Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Είν' ο μόνος ήχος που θέλω και αντέχω πια ν' ακούω. Κανένας άλλος. Ιδίως εκείνος που βγαίνει από τα στόματα όλων των ανθρώπων που βλέπω, συναντάω και ακούω γύρω μου, και που είναι θυμωμένοι πρωτίστως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν ξέρουν τι να τον κάνουν, και παραδίδονται σε παραλήρημα, ίδιο ουρλιαχτό. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης στην ΕΡΤ, μου λέει ότι όλη αυτή η αγριάδα και επιθετικότητα των ανθρώπων που ζούμε σήμερα, δεν είναι παρά το "προσεχώς" αυτού που θάρθει αύριο, με μεγαλύτερη ταχύτητα και χειρότερη έκφραση.

Μ' αυτόν όλο τον εσμό, δεν θέλω να έχω καμία σχέση, και δεν έχω. Η λεγόμενη "συλλογικότητα" με αφορά μόνο στον βαθμό που μπορώ να είμαι βέβαιος ότι μπορεί να συμβεί ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζουν και την πραγματική σημασία της. Ποιά έννοια έχει αλλιώς η συλλογικότητα που προτάσσει πρώτα, και πάνω απ' όλα, το "εγώ". Προτιμώ εκείνην των λίγων, διότι λίγοι είναι που ενδιαφέρονται για για κάτι πιο ουσιώδες από το "μαζικό", και ας με πουν ελιτιστή. Τωρα πια, το θεωρώ και τιμή μου.


Η σιωπή μου, αισθάνομαι ότι είναι πολύ πιο δημιουργική, από το σχόλιο, την ατάκα, το σύνθημα και την κραυγή. Ακόμα και το καθημερινό 2ωρο στο ραδιόφωνο, προσπαθώ να λέω πολύ λιγότερα από αυτά που εννοώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά θα το πετύχω σύντομα.

Επιχείρησα προχθές να σχολιάσω την απόφαση του Λιάτσου να κόψει την πρωινή ενημερωτική εκπομπή. Κόλλησα στο επιχείρημά του περί "δημοσιογραφικής δεοντολογίας", με έπνιξε ένας σκόπιμος βήχας και έβαλα τραγούδι. Ενα χαριτωμένο από τους "Αχαρνείς" του Σαββόπουλου, που λέει "ώχου-ώχου τ' αναδόχου, τί βυζάκια σαν μωρά, ... ώχου Λάμαρχε, Λαμαρχίδη!"

Καλύτερα, λοιπόν, τα τραγούδια...

Απόψε που η μοναξιά μου με γλυκαίνει, μεταφέρομαι πίσω στο 1981, στη μνημειώδη συναυλία του Πολ Σάϊμον και του Άρτ Γκάρφανκελ στο Σέντραλ Πάρκ της Νέας Υόρκης. Τι δεν θάδινα να γύριζε πίσω ο χρόνος σ' εκείνη τη βραδυά; Και πόσα δεν θα ξόδευα για νάμουν κι εγω εκεί;

Δεν ηταν συναυλία αυτή. Ιεροτελεστεία ήταν. Ακούστε το Sound of Silence. Και παρατηρήστε τους τραγουδιστές και τον κόσμο...

Ο κ.ΤΣΙΠΡΑΣ ΩΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ



"Φαίνεται πια στα δικά μου μάτια ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας βασικός συντελεστής της κρίσης, αφού πλέκει βελονιά – βελονιά το δίχτυ της αυταπάτης."



Του Λευτέρη Κουσούλη*

Μια κακιά συνήθεια με συνοδεύει και με παιδεύει από τα νεανικά μου χρόνια στο Γυμνάσιο Μολάων Λακωνίας. Και στα φοιτητικά μου χρόνια αργότερα. Είμαι καχύποπτος στις περιγραφές τρίτων. Προτιμώ την άμεση εμπειρία και την άμεση γνώση. Ίσως φταίνε και οι καθηγητές μας στη Γαλλία, που μας έλεγαν και μας ξανάλεγαν πως τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επιτόπια παρατήρηση.

Έτσι βρέθηκα την περασμένη Παρασκευή το βράδυ στο Ίλιον. Βρέθηκα εκεί για να δω και να ακούσω τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα μιλούσε σε ανοιχτή συγκέντρωση. Είδα, άκουσα και παρατήρησα με προσοχή. Έτσι με προσοχή και ενδιαφέρον άκουγαν και παρατηρούσαν οι συγκεντρωμένοι συμπολίτες μας.

Βρέθηκα μπροστά σε ένα παράδειγμα καταγγελτικού λόγου. Ίσως και σε ένα υπόδειγμα καταγγελτικού λόγου. Πέρα από τα ωραία και πομπώδη που αντήχησαν από τα χείλη του κ. Τσίπρα την Παρασκευή το βράδυ στην πλατεία στο Ίλιον, μια άρρητη παραδοχή διαπερνούσε το λόγο του. Η άρνηση της πραγματικότητας. Τα προβλήματα με τον πιο απλουστευτικό τρόπο ήταν εκεί. Οι λύσεις απουσίαζαν.

Δεν μπορεί κανείς να μην σκεφθεί και να μην αναλογισθεί τον πραγματικό πολιτικό ρόλο του κ. Τσίπρα και αυτού που αντιπροσωπεύει, στην οδυνηρή φάση που διανύουμε σήμερα. Φαίνεται πια στα δικά μου μάτια ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας βασικός συντελεστής της κρίσης, αφού πλέκει βελονιά – βελονιά το δίχτυ της αυταπάτης. Η αυταπάτη χτίζεται μέσα στη σύγχυση. Όπως η ψευδής συνείδηση χτίζεται πάνω στην άρνηση της πραγματικότητας. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τη διακυβέρνηση και ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία, υψώνει σημαίες σύγχυσης. Και η σύγχυση δυσχεραίνει τη μετάβαση. Αποτελεί ανάχωμα στην αναγκαία νέα συνειδητοποίηση.

Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή. Το έχουμε δει πολλές φορές στην ιστορία. Οι εκφραστές των βεβαιοτήτων τρομοκρατούνται μπροστά σε κάθε διαδικασία συνειδητοποίησης. Δηλαδή σε κάθε διεργασία εξέλιξης και αυτογνωσίας των ανθρώπων. Ο κ. Τσίπρας διαπαιδαγωγημένος σε έναν πολιτικό μηχανισμό παραγωγής βεβαιοτήτων, το ΚΚΕ, το γνωρίζει πολύ καλά.

Η συνειδητοποίηση, αναγκαία προϋπόθεση για κάθε μετάβαση, αναγκαία προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική ανασύνταξη των σχέσεων εξουσίας, περνάει μέσα από τη συνάντηση με το πραγματικό και το συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει ανεργία. Υπάρχουν άνεργοι. Δεν μας χρειάζονται οι διακηρύξεις. Οι λύσεις μας χρειάζονται, μέσα από τη δοκιμασία συνάντησης με το συγκεκριμένο. Αυτό το συγκεκριμένο φοβάται ο κ. Τσίπρας. Είτε ως πραγματική και βιωμένη ζωή, είτε ως νέα συνείδηση. Γι’ αυτό αντί των λύσεων, καταφεύγει στον εύκολο δρόμο του καταγγελτικού λόγου. Φταίνε αυτοί, εκείνοι, οι άλλοι.

Στη δύσκολη και οδυνηρή φάση που περνάμε και που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ισχύει το ίδιο για όλους, η δυναμική της αναζήτησης, το παντοδύναμο, ορατό ή αόρατο αίτημα της μεταβολής, οδηγεί τα πράγματα.

Ο λαός με την ακατάβλητη δύναμη του αυτοπροσδιορισμού του, θα προσπεράσει στην πράξη τους ψευδοπροφήτες της εποχής και θα ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του.

(*) Πολιτικός επιστήμνας

ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ

Του Λευτέρη Κουσούλη

(Πολιτικού Επιστήμονα)

Υπάρχουν δίπλα μας.

Ζουν ανάμεσά μας.

Ανώνυμοι.

Εργάζονται αθόρυβα και μυστικά.

Μυστηριακά και μυσταγωγικά.

Με υπομονή και αυταπάρνηση.

Εργάτες της προσφοράς και της σχέσης.

Η προσφορά είναι το σταθερό και αμετάτρεπτο σύνορό τους.

Η αλληλεγγύη τους είναι έμπρακτη αναγνώριση και σεβασμός του άλλου.

Είναι η βιωμένη σχέση τους με τους άλλους.

Είναι το άλας της γης.

Ανάμεσά τους δάσκαλοι, καθηγητές, νοσοκόμες, γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, οδοκαθαριστές, εθελοντές κοινωνικής δράσης, ιερείς σε καθημαγμένες ενορίες.

Είναι οι απόστολοι της εμπνευσμένης ζωής.

Οι απόστολοι της εμπνευσμένης ζωής «μαθητεύουν στη σιωπή. Θλίψη και μοναξιά δεν γνωρίζουν. Έχουν συντρόφους την ελπίδα και τα όνειρα».

Οι απόστολοι της εμπνευσμένης ζωής δεν περιμένουν αγάλματα «στην πλατεία της Λήθης».

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ (Κυριακάτικα)

ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ώρα από τα ξημερώματα της Κυριακής. Γυρίσαμε τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω. Και σκέφτομαι: αφού ο άνθρωπος μπορεί έτσι, απλά και αυθαίρετα, να «παρεμβαίνει» στον χρόνο, γιατί να μην μπορούμε να πάμε πίσω και μερικά χρονάκια; Όχι για να ξαναγευτούμε καταστάσεις και αγαθά που δεν έχουμε πλέον σήμερα, αλλά για να διορθώσουμε λάθη που κάναμε.

