποστολής. Κι όταν έφτασε ο Madeba, μια κοπέλλα δίπλα μου, η Τζέμα, μου είπε: Isn't it like he's just coming out of his cell for a walk?

Κι ηταν ακριβώς έτσι! Σαν νά'βγαινε από το κελί του για μια βόλτα στο προαύλιο.

Στα λίγα μέτρα που διάσχισε πριν ενωθεί με μας που τον περιμέναμε στη μέση του προαύλιου, κοίταζε αριστερά-δεξιά μερικές πέτρες, τι πέτρες δηλαδή, κοτρώνες ήταν, που είχαν μείνει εκεί, άσπαστες, για να θυμίζουν οτι η Ιστορία δεν σβήνεται. Κοίταζε, και κουνούσε σιωπηλά, ανεπαίσθητα το κεφάλι του.

Τι δεν θάδινα νάξερα εκείνη τη στιγμή τι σκεφτόταν; Όπως και την ημέρα της απελευθέρωσής του, που ήμουν νεαρός ρεπόρτερ στο BBC στο Λονδίνο, και είχα καρφωθεί μπροστά στη τηλεόραση παρακολουθώντας, μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, κάθε βήμα που έκανε περπατώντας, χέρι-χέρι με την τότε σύζυγό του, Ουίνι Μαντέλα, από την φυλακή Βίκτωρ Βέστερ, όπου ειχε μεταφερθει το 1988 από το Roben Island όπου, λόγω της φοβερής υγρασίας στο κελί του εκεί είχε πάθει φυματίωση. Ηταν Φεβρουάριος του 1990, και ο Μαντέλα ήταν 72 ετών.
 

Μας είπε λίγα λόγια στο προαύλιο των φυλακών του Roben Island, εκείνο το ζεστό πρωινό Μαίου, 2004. "Έρχεστε από μια σπουδαία χώρα. Οι φιλόσοφοί σας με συντρόφευσαν όλα μου τα χρόνια στη φυλακή. Με κράτησαν ζωντανό, όπως και οι ανάσες των συμπατριωτών μου που έφταναν ώς τα αυτιά μου κάθε στιγμή. Σήμερα το πρωί, έμαθα ότι σας πήγαν στα tin townsips (τους τενεκεδένιους οικισμούς, όπου ο μισός κόσμος πεθαίνει από Είτζ, και ο άλλος μισός από ναρκωτικά, βία και φτώχεια). Οταν γυρίσετε στην Ελλάδα, θυμηθείτε τις εικόνες, και μεταδώστε τες στον κόσμο. Οχι για να μας βοηθήσουν οι κυβερνησεις και οι πολίτες - κάνουμε ό,τι μπορούμε - αλλά για να εκτιμήσουν τα καλά που έχουν, και να μήν ζητούν συνεχώς περισσότερα".

Θα γράψω πολλά για τον Μαντίμπα. Θα βρω και τις φωτογραφίες από εκείνη τη γνωριμία μας στις φυλακές Ρόμπεν.

Ολος ο κόσμος του χρωστάει μια προσευχή.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ (εκ του Ευάγγελος) ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΑ

Κάτια Παναγοπούλου (@katpanagopoulou): Τωρα σοβαρά, αν ο Βενιζέλος έκανε όλο αυτόν τον χαμό για να κάνει υπουργούς τη Φώφη και τον Κουκουλόπουλο, τότε το ΠΑΣΟΚ είναι άξιο της μοίρας του.

ΣΧΟΛΙΟ: Εκθείασα την πράξη του Βενιζέλου να μείνει στη κυβέρνηση, και στιγμάτισα εκείνην του Κουβέλη να βγει από αυτήν. Κάτι μέσα μου, όμως, μου λέει ότι κάποια στιγμή ο ΜΠένι θα του την κάνει του Σαμαρά...

Τσούγδω (@tsougdw): Eίπαμε έναν καλό λόγο για τον Βενιζέλο και έσπευσε να μας κάνει να τον πάρουμε πίσω.

ΣΧΟΛΙΟ: Έχω και εγω το ίδιο συναίσθημα, ρε γαμώτο, και δεν θέλω να το έχω!

alexia tasouli (@alexiatasouli): Πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι ένας Υπουργός που θα είναι ταυτόχρονα Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Πρόεδρος κόμματος και υπουργός Εξωτερικών.

