ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

Η πανσέληνος είναι μια ολοστρόγγυλη πλάνη.

Μια φωτεινή αναστάτωση στην τάξη του σκοταδιού.

Καταργεί τις ώρες κοινής ησυχίας που τα πράγματα

Δεν κοιμούνται, αλλά κρύβονται !

Στέλνει αυτό το παράξενο φως της όχι για να φωτίσει

Αλλά να διεγείρει.

Η ανταρσία της φαντασίας και ο καλπασμός του ρίγους

Δεν έχουν λόγια να την ευχαριστήσουν.

Ο ύπνος γεύεται τον απαγορευμένο καρπό της αυπνίας

Με το άλλοθι της εξαπάτησης.

Ο πιο αληθινός θρίαμβος του ψεύδους !

Τα αστέρια μακρινοί αυτόπτες μάρτυρες στέλνουν μαρμαρυγές

Καρδιοχτυπώντας με όσα βλέπουν.

Ακόμα και στην σιωπή του σκοταδιού

Αφουγκράζεσαι τον ήχο μιας συνθηκολόγησης.

Η φράση <<όλα στο φως>> δεν σημαίνει τίποτα.

Η ουσία κρύβεται στο <<τίποτα δεν μένει κρυφό στο ημίφως>> !

Όπου να’ναι θα ξημερώσει.

Υ.Γ. : Ένα υπέροχο ποίημα του συνθέτη, στιχουργού και εκπαιδευτικού Περικλή Κυπραίου που γράφτηκε για την πανσέληνο της περασμένης Τετάρτης, και είχε την καλωσύνη να το στείλει και στην ταπεινότητά μου.

ΠΕΤΡΟ ΠΡΟΧΩΡΑ. ΣΕ ΘΕΛΕΙ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ!

3.812.330 είναι, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της ευρύτερες περιοχής της Αθήνας. Τον οποίο πληθυσμό, κατά το ήμισυ, υπερηφανεύτηκε ο συγγραφέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος ότι «έχει πηδήξει», όταν η «Χρυσή Αυγή» τον αποκάλεσε, μεταξύ άλλων, και «αδερφή». Αυτό σημαίνει, με απλά μαθηματικά, ότι ο αξιότιμος κύριος βουλευτής εσυνουσιάσθη με 1.906.265 Αθηναίες. Και, επειδή οι Έλληνες μπορεί να έχουν χάσει τα πάντα, ευτυχώς όμως όχι και το χιούμορ τους, έβγαλαν στην αγορά μακό μπλουζάκια σαν αυτό που γράφει «Έχω πάει κι εγω με τον Τατσόπουλο». Επί 5 ευρω να πουληθεί κάθε μπλούζα, επι 2 εκατομμυρίων γυναικών που πήγαν ή θάθελαν να πάνε μαζί του, να’τα τα 10 εκατομμύρια σε καιρό κρίσης!

ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ Η ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΑ

ΚΤΗΝΟΒΑΤΕΣ. Αυτοί που κάνουν σεξ με ζώα. Στην Γερμανία, όπου η κτηνοβασία (που κακώς, εκεί, την ονομάζουν «ζωοφιλία») είχε νομιμοποιηθεί το 1969 («αρκεί το ζώο να μην πάθαινε ανεπανόρθωτη βλάβη», έλεγε ο νόμος!), πάνε τώρα να την απαγορεύσουν. Η κυβέρνηση συνασπισμού της κας. Μέρκελ, σκοπεύει μάλιστα να θέσει υπό ψήφιση νομοσχέδιο, στις 14 Δεκεμβρίου στην Μπούντεσταγκ,  που θα καθιστά την κτηνοβασία ποινικό αδίκημα. Όπως μετέδωσε χθες το BBC, θα επιβάλλεται πρόστιμο μέχρι και 25.000 ευρω, «σε κάποιον που θα υποχρεώσει ένα ζώο να προβεί σε πράξεις ξένες προς το είδος»!

ΠΩ-ΠΩ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ!

ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ. Ο διαγωνισμός των «μπλοκ» (ανατολικών, σκανδιναβικών, τουρκοφωνικών και ελληνοκυπριακών), … κινδυνευει φέτος να μείνει χωρίς το σασπένς των «12 βαθμών», τουλάχιστον για ωρισμένες χώρες. Μετα το ΡΙΚ, ήρθε και η ΕΡΤ (Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση), δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου και Υπουργού Τυπου κ. Κεδίκογλου, να ανακοινώσει χθες ότι η κρατική τηλεόραση «ανταποκρινόμενη στο κυρίαρχο λαικό αίσθημα, δεν θα πρέπει φέτος να λάβει μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού». Είδατε ότι η κρίση έχει και τα καλά της;

ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΡΑ

Τραγούδι είναι, μην πανικοβάλλεσαι! Δεν ειν' όλα στη ζωή αλληλένδεντα και εξαρτώμενα από την οικονομική σου διακύμανση. Μιλάω σε σένα, που λίγα χρόνια πριν ήσουν limit-up και αυνανιζόσουν με το πούρο υπογλώσσιο και εξέχων! Δεν αναφέρομαι στον "μια ζωή φτωχό", που τώρα έγινε "βαθύφτωχος εσαεί" και που, παρόλ' αυτά, είμαι σίγουρος πως ένα ηλιοβασίλεμα ακόμα το εκτιμάει. Μια όμορφη μέρα, δεν είναι ούτε ρυθμιση, ούτε spread, ουτε buy-back, ούτε και μπορει ποτέ να ανακεφαλαιοποιηθεί. Είναι, απλώς, και μόνο, μια τέλεια μέρα. Για όσους μπορούν να την βλέπουν έτσι.

Εχει και το τραγούδι της! Είναι του Λου Ριντ. Ο οποίος εδώ, έχει εκλεκτή συντροφιά: Τον Μπονο. Τον Έλτον Τζον. Τον Ντόκτορ Τζον. Τον Ντέιβιντ Μπάουι. Τους Ντουράν-Ντουράν. Και πολλούς ακόμα, που αφηνω εσάς να τους βρείτς!

Καλημέρα...

 

ΑΥΤΗ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ*

Λένε πως το 1914, ένα αγόρι, φεύγοντας για τον πόλεμο, άφησε το ποδήλατό του δίπλα στο δέντρο.
Το αγόρι δεν γύρισε ποτέ και το δέντρο μεγάλωσε αγκαλιάζοντας το ποδήλατο...

Από τότε, ποδήλατο και δέντρο είναι αγκαλιασμένα για 98 ολόκληρα χρόνια.

Αυτή η αγκαλιά διαρκεί σχεδόν ένα αιώνα...

(*) Από την Α.

 

 
 

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του
Λευτέρη Κουσούλη
(Πολιτικού Επιστήμονα)

Στην εποχή μετάβασης που ζούμε ορισμένα πράγματα έρχονται και επανέρχονται στη δημόσια σκηνή. Καμιά φορά με κουραστικό τρόπο.

Έτσι, αναπόφευκτη είναι η συζήτηση για το πώς εξελίσσεται και πως θα εξελιχθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ παρατηρείται μια ενδιαφέρουσα κινητικότητα προβληματισμού, αναζήτησης και απόπειρας διεξόδου. Η αλήθεια είναι ότι η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε μια καθοδική τάση και κινδυνεύει να αφανιστεί από τη δυναμική του κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων που φέρνει η κρίση.

Έχουν με την έννοια αυτή, μεγάλο ενδιαφέρον οι πρωτοβουλίες και οι κινήσεις πολιτών που κινούνται στο συγκεκριμένο χώρο και διεκδικούν με τη συνεισφορά τους, τη διάνοιξη ενός δρόμου πολιτικής και ιδεολογικής ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Το βράδυ της Τετάρτης (28/11), συζητούν στο Γκάζι, 6 κινήσεις πολιτών. Η συνάντηση και μόνο, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να είναι εκεί, να συμμετέχουν και να συζητούν, είναι ήδη ένα βήμα. Και μόνο επιτυχία μπορεί να εύχεται κανείς.

Τα δύσκολα αρχίζουν μετά. Και ποια είναι τα δύσκολα; Η επεξεργασία μιας πολιτικής, όχι απλής μεταβολής, όχι με στοιχεία εναλλακτικότητας, συγκερασμού και συναίνεσης, αλλά με περιεχόμενο ανατροπής, με οδηγό μια επιλογή σύγκρουσης με τις γνωστές και παγιωμένες αντιλήψεις, δηλαδή εν προκειμένω, με τον εαυτό τους.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Και αυτό πάλι μια ουσιαστική πολιτική αναζήτηση μπορεί να το κομίσει. Είναι η στάση απέναντι. Δεν νοείται πολιτική που δεν βρίσκεται απέναντι και εναντίον. Που δεν αποσαφηνίζει δηλαδή με καθαρότητα και διαύγεια αυτό στο οποίο εναντιώνεται. Και το εναντίον και το απέναντι πρέπει να είναι εναντίον και απέναντι του εξουσιαστικού πλέγματος και των προσώπων που το υπηρετούν.

Η εναντίωση έχει πάντοτε μέσα της την οδύνη της σύγκρουσης και το κόστος της πορείας. Χωρίς αυτά νέα πορεία δεν μπορεί να νοηθεί.