Στις 11.24 σήμερα το πρωί, συνελήφθη σε σπίτι φίλων του στα βόρεια προάστεια ο δημοσιογράφος Κωστας Βαξεβάνης. Το ένατλμα σύλληψής του, όπως είπε ο ίδιος μιλώντας εκείνην τη στιγμή στον ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο", αφορά την δημοσιοποιήση της περίφημης Λίστας Λαγκάρντ, που περιέχει τα ονόματα περισσοτέρων από 2000 άτομα τα οποά έχουν καταθέσεις, στην Ελεβετία, στην τράπεζα HSBC. Την στιγμή της σύλληψής του, ο Βαξεβάνης έγραψε στο twitter: "Μπαίνουν στο σπίτι με εισαγγελκέα τώρα. Με συλλαμβάνουν. Διαδώστε". Νωρίτερα, και ενώ οι αστυνομικοί βρίσκονταν έξω από το σπίτι, έκανε ιντερνετικό διάγγελμα στο οποίο είπε πως σήμερα, ανήμερα του "Οχι", το ελληνικό Κράτος λέει "όχι" στην ελευθερία έκφρασης "και συλλαμβάνει δημοσιογράφο".

Στο facebook έχει δημιουργηθεί σελίδα υποστήριξής του https://www.facebook.com/freeVaxevanis, και ανακοινώσεις υπέρ του και εναντίον των αρχών εξέδωσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι "Ελεύθεροι Έλληνες".

 

Έπεσε η Αννα Βίσση σε πίστα νυχτερινού κέντρου όπου τραγουδούσε, και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο στην Ελλάδα!

Σαν σήμερα, 29 Οκτωβρίου του 1914, οι Έλληνες της Κύπρου, «λέει» το «Παλιό μας Ημερολόγιο»,  χαιρετίζουν την προσάρτηση της νήσου από τη Μεγάλη Βρετανία ως το πρώτο βήμα για την ένωση με την Ελλάδα. Μείναμε στο πρώτο βήμα. Κατά μία έννοια προσάρτηση από Βρετανούς έχουμε, μη βλέπετε τι γράφουν τα επίσημα κιτάπια, περί «Κυπριακής Δημοκρατίας». Μια ζωή χαιρόμασταν και πανηγυρίζαμε χωρίς αντίκρυσμα στον δύσμοιρο τόπο μας. Θυμάστε που κτυπάγαμε τις καμπάνες όταν εξελέγη ο Κάρτερ; Θυμάστε που δεν ήταν η μόνη φορά; Θυμάστε πόσες φορές κτυπήσαμε τα κεφάλια μας από τέτοιες πρόωρες χαρές;   

ΑΠΟ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΡΕΛΛΑ ΘΑ ΖΩ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ

Τα πιο ωραία βιντεάκια από το YouTube, μου τα επισημαίνει και μου τα στέλνει ο γιος μου, που σπουδάζει έξω. Κάποιοι νομίζουν ότι αυτά τα παιδιά, που επέλεξαν και μπορούν να βρίσκονται σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, ειναι ευτυχείς που ειναι εκεί, ιδίως τωρα που η πατρίδα ματώνει. Δεν είναι έτσι, το ξέρω από πρώτο χέρι.

Ναι, οι σπουδές τους εκεί, τους ενθουσιάζουν. Αισθάνονται, χωρίς να έχουν φοιτήσει σε ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά όλοι αποφοίτησαν από ελληνικά σχολεία, ότι εκεί μαθαίνουν πραγματικά. Οτι τους δίνονται οι δυνατότητες και τους παρέχονται οι συνθήκες, άμα θέλουν, να πετάξουν. Πολύ ψηλά. Και ξέρουν, ακόμα, ότι για να το κάνει αυτό ένα παιδί εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να φτύσει αίμα.

Ταυτόχρονα, όμως, τα παιδιά που φύγανε, βιώνουν και αυτά, από μακριά, την κρίση με έναν δικό τους τρόπο, καθόλου εύκολο και καθόλου ευχάριστο. Και μάλλον είμαι βέβαιος πως, όταν έρθει η ώρα της αποφόιτησής τους, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά θα πάρουν πολύ εύκολα την απόφαση να ξαναγυρίσουν εδω, και να κάνουν ό,τι λέει και στο τραγούδι που ακολουθεί ο Νίκος Πορτοκάλογλου μαζί με τον Στάθη Δρογώση και τον Πάνο Μουζουράκη.

ΝΑΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ....

Στο βίντεο αυτό θα δούμε και θα ακούσουμε τον Πρόεδρο της Αμερικής Μπαράκ Ομπάμα, τρείς εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές και λίγες μέρες πριν από το τελευταίο του debate με τον Μιτ Ρόμνι, να λέει μερικά λόγια κατά την διάρκεια ενός επίσημου δείπνου στη Νέα Υόρκη, παρόντος και του αντιπάλου του.

Αυτό το βίντεο, για μένα, κάνοντας και τις συγκρίσεις με τα δικά μας, κάτι που είμαι βέβαιος ότι θα κάνετε και εσείς, είναι δείγμα υψηλότατου πολιτικού πολιτισμού. Κατ' αρχάς, προσέξτε το χιούμορ, που απουσιάζει εντελώς από την δική μας "πολιτική επικοινωνία", όχι μόνο τώρα στην κρίση, αλλά ανέκαθεν. Υπήρχαν κάποτε, μερικές λίγες, πνευματώδεις εξάρσεις στη Βουλή, αλλά δεν θυμάμαι ούτε μία φορά στην σύγχρονη ιστορία μας, να βρέθηκαν μαζί οι πολιτικοί αρχηγοί σε ένα προεκλογικό δείπνο, και να μην φορούσαν εκείνο το απαίσιο προσωπείο του "λέω πολλά, αλλά δεν λέω τίποτα".

Θα πείτε: Είναι άλλος ο δικός μας πολιτικός πολιτισμός. Το ξέρω, δυστυχώς. Ακόμα και το λίγο χιούμορ που υπάρχει, Λαζόπολος ας πούμε, πικρό είναι, και "κακιάρικο".

Θα πείτε ακόμα: Σιγά μην έχει πολιτικό πολιτισμό η φόνισσα των λαών, Αμερική. Αλλά, είστε σίγουροι ότι αυτό το επιχείρημα έχει θέση εδώ, στον σχολιασμό αυτής της συγκεκριμένης ομιλίας; Δεν έχουμε κουραστεί να κολλάμε σέ σε ένα "ναί", πάντοτε και ένα "αλλά"; Μιλούσα τις προάλλες με έναν παλιό συμφοιτητή μου, που είναι ακόμα φοιτητής, για τα χάλια των ελληνικών πανεπιστημίων και τα θετικά των αμερικάνικων - έτη φωτός μπροστά, για μένα.

Ναί, μου λέει, αλλά...

"Αλλά τί, ρε Τάσο; Ποιό λογικό επιχείρημα μπορείς να αντιτάξεις σε αυτό;"

Είναι τζάμπ το δικό μας, μου απαντά.

"Είναι καλύτερο;", τον ρωτώ.

Όχι, απαντά, αλλά...

"Πάλι αλλά, ρε Τάσο; Αλλά, τί;"

Μπορούν άνθρωποι σαν και μένα να σπουδάζουν ακόμα!

Τέλος συζήτησης!

Ας επιστρέψουμε στο βίντεο, και ας το απολαύσουμε

ΑΧ, ΜΗΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΕΙΑ!...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΓΝΟΥ

Τόσα χρόνια την λέγαμε πατρίδα. Κι όμως κάναμε λάθος. Ζούσαμε με τη μητρίδα.
Η μητέρα είναι αυτή που μας έδωσε τό πρώτο φιλί αλλά και το πρώτο σκαμπίλι. Μας καμάρωσε όταν λέγαμε το ποίημα στο σχολείο. Αυτή διαμαρτυρήθηκε στην κυρά δασκάλα γιατί αυτή  μας μάλωσε, αλλά εμείς δεν φταίγαμε. Μόνο εμείς και εκείνη ξέραμε ότι εγώ και η αδελφή μου είχαμε πάρει μέρος στην αταξία. Εκείνη όμως μας είχε συγχωρήσει κιόλας.

Η μητέρα πήρε για λογαριασμό μας την άδεια απο τον πατέρα να πάμε εκεινη την εκδρομή. Μας έδωσε λίγο παραπάνω χαρτζιλίκι «ξεγελώντας» κατ ουσίαν τον πατέρα, που ίσως καταλάβαινε, αλλά δεν ήθελε να ξέρει. Εκείνος περιοριζόταν σε γενικές διακυρήξεις. Η μητέρα του έδινε δίκιο, όταν όμως αυτός κοιτούσε αλλού μας ένευε να μην μιλήσουμε.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΛΙΣΤΑ: Έχουμε να λέμε...

Μία ακόμα λίστα βρίσκεται από σήμερα στη δημοσιότητα. Η λίστα "Λαγκάρντ". Σε έκτακτη έκδοσή του το περιοδικό HOTDOC του Κώστα Βαξεβάνη δημοσιεύει λίστα 2059 καταθετών της ελβετικής τράπεζας HSBC με την επισήμανση πως όσοι καταθέτες αναφέρονται σ' αυτήν δεν είναι απαραίτητα και ένοχοι, ούτε ένοχοι φοροδιαφυγής. Κάποιοι είχαν απλώς τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Κάποιοι άλλοι όμως, "όσα είχαν κλέψει από αυτή τη χώρα".  Η πολιτεία οφείλει να διερευνήσει κατά πόσον η λίστα είναι ή όχι αυθεντική, γράφει σήμερα το vima.gr.

Η λίστα δημοσιεύεται σε άπειρα sites, και τα σχόλια που τη συνοδεύουν αναμενόμενα. Φάτε τους ζωντανούς! Πιείτε το αίμα τους!

Το σκέφτηκα πολύ, και έκρινα ότι ακόμα κι αν την είχα πρώτος, και αποκλειστικά, στα χέρια μου, δεν θα την δημοσίευα. Εδώ στην Ελλάδα, τώρα που ο ένας είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον άλλον, όχι. Σε άλλη χώρα της Ευρώπης, ίσως.

Αλλά σε άλλη χώρα της Ευρώπης δεν ξέρω πόσο θα ενδιέφερε το κοινό η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας λίστας αφού, στην ενωμένη ήπειρο στην οποία ζούμε, και που επιτρέπει και την διακίνηση κεφαλαίων, το να διατηρεί κάποιος έναν τραπεζικό λογαριασμό σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί, αρκεί η χώρα αυτή να το επιτρέπει, και ο ίδιος ο καταθέτεις να είναι εντάξει με τις φορολογικές του υποχρεώσεις εκεί όπου εισέπραξε τα λεφτά, δεν αποτελεί ούτε πρόβλημα, ούτε παρανομία.

