ΞΑΝΑΡΧΙΖΟΥΜΕ!...

Από σήμερα, Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012, είναι στα περίπτερα "Η Εφημερίδα των Συντακτών". Δεν είναι η "Ελευθεροτυπία", αλλά νομίζω πως είναι η καλύτερη δυνατή συνέχειά της - και εννοώ συνέχεια της καλής "Ε", όχι εκείνης των τελευταίων ετών που, όπως έλεγε και ο Σαββόπουλος στους Αχαρνείς του, κυριαρχείτο από "μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική".

Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας, που δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει, αλλά έχει τον ενθουσιασμό του "ξεκινάμε, και όπου βγεί", και την δίψα όλων των ανθρώπων της να βγούν από την αναγκαστική απραξία τους, και να ξαναγυρίσουν, ή και να ξανα-ανακαλύψουν την "παλιά, καλή δημοσιογραφία".

Το υπέροχο σε όλην αυτήν την προσπάθεια, είναι ότι ξεκινάει χωρίς ούτε ένας να παίρνει ούτε μία δεκάρα. Εάν περπατήσει, και αυτό θα το εκτιμήσουμε όταν συμπληρωθούν 3 μήνες, τότε θα λάβουμε αμοιβή. Την ίδια αμοιβή, και σχεδόν συμβολική.

Αλλά, δεν έχει τόση σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι, σε "καιρό πολέμου", που όλοι οι δημοσιογράφοι έπρεπε να ήταν "στο μέτωπο", ένα μεγάλο κομμάτι αυτών, για μένα το καλύτερο, του έντυπου λόγου, ήταν απενεργοποιημένο. Και αυτό το κομμάτι, τώρα, θα βγεί έξω! Θα ενεργοποιηθεί. Και θα προσπαθήσει, μεσα σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό της κατευθυνόμενης, εν πολλοίς, ή και "στριμωγμένης" δημοσιογραφίας, να βρεί και να αναδείξει τις αλήθειες.

Διότι είμαστε βέβαιοι ότι δεν τις ξέρουμε. Ή μάλλον, τις ξέρουμε "πετσοκομένες", λειψές, και λογοκριμένες.χαρούμενος που η εφημερίδα αυτή βγαίνει στα παλιά γραφεία της "Ελευθεροτυπίας", στην οδό Κολοκοτρώνη, στο κέντρο της Αθήνας. Οι πιο πολλοί από μας που εκεί "ανδρωθήκαμε" δημοσιογραφικά, δεν αγαπήσαμε και δεν αποδεχθήκαμε ποτέ το γυάλινο τέρας της Μίνωος.

Πολλοί από εμάς, αποκομμένοι πιά από την σφύζουσα ζωή του κέντρου της Αθήνας, αλλά και από την ψυχράδα εκείνους του εκτρώματος στον Νέο Κόσμο, οδηγηθήκαμε σιγά-σιγά στην κα' οίκον εργασία, και στην από εκεί αποστολή των κειμένων μας.

Στην Κολοκοτρώνη, ξαναστριμωχτήκαμε. Ο ένας πάνω στον άλλον. Ισως βάλουμε και κανά-δυό γραφεία στο ασανσέρ. Γράφω σήμερα, επ' αυτού, ένα πολύ μικρό σημειωματάκι, στο πρώτο φύλλο μας. Αυτό:

Το ασανσέρ…

Τόσο μικρό τότε, 30 και βάλε χρόνια πριν, ούτε που το πρόσεχα. Τώρα, προστέθηκαν και κάποια κιλά, βάρος το λένε. Και το στρίμωγμα το νοιώθεις πιο πολύ. Σταματώ στον 2^ο όροφο – τα καινούργια γραφεία μας. Δηλαδή, τα παλιά. Εδώ να δεις στρίμωγμα, όμως. Σμήνος ανθρώπων σ’ ένα … ασανσέρ! Η παλιά «Ελευθεροτυπία», η καινούργια «Εφημερίδα των Συντακτών» της. Το πιο ωραίο στρίμωγμα που ένοιωσα ποτέ μου. Και μάλιστα σε μια εποχή που το … αόριστο αυτό ουσιαστικό, «το στρίμωγμα», ζορίζει τόσους, τόσους συνανθρώπους μας. Μία καρέκλα για τρεις. Τρία γραφεία για δέκα. Δέκα σελίδες για εκατόν τόσους. Εκατόν τόσοι για χιλιάδες. Εσείς. Ξαναρχίζουμε…

 Χ.Μ.

Η έγνοια και η αγωνία μας είναι ότι η έκδοση του πρώτου φύλλου γίνεται στην αρχή μιας εβδομάδας που ενδέχεται οι απεργίες, πιθανώς και της ΕΣΗΕΑ, να "διακόψουν", προτο κάν αρχίσουμε, την κυκλοφορία της εφημερίδας. Εγω, ανέκαθεν πίστευα ότι, ειδικά σε μέρες κρίσιμες και καθοριστικές, οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να απεργούν. Είναι σαν ο γιατρός, μέσα στον πόλεμο, να δηλώνει "συγγνώμη, δεν χειρουργώ τραυματίες, γιατί ο κλάδος μου απεργεί". Τέλος πάντων, ας μη φαρμακωθώ άλλο από αυτήν την μόνιμη συνδικαλιστική μας "ανωμαλία". Λές και δεν ξέρουμε ότι καμμία κυβέρνηση, ποτέ, και πουθενά στον κόσμο, δεν λυπάται όταν δεν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης. Αντίθετα, χαίρεται.

Ας μείνω όμως στον πρώτο μου ενθουσιασμό. Ξενυχτης. Περιμένοντας να ξημερώσει για να πάω να βρω το φύλλο. Το πρώτο φύλλο, γέννημα-θρέμμα της κρίσης!