ΣΚΟΥΛΟΥΚΟΥΪ - ΣΚΟΥΛΟΥΚΟΫΪ, ΠΟΥ ΠΑΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΒΡΑΚΟΥΙ;

Μου το' στειλε πριν αρκετό καιρό η Δάφνη, με την παράκληση "ελπίζω να σου αρέσει και να το βάλεις καμμιά μέρα στην εκπομπή". Μου άρεσε πολύ, ιδίως οι στίχοι του φίλου μου του Κώστα Φασουλά, αλλά δεν αξιώθηκα να το παίξω, διότι ήταν οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, που οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ είχαν κηρύξει στάσεις εργασίας, με στόχευση και στη δική μου εκπομπή. Σκέφτομαι, άν ήξεραν ότι θα έκλεινε η ΕΡΤ μετά από λίγο, την ίδια συνδικαλιστική συμπεριφορά θα είχαν; Ελπίζω όχι.
Καλησπέρα, καλωσήρθατε στην εκπομπή.
 

Είχα, όμως σκοπό αλλιώς να ξεκινήσω. Κλασικά, όπως κάθε μέρα στην εκπομπή. Όπως "κόλλησα" από το Τρίτο, όπου πέρασα τις ωραιότερες ραδιοφωνικές μου μέρες. Ακούμε τα 3 ντουέτα για 2 βιολιά και 1 πιάνο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ερμηνεύουν: Ιτσχάκ Πέρλμαν και Πίν τσας Τσούκερμαν (βιολιά), και Σάμιουελ Σάντερς (πιάνο). Το αφιερώνω σε μία φίλη μου που κολυμπάει, και διαβάζει το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν.

 

Εν τω μεταξύ, εκεί που καθόμουν, έσκυψα λίγο και το είδα, το άτιμον! Λέω "δεν είναι δυνατόν, τούτο μας έλειψε τώρα". Εισβολή στον κόσμο μου από ένα σκουλίκι. Μάλλον, σκουλικάκι. Ή, κατά προτίμηση, στα Κυπριακά, ένα σκουλλουκούιν. Που μου το τραγουδά μάλιστα η Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε άπταιστη κυπριακή λαλιά, "που πάεις χωρίς χωρίς βρακούιν;". Όπερ μεθερμνευόμενον στα "καλαμαρίστικα": που πάς, αγόρι μου, ξυπόλητος στ' αγκάθια;"

Να σου εξηγήσω, όμως, γιιατρέ μου.

Εγώ, από μικρός ξυπόλητος κυκλοφορούσα. Άμα ένοιωθα χώμα κάτω από τις πατούσες μου, πετούσα. Ακόμα και με πέτρες πετούσα. Ένα φιλαράκι μου, μάλιστα, ο Ντέϊβιντ, μ' έμαθε να τρέχω ακόμα και μεσα στο νερό.

Θέλω να πώ: μεγάλωσα μεσα σ' αυτήν την ελευθερία, που όμοιά της δεν υπάρχει. Ατρόμητος ήμουν, ακριβώς και μόνο επειδή δεν ξεχώριζα τον εαυτό μου από τη φύση. Τα ζώα (εκτός μόνο από τα φίδια και τους κροκόδειλους) ήταν φίλοι μου. Τα δέντρα, οικογένεια. Οι θάμνοι, προστασία. Τα βουνά και οι λίμνες, μεγάλα και μικρά μου προσκηνύματα.

Δεν είχα πολλές ερωτήσεις ως παιδί. ΄Ο,τι μου προκαλούσε περιέργεια, σχεδόν την ίδια στιγμή αποκαλύπτονταν μπροστά μου χίλιες απαντήσεις.

-- Γιατί αστράφτει και βροντάει λίγο πρίν βρέξει;
-- Για να προλάβεις να χωθείς κάπου να προστατευθείς.

-- Γιατί είναι μαύρος ο Ντέϊβιντ και άσπρος εγώ;
-- Γιατί έτσι.

-- Γιατί μ' αρέσει καλύτερα να τρώω το φαγητό μου με τα χέρια, όπως οι μαύροι;
-- Γιατί έχει καλύτερη γεύση έτσι, παρά με πιρούνι ή κουτάλι.