Από εκεί και ύστερα όμως, μπορεί πράγματι, μελετώντας τη λίστα και κυρίως τα επαγγέλματα των όσων αναφέρονται, να καταλήξει κάποιος σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα:

ΦΙΛΟ - ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ. (ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ)

Τα τουρκικά σίριαλ που δείχνουν τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, με ενοχλούν αφάνταστα. Όχι επειδή είναι τούρκικα. Αλλά επειδή είναι κακά, από κάθε άποψη. Κατ’ αρχάς, κυριαρχεί στα περισσότερα η βία. Και μάλιστα η ενδοοικογενειακή βία, με τον άνδρα να είναι πάντα ο αφέντης-νταής, και η γυναίκα, πλουσια η φτωχή, υποτακτική του. Δύτερον, βγάζουν έναν νεοπλουτίστικο αρχοντοχωριατισμό, που υπάρχει και σε πολλά δικά μας σίριαλ, αλλά αυτό δεν παύει να με ενοχλεί αφάνταστα. Τρίτον, δεν έχουν ούτε ίχνος χιούμορ. Τα αντιμετωπίζουν όλα με πολλή σοβαρότητα. Αυστηρά, και με αρχές αμφισβητίσιμες. Οι σειρές αυτές πωλούνται με τη σέσουλα, όπως κάποτε και οι μεξικάνικες. Και αγοράζονται, εάν δείτε τις λίστες με τους αγοραστές, από τηλεοπτικά μαγαζιά σαν και τα δικά μας, που αδυνατούν να παράξουν δικό τους προιόν, όπως συμβαίνει γενικότερα και σε όλο το φάσμα της οικονομίας μας.

Απόσπασμα από μια εξαιρετική συνέντευξη που έδωσε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ιστορικός και ακαδημαϊκός, στο site maga.gr.

Ερωτάται: Σκεφτήκατε ποτέ να επιστρέψετε και να εργαστείτε στην Ελλάδα;

Και απαντά: Ποτέ. Στο Παρίσι έχω την οικογένειά μου. Εκεί βρίσκεται όλη μου η σταδιοδρομία. Εξάλλου με τη γλώσσα που έχω και με τις αλήθειες που θέλω να λέω – και δεν μπορώ παρά να τις λέω -, δεν θα ήμουν ούτε βοηθός πανεπιστημίου στην Ελλάδα. Αν έλεγα π.χ. ότι είναι σκάνδαλο να έχουν ένα και μόνο σύγγραμμα οι φοιτητές, ποιος καθηγητής του οποίου θα είναι αυτό το σύγγραμμα, θα με ψήφιζε για να γίνω κάτι; Κανένας. Για αυτό λέω ότι οι Έλληνες όταν βγαίνουν έξω γίνονται πραγματικά καλοί επιστήμονες. Εκεί βρίσκονται σε ένα χώρο ο οποίος είναι πρόσφορος για την επιστήμη και για την έρευνα. Εδώ δεν είναι.

Όταν ακούω άνθρωπο να γκρινιάζει όταν βρέχει, φαντάζομαι κάποιον που δεν έχει παίξει ποτέ στη βροχή, δεν έχει κυκλοφορήσει ξυπόλυτος, δεν έχει κολυμπήσει ποτέ γυμνός, δεν έχει πάει ποτέ για ύπνο χωρίς να σιγυρίσει τα ρούχα του, δεν έχει φάει ποτέ με τα χέρια του, δεν έχει περιθάλψει ποτέ ένα αδέσποτο σκύλο, δεν έχει κεράσει ένα σύννεφο, δεν έχει τραγουδήσει στο μπάνιο, δεν έχει γονατίσει ποτέ σε μια εκκλησιά, δεν έχει κλείσει ποτέ την τηλεόραση! Και όποιος δεν έχει κάνει ένα οποιοδήποτε απ’ όλ αυτά, δεν έχει κάνει κανένα από τα υπόλοιπα…

ΝΑ' ΧΑΜΕ ΕΝΑΝ ΛΙΣΤ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΑ!

Σαν σημερα, 22 Οκτωβρίου το 1847: Για να γιορτάσει τα 36α γενέθλια του Φραντς Λιστ, η στενή φίλη του πριγκίπισσα Καρολίνε Σάιν - Βιτγκενστάιν προσκαλεί στο αρχοντικό στο Βορονίτσε της Ουκρανίας μία ορχήστρα τσιγγάνων για να διασκεδάσει τους υποτακτικούς της. Επίσης, τους χαρίζει τους φόρους της χρονιάς. Αν είχαμε κι εμείς έναν Λίστ, αλλά και μια πριγκήπισσα που ν’ αγαπάει τον Λίστ, ας είμασταν και εμείς υποτακτικοί της, να μας διασκεδάζει, και να μας χαρίζει και τους φόρους. Άλλοι, μας έμαθαν στο «πάρτα όλα», και μας φλόμωσαν στα ζειμπέκικα…

Άς ακούσουμε τώρα ένα καταπληκτικό απόσπασμα από την 1η Ουγγρική Ραψωδία του Λιστ, με τον απίθανο Όσκαρ Όκρος στο τσέμπαλο, και τον Ιβάν Φίσερ να διευθυνει την περίφημη Φιλαρμονική της Βιέννης – και μην ξανακουσω, παρακαλώ, γκρίνιες για τις μικρές δόσεις κλασσικής στην "εκπομπή". Αυτή η μουσική, επειδή απεχθάνομαι πια τις ταμπέλλες, είναι γνησια λαική μουσική, και πρέπει να παίζεται παντού.

ΤΟ ΡΑΒΕ-ΞΗΛΩΝΕ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΣΤΗΝΕΤΑΙ Η ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημεώμα του πρώην υπουγού και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Γιάννη Ραγκούση, που μου δίνει την εντύπωση ότι είναι από τους λίγους πολιτικούς που δεν φοβούνται να πούν, αλλά και με στοιχεία, τις απόψεις τους. Εγώ, που δεν ψήφισα ΠΑΣΟΚ, και του θεωρώ ότι ο Γ.Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, δεν ήταν επαρκής για να δράσει έγκαιρα και να αντιμετωπίσει η χώρα πιο ουσιαστικά την οικονομική κρίση, πιστεύω ότι στα δύο χρόνια διακυβέρνησής του, σε μερικούς πολύ καίριους τομείς, όπως στη Δημόσια Διοίκηση, στη Δημόσια Τάξη, στην Παιδεία και στην Υγεία, καταβλήθηκαν σημαντικές προσπάθειες και μπήκαν βάσεις για ακόμα πιο σημαντικές αλλαγές - π.χ. στον νόμο για τα Πανεπιστήμια, που τον υπονόμευσαν όλοι, με πρώτους και καλύτερους τους πανεπιστημιακούς, όπως και στην απελευθέρωση των κλειστών  επαγγλεμάτων, όταν χρειάστηκε να έρθει, με την κυβέρνηση Παπαδήμου, ο φλύαρος και μελλίρυτος Μάκης Βορίδης, για να γκρεμίσει τις προσπάθειες του Ραγκούση και να ενδώσει στον εκβιασμό των ταξιτζήδων του Λαμπρόπουλου. Το παρακάτων άρθρο μας εστάλη από το γραφείο του κ. Ραγκούση.

Του

Γιάννη Ραγκούση

Ο κατ’ εξακολούθηση κομματικός βιασμός της Δημόσιας Διοίκησης από το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης ή το χρονικό μιας ιδιαίτερα διδακτικής εμπειρίας από την προσπάθεια μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης που έφερε στην επιφάνεια την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, του συνδικαλισμού και της κρατικής μηχανής.

Μάρτιος 2010. Ως υπουργός Εσωτερικών καταθέτω στη Βουλή το νόμο 3839 με τον οποίο για πρώτη φορά καθιερώνεται η απόλυτα αντικειμενική διαδικασία επιλογήςπροϊσταμένων στη Δημόσια Διοίκηση.

Για πρώτη φορά αποκλείεται η δυνατότητα των πολιτικών ηγεσιών, Υπουργών κλπ, να καθορίζουν τις προαγωγές στη δημόσια διοίκηση ακόμη και για προσωρινό, μεταβατικό στάδιο.

Η αντιπολίτευση πολεμά λυσσαλέα τη μεταρρύθμιση. Ολόκληρη η αντιπολίτευση, με πρώτους τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά και τον ενιαίο ακόμη τότε Συνασπισμό (τον οποίο εκπροσώπησε τότε ο κ. Φ. Κουβέλης) καταψηφίζουν, το νομοσχέδιο όπως ακριβώς έκαναν και με το νόμο για τις προσλήψεις με τον οποίο επανήλθε και επεκτάθηκε η αξιοκρατία παντού.

Να σημειώσουμε εδώ ότι η αντιπολίτευση τήρησε αυτήν την στάση ενώ και οι δύο αυτοί νόμοι εισήχθησαν στη Βουλή προς ψήφιση μήνες πριν έρθει η Τρόικα στην Ελλάδα και πριν υπάρξει μνημόνιο.

IN MEMORIAM: ΣΥΛΒΙΑ ΚΡΙΣΤΕΛ (1952-2012)

Αποχαιρετούμε μία κοπέλα που, για όσους από εμάς ανακαλύπταμε τον ερωτικό εαυτό μας εκεί στα μέσα και βάλε της δεκαετίας του 70, έβαλε πολύ το χεράκι της. Ή μάλλον, το δικό μας χεράκι ήταν εκείνο που, τρέμοντας, απορρόφησε όλο εκείνον τον χείμαρρο των αισθημάτων, σε μία εποχή που μιλούσες πολύ εύκολα γι’ αυτά, αλλά μόνο μιλούσες.

Η Σίλβια Κρίστελ, λοιπόν, και διά αυτής η Εμανουέλλα, ήρθαν στη ζωή μας όταν επαναστατούσαμε με πολλή θεωρία, και με πολλή, ομολογώ, όμορφη αθωότητα. Κάποιοι καθοδηγητές, που αργότερα έφτασα να τους βλέπω και στον ύπνο μου σαν εφιάλτες, μας υποδείκνυαν ότι «αυτή η ταινία είναι πορνογραφία καπιταλιστικής κοπής», και μας παρέπεμπαν σε κάτι ανατολικούς θυμάμαι (ονόματα δεν θα πω, γιατί εκτιμώ την σκηνοθετική τους αξία, όχι όμως και τη ματιά), που έδειχναν, ας πούμε, το βυζί γκρο πλάν, αλλά κανένα χέρι να το ακουμπά, κανένα στόμα να υγραίνει τη ρώγα του.

