… με ένα μεγάλο βάρος και πάλι
στη ψυχή! Αδύνατον ν’ αντέξει τον εγωισμό και την υποκρισία των μαύρων πτηνών που
ειλικρινά δεν ξέρω πως τα οικονόμησε έτσι η ζωή ώστε να μπλεχτούν στα πόδια
μου. Μπλέχτηκαν όμως, και όσο κι αν μου είναι δύσκολο, πρέπει να φροντίσω, για
τα μάτια του κόσμου έστω, να τηρώ τις ισορροπίες μου.
Είδα μες το δάσος της τρέλας ένα
πουλί αποκαμωμένο από τη ζωή να προσπαθεί, παρόλ’ αυτά, να κρατηθεί στη ζωή. Κουρνιασμένο
στη κουφάλα ενός δέντρου, να τρέμει απ’ το κρύο και τον φόβο.
Κατά τακτά χρονικά διαστήματα,
όπως συμβαίνει με κάθε τι απελπιστικά προγραμματισμένο με τους όρους του «καθωσπρέπει»,
έρχονταν από κοντά διάφορα πουλιά του δάσους, οικεία, συγγενικά, απλώς για να
αποτίσουν φόρο παρουσίας και διαπιστευτήρια υποκρισίας.
Το τραυματισμένο πουλί
αποζητούσε ένα βλέμμα – αυτά κοιτούσαν αλλού. Κρύωνε το καημένο – και το βλέμμα
τους το πάγωναν ακόμα πιο πολύ.
Ούτε μιλιά! Μια βουβή τραγωδία,
που όμως «πρέπει» να παιχτεί διότι έτσι γίνεται νομοτελειακά στα δάση όπου, ακόμα
και στο βασίλειο των φτερωτών ειδών, επικρατεί το «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Το κακό είναι ότι, όπως και
στο ανθρώπινο βασίλειο, υπάρχουν πτηνά που γεννήθηκαν κοράκια αλλά άργησαν να
το φανερώσουν…
No comments:
Post a Comment