"ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΤΗΣΗ" ΜΕ ΜΟΤΣΑΡΤ, ΠΑΤΑΤΕΣ & ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙΑ "ΓΑΛΑΚΤΟΣ", BEN KING, ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ, ΤΗΝ ΓΕΦΥΡΑ ΡΟΥΓΙΑ, ΤΟΝ ΕΛΒΙΣ, ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΡΤ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΙΩΝ

Καλησπέρα. Εύχομαι να είστε όλοι και όλες καλά.
"Νυχτερινή Πτήση" σε ραδιόφωνο που δεν υπάρχει, αλλά μέχρι να υπάρξει, μπορούμε να το ... επινοήσουμε! Αυτό κάνουμε εδώ, στο filoftero, απόψε που οι περισσότεροι από εσάς έχετε πολύ καλύτερα πράγματα να κάνετε, Σάββατο βράδυ, αυγουστιάτικο, σ' έναν τόπο όπου η νύχτα σκεπάζει υπέροχα όμορφα τις ασχήμιες τις μέρας, και τις όμορφες τις αφήνει άθικτες να τις απολαύσουμε όταν φέξει ο Θεός.

Αρίζουμε με την Μικρή Νυχτερινή Μουσική του Μότσαρτ, σε μία από τις ωραιότερες ερμηνείες ποτέ, με τον Κάρλ Μπέμ να διευθύνει την περίφημη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης.

Καλή ακρόαση.
 

Αυτά τα 19 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα της τόσο όμορφης σύνθεσης του Μότσαρτ, ετοίμαζα το βραδυνό μου δείπνο. Ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά, και δή το καλοκαίρι. Δύο μέτριες πατάτες βραστές (άντε τρείς, για να μη λέω ψέμματα!), με 7 μικρά κολοκυθάκια βραστα, από εκείνα τα μικρά και τρυφερά, με τον ανθό τους, (άντε εννιά, γιατί αύριο θα κοινωνήσω!), με το ασυναγώνιστο, βιολογικό εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο Pelion, λίγο χοντρό θαλασσινό αλάτι, πιπέρι χοντροκομένα, λίγες σταγόνες λεμονιού, και τίποτ' άλλο.


Βάζω ένα "Σιγάλας Σαντορίνη", μοναδικό ασύρτικο, με την μπλέ ταμπέλα, που την προτιμώ από την καφέ, με το βαρελίσιο, πίνω στην υγειά σας, και συνεχίζω με Ben King και Stand By Me.

Στάσου στο πλευρό μου...
 

Πω-πω, τίποτα δεν συγκρίνεται με το ελληνικό baby κολοκυθάκι! Σαν να λέμε "γάλακτος", ας πουμε. Είναι από τα ελάχιστα ζαρζαβατικά που "στέκονται" και μόνα τους, χωρίς σταγόνα λαδιού, καθόλου αλάτι, αλλά ... τί να κάνω, έχω πληρωθεί από τον φίλο μου Βασίλη Φραντζολά να διαφημίζω το άγουρο αριστούργημά του!

Λοιπόν, καλησπέρα πάλι, και μου άρεσε πάρα πολύ αόψε ένα tweet του "Γιώργου του Αθανασόπουλου", που λέει ότι "έχουμε μείνει τόσο λίγοι απόψε εδώ στο twitter, που σκέφτομαι να σας καλέσω όλους στο σίτι μου, να σας μάθω και μπριτζ"!

Bridge. Γέφυρα. Πάντα κάποια υπήρχε, και υπάρχει, στη ζωή μου. Ενώνει μέρη. Τα φέρνει πιο κοντά, ποτέ δεν διχάζει. Ποτέ δεν ξέχωρίζει. Εσένα από μένα. Εμάς από εκείνους.

Κάποτε θα κάτσω να θυμηθώ, να καταγράψω και να υμνήσω όλες τις γέφυρες της ζωής μου. Η πιο σπουδαία όμως για μένα, μακράν όλων τών άλλων, είναι η γέφυρα στο ποταμό Ruyia στο Mount Darwin, στη Ζιμπάμπουε, όπου έζησα τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου.

Αυτή η γέφυρα είναι και η τελευταία ανάμνησή μου από τον τόπο όπου γεννήθηκα. Την περάσαμε για να πάμε στο Σόλσμπερι, απ' όπου θα πιάναμε πτήση για την Ελλάδα μέσω Γκαμπόν. Ο Αλέξης, ο αγαπημένος μου σκύλος, γεννημένος την ίδια ακριβώς μέρα με μένα, κάθε φορά που πηγαίναμε στη πρωτεύουσα, μας συνόδευε ώς τη γέφυρα της Ρούγια, γάβγιζε τον χαιρετισμό του, και επέστρεφε σο σπίτι μας στο Mount Darwin, σίγουρος ότι θα ξαναβρισκόμασταν σε λίγες εβδομάδες ή μήνες. Εκείνη τη φορά, όμως, του οριστικής αναχωρησής μας από την Ροδεσία, όπως λεγόταν τότε, ο Αλέξης, λες και είχε καταλάβει ότι δεν θα επιστρεφαμε ξανά, μας ακουλούθησε πάλι ως τη γέφυρα, λίγο έξω από το χωριό, αλλά εκείνη τη φορά δεν μας έκανε το αποχαιρετιστήριο γαύγισμά του. Έμεινε εκεί, κολλημένος θαρρείς, στην άκρη της γεφυρας, και δεν έφευγε με τίποτα. Εμείς, έπρεπε να προχωρήσουμε, γιατί θα χάναμε τη πτήση. Αλλά ο Αλέξης συνέχισε να μας ακολουθεί, τρέχοντας αλαφιασμένος πίσω αό το αυτοκίνητο. Κλαίγαμε εμείς, τα δυο αδέρφια μου κι εγω, "γύρνα πίσω Αλέξη" του φωνάζαμε, αλλά εκείνος συνέχιζε να μας κυνηγά, μέχρι που ο μπαμπάς αναγκάστηκε να αναπτύξει ταχύτητα, και χάθηκε από τα μάτια μας το αγαπημένο μου σκυλί.