Η Σίλβια Κρίστελ, έπειτα από την Εμμανουέλλα, έγινε η Λαίδη Τσάτερλι, και κατόπιν Μάτα Χάρι. Έπειτα, σαν να άνοιξε η γής και να την κατάπιε. Ο χρόνος… Αυτός ο χρόνος…., που αποφασίζει για όλα!

Την Τετάρτη το βράδυ, 17 του μηνός, στον ύπνο της, πέθανε. Ήταν μόνο 60 ετών. Πάλαιψε επί σειρά ετών με τον καρκίνο. Έπαθε και εγκεφαλικό, πριν λίγους μήνες. Η ζωή δεν της φέρθηκε καλά. Οι γονείς της χώρισαν όταν ηταν 14. Στα 9 της, όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία της, την βίασε κάποιος.

Στα 17 της μπηκε στον κόσμο της μόδας. Το πρόσωπό της ήταν αψεγάδιαστο. Η επιδερμίδα της γάλα. Τα βλέμμα της, σαν να σε προσκαλούσε συνεχώς σε κάτι όμορφο. Το 1973 ανακηρύχτηκε Μις Ευρώπη, και έναν χρόνο μετά την μάθαμε όλοι σαν Εμμανουέλα.

ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΜΟΥ ΓΑΛΑ...

Η παράλογη – μόνο στην Ελλάδα και αυτή – ιστορία με το πώς καθορίζεται η τιμή του φρέσκου γάλατος, έτσι που, μετα την Κύπρο, που επίσης εφαρμόζει εδώ προστατευτική πολιτική, έχει το ακριβότερο στην Ευρωπη. Το παιχνίδι παίζεται με την ημερομηνία λήξης. Στις άλλες χωρες της Γηραιάς Ηπέιρου, έχει καθοριστει στις 9 έως 10 μέρες. Εδώ, μόνο 4 (εκτός αν πέφτει αργία, οπότε το ανεβάζουν). Έτσι, καταφέρνουν εδώ να αποκλείσουν τις εισαγωγές, να ελαχιστοποιήσουν τον ανταγωνισμό, και να κρατήσουν τη μπάλλα στα πόδια ελαχίστων παικτών. Αυτό, ακόμα και στη γλώσσα των παραμυθιών που συχνά αραδιάζω εδώ, λέγεται καρτέλ. Και στην Ελλάδα, ακόμα ζει και βασιλεύει. Γι’ αυτό είμαστε η ακριβότερη χρεοκοπημένη χώρα στον κόσμο…

ΤΕΛΙΚΑ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ;

Παραθέτω σήμερα, ως τροφή για σκέψη και συζήτηση, ένα
άρθρο του Γιώργου Κράλογλου στο www.capital.gr.

Εκείνο που μου μένει εμένα από το άρθρο αυτό, στο οποίο υπάρχουν σημεία όπου διαφωνώ, είναι η πικρή διαπίστωση (και δεν είναι η πρώτη φορά που καταλήγω σ' αυτήν), ότι σ' αυτόν τον τόπο, και ειλικρινά δεν ξέρω από πότε, εμείς οι πολίτες δεν μάθαμε ποτέ να συμβιώνουμε, να δουλεύουμε μαζί και να προσπαθούμε, ο καθένας όπως μπορεί στον δικό του τομέα, για το καλύτερο. Και στο σημείο όπου διαφωνώ, στο άρθρο, είναι στο ότι πιστευω ακράδαντα ότι και αρκετοί Έλληνες επιχειρηματίες, παλιοί και νεώτεροι, δεν έχουν κάνει το καλύτερο που μπορούσαν, ούτε και φρόντισαν οι ίδιοι να περάσει και στους εργαζόμενους αυτή η φιλοσοφία του "μαζί".

Με μια λέξη, όλο αυτό το λέμε "αλληλλεγγύη". Αλλά αποφεύγω συνήθως να την χρησιμοποιώ διότι, από ιδανικό που ήταν κάποτε στη ψυχή μας μέσα, κατάντησε σύνθημα που, από την πολλή και κακή χρήση, έχει ξεθωριάσει.

Τι παράξενος λαός, αλήθεια! Πείθαμε τον εαυτό μας να δείξει αλληλλεγγύη στον εργάτη στη Νικαράγουα, και του συναδέλφου μας στην ίδια δουλειά, εδώ στην Ελλάδα, είμασταν πάντα έτοιμοι να του βγάλουμε το μάτι.

Οι ρόλοι μας, στο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, ήταν πάντοτε συγκεχυμένοι. Στον Δημόσιο Τομέα, αποδείχτηκε ότι οι ισχυροί ήταν οι "μόνιμοι". Οι "περαστικοί", ήταν στην καλύτερη περίπτωση ανίκανοι, και στην χειρότερη ανίκανοι και διεφθαρμένοι. Σε πολλές υπηρεσίες κρατικές, δεν ξέρεις ποιός είναι το αφεντικό, και ποιός ο υπάλληλος. Όλοι, θεωρούν ότι, με τον τρόπο τους, και στο τμήμα τους, είναι το πρώτο.

Στον ιδιωτικό τομέα δεν συμβαίνει αυτό. Εκεί, το αφεντικό είναι αδιαμφισβήτητο. Το προσωπικό, όχι. Λίγοι είναι εκείνοι που αγαπούν πραγματικά την δουλειά τους, και δεν βλέπουν τον ιδιοκτήτη ως εχθρό. Οι πολλοί, δουλεύουν για αυτόν, αμοίβονται από αυτόν, και τον βρίζουν.

Δεν καταφέραμε ποτέ, λοιπόν, να γίνουμε συνεργάτες. ληθινοί συνεργάτες. Δηλαδή, μαζί να παράγουμε έργο. Έχοντας κατά νου ότι χρειαζόμαστε ο ένας τομν άλλον για να το πετύχουμε αυτό. Και ότι, εάν το πετύχουμε, διατηρώντας το καλό κλίμα μιας καλής συνεργασίας, τα οφέλη θα είναι για ολους.

Μ' αυτήν την αίσθηση πραγμάτων μένω μετα από την ανάγνωση του άρθρου που ακολουθεί:

"ΑΘΛΙΑ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙΑ, Κι ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΗ ΕΠΑΡΧΙΑ"

«Είμαστε αποκομμένοι από την Ελλάδα, ξεχασμένοι» ακούω να μου λένε άνθρωποι της επαρχίας, όποτε, για δουλειά ή για αναψυχή, βρεθώ στα μέρη τους. Αυτή είναι μια πάγια αλήθεια και δεν την αμφισβητώ. Υπάρχει, όμως, και ένα εξίσου σημαντικό αντίβαρο, που ετούτη τη φορά έρχεται από εμάς, «τους βολεμένους της πρωτεύουσας», όπως πολλές φορές μας λένε. Το «αντίβαρο» αυτό είναι ότι ίσως εμείς, οι «του κράτους των Αθηνών» οι προνομιούχοι, να είμαστε εξίσου αποκομμένοι από την Ελλάδα, πιθανώς και... πιο ξεχασμένοι απ' ό,τι οι συμπατριώτες μας της περιφέρειας. Ε, όχι δα, θα πείτε. Όλα εκεί τα έχετε. Τα πολλά λεφτά. Τους δρόμους. Τις υποδομές. Τα κέντρα και παράκεντρα της εξουσίας. Όλες τις υπηρεσίες. Κι ακόμα: ελάτε εδώ να δείτε πόσο υποβαθμισμένα είναι τα μέρη μας. Πόσο σκόρπισαν οι νέοι μας άνθρωποι. Πόσο πίσω είμαστε σε υποδομές. Τι ταλαιπωρία τραβάμε για να διεκπεραιώσουμε μια δουλειά. Πόσο λίγα, στην ποσότητα και στην ποιότητα, είναι τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας. Πόσο αδικημένες, πάντα, οι ποδοσφαιρικές μας ομάδες.

OTAN ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΕΤΑΙ H ΟΥΣΙΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ...

Όπως μετέδωσε σήμερα το Αθηναικό Πρακτορείο Ειδήσεων, και ενώ έχουν περάσει 2 μέρες από το συμβάν με τους "παράνομους καπνιστές" στη Βουλή, και την καταγγελία του βουλευτή Ψυχάρη της ΝΔ, οι θεριακλίνες της Βουλής απαντουν, μιλώντας για "παραποίηση με στόχο τη συκοφαντία", και κατηγορούν το βουλευτή της ΝΔ Ανδρέα Ψυχάρη ότι συμπεριφέρθηκε επιθετικά.

Όπως σημειώνουν σε δήλωσή τους η Όλγα Γεροβασίλη (ΣΥΡΙΖΑ), η Χρυσούλα Γιαταγάνα, η Μαρίνα Χρυσοβελώνη (Ανεξάρτητοι Έλληνες) και ο Παύλος Βογιατζής, βουλευτής της ΝΔ που φέρεται να ήταν παρόν στο επεισόδιο (δες προηγούμενο post "Σαν δεν ντρεπόμαστε"), πλάι στην αίθουσα της Γερουσίας "υπάρχει κλειστός χώρος που είθισται να χρησιμοποιείται από βουλευτές στα διαλείμματα των Επιτροπών, ως χώρος καπνίσματος".

Πρόκειται για τον χώρο όπου βρέθηκαν οι τέσσερις βουλευτές μαζί με συνεργάτιδα του Τέρενς Κουίκ συζητώντας και καπνίζοντας.

"Ο κ. Ψυχάρης εισήλθε στον χώρο και στόχευσε τη συνεργάτιδα του κ. Κουίκ, τονίζοντάς της με έντονο ύφος πως καπνίζει εκεί, χωρίς μάλιστα να έχει καν τη βουλευτική ιδιότητα. Όταν αυτή αντέδρασε, λέγοντάς του πως το Μνημόνιο που αυτός στηρίζει, δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα απ' ό,τι η ίδια στον συγκεκριμένο χώρο καπνίζοντας, ο βουλευτής εξεμάνη και της επιτέθηκε φραστικά, χρησιμοποιώντας υποτιμητικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς ("άντε από δω ρε τσόλι, τσόκαρο κ.ά.") αναφέρουν οι βουλευτές στη δήλωσή τους.