ΣΧΟΛΙΟ: Εμένα, το "Πρόεδρος Κόμματος" με απασχολεί!....

Λάκης Μπέλλος (@pamelouketo): Τελικά αποφάσισαν Βενιζέλος πρωθυπουργός, Σαμαράς αντιπρόεδρος.

ΣΧΟΛΙΟ: Και Φώτης Κουβέλης στον ρολο του Παπαγιαννοόπουλου στη ταινία Ο Κυρ-Γιώργης Εκπαιδεύεται, "εγω, ρε παιδιά, ταβερνιάρης είμαι, τι τα θέλω τα μεγαλεία;".




 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

1 εκατομμύριο ευρω, που φαίνεται να έχει ακολουθήσει «ύποπτη διαδρομή», προσπαθεί να εντοπίσει η αρχή δίωξης οικονομικού εγκλήματος της Κύπρου. Το έμβασμα «υπόπτου διαδρομής», φέρεται να κατέληξε σε εταιρεία που ανήκει στην οικογένεια του πρώην Διοικητή της Τράπεζας Κύπρου, κ. Χριστόδουλου Χριστοδούλου.

(Θα πεθάνω με την απορία, τελικά μετά από πόσες διαδρομές ξεπλένεται εντελώς ετούτο το ευλογημένο «μαύρο χρήμα»;)

 

2600 μόνιμοι υπάλληλοι της ΕΡΤ έμαθαν την Τρίτη 11 Ιουνίου ότι το μαγαζί κλείνει και μένουν χωρίς δουλειά. Μετα από 3 συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών (ούτε σε πόλεμο τόσες), μάθαμε ότι ο πρωθυπουργός Σαμαράς δέχτηκε, συμβιβαστικά, να μείνουν οι 2000.

(Αυτό, στα ελληνικά πολιτικά εγχειρίδια, ονομάζεται «ριζική μεταρρύθμιση»)

1 χρόνο άντεξε να συγκυβερνά με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, η light εκδοχή της Αριστερας στην Ελλάδα, υπό τον Φώτη Κουβέλη, και το μέλλον του κόμματός του, της ΔΗΜΑΡ, φαίνεται όσο ποτέ αβέβαιο.

(Φίλος του κόμματος, μου μετέφερε χθές κάτι που του είπε ο κ. Κουβέλης σχετικά με την ΕΡΤ: «Εγω, ως παλιός Αριστερός, δεν μπορώ να συνηγορήσω υπέρ ούτε μίας απόλυσης εργαζομένου από το Δημόσιο». Ωραίο, και συγκινητικό, δείχνει άνθρωπο με αρχές. Αλλά, στην «εμπόλεμη», σήμερα, Ελλάδα, δεν κάνει. Επίσης: Τι πάει να πεί «από το Δημόσιο»; Απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι αποδεκτές από την Αριστερά;)

 

 

6-11 άτομα, (εικονολήπτες, ηχολήπτες, και άλλοι), θυμάται ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, σε ένα εξαιρετικό σημείωμά του στο lifo.gr για «Τα 50 χρόνια της ΕΡΤ», πήγαιναν στο σπίτι του όποτε η κρατική τηλεόραση του ζητούσε να δώσει μια συνέντευξη. Τα ιδιωτικά κανάλια, συμπληρώνει, όπως και τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, έστελναν συνεργείο 2-3 ατόμων το πολύ. Είναι πασίγνωστο, καταλήγει ότι το 11μελές συνεργείο της ΕΡΤ καθυστερούσε επίτηδες τα γυρίσματα (πολλές φορές πήγαιναν μάλιστα για φαγητό και είχαν τους καλεσμένους τους να περιμένουν…), μόνο και μόνο για να εγγράψουν υπερωρίες.

(Ιστορία μου, αμαρτία μου…)

 

33% της αγοράς γιαουρτιού της Αμερικής κατέχει τώρα το ελληνικό, στραγγιστό γιαούρτι το οποίο, όπως διαβάζω και στον ιστότοπο slate, «είναι μακράν το καλύτερο στον κόσμο».

