Αποχαιρετισμός στην πιο σκάρτη Βουλή που είχαμε ποτέ!

Δεν θα πω τίποτα που δεν λέμε οι περισσότεροι. Και θα προσπαθήσω να μην στρογγυλέψω τα λόγια μου.

Η προηγούμενη σύνθεση του ελληνικού Κοινοβουλίου ήταν η χειρότερη από τότε που εγώ θυμάμαι το Κοινοβούλιο στην Ελλάδα – δηλαδή, από την Μεταπολίτευση ως τώρα. Εύχομαι να μην σπάσει το ρεκόρ, προς το χειρότερο, η επόμενη σύνθεση.

Πάντοτε είχε τους χαμηλής ποιότητας εκπροσώπους της η Βουλή μας. Μετρίου μορφωτικού επιπέδου, κάποτε και κατώτατου. Αμφισβητούμενης, ή και ξεκάθαρα τιποτένιας ηθικής υπόστασης. Γραφικούς. Αριβίστες. Και απελπιστικά λαϊκιστές.

Ήταν λίγοι όμως. Άνθιζαν κυρίως στον ευρύχωρο κήπο των δύο μεγάλων κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), αλλά κάπου-κάπου ξεπεταγόταν κανά μπουμπούκι απ’ αριστερά και δεξιά. Εν πάση περιπτώσει, ήταν ελεγχόμενο το κακό, ακόμα και απολύτως ελέγξιμο θάλεγα.

Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο, που εάν ενωνόταν όλη η υπάρχουσα βουλευτική σκαρταδούρα κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, θα εξέλεγε Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την 1^η ψηφοφορία εύκολα, και αν κατέβαινε εκλογές, ενωμένη, αυτή η βουλευτική σκαρταδούρα, στις επερχόμενες εκλογές, θα έβγαινε αυτοδύναμη και θα κυβερνούσε τη χώρα για χρόνια.

Η διασπορά αυτής της σκαρταδούρας είναι, σε αντίθεση με παλαιότερα, είναι σχεδόν καθολική. (Το «σχεδόν» το λέω μόνο από ανάγκη να κρατηθώ από μία ελάχιστη κλωστή ελπίδας). Απλώνεται από την μία πτέρυγα της Βουλής ίσαμε την άλλη, και όπως την σκανάρει το βλέμμα μας αναγνωρίζει κάθε φορά τα πρόσωπα εκείνα που – ας το πω κομψά – δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί μέσα. Είναι παράσιτα. Είναι επικίνδυνα.

Μη μου πείτε, παρακαλώ, το γνωστό ότι «υπάρχουν εξαιρέσεις», και ότι «δεν είναι σωστό να τα ισοπεδώνουμε όλα».

Πρώτον, ισοπεδωμένα είναι ήδη σχεδόν όλα στο πολιτικό μας τοπίο, ιδίως στη Βουλή. Το δείγμα εκεί μέσα, είναι και πιστός αντικατοπτρισμός του άλλου, πολύ μεγαλύτερου δείγματος, που βρίσκεται έξω, στην κοινωνία. Η σκαρταδούρα δεν μπορεί να διαχωριστεί. Κάθε «νούμερο» που υπήρχε στη προηγούμενη Βουλή έφερε και το ονοματεπώνυμο εκείνων που το ψήφισαν.

Δεύτερον, θέλετε να πούμε ονόματα; Ή να συμφωνήσουμε καλύτερα ότι βλέπουμε όλα τα προσώπατα σ’ όλη την οικογενειακή φωτογραφία, απ’ άκρη σ’ άκρη. Wide angle. Και πιάνει, αλλού λιγότερο, αλλού πιο πολύ, κι αλλού εξ ολοκλήρου, από το ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία, τους ανεξάρτητους και, βεβαίως, την Χρυσή Αυγή.

Να δούμε τι θα μας επιφυλάξει το καινούργιο μαγαζί. Έχει δει αρκετά αξιόλογα ονόματα στα ψηφοδέλτια. Δεν έχω λόγους όμως να είμαι αισιόδοξος ότι θα εκλεγούν κιόλας.