Εννοείται πως ακολούθησε έντονος διαξιφισμός μεταξύ του κ. Ψυχάρη και της κ. Γεροβασίλη, οπότε και η τελευταία του είπε:

"Δεν είσαι εσύ αυτός που θα μου πει εάν θα εφαρμόσω τον νόμο, πού και πότε. Το γνωρίζω και το κάνω από μόνη μου. Πάντως, το Μνημόνιό σου, που καταλύει το Σύνταγμα, δεν πρόκειται να το εφαρμόσω. Θα το ανατρέψω".

Σύμφωνα με τους βουλευτές, η συγκεκριμένη φράση παραποιήθηκε και έλαβε δυσανάλογες διαστάσεις σε συγκεκριμένη εφημερίδα.

"Αυτές τις εποχές που η χώρα κλυδωνίζεται και ο λαός μας υποφέρει, τέτοια επεισόδια δεν είναι λογικό να αποτελούν είδηση" παρατηρούν οι βουλευτές.

Εάν όντως έγιναν έτσι τα πράγματα, τότε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε αυτό που της καταλογίζει ο κ. Ψυχάρης (θα κάνω ό,τι θέλω, όπου θέλω και όπως το θέλω - κάπως έτσι), αλλά δεν παύει να έχει παρανομήσει, καπνίζοντας ενω απαγορεύεται δια νόμου. Το γεγονός ότι είναι και γιατρός, επιβαρύνει ακόμα περισσότερο της θέση της. Και επιμένω ότι εάν αυτό συνέβαινε σε άλλη χώρα της Ευρωπης, οι βουλευτές που παραβίασαν τον νόμο δεν θα ήταν σήμερα στη Βουλή, αλλά στά σπίτια τους. Στλαμένοι, μάλιστα, εκεί από τα ίδια τους τα κόμματα!

ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ!

4 τυρόπιτες, αξίας 4 ευρώ, βρήκαν τα σαϊνια του φορολογικού ελέγχου στη Λάρισα στο αυτοκίνητο ενός αρτοποιού και, επειδή λέει, οι τυρόπιτες αυτές ήταν «χωρίς συνοδευτικό φορολογικό στοιχείο», τις κατάσχεσαν, και αφαίρεσαν τις πινακίδες και την άδεια κυκλοφορίας του οχήματος «του εν λόγω επιτηδευματία» για διάστημα 15 ημερών. Επιτέλους! Η Ελλάς αρχίζει να κερδίζει την μάχη κατά της φοροδιαφυγής.

Ιδού και το σχετικό έγγραφο.

Καλά το λέει ο φίλος μου ο Κωστής. Μια τέτοια Ελλάδα, μόνο μία ελπίδα έχει να σωθεί: Alt+Ctrl+Del

ΣΑΝ ΔΕ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ!

3 βουλευτίνες, οι εικονιζόμενες κατά σειρά: Κα. Όλγα Γεροβασίλη του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι και γιατρός, η κα. Χρυσούλα Γιαταγάνα, δικηγόρος και τέως εισαγγελέας, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όπως και η κα. Μαρίνα Χρυσοβελώνη, δικηγόρος και αυτή, καταγγέλθηκαν στο Προεδρείο της Βουλής από τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Ανδρέα Ψυχάρη ότι κάπνιζαν μέσα στο κτίριο, κάτι που απαγορεύεται δια νόμου. «Στην επισήμανσή μου δε προς την κυρία Γεροβασίλη, ότι το κάπνισμα απαγορεύεται μέσα στη Βουλή, η απάντηση που έλαβα από αυτήν επί λέξει ήταν: Θα εφαρμόζω όποιον νόμο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω», είπε. Σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χωρα εάν συνέβαινε αυτό, οι 3 «θεριακλήνες» κυρίες δεν θα ήταν σήμερα βουλευτίνες. Και θα μπορούσαν τότε, έξω από τη Βουλή να κάπνιζαν όσο ήθελαν.

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Λοιπόν: Αφου έγραψα πριν από λίγο το προηγούμενο κομμάτι για τον Ντέϊβιντ Μπόουι, κάθησα και είδα στο YouTube μερικές από τις παλιές συνεντεύξεις του.

Ξεχώρισα και επέλεξα αυτήν που θα παρακολουθήσουμε τώρα, με την Αμερικανίδα stand-up κωμικό και τηλεπαρουσιάστρια Έλεν Ντε Τζενέρις. Είναι μία συνέντευξη μόλις 6 λεπτών, και ο λόγος που την "ανεβάζω" εδώ είναι για να καταδείξω, με πίκρα ομολογώ, ότι εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε καλλιτέχνες αυτής της εμβέλειας, όπως ο Μπόουι, που να μπορούν να σταθούν σε ένα έξυπνο και πνευματώδες talk-show, αλλά ούτε και τηλεοπτικές περσόνες όπως την Ντε Τζενέρις, που να έχουν χιούμορ, και άνεση, και κοφτερό μυαλό, και να μπορουν να "διαχειριστούν" όχι μόνο σπουδαίους καλλιτέχνες, αλλά ακόμα και διαπρεπείς επιστήμονες. 

Δείτε, και μελαγχολείστε!

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑΝ' ΑΥΤΟΣ Ο ZIGGY!

Aυτή η φωτογραφία, δημοσιευμένη χθες στην αγγλική Ντέϊλι Τέλεγκραφ, με σόκαρε. Με πείραξε, και με στενοχώρησε πολύ. Δείχνει τον συνθέτη και τραγουδιστή Ντέϊβιντ Μπόουι, έναν από τους μεγαλύτερους ροκ στάρς όλων των εποχών και εικονική φιγούρα στον χώρο της εκκεντρικής μόδας κατά την φοβερή δεκαετία του '70, να βγαίνει από το διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, εντελώς αγνώριστος. Ετοιμαζόμουν να γράψω "σαν γέρος", αλλά δεν το μπορώ. Όχι, λέω. Αυτός που βλέπω εδω, πρέπει να είναι κάποιος άλλος...

Ο Μπόυι, που είναι 65 χρονών πια, ζει τον περισσότερο χρόνο σ' ένα διαμέρισμα που έχει στο κάτω Μανχάταν, μαζί με την γυναικα του, πρωην φωτομοντέλο Ιμάν, και την κόρη τους Λέξι. Ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις έχει κάνει από το 2004 όταν, κατά την διάρκεια μιας μεγάλης περιοδείας, υπέστη σοβαρό καρδιακό επεισόδιο. Έκτοτε, όπως έγραψαν και οι εφημερίδες, έγινε "αόρατος άνθρωπος".

Σύμφωνα με την Ντέιλι Τελεγκραφ, τα προβλήματα υγείας για τον τραγουδιστή άρχισαν κατα την διάρκεια της περιοδείας, στην Νορβηγία, όταν ένας οπαδός του πέταξε ένα γλυφιτζούρι και τον πέτυχε στο μάτι. Ο Μπόουι έγινε έξαλλος, και έφυγε από τη σκηνή με τεντωμένα νεύρα.

Λίγες μέρες μετά, διέκοψε άλλη μία συναυλία του, γιατί νόμισε πως είχε "τραβήξει" κάποιο νεύρο στον ώμο. Αποδείχτηκε όμως, όταν έκανε αργότερα εξετάσεις σε νοσοκομείο, ότι εκείνος ο μυικός σπασμός οφειλόταν, όχι σε "τεντωμένο νεύρο", αλλά σε μπλοκαρισμένη αρτηρία. Στο νοσοκομείο μεταφέρθηκε εσπευσμένα όταν, κατά την διάρκεια της επόμενης συναυλίας του, στη Γερμανία, έχασε τις αισθήσεις του πάνω στη σκηνή και κατέρρευσε.

Εγχείρηση δεν χρειάστηκε να κάνει. Συνήλθε και ακολουθεί συντηρητική αγωγή. Έχει να βγάλει καινούργιο δίσκο εδω και 9 χρόνια. Συναυλία έχει να δώσει από το 2006. Κυκλοφορούν συνεχώς φήμες για την κατάσταση της υγείας του.

Στις αρχές της φετεινή χρονιάς κυκλοφόρησε μια βιογραφία του Μικ Τζάγκξερ από τον Κρίστοφερ Αντερσεν, ο οποίος ισχυρίζεται σε αυτήν ότι στη δεκαετία του '70 ο σουπερσταρ των Ρόουλιγκ Στόουνς και ο Μπόουι ήταν εραστές.

Εγω, θεωρώ πολύ πιο μεγάλο καλλιτέχνη τον Μπόουι από τον Τζάγκερ, χωρίς να αμφβητώ ούτε στιγμή το τεράστιο μέγεθος του τελευταίου. Φωνητικά, ήταν αξεπέραστος. Ως συνθέτης, ούτε λόγος. Δεν συγκρίνεται κάν. Κάθε του τραγούδι, συχνά και κάθε στροφή ή κάθε του στίχος, ήταν ένα απρόοπτο αριστούργημα.

Ένα από τα καλύτερα, για μένα, τραγούδια του, ήταν το Lady Grinning Soul, από το συγκλονιστικό άλμπουμ του Aladdin Sane. Το ακούμε τώρα, προσευχόμενοι για την υγεία του:

ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, ΠΡΑΣΙΝΑ ΣΟΚΑΚΙΑ, ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ!

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΝΕΛΗ, 24, κινηματογραφίστρια, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, γύρισε μια σειρά από μικρές ταινίες, περισσότερο σαν ντοκιμαντέρ, διάρκειας 7-8 λεπτά η κάθε μία, με τον ενδιαφέροντα τίτλο «From the Green Line to Green Lanes”, δηλαδή «Από την Πράσινη Γραμμή Στα Πράσινα Στενά Δρομάκια». Η «Γραμμή», βεβαίως, είναι στη Κύπρο, και την τεμαχίζει στα δυο. Τα «Lanes» είναι στο βόρειο Λονδίνο, όπου το κυπριακό στοιχείο ανθεί. Στα 14 διαδραστικά βίντεο που γύρισε στα πλαίσια της διπλωματικής της εργασίας για το Μάστερς σε «Moving Images» (δηλαδή, Κινούμενες Απεικονίσεις) και που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει στο Διαδίκτυο (http://fromgreenlinetogreenlanes.co.uk/) , η Ναταλία Κουνέλη σκιαγραφεί τα πορτρέτα 14 Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που ζουν και εργάζονται στο βόρειο Λονδίνο.