(Έξω πάμε καλά. Μέσα, ασχολούμαστε με ευτελή, βλέπε ΕΡΤ, και τρωγόμαστε αναμεταξύ μας. Βρε γιαούρτωμα που θέλουμε…)

4000 ευρώ πρόστιμο επιβλήθηκε στον Γάλλο ηθοποιό, ρωσικής υπηκοότητος πιά, Ζεράρ Ντεπαρνιέ, επειδή πιάστηκε να οδηγεί στο Παρίσι υπό την επίρρεια αλκοόλ, έχοντας μάλιστα εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα, ευτυχώς χωρίς θύματα. Του αφαιρέθηκε η άδεια για 6 μήνες.

(Προσωπικά θεωρώ ότι όποιος οδηγά έχοντας καταναλώωσει αλκοόλ, είναι επίδοξος δολοφόνος, και αν διαπιστωθεί ότι όντως είναι πιωμένος, η άδεια οδήγησης θα πρέπει να του αφαιρείται εφ’ όρου ζωής. Όποιος και νάναι, όπως και να λέγεται…)

110 χρόνια γιόρτασε την περασμένη εβδομάδα η εταιρεία Harley Davidson από τότε που έβγαλε στην αγορά την πρώτη της μοτοσικλέτα. Την προηγούμενη Κυριακή, οι φανατικοί bikers της H-D συγκεντρώθηκαν στη Πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό, και ο Πάπας τους ευλόγησε.

(Αυτό πάει να πεί εκσυγχρονισμός…)

 

130.000 likes έχει στο facebook του Σέρχιο Καμόρο, του οποίου η γάτα, ονόματι Μόρις, είναι υποψήφια Δήμαρχος στην πόλη Χαλάπα, στο Μεξικό, στις δημοτικές εκλογές της 7^ης Ιουλίου. Ο μαυρόασπρος Μόρις είναι η επιλογή/πρόταση περισσοτερων από 100.000 δημοτών, που υπέγραψαν το σχετικό έγγραφο που απαιτείται για την υπόδειξη υποψηφίου. Ειπαν ότι η επιλογή τους έγινε επειδή βαρέθηκαν τα ψέμματα των πολιτικών, και πιστευουν ότι ο Μόρις, επειδή ακριβώς δεν μιλάει, μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα.

(Εχουν άδικο;)

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ...

Καλησπέρα, και καλωσορίσατε στην "εκπομπή" μας. Οι "Μικρές Ιστορίες" - αληθινές ή όχι - έρχονται από μακριά. Από κάπου, δηλαδή, που επέλεξα να είμαι αυτές τις μέρες, ακριβώς για να είμαι "μακριά".

Τώρα, αυτό το "μακριά", από τη στιγμή που έφερα μαζί με εδώ, στο "Χ" ας πουμε, το λάπτοπ μου, ειναι λιγάκι σχήμα οξύμωρο. Πόσο μακριά μπορείς να είσαι, τη στιγμή που θα δικτυωθείς;

Good question. Και η αλήθεια είναι ότι, μελετώντας εδώ και λίγο καιρό τον ρόλο των social media στην οικονομική κρίση της Ελλάδος, έφερα μαζί μου και διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο το οποίο, πράγματι συστήνω ανεπιφύλακτα.

Έχει τίτλο "We Think", υπότιτλο "Mass inovation. Not Mass Production", και είναι γραμμένο από τον Charles Leadbeater, o οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους στον κόσμο σε θέματα καινοτομίας και δημιουργικότητας μεσα σε οργανισμούς, εργάστηκε στους Financial Times για 10 χρόνια, και ψηφίστηκε από την πολυεθνική εταιρεία management & consulting, Accenture, ώς έναν από τους 10 Top Management Thinkers στον κόσμο.

Ιδιαιτέρως με απασχολεί το ερώτημα "πόσο δημοκρατικό είναι, πράγματι, το Διαδίκτυο;", και εδώ η συζήτηση που ανοίγεται είναι μεγάλη. Θα έλεγα και γόνιμη, υπό την έννοια ότι δεν φιλοδοξεί ο Leadbeater να καταλήξει σε "ετυμηγορία" βάσει της οποίας θα υπάρξουν από τη μία "νικητές" και από την άλλη "ηττημένοι".

