ΤΟ ΜΠΡΟΚΟΛΟ

Έχει τρεις-τέσσερεις, δεν ξέρω ούτε κι’ εγώ πόσους μήνες, που τρώω μπρόκολο με τη σέσουλα, στο όνομα της υγιούς διατροφής, και είμαι δυστυχισμένος ως το τελευταίο και πιο ασήμαντο κύτταρο που καθορίζει την ταπεινή ύπαρξή μου. Το ένοιωσα τώρα, απόψε, που απλώθηκε μέσα μου και παντού η απαίσια μυρωδιά του. Έψαχνα να βρω κάτι με το οποίο θα μπορούσα ίσως να την εξαλείψω. Να απαλλαγώ από αυτήν, δια παντός και οριστικά. Σκέφτηκα «σοκολάτα», και όλος ο εαυτός μου, άξαφνα, και ως δια μαγείας θαρρείς,  χαμογέλασε! Φωταγωγήθηκε…

Είδα σε κορνίζες, σε όλους τους τοίχους του σπιτιού μου, τις φάτσες γιατρών και διατροφολόγων, που μου φώναζαν «μη», και κρατούσαν ο καθένας στο χέρι του από ένα floret από μπρόκολο. Ένα ανθύλλιο κιτρινισμένο από τον καιρό, από την ουτοπία του, και την υποβολή μιας δυσανεξίας ανυπόφορης, στο όνομα της υγείας μου. Ή, ακόμα χειρότερα, στο όνομα της επιμήκυνσης μιας ζωής, χωρίς χαμόγελο.

Κατά σύμπτωση διαβολική, όμως, ή ίσως κατά φώτιση θεϊκή, στην τηλεόραση χθες έπαιζε ένα έργο, το Chocolat, με την γλυκύτατη Ζιλιέτ Μπινός, και ξαφνικά, έτσι όπως παρακολουθούσα σχεδόν απαθής τις ετοιμασίες για ένα δείπνο προς τιμήν μιας κυρίας που έζησε τη ζωή της με χαρά, στο έπακρο, φαντάστηκα (ή, μήπως ένοιωσα) πως ένα γλυκό ποτάμι από σοκολάτα μπήκε μέσα στο σπίτι και με παρέσυρε..

Γύρισα τότε, από εξάρτηση ίσως – ποιος ξέρει;- και είδα στους τοίχους,  στις κορνίζες, αποστειρωμένα τα πρόσωπα των γιατρών και διατροφολόγων μου, και κάθε  ανθύλλιο που κρατούσαν στη χούφτα τους να στάζει σαν δηλητήριο στο πάτωμα. Σαν στρυχνίνη!

Χμ! Απόψε, το μπροκολο το μαγείρεψα γκουρμέ. Με κοτόπουλο στον φούρνο, ανάμεικτο με ντοματίνια, βασιλικό που ακόμα αντέχει στη γλάστρα μου, λίγο κολοκυθάκι, αρκετό τζίντζερ και ολίγη καυτερή, φρέσκια κόκκινη πιπεριά. Τραγωδία σκέτη, τι να σας λέω! Η χαλασμένη μυρωδιά του μπρόκολου, κάλυψε και ακύρωσε τη μυρωδιά κάθε άλλου υλικού. Το κοτόπουλο πήρε μια γεύση vegetative μούχλας. Το τζίντζερ, που τόχα για πιο ρωμαλέο και ανθεκτικό βότανο, με απογοήτευσε, αφού παραδόθηκε αμαχητί στο μπρόκολο που, χίλιες φορές να το είχα βουτήξει σε μία κατσαρόλα με λίγο αλατισμένο νερό, και τίποτ’ άλλο.

Το μπρόκολο, όπως κάθε τι που προσπαθεί να υπερβεί τον ρόλο και τις δυνατότητές του, καθίσταται στοιχείο αχρείαστο, κι ας το’ χουν περί πολλού οι διατροφικά correct χλωμοπρόσωποι της απαστράπτουσας ζωής μας. Όμως, πολύ ασχολήθηκα με αυτό.

Μεγαλύτερη  σημασία έχει πλέον η δική μου ευεξία, η γλύκα που με πλημμύρισε βλέποντας το Σοκολά, και σκεπτόμενος τη σοκολάτα, έτσι που αδυνατώ να βρω λόγια να την περιγράψω, απλώς αφήνω μόνα τους τα δάχτυλά μου να βρουν στα πλήκτρα του λάπτοπ τις κατάλληλες λέξεις. Καλά εκπαιδευμένα είναι, απόλυτα συντονισμένα με τη σκέψη και τη ψυχή μου, θα βρουν τον τρόπο…

Να συνδέσουν την ωραία γεύση, με ένα συναίσθημα που οι μίζεροι ονομάζουν λαιμαργία, και οι «έξω καρδιά» ονομάζουν «απόλαυση». Φτάσαμε στο σημείο, να φοβόμαστε να προφέρουμε τη λέξη αυτή. Να θεωρούμε τον εαυτό μας ένοχο. Να πορευόμεθα όλη μέρα με σκυφτό το κεφάλι, και το βράδυ, αποκαμωμένοι, να βάζουμε στο ταψί κοτόπουλο στήθος με ανθύλλια από μπρόκολο, την ίδια στιγμή που η Ζιλιέτ Μπινός με τον Τζόνι Ντέπ ανταλλάσσουν, στόμα-με-στόμα, μια τρούφα με την  πιο απαλή σοκολάτα που γεύτηκε ποτέ του άνθρωπος!

Αυτό, λέγεται έρωτας. Το άλλο, το μπρόκολο, λέγεται αβάσταχτος συμβιβασμός…