»»ΣΤΟΧΟΣ της, όπως πολύ εύκολα διαπιστώνει κάποιος παρακολουθώντας τις αποσπασματικές ιστορίες της, είναι αυτό που εύκολα λέγεται στο αχανές Λονδίνο αλλά δύσκολα στη «κομμένη» Λευκωσία: ό,τι, δηλαδή, «μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά μαζί». Στα βιντεάκια που είδα, και τα οποία από καλλιτεχνικής, κινηματογραφικής απόψεως είναι υψηλού επιπέδου, πρόσεξα το ωραίο, φολκλορικό στοιχείο, πολύ γνώριμό μου από τα χρόνια που ζούσα κι εγω στη Λόντρα, αλλά πρόσεξα και τα όρια που θέτουν όσοι μίλησαν γι' αυτήν την «σχέση αγάπης» που προβάλλει η καλλιτέχνης. Ενας Τουρκοκύπριος, ανάμεσα στα «όλα καλά κι όλα ωραία» του, ρίχνει και το καρφάκι ότι «τους δίνουμε και νερό τώρα». Εννοεί τους Ελληνοκυπρίους. Και ένας δικός μας, περιγράφοντας έναν δρόμο στο Χάριγκεϊ, λέει ότι «αυτή η γειτονιά είναι ολόιδια με την δική μου, στη Λευκωσία», και μάλιστα «μπορώ να σου πω ότι είναι και πολύ καλύτερα εδώ».

»» ΘΕΛΩ να πω δηλαδή, ότι πολλοί έχουν παίξει, και εξακολουθούν να παίζουν πολλοί με αυτό «το συναισθηματικό στοιχείο που συνδέει», ενώ ξέρουν κατά βάθος ή – δεν μπορεί – το βλέπουν στο τέλος, ότι αυτό το ίδιο στοιχείο χωρίζει κιόλας. Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι το Χάριγκει μπορεί να είναι ένα πρότυπο για να γίνει και η Λευκωσία έτσι, γιατί απλούστατα η Λευκωσία δεν υπήρξε ποτέ, και δεν είναι έτσι. Ναι, ζούσαμε μαζί. Αλλά η αρμονία της συνύπαρξής μας δεν ήταν ποτέ τέτοια που να αντέξει στα «κακά γεγονότα». Οι βάσεις της ήταν ανέκαθεν σαθρές. Ομοίως, η όμορφη πανσπερμία λαών στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, είναι τέτοια, όμορφη δηλαδή, μόνο επειδή όλες αυτές οι «ράτσες» συνυπάρχουν εκεί, μακριά από τις πατρίδες τους, και τις θυμούνται όλοι μαζί με νοσταλγία. Μετέφερέ τους όμως ξανά εκεί, στις πατρίδες τους, φτιάξε τους σε μία νύτχτα, επί τόπου,  και τις ίδιες συνθήκες με την Αστόρια και τα Γκρίν Λέϊνς, και την επόμενη μέρα θα σφαχτούνε πάλι.  Αυτό δεν λέγεται πεσιμισμός. Αλλά νομοτέλεια. Τέλος!

ΥΓ: Δεν επιρρίπτω καμμία ευθύνη στην δημιουργό αυτών των εξαιρετικών, πράγματι, κινηματογραφικών "προτάσεων. Αλλοίμονο εάν "καταδίκαζα" τις προθέσεις ενός ανθρώπου, και μάλιστα νέου, να δείξει ότι η ζωή θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Το πιστεύω και εγω, ακράδαντα. Αρκεί όμως - επαναλαμβάνω - να ξέρουμε από που ερχόμαστε, ώστε να ξέρουμε και που θα πάμε. Εάν ήμουν καθηγητής της, θα της έβαζα "παρά λίγο άριστα" για αυτό το dissertaion της. Το "παρά λίγο" που λείπει, θα της το βάλω εάν "ακολουθήσει", πίσω στον χρόνο, αυτές τις μικρές ιστορίες για να διαπιστώσει πόσο αληθινές είναι. Μπορεί να λανθάνω. Θα ήθελα πολύ τον αντίλογο.

Η ΑΔΙΑΒΑΣΤΗ ΜΑΣ ΒΙΒΛΟΣ!

Άρθρο 106 του Συντάγματος της Ελλάδος. Παράγραφος 1:

Για την εδράιωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποήση του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης και την παραγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών.

Σχόλιο

Εάν οι πολιτικοί διάβαζαν κάθε βράδυ ένα μόνο άρθρο του Συντάγματος, όπως αντίστοιχα κάνουν, φερ ειπείν, οι πιστοί Χριστιανοί που πριν κοιμηθούν διαβάζουν ένα κεφάλαιο από την Αγία Γραφή, μπορεί να εμφυτευόταν στη καρδιά και στο νου τους μία επιθυμία, που θα την έλεγα ακόμα και λαχτάρα, να υπηρετήσουν τον τόπο και τον λαό τους με πάθος, με αφοσίωση, με εντιμότητα.

Τι κάθομαι και λέω, μωρέ! Σαν ν' ακούω τον εαυτό μου να κοροιδεύει το εαυτό του!

Πάλι, όμως, θέλω να πιστεύω πως δεν έχει εκλείψει το "είδος". Κι' ακόμα: όσα λέω για τους πολιτικούς, τα επαναλαμβάνω και για μας, τους πολίτες. Δεν πιστεύω ότι οι βουλευτές που μας εκπροσωπούν επελέγησαν μόνο από ψηφοφόρους περιορισμένης μόρφωσης και κρίσης. Δεν το πιστεύω με τίποτα. Αντίθετα, έχω απτά παραδείγματα πολλών σπουδασμένων, που οι επιλογές τους σε πρόσωπα με κάνουν σοβαρά να αμφιβάλλω εάν αυτό που λέμε "μόρφωση" είναι "ικανή και αναγκαία συνθήκη" για να αναγράφεται η λέξη Πολίτης έτσι, με κεφαλαίο "Π".

Κι από την άλλη, έχω γνωρίσει στη ζωή μου αμέτρητους αγράμματους ανθρώπους, που όμως η εσωτερική τους Παιδεία (απόκτημα σωστής ανατροφής, το περισσότερο) τους κάνει να ξεχωρίζουν από εκείνους που ονομάζω "αστοιχείωτους", και να είναι πιο σοβαροί στις κρίσεις και στις αποφάσεις τους.

Η παράγραφος που παραθέτω σήμερα από το Σύνταγμά μας, συμπυκνώνει με λίγα, μεστα λόγια, όλα όσα έπρεπε αλλά δεν έγιναν ποτέ. Ειδικά η τελευταία πρόταση είναι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όλα τα λεφτά!

"ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΛΟΓΟ ΤΥΦΛΟ, ΑΓΡΙΕΜΕΝΟ"

Πολλή καταχνιά σήμερα μέσα μου. Ακόμα μια κλωτσιά από το "σύστημα" - θα το διαχειριστώ και αυτό με σιωπή εσωτερική. Απ' έξω, θα ζω και θα επινοώ "μικρές ιστορίες" για την προσωρινή εκπομπή στο Δεύτερο. Θα ρίχνω τη φαντασία μου δόλωμα στα ωραία τραγούδια. Απόψε, επιλέγω ένα που βγάζει τα αισθήματά του στη φόρα, και τα φωνάζει. Ο Παπακωνσταντίνου και η Κικίδη είναι καταπληκτικοί. Καλή ακρόαση...

"ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ"

Επιλέγω σήμερα, Κυριακή, για πρώτη ακρόαση, αυτό το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, το "Οι Παλιοί μας Φίλοι".

Ασφαλώς και έχει σημασία που το επιλέγω. Έχει πολλά να πει. Λες και γράφτηκε σήμερα, αυτην την αλλόκτοη εποχή, για να περιγράψει τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν μέσα στην ψυχή του καθένα, αλλά και πιο έξω ακόμα, στον ίδιο τον περίγυρό του - κυρίως τον πιο στενό.

Η κρίση αυτή, δοκιμάζει φίλους και φιλίες. Δοκιμάζει εμάς τους ίδιους. Όταν λέγαμε, και λέμε ακόμα "αυτός είναι φίλος μου", πως το εννοούμε, άραγε, τώρα;

Έχει διαφορά με τον ... παλιότερο ορισμό. Τότε, ίσως να σήμαινε ότι θα βγούμε έξω σε κάποιο καλό ρεστωράν, να ειδωθούμε, αλλά και να μας δούνε κι άλλοι, να μετρήσουμε και να εκθέσουμε τις "επιτυχίες" μας (τ' αυτοκίνητα, τα ρούχα, τα επαγγελματικά, οι γνωριμίες, κλπ, κλπ), να πιούμε, να γελάσουμε, να πουμε μετα τι ωραία που περάσαμε, να τηλεφωνηθούμε μι-δυο φορές μεσα στη βδομάδα για να πουμε καμμιά μαλακία, και να είναι έτοιμο κιόλας το ραντεβού για την επόμενη έξοδο.

Έχει άσχημα πολλά ετούτη η κρίση. Αλλά έχει και ωραία συνάμα. Αποκαλυπτικά, που στην αρχή πονάνε, αλλά κατόπιν  αισθάνεσαι ότι φέρνουν μια κάθαρση και ηρεμία μέσα σου. Φεύγει η τύφλωση. Ανοίγει το βλέμμα σου. Ξεχωρίζεις την ουσία από την επιφάνεια. Χάνεις φίλους που είχες, βρίσκεις άλλους που ήταν δίπλα σου αλλά δεν τους πρόσεχες. Και βεβαίως, πάνω απ' όλα, δυναμώνουν ακόμα περισσότεροι οι δεσμοί με τους παλιούς, πραγματικούς, καλούς φίλους, που παρέμειναν τέτοιοι.