Αυτές οι ποδοσφαιρικού τύπου λογικές, που στην Ελλάδα έχουν απλωθεί σε κάθε λειτουργία της κοινωνίας, ευτυχώς είναι ξένες και απορριπτέες από την πραγματική επιστήμη.

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται, και τείνω να συμφωνώ μαζί του, είναι ότι η "δημοκρατικότητα του διαδυκτύου", όπως το ονομάζει, εξαρτάται από το πόσο δημιουργικοί και συνεργάσιμοι μεταξύ μας μπορεί να γίνουμε όλοι εμείς, εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, που ξοδεύουμε ώρες, μόνοι μας, μπροστά στην οθόνη. Στο δικό μας χέρι είναι, λέει, να καταφέρουμε να διαδώσουμε και να ενδυναμώσουμε την Δημοκρατία, προωθώντας την ελευθερία στην πραγματική της διάσταση (ελευθερία σκέψης, έκφρασης, πίστης, κλπ), μικραίνοντας και όχι μεγαλώνοντας την ανισότητα και την αδικία.

"Η περισσότερη συμμετοχή σε ατομικό επίπεδο", λέει ο Leadbeater, "δεν θα επιτύχει από μόνη της σπουδαία πράγματα, παρά μόνο εάν συνδυαστεί και με την γνήσια επιθυμία και θέληση του καθένα να μοιραστεί τις ιδέες του με άλλους".

Επίσης, με ενδιαφέρει πολύ η έννοια της "φιλίας", όπως αυτή έχει υιοθετηθεί στη γλώσσα των social media. O όρος εδώ, συμπεριλαμβάνει γνωριμίες με "περαστικούς", σχέσεις που πολλές φορές παίρνουν και διάσταση φανατισμού ("εγώ - λέει κάποιος - είμαι φίλος στο facebook με τον τάδε - και τον γουστάρω τρελλά"), χωρίς κάν να έχει συναντηθεί ποτέ μαζί του, ούτε έχει μοιραστεί κοινές παραστάσεις.

"Πως μπορεί, λοιόν, το Διαδίκτυο να είναι τόσο καλό και τόσο σπουδαίο όταν τόσο εξώφθαλμα και απροκάλυπτα υποτιμά μιά έννοια τόσο δυνατή, όπως είναι αυτή της φιλίας;", αναρωτιέται ο συγγραφέας.

Ας απολαύσουμε τη Σωτηρία Λεονάρδου στη μοναδική της ερμηνεία στο "Δίχτυ" από το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου, στη ταινία του Κώστα Φέρρη.
 

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΤΟΛΤΣΕ*

Απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στη "Καθημερινή", στο οποίο δεν θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει καλύτερα την "Αριστερα του κυρ-Φώτη", στην  οποία ομολογώ είχα πιστέψει και εγω στις προηγούμενες εκλογές, αλλά με τη στάση που τήρησε στο αστείο θέμα της ΕΡΤ με απογοήτευσε πολύ.

Η τελευταία, δηλαδή η Αριστερά του Ντόλτσε, είναι ένα ιδιαίτερο είδος που αναπτύχθηκε στην εποχή της αστακομακαρονάδας. Πρόκειται για μία κατηγορία παράσιτων του αστικού συστήματος, όπως αυτό παραμορφώθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Είναι μια μορφή αριστοκρατίας της Αριστεράς, συνήθως με πατέντα αποκτηθείσα στο Πολυτεχνείο. Τύποι οι οποίοι μπορούν να ξυπνούν αργά, κάνουν περίεργες δουλειές (όταν κάνουν...) που τους επιτρέπουν να έχουν άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους και συνήθως τους συναντά κάποιος στα καφενεία αραχτούς να αγορεύουν. Είτε εργάζονται στο Δημόσιο ως καλοπληρωμένοι υπάλληλοι είτε ως ιδιώτες κάνουν καλές δουλειές με το Δημόσιο, η δουλειά τους είναι, βασικά, να συζητούν. Να συζητούν χωρίς ποτέ να καταλήγουν πουθενά. Οχι δηλαδή ότι τους ενδιαφέρει να καταλήξουν κάπου, διότι γι’ αυτούς η συζήτηση είναι αυτοσκοπός. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, η βασική θέση τους στα διάφορα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν είναι «να το συζητήσουμε» - να το συζητήσουμε, εννοούν, ώστε να μην καταλήξουμε πουθενά. Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως διαπρέπουν ως δημοσιογράφοι ή ως μαϊντανοί με τους οποίους οι δημοσιογράφοι καλύπτουν χρόνο στις εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Τέτοια είναι, κατά βάσιν, η ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα-Φώτη Κουβέλη. Σχολιαστές της πραγματικότητας από τα τραπέζια του Ντόλτσε φιλολογούντες ακατασχέτως και οπαδοί της καλής ζωής, που όταν βρεθούν μπροστά στα δύσκολα διλήμματα της πραγματικότητας παραγγέλνουν...ένα ακόμη εσπρέσο. Iσως η κυβέρνηση να πορευτεί καλύτερα χωρίς αυτούς. Η συμμετοχή τους -απεδείχθη αυτό- ήταν πηγή προβλημάτων. Το πιθανότερο, δε, είναι να συνεχίσουν να τη στηρίζουν στη Βουλή (και από τα τραπέζια του Ντόλτσε...), ακριβώς επειδή η παρασιτική καλοπέρασή τους εξαρτάται από τη διατήρηση του συστήματος που οι ίδιοι δεν τολμούν να υποστηρίξουν...

