ΣΑΜΑΡΑΣ: H "ΚΟΛΑΣΗ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ

Το πιο καίριο, κατ' εμέ, σημείο από την χθεσινή ομιλία του Πρωθυπουγού Αντώνη Σαμαρά, στη Βουλή, κατα την συζήτηση και ψηφιση του Πολυνομοσχεδίου, γνωστότερου πια ως "Μνημόνιο 3". Συμπληρώνω ότι αυτός ο Σαμαράς, ο μετά τις εκλογές, δεν έχει πλλή σχέση με τον προ εκλογών Σαμαρά, αλλά αυτό εμένα με χαλάει μόνο ως προς το γνωστο πια πολτικό σύνδρομο στην Ελλάδα, που προστάζει να μην λέγεται στον λαό όλη η αλήθεια, είτε επειδή νομίζουμε ότι δεν θα του αρέσει, άρα δεν θα μας ψηφίσει, είτε επειδή ξέρουμε ότι δεν θα του α΄ρεσει, οπότε πάλι δεν θα μας ψηφίσει. Δυστυχώς, λοιπόν, όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας ως διαθέτοντες αυτό που ονομάζουμε "κοινή λογική", καταντήσαμε να ψηφίζουμε κάποιον εκτιμώντας και ελπίζοντας ότι, εαν ανέλθει στην εξουσία, θα εφαρμόσει άλλα από εκείνα που έλεγε προεκλογικά!

(Και, για να μήν έχουμε άσφαιρες αντιδράσεις, σπεύδω να διευκρινήσω ότι στις περασμένες εκλογές, έτσι ψήφισα, αλλά όχι Σαμαρά. Και δεν το έχω, ακόμα, μετανοιώσει...).

Ιδού, λοιπόν, και το εξαιρετικό απόσπασμα από την ομιλία του:


Την «κόλαση», Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν την φέρνουν οι διαρθρωτικές αλλαγές που φέρνουμε εμείς. Την φέρνουνε εκείνοι που έδιωξαν εργοστάσια και επενδύσεις από αυτόν τον τόπο.
Την «κόλαση» την έφεραν όσοι παρέλυαν κάθε μέρα τις πόλεις εδώ και χρόνια. Την έφεραν όσοι ζητούσαν συνέχεια «παροχές» και προνόμια που δεν υπάρχουν αλλού στις άλλες αναπτυγμένες χώρες.
Την «κόλαση» τη φέρνει η απώλεια ανταγωνιστικότητας. Για την οποία οι πάντες έχουν τεράστια ευθύνη.
Όσον αφορά τον «ολοκληρωτισμό», εκείνον βέβαια, τον ξέρουν καλά! Γιατί τον υπερασπίστηκαν επί δεκαετίες. Τον θεωρούσαν «παράδεισο». Ο παράδεισός κατέρρευσε. Αλλά πολλοί τον νοσταλγούν φαίνεται ακόμα…
Βεβαίως, στον υπαρκτό σοσιαλισμό των ονείρων τους υπήρχαν «εργασιακά δικαιώματα», όπως τα καταλάβαιναν εκείνοι, όχι όπως εκείνα που έλεγε προηγουμένως ο Φώτης Κουβέλης. Μόνο που επενδύσεις δεν υπήρχαν. Επιχειρηματικότητα δεν υπήρχε. Ανταγωνιστικότητα δεν υπήρχε για να φέρει ευημερία.
Και ας μην το ξεχάσω: Δημοκρατία δεν υπήρχε!
Γι’ αυτό και τα καθεστώτα εκείνα κατέρρευσαν. Και κανείς από τους λαούς που είχαν την ατυχία να τα ζήσουν δεν θέλουν να τα θυμούνται.
Η Ελλάδα ήταν για δεκαετίες μια χώρα που από πλευράς κατανάλωσης βρισκόταν στα Ευρωπαϊκά επίπεδα. Αλλά από πλευράς παραγωγής έμοιαζε όλο και περισσότερο με τον αλήστου μνήμης υπαρκτό σοσιαλισμό: κρατισμός, γραφειοκρατία, κομματοκρατία, παράλυση.
Τα ψέματα αυτά τελείωσαν όμως. Αυτό το υβρίδιο, αυτό το αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο, δεν αντέχει άλλο.
Εμείς θέλουμε να φύγει η Χώρα μπροστά, να παραμείνει στην Ευρώπη, να προκόψει μέσα στην Ευρώπη με Ανάπτυξη, με Ανταγωνιστικότητα και βεβαίως με κοινωνική δικαιοσύνη.
Άλλοι θέλουν να μας πάνε πίσω. Εκεί που δεν θέλει να πάει κανείς πια: έξω από το ευρώ, στη διεθνή απομόνωση, στην πλήρη αποκατάσταση των προτύπων τους που κατέρρευσαν παντού στον κόσμο: κρατισμός, ανελέητη γραφειοκρατία, οικονομία των δελτίων και κοινωνία της μόνιμης στέρησης.