Ανακαλύπτεις την πραγματική αξία του να δίνεις και να παίρνεις. Να θέλεις σε κάποιον να μιλήσεις και να είναι εκεί. Να σε φωνάζει εκείνος, και να'σαι έτοιμος και πρόθυμος να τον ακούσεις. Να αποχαιρετάς εκείνα τα ασήκωτα βαρίδια του "εγώ", και να "μοιράζεσαι" ολόκληρος.

Επιτέλους! Νοιώθω να ξελασκάρουν οι "κοινωνικές σχέσεις", και να σφίγγουν γερά οι ανθρώπινες. Αυτό, είναι πολύ όμορφο.

Καλημέρα, καλή ακρόαση, και από αύριο, 15 Οκτωβρίου και μέχρι τέλους του έτους, θα τα "λέμε" κάθε πρωί πρός μεσημεράκι, 11 με 1, Δευτέρα με Παρασκευή, στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, στους 103,7.

ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ!

Ποιο σαίνι άραγε στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, αλλά και ποιοι άσχετοι παρατρεχάμενοι έδωσαν τις συμβουλές και γνωματεύσεις τους, ώστε να καταλήξουμε στην απόφαση (που είδε προκαλεί γέλιο διεθνώς), ότι οι πιστοποιήσεις νεκρών, όπως και κάθε μεταβολή οικογενειακής κατάστασης - γάμοι, βαφτίσια, διαζύγια, απώλεια σκύλου, λέω εγω!), να γίνονται σε συμβολαιογράφους!

Έτσι λοιπόν, για μία ακόμη φορά, για να "λύσουμε" το "χι" πρόβλημα (στη προκειμένη περίπτωση η απάτη με εκείνους που έπαιρναν τις συντάξεις πεθαμένων, και η αδυναμία τους, βεβαίως, να απογράψουν τους εκλιπόντες), δημιουργούμε ένα άλλο "χι" πρόβλημα, έτσι που, όπως λένε τα απλα μαθηματικά, που οι οικονομολόγοι και δικηγόροι δεν γνωρίζουν, έχουμε ένα άλλο πρόβλημα: "χ στο τετράγωνο", συνήθως δυσκολότερο από το πρώτο.

Εδώ, βεβαίως, το "χι στο τετράγωνο" βάζει στο παιχνίδι και τους συμβολαιογράφους, που εξακολουθούν να παραμένουν κλειστό επάγγελμα, όπως και τόσα άλλα ακόμα, και που θα καρπωθούν και από αυτήν την αδιανόητη ρύθμιση ένα ακόμα ωραίο, προστατευόμενο χαρτζιλίκι.

Βέβαια, αν ρωτήσεις κάποιον από το "νομοπαρασκευαστικό κονκλάβιο" (που κάποια μέρα, τώρα που μπαίνω ξανα στην ερευνητική δημοσιογραφία, θα πουμε από ποιούς αποτελείται, πως διορίζονται, τι λεφτά παίρνουν κλπ), θα σου πεί ότι πρόκειται για "αναγκαίο κακό", που θα "γλυτώσει από το κράτος πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που θα εισπράξουν οι συβολαιογράφοι" και λοιποί.

Εδω, υπάρχει ένα μόνο ζητούμενο: Εάν είναι να διορθώσουμε το διαλυμένο μας Κράτος πάλι με μπαλώματα από εδω κι από κεί, να μην το διορθώσουμε καθόλου. Να το αφήσουμε όπως ήταν και όπως είναι. Διότι, με μαθηματική ακρίβεια, τα μπαλώματα κάποια στιγμή θα φθαρούν πάλι, και μπάλωμα στο μπάλωμα δεν γίνεται.

Αν έχουν κότσια, άς κάνουν εδώ και τώρα κάθαρση σε όλες τις υπηρεσίες. Φερ ειπείν: ό,τι υποχρεούται ο συγγενής του εκλιπόντος να κάνει στον συμβολαιογράφο, να το κάνει στο ληξιαρχείο. Στο ληξιαρχείο που ήδη υπάρχει, και δεν εργάζεται σωστα, ή εργάζεται όπως κάθε διεφθαρμένη ελληνική υηρεσία, και είναι δουλειά μιας σοβαρής κυβέρνησης να το κάνει να εργάζεται σωστα. Να το "καθαρίσει". Να βρει τρόπους να γίνει η δουλειά.

Επίσης, εάν όλοι αυτοί οι άχρηστοι που στελέχωσαν τις τελευταίες δεκαετίες κάθε κυβερνητική υπηρεσία συνέχιζαν τη δουλειά που ξεκίνησε ο Σταυρος Μπέος με τα ΚΕΠ, όπως μου έλεγε και ο ίδιος προ ημερών, θα μπορουσαν αυτά κάλλιστα να έκαναν, όχι μόνο τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά πολλές άλλες ακόμα, που για λόγους ευνόητους (και για ... ευνοημένους) δεν θέλουν με τίποτα τα one stop shops, όπως συμβαίνει σε κάθε άλλη πολιτισμένη χώρα. Εκεί, σέλνουν τον πολίτη σε ένα μόνο μέρος, μία μόνο φορά, να κάνει χίλιες δουλειές. Εδώ, τον στέλνουμε χίλιες φορές, σε χίλια διαφορετικά μέρη για να κάνει μία δουλειά, η ποία στο τέλος δεν γίνεται.

Δεν μπορεί, λοιπόν, με αυτήν την καινούργια σαχλαμάρα της απογραφης, ο πολίτης να πληρώνει και ληξιάρχες και συμβολαιογράφους, και νάναι εκείνοι μια χαρά οι δυο τους, ο πολίτης τρεις τρομάρες, και αυτοί να γελάνε κιόλας εις βάρος του.

Υ.Γ: Είναι γνωστό άλλωστε ποιοί θυσαυρίζουν όταν οι νόμοι δεν τηρούνται ή παραβιάζονται....

ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ. ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ.

Το άρθρο αυτό είναι, συμφωνα με τον ίδιο, το τελευταίο που γράφει ο Γιώργος Λιγνός, φίλος καλός και τακτικός contributer στο filoftero, στο blog "Εν Χορδαίς και Οργάνοις" που υπογράφει ως "Μαικήνας" στο capital.gr.Είναι ένα πικρό, αλλά αληθινό, ειλικρινές και λαμπρό κείμενο.

Θέλω, όμως, να πιστευω και να ελπίζω ότι δεν θα σταματήσει να γράφει διότι, σε αντίθεση με ό,τι μπορει να αισθάνεται και να εισπράττει τώρα, υπάρχουν πολλοί φίλοι του "εκεί έξω", γνωστοί του αλλά και άγνωστοι, που δεν έχουν βουλωμένα αυτιά, και θέλουν να τον "ακούν". Εδώ, ξέρει ότι θα έχει πάντα ένα βήμα.

Εδώ και καιρό δεν έχω διάθεση να γράψω. Τα αυτιά ολοένα και περισσοτέρων φίλων μου είναι βουλωμένα. Δεν ξέρω αν εμποδίζουν την ακοή τους οι  κραυγές θυμού και πόνου γύρω μας ή κατά κάποιο τρόπο οι ίδιοι αρνούνται να ακούσουν.

Το αίτιο και το αιτιατό είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν σε  στιγμές μεγάλης έντασης και δυσκολίας.

Τα κλειστά αυτιά πολύ συχνά κρύβουν πίσω τους μία βεβαιότητα απόψεων.  Κρύβουν ακόμα μια άρνηση να αναγνωρίσουμε λογική βάση, έστω και ισχνή της άλλης πλευράς.

Ο ΠΙΟ ΦΤΩΧΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΧΟΣΕ ΑΛΜΠΕΡΤΟ «ΠΕΠΕ» ΜΟΥΧΙΚΑ ΚΟΡΔΑΝΟ, 77, Πρόεδρος της Ουρουγουάης από το 2010 και, σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Mundo, έχει κερδίσει επάξια το ψευδώνυμο "el presidente mas pobre", που σημαίνει «ο φτωχότερος πρόεδρος». Ο ίδιος αποκάλυψε στην εφημερίδα ότι ο μηνιαίος μισθός του είναι $12.500. Από αυτά όμως, ο ίδιος κρατεί μόνο τα $1250 για τα άκρως απαραίτητά του για τα προς το ζειν, και τα υπόλοιπα τα επιστρέφει στο ταμείο του Κράτους για να διατεθούν προς άλλους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Ζει μαζί με τη γυναίκα του, που είναι μέλος της Γερουσίας και δωρίζει και αυτή το μεγαλύτερο μέρος του μισθού της, σε ένα μικρό αγρόκτημα έξω από το Μοντεβίδεο. Το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχει στο όνομά του, είναι ένα παλιό Βολκσβάγκεν Beatle, που έχει αξία $1945. Ο Πρόεδρος Μουχίκα, που είναι πραγματικά «αριστερός» και όχι γιαλαντζί σαν άλλους που μπορεί και να γνωρίζουμε, δεν έχει τραπεζικό λογαριασμό, δεν έχει χρέη προς κανέναν αλλά, όπως γράφει η El Mundo< έχει κάτι που το χρήμα δεν μπορεί να αγοράσει: την ηρεμία του, και την συντροφιά μιας αγαπημένης του σκύλας που τη λένε Μανουέλα.

Ο Πρόεδρος της Ουρουγουάης δεν είναι, πάντως, ο πρώτος πρόεδρος που χαρίζει το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του. Όπως διαβάζουμε στον ειδησεογραφικό ιστότοπο του yahoo, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι, που προερχόταν από πολύ εύπορη οικογένεια δώρισε όλο τον μισθό του, όπως έκανε και ένα άλλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Χέρμπερτ Χούβερ (φωτό). Ο Χούβερ, ο οποίος μεγάλωσε σε φτωχή οικογένεια, αποφάσισε να μην δεχτεί ποτέ αμοιβή για προσφορά εργασίας σε δημόσιο σκοπό, ώστε να μην κατηγορηθεί ποτέ για διαφθορά. Ο μηνιαίος μισθός του Προεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, μειώθηκε από τα 23.122 ευρώ  στα 11.561, αλλά με άλλα 6.240 για έξοδα παραστάσεως φτάνει στα 17.801 ευρω.

"ΦΙΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ" κυριακάτικες και άλλες εφημερίδες, και σκέψεις σκόρπιες...

