Ενα country τραγούδι, το Pretty Saro, που έγραψε ο Μπομπ Ντύλαν πρίν από 43 χρόνια, και κάπως, κάπου χάθηκε στον χρόνο, βρέθηκε πρίν από λίγο καιρό και τώρα κυκλοφορεί για πρώτη φορά, σε CD (με μια επιλογή από άλλα γνωστά, μεγάλα του τραγούδια), και σε βίντεο, που βλέπουμε τώρα.
Πάντοτε με συνάρπαζαν οι ιστορίες μικρών και μεγάλων, σημαντικών μα και ασήμαντων πραγμάτων που χάνονται. Δεν τα ξεχνάς ποτέ, κι ας επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, κυρίως, ότι "αυτό, πάει, δεν θα το ξαναβρώ". Λέγοντάς το, όμως, στον εαυτό σου, δεν μετράει ως ψέμμα. Διότι βαθειά μεσα σου, εύχεσαι (και ίσως να ξέρεις κιόλας), ότι μια μέρα, κάπου-κάπως, θα βρεθεί.
Αυτήν την στιγμή, χωρίς ποτέ να την έχει καταγράψει, αλλά μέσα μου είναι ανεξίτητλη, η λίστα των απωλεσθέντων μου πραγμάτων πρέπει να αριθμεί περίπου 10-12 "αντικείμενα", που δεν μπορώ, και δεν πρόκειται, να βγάλω από το μυαλό μου.
Το πιο πολύτιμο απ' όλα, είναι ένα μικρό τετραδιάκι που μου χάρισε πριν από χρόνια μια θεία μου στη Κύπρο, με διηγήματα που, όπως μου είπε, έγραφε ο πατέρας μου, όταν ζούσαν στην Αίγυπτο. Δεν ήξερα ποτέ οτι ο πατέρας μου έγραφε οτιδήποτε. Με το εμπόριο ασχολείτο από μικρός, κι απ' ότι λένε, διότι δυστυχώς τον έχασα όταν ήμουν μόλις 15, ήταν και πολύ καλός σ' αυτό.
Η θεία μου η Θέκλα (Λίτσα τη λέγαμε οι κοντινοί), μου έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού, "αν νομίζεις, κύριε, πως γράφεις εσύ καλά, δες τι έγραφε ο πατέρας σου μέ ψευδώνυμο, και θα νοίωσεις τι πάει να πει λογοτεχνική φλέβα."
Το πήρα στα χέρια μου με δεος. Και το ένοιωσα για τα καλά. Αν δεν ηταν δε μπροστά μου η θεία, θα έκλαιγα ασταμάτητα. Ήταν μια αποκάλυψη για μένα - και δεν ήμουν παιδί πια όταν μου το έδωσε. Ήδη είχα μπεί γερά στη δημνοσιογραφία, και ήδη είχα αρχίσει να γράφω και δικά μου πράγματα, τα οποία, παρεμπιπτόντως, είναι ακόμα "δικά μου", και αντιστέκονται σθεναρά στην πρόκληση να βγουν παραέξω. "Είμαστε μικρά ακόμα", μου λένε στους ωραίους εφιάλτες μας. "Μην μας εκδώσεις πριν μεγαλώσουμε κι άλλο"...
Αυτό το μικρό τετραδιάκι, λοιπόν, του μπαμπά, το έχασα. Δεν θυμάμαι που, δεν θυμάμαι πότε. Κάπου τοβαλα. Κι αυτό το κάπου, σαν να το ρούφηξε ο χρόνος. Το κατάπιε. Κι όμως, είναι το πολυτιμότερο "απωλεσθέν" στη λίστα μου. Όποτε ψάχνω κάτι άλλο, από τα πολλά που χάνω ακόμα, (τα κλειδιά, το κινητό μου, το πορτοφόλι, ένα αγαπημνένο μου στυλό, προσφάτως τα μπαστούνια του γκόλφ μου, τα γυαλιά πρεσβυωπίας πανάθεμά τα!), πρώτα και πάνω απ' όλα εύχομαι και περιμένω να βρω "αυτό". Τον άγνωστό μου πατέρα.
Και ξέρω, ότι μια μέρα θα το βρω...
Να, λοιπόν, με αφορμή το τραγούδι του Ντύλαν, μια Μικρή Ιστορία σήμερα, για όλους και όλες εσας που ακόμα με συντροφεύετε εδώ, στο filoftero, και πάντα αγωνιάτε πού και πότε θα ξαναβρεθούμε στο ραδιόφωνο.
Σύντομα, ελπίζω...
Να έχετε μια όμορφη και ξένοιαστη Κυριακή...
Επιπολαιότητα; Παραπληροφόρηση; ή και τα δυο;
ReplyDeleteΚύριε Μιχαηλίδη το τραγούδι αυτό δεν "έγραψε ο Μπομπ Ντύλαν πρίν από 43 χρόνια", όπως αναφέρετε στο κείμενό σας, αλλά ένας άγνωστος άγγλος τραγουδοποιός στις αρχές του 18ου αιώνα!!!
Είναι μια από τις αρχετυπικές λαϊκές αγγλικές μπαλάντες, και έχει τραγουδηθεί από πολλούς νεότερους τροβαδούρους. Στο επάγγελμά σας, πιστεύω, η σοβαρότητα και η τεκμηρίωση - πριν γράψετε κάτι - δεν είναι μισή, αλλά ολόκληρη αρχοντιά!
Αγαπητέ/αγαπητή, ποιός/ποιά?
ReplyDeleteΕχετε δίκιο στη διόρθωση που κάνετε, και σας ευχαριστω.
Δεν σας έφτανε, όμως, αυτό; Γιατί η ... δεικτικότης; Γιατί το δίδαγμα; Εδώ, δεν είναι εφημερίδα, αλλά το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μου ημεροόγιο, το ο[ποίο με χαρά μοιράζομαι μαζί σας.
Καλά κάνετε και μου επισημαίνετε λάθη. Γιατί πρέπει, όμως, να μου "τη λέτε" κιόλας;
Τα "επιπολαιότητα", "παραπληροφόρηση", και άλλα που αραδιάζετε στην πρώτη-πρωτη πρότασή σας, ειναι άστοχα. Και το μάθημα, στο τέλος, θα το κατανοούσα και μόνο με την διόρθωσή σας.
Αυτό το "πράγμα", να λές σε κάποιον ότι έκανε λάθος και να τον "βρίζεις" κιόλας, μόνο στην Ελλάδα το συναντώ. Μου συνέβη και προχθές. Κατά λάθος, πήρα σε μία υπηρεσία αντίγραφο ενός δικαιολογητικού που μου ζητησαν, αντί του πρωτοτύπου. Ο υπάλληλος, μου έκανε περίπου το ίδιο κηρυγμα με το δικό σας. "Εκανα λάθος", του είπα. "Ειστε δημοσιογραφος και οφείλατε να ξέρετε", απάντησε.
Οι μεγαλύτεροι Δάσκαλοι που γνωρισα στη ζωή μου ηταν εκείνοι που σε διόρθωναν με τρόπο που σχεδόν δεν καταλάβαινες ότι έκανες λάθος. Και δεν το επαναλάμβανες ποτέ. Τους άλλους, που κουνούσαν δάκτυλο, τους απέβαλα από τη ζωή μου.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Χρηστος