ΥΓ1: Ντόλτσε, για τους μή γνωρίζοντες, είναι μία κεφετέρια στην οδό Σκουφά, στο Κολωνάκι, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, και στο οποίο συχνάζουν καλλιτέχνες, άνθρωποι των γραμμάτων, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, και κάποιοι φοιτητές που θέλουν να γίνουν κάτι από όλ' αυτά όταν μεγαλώσουν.

ΥΓ2: Αξίζει να διαβάσει κάποιος ολόκληρο το άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη (κατ' εμέ από τους πιο ιδιοφυείς δημοσιογράφους που έχουμε)
 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/06/2013_505441

Η ΔΗΜΑΡ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Του Λευτέρη Κουσούλη, πολιτικού επιστήμονα
www.lefteriskousoulis.gr

 

Η συμμετοχή στην πολιτική είναι η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία. Οι μέρες αυτές, οι ώρες αυτές, το επιβεβαιώνουν.

Η σοβαρή πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την ακραία και αυταρχική απόφαση να κλείσει η ΕΡΤ, έφερε τους πρωταγωνιστές μπροστά σε αποφάσεις για την περαιτέρω πορεία. Και αυτή η πορεία, θα είναι δύσκολη και οδυνηρή.

Πριν από ένα χρόνο, έγιναν δύο εκλογές. Η λαϊκή εντολή ήταν κατά τη γνώμη μου σαφής. Προχωρήστε αποφασιστικά για να βγούμε από την έρημο. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για πορεία στην έρημο.
Στην πορεία, η ΔΗΜΑΡ δείλιασε. Αυτή είναι η ουσία. Η ΕΡΤ είναι πρόσχημα. Και είναι απογοητευτικό ότι ένα ζήτημα, όσο σημαντικό και αν είναι, καθίσταται υπέρτερο και από την ίδια την πορεία. Στις εποχές της κρίσης, η διαδρομή είναι το παν. Στην πορεία είναι αναπόφευκτο να υπάρξουν διαφωνίες και συγκρούσεις. Παγίδες και λάθη.

Κριτήριο και πυξίδα στο βαθμό που οι πρωταγωνιστές έχουν στρατηγική αντίληψη για την εποχή, τις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου και τις προϋποθέσεις εξόδου, είναι η επιβίωση, η διάσωση και, σε ένα δεύτερο κύκλο, η ανασυγκρότηση και η αναγέννηση. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη για τις υποκειμενικές δυνατότητες των πρωταγωνιστών. Αυτό όμως στο πλαίσιο μιας συμμαχικής κυβέρνησης, που είναι καρπός της λαϊκής εντολής, καθίσταται δευτερεύον, αφού η δυναμική της δημιουργικής συνεργασίας και του γενναίου συμβιβασμού, εάν υπάρχει, θα μπορούσε να υπερβαίνει τις ατομικές αδυναμίες.