Τα σκάρτα πρόσωπα – ξαναλέω - είναι πλειοψηφία. Και τα γνωρίζουμε όλοι, ακόμα και όσοι τα έχουμε σταυρώσει στα ψηφοδέλτια που ρίξαμε στις κάλπες, ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή.

Τα γνωρίζουμε από τις συνεδριάσεις της Βουλής, όπου οι περισσότεροι εκφωνούσαν λόγους που τους είχαν γράψει άλλοι. Από τα παράθυρα, τις εκπομπές, και τις συχνότητες των καναλιών και των ραδιοφώνων Από τις συγκρούσεις και τους καυγάδες τους στις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές. Από τις εμπρηστικές δηλώσεις τους. Από το βλέμμα και τον σαρκασμό τους. Από την κοκαλένια γλώσσα που μιλάνε. Από  την έμφυτη αγένειά τους να μην αφήνουν τον άλλον να μιλήσει - μερικοί φτύνουν κιόλας όταν μιλάνε, έχω δει και κάποιους μερικούς να σκαλίζουν τη μύτη τους, και το προϊόν της εξόρυξης  να το κάνουν σφαιρίδιο με τ’ ακροδάχτυλά τους και να το εκτοξεύουν στον διάολο τον μαύρο!

Τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας, με την αισχρή παράσταση για την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας, πήραμε μία γερή δόση από τον θλιβερότερο θίασο που πέρασε ποτέ από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Το Όσκαρ Αισχρότητας παμψηφεί απονέμεται στους δύο ανεξάρτητους βουλευτές Βουδούρη και Παραστατίδη που, προκειμένου να γλείψουν τον Τσίπρα για να τους συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά τους (κάτι που έγινε τελικά), είπαν το απίθανο όποιος βουλευτής καταψήφισε πριν μερικούς μήνες τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης, και στη πρώτη ψηφοφορία τάχθηκε υπέρ της εκλογής του Σταύρου Δήμα, δεν μπορεί παρά να έχουν χρηματιστεί.

Δεν ξέρω ποια γλώσσα θα μπορούσε να τους απαντήσει πολιτισμένα. Μάλλον καμία. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν η ευχάριστη εξαίρεση, αλλά έφτασε μόνο μέχρι του σημείου να ζητήσει από τον πρόεδρος του κόμματος που και εκείνος εκπροσωπεί, τον κ. Τσίπρα, να τους αφήσει έξω από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα ήθελα από τον Μανώλη Γλέζο – και αυτό σίγουρα θα «πόναγε» τους δύο ανάξιους πολιτευτές – να τους χαρακτήριζε ως τέτοιους δημόσια. Να έλεγε ότι εάν πονάει τον αγνό Έλληνα πολίτη που βλέπει στο Κοινοβούλιό του τα μαύρα κοράκια της Χρυσής Αυγής, ακόμα περισσότερο τον πονάει να ακούει από ανθρώπους που θεωρεί δημοκρατικούς να φανερώνουν ένα πρόσωπο φασιστικότερο του φασίστα.

Όμως, δυστυχώς, ο Τσίπρας τους κάλυψε και τους περιέθαλψε. Και δεν αποκλείεται, μαζί με άλλα μπουμπούκια, να τους δούμε και αυτούς πάλι στη Βουλή, ίσως και πλάι σε μερικούς από εκείνους που αποκάλεσαν «πουλημένους» στην προηγούμενη.

Πως θα συνυπάρξουν εκεί μέσα; Ιδίως εάν Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαστεί τη βοήθεια και μερικών από αυτούς (τους θιγόμενους) για να φτιάξει κυβέρνηση;

Ο Θεός να βάλει το χέρι Του, κάπως να ξεκολλήσει ο τόπος μας από τον βούρκο στον οποίο πρώτοι εμείς τον βυθίσαμε. Δεν φταίει καμία Μέρκελ και κανένας Σόϊμπλε εάν, στην κρισιμότερη καμπή της σύγχρονης Ιστορίας μας, μας έλαχε να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας μας, ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, οι πιο ανίκανοι άνθρωποι.