ΟΤΑΝ Η ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ...

Η Κύπρος πέρασε μια μεγάλη κρίση του 1974. Όχι απλή κρίση. Αλλά πόλεμο. Καταστροφή. Όσα ζούμε εμείς σήμερα στην Ελλάδα, συγκρινόμενα με την τραγωδία της Κύπρου, είναι μηδέν. Είναι ... τίποτα.

Οι Κύπριοι κατάφεραν να ξανασηκωθούν από τις στάχτες. Και σιγά-σιγά, χωρίς δυστυχώς να συνδυάζεται αυτό και με την απελευθέρωση της πατρίδας, πέτυχαν αυτό που όλος ο κόσμος χαρακτήρισε ως οικονομικό θαύμα. Και το πέτυχαν κυρίως για έναν πολύ βασικό λόγο: ήταν όλοι ενωμένοι. Υπήρχε ομόνοια και σύνεση των πολιτικών και του λαού.

Δύο στοιχεία που λείπουν απελπιστικά στην αντιμετώπιση της δικής μας "τραγωδίας". Δεν υπήρχε ο λαικισμός που εμείς βιώνουμε σήμερα. Δεν υπήρχε η έχθρα και η επιθετικότης που γευόμαστε σε κάθε μας βήμα εδώ. Δεν υπήρχε το χαμηλότατο επίπεδο έκφρασης και διαλόγου που κυριαρχεί στην Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα.



Έχουμε χωριστει σε διαφορετικά, εχθρικά στρατόπεδα. Το ένα διαλαλεί ότι τα σκληρά μέτρα είναι απαραίτητα για να πάρουμε τα χρήματα που μας δανείζουν, διότι αλλιώς η χώρα χρεοκοπεί και οδηγούμαστε εκτός ευρωζώνης και ξανά στη δραχμή, με ανοικτό ορίζοντα μεγάλης φτώχιας μπροστά μας για πολλά χρόνια. Το άλλο στρατόπεδο καταδικάζει τα σκληρά μέτρα και αφήνει να εννοηθεί ότι έχει εναλλακτική, και όχι επώδυνη, συνταγή για έξοδο από την κρίση.

Η επιχειρηματολογία, στη μία και στην άλλη πλευρά, γίνεται συνήθως με όρους παλαιοκομματικούς, και με "διαλεκτική" δημοσίου αποχωρητηρίου.

Το αδιέξοδο πλήρες. Και η Ελλάδα στάσιμη.

Εκείνο που δεν έχουν καταλάβει, όμως, όσοι θεωρούν ότι μπορουμε να βγούμε από την κρίση με μια συνταγή που δεν έχει δοκιμαστει ποτέ από κανέναν, και που εν πάση περιπτώσει δεν ξέρουμε καν το περιεχόμενό της, δεν έχουν αντιληφθεί ότι εαν καταστραφεί ο τόπος, δεν θα γλιτώσει κανείς. Ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός. Ούτε εφοπλιστής, ούτε δημόσιος υπάλληλος. Ούτε διευθυντής σε ιδιωτική εταιρεία, ούτε προιστάμενος σε δημόσια υπηρεσία.

Ακόμα και οι χίλιοι, πέντε χιλιάδες, που έχουν βγάλει, ή θα βγάλουν τα χρήματά τους έξω, σε τραγική κατάσταση θα είναι. Όταν γκρεμίζεται ο τόπος σου, κανείς δεν είναι καλά.

Και όμως, μερικοί πιστευουν και διαλαλούν ότι είναι σχεδόν εύκολο να διορθωθούν όλα με το να έρθουν εκείνοι στην εξουσία, και να βγει η Ελλάδα, μονομερώς λένε, από την κρίση. Και σαν να μην φτάνει αυτό, βγαινουν και διάφοροι γραφικοί και επικίνδυνοι τύποιθ σαν τον Παναγούλη, και λένε ότι όποιος υποστηρίζει την πολιτική που ακολουθείται τώρα, θα πρέπει να περάσει από λαικό δικαστήριο και να εκτελεστεί. Σκεφθείτε: ως και ο ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον δεν προλαβαίνει να μαζέυει "παραπαίοντες", έδειξε να τρομάζει από αυτές τις ανοησίες και αποστασιοποιήθηκε από τον εν λόγο κύριο, που έζησε ολόκληρη τη ζωή του μόνο ως έχων το ίδιο επώνυμο με τον αδελφό του Αλέκο...