Η πολιτική δεν αναπτύσσεται στον κόσμο των επιθυμιών μας.
Αναπτύσσεται στο πύρινο και ναρκοθετημένο πεδίο της καθημερινής ζωής. Εκεί που, συγκεκριμένοι άνθρωποι, ένας ή πολλοί, πολλοί ή ένας, δίνουν τη μάχη για την επιβίωση, τα δικαιώματά τους και την ελευθερία τους. Ένας χώρος εξουσίας, όπως η ΕΡΤ, στην οδυνηρή πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, δεν δικαιούται καμιάς προνομιακής μεταχείρισης έναντι έστω και του ενός που πάσχει.

Η λύση αυτού του ζητήματος - και άλλων παρόμοιων - καθιστά την πολιτική διαχείριση ένα πεδίο δράσης και συμμετοχής με στοιχεία τραγικότητας. Ο δισταγμός και η αναδίπλωση της ΔΗΜΑΡ, μας δείχνει ότι δεν άντεξε την αναμέτρηση με αυτή την τραγικότητα.

Ο ΦΩΤΗΣ ΚΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Καλημέρα σας, και καλωσορίσατε στην "εκπομπή" μας, σήμερα Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013, στην αστεία Ελλάδα, όπου η μείωση των απολμένων από την ΕΡΤ από 2600 σε 2000 (μαζί και με τον Κουβέλη!), νομάζεται "ριζική μεταρρύθμιση".

Δηλαδή, περάσαμε όλες αυτές τις γελοίες καταστάσεις, δυόμιση εβδομάδες τώρα, με σημαίες και με ταμπούρλα, με 3 συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών (ούτε σε πόλεμο τόσες συσκέψεις!), και το μόνο που άλλαξε είναι ότι:

Εχουμε πάλι κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ

Χάσαμε τον Κουβέλη.

Χάσαμε και τον Τρίμη, στην ΕΣΗΕΑ.

Και μπορεί να φύγουν 600 από την ΕΡΤ. Που σας διαβεβαιώ, είναι λιγότεροι από τους επίορκους, τους τεμπέληδες, τους άφαντους και τους άχρηστους.

ΥΓ: Την αξιοπρέπειά μας την χάσαμε εδώ και χρόνια...

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να παραδεχεί κάποιος, έστω και με την επιφύλαξη που η ρευστή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μας επιβάλει να έχουμε, ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος πήρε μία σωστή απόφαση. Δεν θα βιαστώ να την πω "γενναία", διότι δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς και το γεγονός ότι μπορει η "ψηφος εμπιστοσύνης" του στη κυβέρνηση να είναι συσχετισμένη με την πολιτική επιβίωση του ιδίου και του κόμματός του.

Ομως, στην Ελλάδα που ακόμα πελαγοδρομεί, εκείνο που προέχει είναι να βγούμε από την φουρτούνα και να προχωρήσουμε μπροστά. Όποιος πιστεύει ακόμα ότι μπορεί κάποιος να κάνει αυτά τα βήματα χωρίς να αναμετρηθεί στα ίσα με το κακό παρελθόν, κάνει τραγικό λάθος.

Σε αυτήν δε την φάση, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ανατρέχουμε σο ... θεωρητικά όμορφο "να ξεκινήσουμε διάλογο από μηδενική βαση". Σαράντα χρόνια πιπιλίζουμε αυτήν την καραμέλα, ούτε μία φορά δεν καταφέραμε να συζητήσουμε μεταξύ μας επί της ουσίας, καί κανένα κακό σπυρί δεν μπορέσαμε να σπάσουμε.πολυτέλεια η επίκληση, και πάλι, του διαλόγου από μηδενική βαση.

Όλα έχουν ειπωθεί. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Στούς διαδρόμους της ΕΡΤ, οι αλήθειες δεν κρύβονται. Απλώς κουκουλώνονται προς στιγμή, για να μην μας πάρουν χαμπάρι οι απέξω, αλλά μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε με το "νι" και με το "σίγμα" τι καπνό φουμάρει ο καθένας.

Τώρα που το καράβι βουλιάζει, είναι εκληματική ...

Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ

Tη θλίψη του για την ευκολία με την οποία το ελληνικό δημόσιο και το υπουργείο Εθνικής Αμυνας έσπευδαν να πληρώνουν τις συμβάσεις για τα υποβρύχια χωρίς να έχει υλοποιηθεί κανένα από τα αντισταθμιστικά οφέλη εξέφρασε από έδρας ο εισαγγελέας του Τριμελούς Εφετείου κακουργημάτων της Αθήνας Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, στη δίκη με βασικό κατηγορούμενο τον Ακη Τσοχταζόπουλο.

