Ο "ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ"...

Ατυχέστατο βρήκα τον τίτλο του πρώτου θέματος στην σημερινή "Εφημερίδα των Συντακτών" που εμφανίζει τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Αντώνη Σαμαρά, ως "Ζητιάνο στην Ευρώπη".  Η εφημερίδα, με την οποία ολόψυχα συμμετέχω στην προσπάθειά της να γίνει όντως μια ανεξάρτητη, όπως λέει, εφημερίδα, γράφει ότι "ο Αντώνης Σαμαράς επαιτεί για την χώρα την εκταμίευση των 31,5 δισ. ευρώ".

Νομίζω ότι αυτή η "εικόνα" είναι υπερβολική, ανακριβής και, το χειρότερο, δημιουγεί εντυπώσεις παρά να προσφέρει ενημέρωση. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Ο Τύπος παίζει ρόλο στα τεκταινόμενα. Ο ρόλος αυτός, δεν μπορεί να είναι άλλος από την ψύχραιμη, αντικειμενική και πολύ προσεκτικά διασταυρωμένη ενημέρωση του πολίτη.



Ο όρος "ζητιάνος" είναι ταπεινωτικός. Το ρεπορτάζ σε καμμία περίπτωση δεν εξηγεί, ούτε και δικαιολογεί αυτόν τον σκληρό χαρακτηρισμό. Θα μπορούσε κάποιος να το αποδεχθεί εάν γραφόταν στο πλαίσιο μιας γενικής διαπίστωσης ότι, στην κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως δανειστές στα όρια της χρεωκοπίας, παρακολουθούμε τα "θηρία" να τσακώννται και να διαβουλεύονται για μας, και εμείς αδύναμοι, να μην κάνουμε τίποτ' άλλο από το να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και να ευχόμαστε να αποβούν πρός όφελός μας.

Αυτό, μπορεί να λέει το ίδιο πράγμα, αλλά δεν χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό ως ζητιάνο. Δεν τον λέει επαίτη.

Η επισήμανσή μου είναι άσχετη με το ποιός είναι σήμερα ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός. Όποιος και νάταν, το ίδιο θα με ενοχλούσε ο τίτλος "Ζητιάνος στην Ευρώπη". Διότι θα αναγνώριζα σε κάθε Έλληνα πρωθυπουργό, ιδίως αυτήν την κρίσιμη περίοδο, ότι δίνει μια μάχη δύσκολη, με όσες δυνάμεις και δυνατότητες έχει, και με μόνο σκοπό να βοηθήσει τον τόπο του.

Ο Τύπος, πρέπει να κρίνει, και μάλιστα αυστηρά, κάθε πρωθυπουργό. Δεν μπορεί, όμως, να τον προσβάλλει, η να υπονομεύει την προσπάθειά του να πετύχει το καλύτερο.

Εννοείται, τέλος, ότι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, δεν έχασε την ευκαιρία για μία ακόμη φορά να αποστασιοποιηθεί από την εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας, και να επικρίνει χαιρέκακα τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Δεν τον έχουμε ακούσει, ούτε μία φορά αυτά τα 3 χρόνια να προφέρει μία κουβέντα ενθαρρυντική, να κάνει μια μετριοπαθή δήλωση ώστε να δείξει στον λαό ότι σ' αυτό το καζάνι βράζουμε όλοι μαζί, και χρειάζεται μία μίνιμουμ, έστω, αλληλλεγγύη. Τίποτ' απ' όλα αυτά.

Και τελικά, η έννοια "εθνική προσπάθεια" θαρρώ πως στον τόπο μας δεν υπάρχει.

ΥΓ: Την κριτική στην εφημερίδα όπου εργάζομαι την κάνω διότι έτσι μάθαμε στην παλιά, καλή "Ελευθεροτυπία". Η εφημερίδα είχε τη ρότα της. Αλλά η κριτική της ήταν σκληρή προς όλους.