ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ...

… δεν ξέρω εάν είναι για τους λεβέντες, όπως λένε τα παλιά τραγούδια που υμνούσαν εκείνους που περισσότερο έκαναν κακό στον εαυτό τους παρά στους άλλους, πίνοντας ένα ποτήρι παραπάνω, καπνίζοντας ένα τσιγαράκι στη ζούλα, αλλά στην «εποχή της κρίσης» που βιώνουμε τώρα, τα μεγάλα ψάρια που κάποτε έμεναν έξω, επειδή είχαν το όνομα και το μέσον, ξέρουν πια ότι όσοι έχουν παρανομήσει είναι αυτομάτως και υποψήφιοι ένοικοι. «Ξεκίνησε η απολογία Τσοχατζόπουλου», έλεγε χθες, κοφτά, ο  τίτλος. Όπως δεν μου άρεσε ποτέ η αλαζονική τους εικόνα τον καιρό που ήσαν «μέσα στα πράγματα», άλλο τόσο δεν μου αρέσει και η θλιβερή τους εικόνα τώρα που τους βλέπω να οδηγούνται στη φυλακή, κάνοντας πρώτα και μία στάση σε μονάδα ανάνηψης ενός νοσοκομείου. Η στεναχώρια και η απογοήτευση που με πλημμύριζαν τότε, με διακατέχουν και τώρα. Και, θέτοντας στον εαυτό μου, αλλά εμμέσως σε αυτούς, το φιλοσοφικό ερώτημα «άξιζε τον κόπο;», θέλω να πιστεύω ότι η έπαρση και η αλαζονεία έχουν κιόλας εξαφανιστεί από τα πρόσωπά τους, και πως έντιμα θα αποκριθούν «όχι». Διαφορετικά, εάν εμείνουν σε θεωρίες συνωμοσίας, επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιους άλλους, sorry αλλά είναι άξιοι τότε της τύχης τους. Πίσω από τα σίδερα.