Όταν φτάσαμε στην Ελλάδα, οι νέοι ιδιοκτήτες του σπιτιού μας που "κληρονόμησαν" και τον Αλέξη, μας είπαν ότι επέστρεψε κατάκοπος, και έκτοτε δεν τρώει τίποτα, και δεν ξεκολλάει από δίπλα από το κρεβάτι μου.

Μετα από μία εβδομάδα, μας τηλεφώνησαν ότι πέθανε.
 

Δεν ήθελα να φορτίσω με μελαγχολία την ατμόσφαιρα, αλλά όπως σας έχω πεί πολλές φορές, "έτσι συνέβαινε πάντα στην εκπομπή". Το ένα έφερνε το άλλο. Πολλές φορές ασυγκράτητα.

Βρήκα αυτήν την απίθανη ερμηνεία του Bridge Over Troubled Water των Simon & Garfunkel, αλλά με τον μέγα Elvis Presley, κόλλησα στις γέφυρες, θυμήθηκα τον Αλέξη μου, και έτσι γεννήθηκε άλλη μία "Μικρή Ιστορία", όπως λέγαμε και στο Δεύτερο.

Πάντα εκτιμούσα, που λέτε, τους πνευματικούς ανθρώπους, και τους εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κόσμου, που έλεγαν λίγα πράγματα, την κατάλληλη στιγμή, και που σιωπούσαν μετα για να μιλήσει μόνο το έργο ή η σιωπή τους.

Η σκέψη αυτή με επισκέφθηκε πάλι, και με ταλαιπωρησε ομολογώ, τον καιρό του "μεγάλου τσίρκου" στο προαύλιο της ΕΡΤ, μετα το κλείσιμό της. Δεν βάζω στο ίδιο καζάνι όλους όσοι πήγαν εκεί για να εκδηλώσουν, μέσω της μουσικής, την συμπαράστασή τους στους πρώην εργαζομένους, αλλά στιγματίζω εκείνους που έκαναν θόρυβο (πχ, απαγορεύοντας στην νέα Δημόσια Τηλεόραση και Ραδιοφωνία να παίξουν το έργο τους), ή εκείνους που έθεταν και όρους του τύπου "εάν αφήσετε τον τάδε ή την τάδε να τραγουδίσει, εγώ θα φύγω".
 
Εκθειάζω δε, εκείνους που απείχαν και σιώπησαν. Όχι επειδή δεν νοιάστηκαν, ή δεν συνέπασχαν. Αλλά μόνο επειδή έκαναν αυτό που κάνουν οι περισσότεροι Ελληνες που καταλαβαίνουν ότι, μεσα στον γενικό συρφετό, η σιωπή είναι πολύ πιο δυνατή από την κραυγή.

Στην "κατηγορία" αυτή είναι και οι αδελφοί Κατσιμίχα, τους οποίους ακούμε τώρα στο "Μη Γυρίσεις".
 

Εντάξει!
Τώρα θέλω να βουτήξω λίγοι σε πιο βαθιά νερά, κι αν θέλεις έλα και συ.
Μη τρομάζεις, ούτε διαλογισμός είναι, ούτε βουντού.
Θα σου πώ, πρωτα, για τα τρία βιβλία που αγόρασα σήμερα, και που ήδη προστέθηκαν στην στίβα των "οπωσδήποτε πρέπει" μου.
1. Του "Μουμού" του Ιβάν Τουργκένιεφ.
2. Το "Ο Μάλον Πεθαίνει" του Σάμουελ Μπέκετ.
3. Και η τελευταία ποιητική συλλογή τυ Γιάννη Βαρβέρη "Ζώα στα σύννεφα".

-- Άν επιμένετε τόσο πολύ
στο φρέσκο ψάρι
αν μας πληρώνετε χρυσάφι
κι όλο ρωτάτε κι αμφιβάλλετε
κι ενθουσιάζεστε όταν  βγαίνουμε
απ' το νερό μας σπαρταρώντας
είναι γιατί εκ γενετής σας έχει σφραγίσει
η νοστιμιά της άλμης του θανάτου.

Ρόκια Τραουρέ, Ντουνιά. Που σημαίνει αυτό ακριβώς: Ο κόσμος.
 

Καληνύχτα....