Τα παρακάτω λόγια του σίγουρα θα έμπαιναν ως παράγραφο στην Πραγματική Ιστορία της Μεταπολιτευτικής Ελλάδος, εάν γραφόταν ποτέ:

«Μου προκαλεί θλίψη ως Εισαγγελέα και κυρίως ως έλληνα πολίτη ότι υπάρχει σύμβαση αντισταθμιστικών οφελημάτων για παροχές , υποδομές κλπ και δεν υλοποιήθηκε καμία. Παρόλα αυτά η ελληνική πολιτεία ασθμαίνουσα έσπευδε να πληρώνει τον οποίο προμηθευτή . Δεν ξέρω αν αφορά αυτό τους κατηγορούμενους αλλά θέλω να δείξω πως δρα διαχρονικά η ελληνική πολιτεία . 300 εκατομμύρια ευρώ ζήτησαν , 500 ζήταγαν τα έπαιρναν από την ασθμαίνουσα πολιτεία».

(Πηγή είδησης: in.gr)

ΒΟΥΤΣΗΣ. ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ

"Όλο το προσωπικό της ΕΡΤ είναι απαραίτητο, και εάν χρειαστεί θα αυξηθεί", δήλωσε σήμερα από το Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης.

Και μόνο αυτή η δήλωση δείχνει πόσο επικίνδυνοι είναι ετούτοι οι άνθρωποι ή, για να μην αδικήσω τους λίγους, όσοι σκέφτονται έτσι. Ο κ. Βούτσης, λοιπόν, και μέσω αυτού το κόμμα το οποίο εκπροσωπεί, υποθέτω, είναι βέβαιος ότι όλο το υπάρχον προσωπικό της ΕΡΤ "είναι απαραίτητο".

Από που το εξάγει αυτό; Πως είναι τόσο σίγουρος, όταν υπάρχουν πλέον αδιάσειστα στοιχεία για υπαλλήλους, ανάμεσά τους μάλιστα και πολλές δεκάδες δημοσιογράφων, που έχουν χρόνια να πατήσουν στην ΕΡΤ και όμως πληρωνονται κανονικά κάθε μήνα ως πλήρως απασχολούμενοι.

Αλλά και πολλοί υπάλληλοι που βρίσκονται κάθε μέρα στην εργασία τους, πως ξέρει ο κ. Βούτσης ότι είναι απαραίτητοι; Γνωρίζει τις ανάγκες της ΕΡΤ, κατ' αρχάς; Ξέρει πως βγαίνει το πρόγραμμα; Έχει σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει και άλλο μοντέλο; Ό,τι ο δημοσιογραφος πχ, που κάνει μόνο μία 2ωρη εκπομπή την ημέρα, όπως έκανα και εγω αλλά δεν ήμουν ποτέ μόνιμα απασχολούμενος, μπορει να κάνει και άλλα πράγματα, άρα να έχουμε πραγμαικά value for money, που δεν είχαμε ποτέ σ' αυτόν τον τόπο;

Αλλά, για να συμπληρώνει ο πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ ότι "αν χρειαστεί θα πάρουμε κι άλλους", σημαίνει ότι αφ ενός μεν δεν έχει υπ όψιν του κανένα σχέδιο του κόμματός του για "μάζεμα" της ΕΡΤ, και αφ' ετέρου δε ότι κι όταν ακόμα προκύψει σχέδιο, και φανεί από αυτό ότι η ελληνική δημοσια ραδιοτηλεόραση, κατα το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί άλλους 1000 υπαλλήλους, το κόμμα θα το τακτοποιήσει και αυτό. Θα προσλάβουν άλλους 1000 διότι, ως γνωστον, την νυχτα των εκλογών, εαν κερδίσουν, "το Μνημόνιο δεν θα υπάρχει πιά".

Λοιπόν, κυττάξτε, γιατί η σαχλαμάρα σ' αυτόν τον τόπο έχει υπερχειλίσει.

