Κτιζόταν τυχαία, αλλά ποτέ πρόχειρα. Κάποτε προηγείτο ο λόγος και ερχόταν η μουσική, κάποτε το αντίστροφο. Ο λόγος μπορει να ήταν μια σκέψη. Η σκέψη γινόταν μέσα μου εικόνα. Η εικόνα ζωντάνευε. Αν ήμουν ζωγράφος, θα της έβαζα χρώμα - δεν είμαι σίγουρος για το σχήμα. Στην εκπομπή της έδινα ήχο.
Πιο πολύ με δυσκόλευαν οι δυσάρεστες σκέψεις. Εκείνες που με οδηγούσαν σε θυμό. Η μουσική, τότε, ήταν δύσκολο να βρεθεί. Όχι πως ήθελα οπωσδήποτε να ταιριάξει, αλλά σίγουρα η επιθυμία μου ήταν να ενισχύσει τη σκέψη μου, την εικόνα.
Πριν λίγο, έβλεπα τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα. Ένα από αυτά με ενημερώνει για ένα καινούργιο CD, που δύο πράγματα με κεντρίζουν. Πρώτον, ο τίτλος του, "Ζούμε κι οι δυό στην ίδια χώρα", δίχως στίξη στο τέλος, ύτε τελεία, ούτε θαυμαστικό και, κυρίως, ούτε ερωτημαικό. Δεύτερον, το πρόσωπο στο εξώφυλλο της ερμηνεύτριας του έργου. Δάφνη Λέμπερου τη λένε, και ομολογώ πως μόνο ακουστά την έχω, χωρίς όμως να έχω ακούσει και κάποια δουλειά της.
Στο Δελτίο Τύπου, λέει λοιπόν πως το CD αυτό "παίζει" με τις ανθρώπινες σχέσεις "και τα σκοτάδια που τις τυλίγουν σήμερα". Δεν μου αρέσει αυτό! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη χώρα αυτή να αναζητά καινούργια πράγματα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στις εικαστικές τέχνες, δεν απουσιάζει ποτέ το "αδιέξοδο των ανθρώπινων σχέσεων".
Ξεκίνησα, λοιπόν, αρνητικά. Αλλά ξανακοίταξα το πρόσωπο της τραγουδίστριας στο εξώφυλλο και μαλάκωσα ξανά! Αυτός είναι ο πρώτος της δίσκος - δεν τον έχω ακούσει ακόμα, θα το κάνω. Την μουσική έγραψε ο Στέφανος Κόκκαληςε, και οι στίχοι είναι του Μάνου Ελευθερίου και της Ρεβέκκας Ρούσση. Να λοιπόν που η ζυγαριά ξαφνικά γέρνει προς την μεριά την καλή. Αλλά είπαμε. Θα ακούσω πρώτα, και ό,τι μου αρέσει θα το μοιραστώ μαζί σας.
Επί του παρόντος, αλίευσα κάτι υπέροχο.
Την Δάφνη Λέμπερου στο Ηρώδειο, να παίζει κλαρίνο και να τραγουδά. Ενα από τα αγαπημένα μου, μάλιστα, σύγχρονα δημοτικά τραγούδια. Μουσική Χρήστου Λεοντή. Στίχοι Γιώργου Αρμένη.
Πιο πολύ με δυσκόλευαν οι δυσάρεστες σκέψεις. Εκείνες που με οδηγούσαν σε θυμό. Η μουσική, τότε, ήταν δύσκολο να βρεθεί. Όχι πως ήθελα οπωσδήποτε να ταιριάξει, αλλά σίγουρα η επιθυμία μου ήταν να ενισχύσει τη σκέψη μου, την εικόνα.
Πριν λίγο, έβλεπα τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα. Ένα από αυτά με ενημερώνει για ένα καινούργιο CD, που δύο πράγματα με κεντρίζουν. Πρώτον, ο τίτλος του, "Ζούμε κι οι δυό στην ίδια χώρα", δίχως στίξη στο τέλος, ύτε τελεία, ούτε θαυμαστικό και, κυρίως, ούτε ερωτημαικό. Δεύτερον, το πρόσωπο στο εξώφυλλο της ερμηνεύτριας του έργου. Δάφνη Λέμπερου τη λένε, και ομολογώ πως μόνο ακουστά την έχω, χωρίς όμως να έχω ακούσει και κάποια δουλειά της.
Στο Δελτίο Τύπου, λέει λοιπόν πως το CD αυτό "παίζει" με τις ανθρώπινες σχέσεις "και τα σκοτάδια που τις τυλίγουν σήμερα". Δεν μου αρέσει αυτό! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη χώρα αυτή να αναζητά καινούργια πράγματα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στις εικαστικές τέχνες, δεν απουσιάζει ποτέ το "αδιέξοδο των ανθρώπινων σχέσεων".
Επί του παρόντος, αλίευσα κάτι υπέροχο.
Την Δάφνη Λέμπερου στο Ηρώδειο, να παίζει κλαρίνο και να τραγουδά. Ενα από τα αγαπημένα μου, μάλιστα, σύγχρονα δημοτικά τραγούδια. Μουσική Χρήστου Λεοντή. Στίχοι Γιώργου Αρμένη.
Έτσι συνέβαινε στην εκπομπή, λοιπόν, και έτσι κτιζόταν. Πολλές φορές από ένα τυχαίο γεγονός.
Καλημέρα σας, εγώ επάνω στο cd διαβάζω Μουσική : Στέφανος Κόκκαλης. Ποιο από τα δυο είναι το λάθος;
ReplyDeleteΚαλησπέρα.
ReplyDeleteΈχετε απόλυτο δίκιο, και το διόρθωσα. Ευχαριστω πολύ.
Τίποτα όμως δεν αλλάζει από τα υπόλοιπα.
Να είστε καλά.
Χρηστος