Πολλοί φίλοι μου ζητούν να σχολιάσω την απόφαση της "Χ.Κ.Τεγόπουλος Α.Ε" να προχωρήσει άμεσα στην επανέκδοση της "Ελευθεροτυπίας", της "Κυριακάτικης", του περιοδικού "Εψιλον", και στην επαναλειτουργία του enet.gr. Συγκεκριμένα, με ρωτά φίλος εάν θεωρώ πως είναι τυχαίο που αυτή η ξαφνική αφύπνηση της, χρεωκοπημένης, στα μάτια και στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων (πρώην εργαζομένων αλλά και αναγνωστών), πάλαι ποτέ κραταιάς και σημαντικής εφημερίδας, έχει να κάνει με την έναρξη της έκδοσης, την περασμένη Δευτέρα, της "Εφημερίδας των Συντακτών", όπου συντάκτες είναι πρώην εργαζόμενοι στην "Ελευθεροτυπία", που κοινό τους σημείο είναι ότι εκείνη η εφημερίδα, όπως την είχαν καταντήσει οι εκδότριες και η πέριξ αυτών "ομάδα κρούσης", δεν ήταν πια εφημερίδα.Το σχόλιό μου ταυτίζομαι απόλυτα με όσα είπε πρόσφατα η Βένα Γεωργακοπούλου στο LiFO, θυμίζοντας σε όσους δεν το γνωρίζουν ότι, επί των ημερών της "τελευταίας κατάστασης", και για πρώτη φορά στην ιστορία της εφημερίδας, υπήρχε απροκάλυπτη λογοκρισία συντακτών, υπήρχε κλίμα καρφώματος και τρομοκράτησης εκείνων οι οποίοι στα μάτια της διοίκησης και της εργοδοσίας εφαίνοντο "εκτός γραμμής", και υπήρχε απροκάλυπτο "κόψιμο" κειμένων δημοσιογράφων με κύρος και καταξίωση.
Να, συγκεκριμένα, τι έγραψε η Βένα:
"Την αγάπησα πολύ την «Ελευθεροτυπία», ειδικά αυτή του Φυντανίδη, με την απόλυτη δημοκρατία. Δεν μπορώ να σου πω, όμως, ότι στενοχωρήθηκα όταν έκλεισε. Οι εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων σκότωναν την όρεξη που είχα για δουλειά. Αυτολογοκρινόμουν πολλές φορές για να είμαι κοντά στο νέο πολιτικό στυλάκι που επικράτησε. Είδα κείμενά μου για πρώτη φορά να κόβονται. Υπήρχαν θέματα απαγορευμένα, καχυποψία απέναντι σε συντάκτες ανάλογα με το τι ψήφιζαν. Αδιανόητα πράγματα. Για το κλείσιμο της εφημερίδας φταίνε η άτσαλη διαχείριση εκ μέρους της εκδότριας και η πορεία που πήρε η εφημερίδα από τότε που έφυγε ο Φυντανίδης και απολύθηκε ο διευθυντής σύνταξης Σήφης Πολυμίλης."
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει η καινούργια εφημερίδα, παρά μόνο ότι μου δίνει χαρά που συνάδελφοί μου και άλλοι παλιοί υπάλληλοι (εύχομαι ότι) θα ξαναβρούν δουλειά. Επίσης, δεν με ενδιαφέρει η ανόητη "μάχη" ποιός εκπροσωπεί την παλιά καλή, όπως λένε, "Ελευθεροτυπία", διότι στην περίπτωση αυτή οι έννοιες "παλιά" και "καλή" είναι απολύτως σχετικές. Για την Τεγοπούλου και την Αδάμ, φερ ειπείν, "καλή" ήταν η τελευταία "Ελευθεροτυπία". Για μένα και, πιθανώς για άλλους, ήταν η πρό αυτών.
Εμένα προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει ούτε αυτό! Δεν θεωρώ ότι "Η Εφημερίδα των Αναγνωστων" είναι μια "αναβίωση της Ελευθεροτυπίας", όπου είδα κάπου να γράφεται. Εγω, θέλω μια καινούργια, έντιμη, καθαρή, ζωντανή και φρέσκα εφημερίδα. Τού καιρού της. Οχι ενός άλλου καιρού. Καλή ήταν η "Ελευθεροτυπία" τότε. Αλλά τώρα, ο κόσμος και η εποχή θέλουν κάτι διαφορετικό. Εχω ελπίδα ότι η Εφημερίδα των Συντακτών θα το φέρει αυτό το καινούργιο. Με λάθη στην αρχή. Με καυγάδες μεταξύ μας, ίσως. Με ξενύχτια, οπωσδήποτε. Αλλά, ταυτόχρονα, με πνευμα συνεννόησης, συναδελφικότητος και αχαλίνωτης θέλησης για σκληρή δουλειά, σε πολύ σκληρούς καιρούς. Τά'χω δει όλα αυτά στα μάτια όσων στριμώχνονται κάθε μέρα, και κάθε βράδυ στα λίγα τετραγωνικά του 2ου ορόφου της οδού Κολοκοτρώνη. Και τα πιστευω αυτά τα βλέμματα.
Είναι ασταθή, λίγο φοβισμένα, μα και τόσο συναρπαστικά τα πρώτα αυτα βήματα. Έτσι μαθαίνουν να περπατάνε όλα τα παιδάκια.
Εμένα, λοιπόν, με ενδιαφέρει μια δημοσιογραφία που θα μας ξαναβγάλει όλους στους δρόμους, με τα μάτια ανοικτά προς κάθε κατεύθυνση. Εγω, προχθές, κάθησα 5 ώρες στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής και του Δήμου Αθηναίων, απλώς παρατηρώντας τους ανθρώπους - θα γράψω ένα μεγάλο κομμάτι την ερχόμενη εβδομάδα. Είμαι σίγουρος ότι εάν έπαιρνα αυτό το κομμάτι στην "ύστατη Ελευθεροτυπία" των θυγατέρων και της κομπανίας των, θα απερρίπτετο και μόνο επειδή αναφέρεται σε αυτό η Εκκλησία!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι επί των θλιβερών ημερών τους, έγραψα ένα κομμάτι, ως αυτόπτης μάρτυς, για "Τα Σάββατα των Νεκροταφείων", παρακολουθώντας τους ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί αυτήν την ημέρα της εβδομάδας για να περιποιηθούν τους τάφους των αγαπημένων τους, και το κομμάτι δεν μπήκε ποτέ, με την εξήγηση "δεν είχα πού να το βάλω".
Λοιπόν: Η δική μου "αντιδικία" είναι με αυτού του είδους την σκέψη, αντίληψη και πρακτικής περί δημοσιογραφίας. Την εκπροσωπούν συγκεκριμένοι άνθρωποι, όχι λίγοι δυστυχώς, που πρωτοστατούν στην έκδοση της παλιάς "Ε". Προφανώς, θα έχουν και αυτοί κάποια ανάλογη διαφωνία με την δική μου προσέγγιση και γραφή.
Όσον αφορά τέλος την ομοιότητα της γραμματοσειράς της Εφημερίδας των Συντακτών με την παλια, ναί υπάρχει και δεν είναι τυχαία. Μπήκαμε στο "παλιό μας σπίτι", στην Κολοκοτρώνη, το φιάχνουμε από την αρχή, και κρατήσαμε και ωρισμένα καλά σουβενίρ για να μην ξεχνάμε. Ε, καί;
No comments:
Post a Comment