Στην Αθήνα θα βρεθεί, μεθαύριο Τρίτη 9 Οκτωβρίου, η καγκελάριος Ανγκέλα Μέρκελ. Οι περισσότερες εφημερίδες σήμερα, καταγίνονται με το ερώτημα "τί φέρνει μαζί της;", αλλά επειδή αυτό μπορεί να ερμηνευτεί και με την έννοια του ότι "κάτι καλό περιμένουμε", προτιμότερο θα ήταν, έτσι για να κρατάμε και μικρό καλάθι, να επικεντρωθούμε στο "τί θα μας ζητήσει, πάλι;". Πάντως η "Καθημερινή" θεωρεί ότι η κ. Μέρκελ "κομίζει διαβατήριο για την σταθεροποίηση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη", και μιλάει για περίπτωση "συνολικότερης διευθέτησης του ελληνικού ζητήματος". Εικάζω ότι αυτό είναι στα πλαίσια της "πολιτικής λύσης", που επιδιώκει και ζητά ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς.

Η "πολιτική λύση", ίσως απαντάται αφ' εαυτου, και με τον πλέον συμβολικό τρόπο, με την ίδια την επίσκεψη της  κυρίας Μέρκελ στην Αθήνα, και μάλιστα πριν από την έλευση της "τρόϊκας" για την "οριστική αναμέτρηση". Σύμφωνα με την "Κ", η Γερμανίδα Καγκελάριος "φέρεται διατεθειμένη να ανάψει το «πράσινο φως» για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, υπό την προϋπόθεση ότι θα ψηφιστούν τα μέτρα των 13,8 δισ., αλλά και ότι θα δοθούν σαφή δείγματα γραφής πως οι διαρθρωτικές αλλαγές για τις οποίες έχουν αναληφθεί στο παρελθόν δεσμεύσεις, θα υλοποιηθούν." Στη συνάντηση, πάντα κατά την εφημερίδα, θα τεθεί επίσης το αίτημα της επιμήκυνσης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής, σε σχέση με το οποίο, επί του παρόντος, «τα πάντα βρίσκονται στον αέρα».

Εν κατακλείδι: Αυτό που κομίζει εδω η κ. Μέρκελ, δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό που φωνάζει (και αυτή, και οι υπόλοιποι εταίροι μας, που κουράστηκαν μάλιστα να είναι εταίροι μας...) εδω και τόσο καιρό. "Θα πάρτε την επόμενη δόση (σας). Άντε να σας δώσουμε και μία μικρή επιμήκυνση. Αλλά, επιτέλους, εφαρμόστε και κανένα σοβαρό μέτρο".

Να θυμίσουμε τι ΔΕΝ έχει γίνει;

-- Σοβαρή μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, που είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε.. Ακόμα και από τις πιο μεγάλες και ισχυρές.
-- Αποκρατικοποίηση, αλλά όχι "αλά-Ολυμπιακής", που ακόμα πληρώνουμε μερικούς από τους ... μεταταχθέντες υπαλλήλους της, κυρίως τους πιλότους!
-- Πλήρης απελευθέρωσης ΟΛΩΝ των κλειστών επαγγελμάτων. Αναφέρω ορισμένα: Συμβολαιογράφοι. Δικηγόροι. Φορτηγατζήδες. Ταξιτζήδες. Φαρμακοποιοί. Ηχολήπτες ραδιοφωνικών σταθμών.
-- Πάταξη της φοροδιαφυγής.
-- Απογραφή δημοσίων υπαλλήλων.
-- Καί άλλα πολλα..

Από τα Παραπολιτικά του σημερινού "Εθνους της Κυριακής":

"Φαίνεται ότι έχει πάρει φόρα ο Γιάννης Ραγκούσης μετα την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ. Προχθές, λοιπόν, ξαναχτύπησε. Πρότεινε χωρίς περιστροφές την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπάλληλων". Μπράβο, κ. Ραγκούση. Και το εννοώ, ειλικρινά, το "μπράβο". Θεωρώ ότι αυτή η πρόταση, που χρόνια συζητείται, επιτέλους θα πρέπει να εφαρμοστεί. Όμως, γιατί όλοι εσείς οι πολιτικοί, λέτε πάντα τα "ωραία πράγματα" όταν πάψετε να είστε "μέσα στα πράγματα"; Γιατί δεν τα κάνατε όταν είχατε την δύναμη να τα κάνετε;

ΥΓ.: Ξέρω ότι υπερασπιστήκατε σθεναρά, και όχι με λίγες δυσκολίες, τη θέση σας για την απελευθέρωση του επαγγέλματος του ιδιοκτήτη ταξί. Σας συγχαίρω, αλλά η θλίψη μου ειναι μεγάλη, διότι εάν δεν μπορούμε σε αυτή τη χώρα, ένα απλό μέτρο, όπως ειναι αυτό, να το εφαρμόσουμε στο άψε-σβήσε, τότε όντως είμαστε τελειωμένοι!...

                                                       

Στις 4 πρώτες μέρες του Οκτωβρίου, σύμφωνα με στοιχεία που προσκόμισε στη Βουλή ο Υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Λυκουρέντζος, εμφανίζεται να έχει ασθενήσει το 10% του ελληνικού λαού. Αυτό προκύπτει, είπε, από το γεγονός ότι "την 1η Οκτωβρίου εκτελέστηκαν 288.476 συνταγές, στις 2 Οκτωβρίου 278.520 συνταγές, ανώ ανάλογα ήταν τα νούμερα για τις επόμενες 3 μέρες".

Η αλητεία που έχει ρημάξει τον χώρο της υγείας (γιατροί, φαρμακευτικές εταιρείες, φαρμακαποθήκες, ιατρικοί επισκέπτες και φαρμακοποιοί) εξακολουθεί να κάνει το πάρτι της ζωής του. Σε μία χώρα που ειναι από μόνη της ... κλειστό επάγγελμα!

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης Ελλάδας, που δεν το έχουμε ακόμα "αγγίξει" όσο πρέπει, ίσως γιατί εμπλέκονται σε αυτό ... σχεδόν οι πάντες, είναι εκείνο των πρόωρων συντάξεων. Δεν θα ξεχάσω ένα φιλαράκι μου καλό, που γνωριστήκαμε προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 όταν άρχιζα εγώ ως ασκούμενος αθλητικός συντάκτης την δημοσιογραφική μου περιπέτεια, μικρό παιδί κι εκείνος, που λέει ο λόγος, μπήκε στο κλειστό επάγγελμα των λινοτυπών, αφού κι ο παππούς κι ο πατερας τους αυτό ασκούσαν. Όταν, όμως, στις αρχές του '80 το επάγγελμα καταργήθηκε και μπήκαν στη ζωή των εφημερίδων τα κομπιούτερ και η φωτοσύνθεση, ο Γιώργος βγήκε στη σύναξη, παρά τρείς μήνες 30 χρονών, με σύνταξη, τότε, τριπλάσια εκείνης που έπαιρνε αποχωρών διευθυντής τράπεζας, αφού η λινοτυπία ήταν και ανθυγειινό επάγγελμα. Και, μολονότι το φιλαράκι μου, έκτοτε, έκανε άλλη δουλειά, και δόξα τω Θεώ πήγε καλά, εκείνη τη σύνταξη εξακολουθεί και την παίρνει!

Επίσης, μια άλλη γνωστή μου, φίλη φίλης για την ακρίβεια, μου έλεγε τις προάλλες ότι, ως κόρη εκλιπόντος στρατιωτικού, εδω και 16 χρόνια, παίρνει μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, ολόκληρη τη σύνταξή του ως "άγαμη θυγατέρα αξιωματικού". Τη ρώτησα πόση είναι αυτή η σύνταξη, και μου είπε "γύρω στα 2300 ευρώ". Λεπτομέρεια: Η γνωστή μου έχει τον σύντροφό της, συζούν εδώ και αρκετά χρόνια, καί έχουν και δύο παιδιά. Απλώς δεν έχουν παντρευτεί, οπότε παραμένει άγαμη!

Ανέφερα τις δύο αυτές ιστορίες, και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άπειρες ακόμα, διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, όπου στέκονταν και όπου βρίσκονταν, έλεγαν και λένε "πόσο μπουρδέλο είναι η Ελλάδα"!...

Υπάρχει ένας Δήμαρχος, μεγάλου και πλούσιου Δήμου, στο Λεκανοπέδιο Αττικής, που είναι γνωστός ώς "κύριος 10%". Επιεικής είναι ο χαρακτηρισμός. Εγώ ξέρω ότι, πολύ συχνά προάγεται και σε "κύριος 20%". Αυτή είναι η πληροφόρησή μου. Μου λείπει το όνομα. Το ξέρει κανείς;

Κλινική ιδιωτική, στο κέντρο της Μπαμπάνε, μία από τις δύο πρωτεύουσες του Βασιλείου της Σουαζιλάνδης στη Νότια Αφρική, χώρα με το χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής σε όλο τον κόσμο, έμαθα ότι χρέωσε έναντι 350 ευρώ τη βραδιά ένα δωμάτιο 12 τ.,μ. ως "δωμάτιο πρώτης θέσεως". Οι φτωχές χωρες βλέπετε, παντού, έχουν πλούσιους απατεώνες!

Ενδιαφέρον ρεπορτάζ στο "Εθνος της Κυριακής", για τον θίασο, όπως τον ονομάζει, της Αγίας Παρασκευής, χαρακτηρίζοντάς τον "Όπερα Γέλα Παλιάτσο στην ΕΡΤ". Δημοσιεύονται δύο φωτογραφίες στο σχετικό ρεπορτάζ. Η μία δείχνει τον νέο γενικό διευθυντή ειδήσεων και ενημέρωσης της ΕΡΤ, κ. Αιμίλιο Λιάτσο, να γονατίζει μπροστά από την Άννα Βίσση στην απονομή, παλαιότερα, των μουσικών βραβείων "Αρίων" (που μόνο εμείς, τότε, στον καλό "Δίεση" είχαμε τα κότσια να εξευτιλίσουμε, και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση), και να την προσκυνάει ως Θέα. Και η άλλη τον δείχνει να παίρνει συνέντευξη, στο Δελτίο Ειδήσεων του Σταρ, από την Τζουλια Αλεξανδράτου, με αφορμή την κυκλοφορία της πρώτης πορνοταινίας της.