Οι άνθρωποι αυτοί - αλλά και πλείστοι άλλοι από όλους τους πολιτικούς χώρους, που ακολουθούσαν την ίδια νόρμα επί χρόνια - έμαθαν να μιλάνε χωρίς να γνωρίζουν, και να σχεδιάζουν πράγματα που ούτε μελετημένα είναι, ούτε κοστολογημένα. Μοιράζαν σαχλαμάρες, και εισέπρατταν ψήφους. Η ... ποιότης αυτής της χυδαίας συναλλαγής, είναι διάχυτη στη κοινωνία μας σήμερα. Αυτοί που υποσχέθηκαν, και αυτοί που τους πίστεψαν, ξεχωρίζουν από μίλια μακριά. Και μοιάζουν κιόλας αναμεταξύ τους.

Η ΕΡΤ, ορθά-κοφτα, όπως ειναι σχεδιασμένη, μοιάζει με καράβι με ασυρματιστές, ενω τα λεφτά που ξοδεύει είναι για υπερσύγχρονα πλοία, πάλι όμως με ασυρματιστές.

Θα μπορούσαμε να είχαμε τραβήξει μια γραμμή, εδω και χρόνια, και να λέγαμε: Οσους ασυρματιστές πήραμε, πήραμε. Καλά ήταν ως εδώ, κάναμε όλοι το πάρτυ της ζωής μας, καιρός να μαζευτούμε τώρα. Να εκσυγχρονιστούμε πραγματικά.

Και να σταματήσουν οι προσλήψεις ασυρματιστών - δηλαδή ανθρωπων που κάνουν δουλειές που η τεχνολογία έχει πιά καταργήσει.

Εμείς, αντιθέτως, και ο Βούτσης μας δείχνει ακόμα τον δρόμο της βλακείας, όχι μόνο εξακολουθούμε να πλέουμε με ασυρματιστές, με μαρκόνηδες, αλλά προσλαμβάνουμε και καινούργιους.

Οταν ένας πολιτικός αρχηγός επισκέπτεται μια χώρα, μακρινή η κοντινή, δεν υπάρχει καμμία υποχρέωση να τον ακολουθεί συνεργείο της ΕΡΤ. Πρέπει να υπάρχει επιλογή. Οχι προσώπου που θα καλυφθει, αλλά της είδησης. Η παρουσία, πχ, ενός αρχηγου στη κηδεία του Τσάβες στη Βενεζουέλα ΔΕΝ είναι είδηση που να δικαιολογεί αποστολή ειδικού συνεργείου από την Αθηνα, ή από άλλη χώρα. Μπορει να καλυφθεί με μια σύντομη αναφορά, μέσω ειδήσεων από διεθνή πρακτορεία, η με 1-2 τηλεφωνήμτα που θα κάνει σε ξένους συναδέλφους του ενα καλός δημοσιογραφος.

Η Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλη χωρα σε διεθνές επίπεδο ωστε να μπορει να έχει ανταποκριτές και απεσταλμένυς σε όλα τα μέρη του κόσμου. Επαναλαμβάνω: πρέπει να γίνει επιλογή. Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Λευκωσία, άντε και Μόσχα. Ολα τα υπόλοιπα πόστα, τώρα στην Ελλάδα τηυς κρίσης, είναι πολυτέλεια, που δυστυχώς δεν την έχουμε. Μπορούμε όμως, με διεθνείς συνεργασίες, να έχουμε ικανοποιητική κάλυψη, και να επικεντρωθούμε περισσότερο στα δικά μας λιμέρια, στο εσωτερικό, αλλά και πάλι, όχι στη λογική του "κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστηριο". Αυτα ηταν άλλης εποχής οράματα, που βλέπω τώρα μερικούς σαν τον Βούτση να τα υιοθετούν εύκολα και απερίσκεπτα.

Το να πηγαινεις, λοιπόν, στην Αγία Παρασκευή, μέρες της μεγάλης αναταραχής, με τους εργαζόμενους, δικαίως, να βρίσκονται σε αναστάτωση, και εσύ να βγαινεις και να λες, με την μεγαλύτερη άνεσή σου ότι "όλοι είστε απαραίτητοι εδω, και αν χρειαστεί θα πάρουμε κι άλλους", είσαι καλός για εμψυχωτής ευκολόπιστων λαικών μαζών, αλλά για πολιτικός είσαι γραφικός και επικίνδυνος.