Και ξαφνικά, γιατρέ μου, φτάσαμε στο σήμερα. Με μετέωρο, βασανιστικό, ένα αναπάντητο πια ερώτημα:

-- Πώς πέρασ' έτσι ο καιρός;

Κι ακόμα ένα:

-- Αυτός που βλέπω σήμερα στον καθρέφτη, είναι ίδιος μ' αυτόν που βλέπω, πάλι σήμερα, στη φωτογραφία;

Οι απαντήσεις που δεν τολμώ να προφέρω, είναι γραμμένες μέσα μου και με κατατρώνε. Σαν σκουλίκι, θαρρείς, που τρύπωσε μέσα στα έντερά μου, έφτιαξε εκεί αποικίες ατέλειωτες, και με κατατρώει μ' αυτές: τις απαντήσεις, όχι τις αποικίες.

Θέλω να πετάξω από πάνω μου ό,τι έχω, να τρώω με τα χέρια, να κοιμάμαι τις νύχτες βλέποντας αστέρια και ακούγοντας την μουσική της, να νοιώθω σιγουριά με όλους τους ανθρώπους γύρω μου, και να ξανατρέχω ξυπόλυτος μέχρι να σκοτεινιάσει και ακούσω τη φωνή της Μαμάς "η μέρα τελειώνει"...

 

Πριν λίγο συμπλήρωσα και εγώ την ηλεκτρονική αίτηση για πρόσληψη στο προσωρινό σχήμα της νέας ΕΡΤ, και βλέπουμε. Το δημοσιοποιώ μόνο για έναν λόγο: κάποιοι "συνάδελφοί" μου έχουν επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών στιγματίζοντας όσους θέλουν να εργαστούν στην "πειρατική ΕΡΤ", όπως τη λένε, και τους απαλάσσω από τον κόπο. Θυμίζοντάς τους όμως ότι οι 3000 και πλέον άνθρωποι που έκαναν αίτηση για τις περίπου 500 θέσεις, δεν το κάνουν επειδή θέλουν σώνει και καλά να εργαστούν στην "πειρατική ΕΡΤ". Θέλουν απλώς ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΝ. Όπως θέλαμε και όσοι είμασταν με "μπλοκάκια" στην παλιά ΕΡΤ, καί οι μόνιμοι έκαναν αγώνα για να μας διώξουν.

Λοιπόν, σε έναν δίκαιο κόσμο, και μια σωστή πολιτεία, ευχής έργον θα ήταν εάν η επιτροπή που θα κρίνει τις αιτήσεις ολονών έπαιρνε, σχεδόν αποκλειστικά, ανθρώπους που δεν έχουν εργαστεί ούτε μέρα στην παλιά ΕΡΤ. Να δουν οι διάδρομοι της ΕΡΤ επιτέλους νέα παιδιά 25, 30, 35 χρονών. Κάτι που δεν είδαν όλα αυτά τα χρόνια. Διότι όλοι, μα όλοι, ή διοριστήκαμε εκεί, ή μας βρήκε κάποιος και μας είπε "έλα".

Μακάρι να ξεκινήσει μια νέα εποχή, με δίκαια κιτήρια επιλογής ανθρώπων - κι ας επιλεγούν, έτσι, οί αξιότεροι. Είτε ειναι παλιοί, είτε νέοι. Δεν μπορεί όμως το παλιό να πριμοδοτείται με έξτρα μόρια, απλώς επειδή είναι παλιό.

Δεν είμαι αισόδοξος. Αλλά πρέπει να ελπίζω...

Από τον Γκιλ Σαχαμ στο βιολί, και τον Γκέραν Σέλσκιερ στη κιθάρα, ακούμε το αλέγκρο του 1ου μέρους από την περίφημη Σονάτα Απερτζιόνε σε Λα ελάσσονα του Φράντς Σούμπερτ.

 

Απόσπασμα από τον "Αλέξη Ζορμπά" του Νίκου Καζαντζάκη. Κι ακουλουθεί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τον Πεχλιβάνη του. Ετσι για να ξεφύγουμε από τα πεζά...

..."Ντύθηκα, πήρα το γιαλό, περπατούσα γρήγορα κι ήμουν χαρούμενος, σα να΄χα γλιτώσει από κανένα κίντυνο ή από καμμιά αμαρτία... σαν ιερόσυλη μου φάνηκε άξαφνα η πρωινή λαχτάρα μου να κατασκοπέψω και να δω, αγέννητο ακόμα, το μελλούμενο. Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που ΄χα πετύχει σ΄ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκιζε το τσώφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα , περίμενα, αργούσε, κι εγώ βιαζόμουν... έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό παρά φύση ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου: Τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δεν μπορούσε... μάχομουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω, του κάκου. Είχε ανάγκη από υπομονετκό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου. Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και νά, σήμερα κατάλαβα βαθιά: Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους... έχεις χρέος ν΄ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό μ΄εμπιστοσύνη..."...

 

Καλό βραδύ σε όλους και όλες, και καλό ξημέρωμα.