Οι συγκεκριμένες κινήσεις και πρωτοβουλίες – «Κοινωνικός Σύνδεσμος», «Μπροστά», «Νέοι Μεταρρυθμιστές», «Π80», «Πολιτεία 2012», «Πρωτοβουλία Β» - συνεισφέρουν στην αναγκαία νέα συνειδητοποίηση που μπορεί να αποτελέσει αφετηρία και πηγή έμπνευσης.

Σε κάθε περίπτωση μόνο μέσα από μια νέα συνειδητοποίηση των συνθηκών της εποχής, μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος εξόδου από το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο, θρυμματίζοντας και  εξοντώνοντας τις φεουδαρχικές σχέσεις εξουσίας.

www.lefteriskousoulis.gr

ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟ "ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ" ΚΚΕ!

ΕΝΑ μόνιμο ρεφρέν στις ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις που γίνονται στην Ελλάδα γύρω από την οικονομική κρίση, είναι αυτό που απευθύνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) ολίγον τι ως έπαινος – το άκουσα και το βραδυ χθες από τον Γ. Πρετεντέρη που είχε καλεσμένη στην εκπομπή του την κ. Αλέκα Παπαρήγα: «Τουλάχιστον το δικό σας κόμμα παραμένει σταθερό στις θέσεις του!». Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει αυτός ο … βολικός έπαινος. Ό,τι θα πρέπει να συγχαίρουμε κάποιον ακόμα και εάν πρεσβεύει κάτι ξεπερασμένο, ή ακόμα και επικίνδυνο; Ό,τι το ΚΚΕ παραμένει αμετακίνητο στη θέση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Εντάξει: εάν η σύγκριση γίνεται με κάποιους άλλους που οι πολιτικές τους θέσεις καθορίζονται μόνο από το κατά που φυσάει ο άνεμος, και δυστυχώς τέτοιους έχουμε πολλούς, χαίρω πολύ. Ας τους επικρίνουμε, όμως, αυτούς για την αναξιοπιστία τους, αλλά όχι και να επαινέσουμε κάποιον επειδή είναι αμετακίνητος, στην άποψη ότι ότι τα προβλήματα της Ελλάδος θα λυθούνε όταν πάμε στον Άρη!

ΥΓ1: Συγγνώμη, δηλαδή, αλλά και η Χυσή Αυγή είναι σταθερή στις θέσεις της!

ΥΓ2: Επειδή από τους πιο ... ταλαιπωρημένους όρους στην Ελλάδα είναι εκείνος του "προοδευτικού", εγω θεωρώ το ΚΚΕ ως ένα από τα πιο συντηρητικά κόμματα που υπάρχουν, όχι μόνο εδω και, επιπλέον, πραγματικά προοδευτικό θεωρώ εκείνον τον άνθρωπο η εκείνο το κόμμα που αναθεωρεί τις απόψεις του και, χωρίς να είναι καιροσκοπικό (επειδή εχουμε εύκολους και τους χαρακτηρισμούς εδω), προσαρμόζεται στις ανάγκες και στις "προδιαγραφές" ενός κόσμου που συνεχώς αλλάζει και, ευτυχώς, δεν μένει ποτέ ... σταθερός!

"ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ" ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΤΥΧΟΥΝ!...

49 καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να ακυρωθεί η διαδικασία ανάδειξης συμβουλίου του ιδρύματος (διαδικασία που έγινε με ηλεκτρονική ψηφοφορία), προβάλλοντας ως επιχείρημά τους ότι δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Δύο τινά συμβαίνουν εδώ:

1.   Ή λένε ψέμματα, και θέλουν να εξευτιλίσουν την διαδικασία, εξευτιλίζοντας ταυτόχρονα και τους θεσμούς. Και,

2.    Ή λένε αλήθεια και όντως δεν ξέρουν να χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Όμως, και στην μία περίπτωση, και στην άλλη, δεν είναι άξιοι να είναι καθηγητές. Και, σε οποια άλλη χώρα αν ζούσαν, σήμερα, και δικαίως, θα ήταν χωρίς δουλειά.

Νομίζω δε, πως ακόμα και εδώ στην ετοιμόρροπη Ελλάδα, δεν υπάρχουν πολλοί γονείς που θα ήθελαν τα παιδιά τους να έχουν τέτοιους καθηγητές. Ούτε όμως και πολλούς φοιτητές (εννοώ κανονικούς, νορμάλ φοιτητές) που θα τους ήθελαν, αυτούς τους συγκεκριμένους, ως εκπαιδευτικούς τους πατέρες…

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κυκλοφορεί σε e-mail, μου το έστειλε από την Αμερική ο γιος μου (αυτό πάει να πεί "παγκοσμιοποίηση"), και είναι καλό:

Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν.
"Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο" τους ξεκαθάρισε. "Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι".
Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης.
Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα.
Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα.

Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν.
Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία.
Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία, πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την παγωμένη αλλά πανέμορφη Ρωσία.
Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε.
Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ' όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού.
Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα του ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν! Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια:
- Ανοιξε Θεούλη μου, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα.
- Τι θέλετε εδώ παιδιά? Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι?
- Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες. Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους... Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς.
- Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα? Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα.
- Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές... Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο... μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας.
- Τι να σας πω ρε παιδιά? (είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του). Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος!
- Σε παρακαλούμε;
- Καλά. Τότε θα σας δώσω ένα μικρό κομματάκι που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου!!!

ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ!

Άς υποδεχτούμε αυτήν την Κυριακή, την Κυριακή της Αικατερίνης, με μία από τις ωραιότερες άριες που έχουν γραφτεί ποτέ, την Ombra mai fu από την όπερασ "Ξέρξης" του Χέντελ, με μία από τις μεγαλύτερες μετσοσοπράνο όλων την εποχών, την Σουηδή Άνν Σοφί φον Όττερ.

Τα βιντεάκια του YouTube συνοδεύονται συνήθως από "εύκολα" και "επίπεδα" σχόλια. Σε αυτό εδώ, βρήκα ένα που νομίζω ότι τα λέει όλα. To μεταφέρω εδώ όπως είναι, στα αγγλικά:

"FINALLY! Someone great singing this as they would have heard it = baroque pitch F Major. She has to be the world's most accomplished Mezzo, no idea why others have more hits. Always listen to her version. Saw her live in London, the voice is staggering , wide , high and low low low; nothing she can't sing."

Eύχομαι καλή μέρα σε όλους και όλες. Χρόνια πολλά και καλά σε όλες τις Κατερίνες που σήμερα γιορτάζουν.

 

Ο "ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ"...

Ατυχέστατο βρήκα τον τίτλο του πρώτου θέματος στην σημερινή "Εφημερίδα των Συντακτών" που εμφανίζει τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Αντώνη Σαμαρά, ως "Ζητιάνο στην Ευρώπη".  Η εφημερίδα, με την οποία ολόψυχα συμμετέχω στην προσπάθειά της να γίνει όντως μια ανεξάρτητη, όπως λέει, εφημερίδα, γράφει ότι "ο Αντώνης Σαμαράς επαιτεί για την χώρα την εκταμίευση των 31,5 δισ. ευρώ".

Νομίζω ότι αυτή η "εικόνα" είναι υπερβολική, ανακριβής και, το χειρότερο, δημιουγεί εντυπώσεις παρά να προσφέρει ενημέρωση. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Ο Τύπος παίζει ρόλο στα τεκταινόμενα. Ο ρόλος αυτός, δεν μπορεί να είναι άλλος από την ψύχραιμη, αντικειμενική και πολύ προσεκτικά διασταυρωμένη ενημέρωση του πολίτη.

Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ ΤΣΑΝΤΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΧΙΜΑΚΗ. Σιγά τ' αυγά!

Στις μέρες τις άγριες που ζούμε, γιατί να εξαιρεθούν οι πολιτικο-δημοσιογραφικές κοκορομαχίες (που, όμως, κρύβουν πολλά περισσότερα από το ξεκατίνιασμα που εμφανίζουν) από το γενικό κλίμα σήψης και ό,τι άλλο φέρνει αυτή;

Ως και ο Πρετεντέρης, που εξακολουθώ να εκτιμώ τον τρόπο γραφής του, έχει ξεφύγει τελευταία, ιδίως τηλεοπτικά, φτάνοντας την περασμένη εβδομάδα (τον άκουσα με τα αυτιά μου, και είδα ιδίοις όμμασι την δηλητηριασμένη όψη του καθώς μιλούσε) να συγκρίνει την πίεση που μας ασκούν οι Γερμανοί για τα περιβόητα μέτρα λιτότητας "με την Βέρμαχτ, που σε είχε κάτω, με την μπότα στον λαιμό, και μάλιστα με το τακούνι, να σε πατάει στο στύλ " τώρα θα τα ξεράσεις όλα!", ως και ο Πρετεντέρης, λοιπόν, έχει χάσει την ψυχραιμία και την σοβαρότητα που απαιτεί, ιδίως τώρα, ο ρόλος ενός ενός έγκυρου πολιτικού σχολιαστή.

Συμπληρωματικά, λοιπόν, έρχονται κατόπιν και μερικοί φωστήρες της πολιτικής, οι περισσότεροι εκ τών οποίων δεν έχουν προσφέρει κάτι που θα μείνει ως θετικό στη μνήμη όσων ζούμε τώρα (για την Ιστορία, ας μη μιλάμε καλύτερα...), θίγονται με το παραμικρό, και δίνουν μετα στο πράγμα διαστάσεις σκυλοκαυγά που, ως γνωστόν, πάντα ενθουσιάζει τους περίεργους και αργόσχολους.

Τι συνέβη, λοιπόν, αυτήν την εβδομάδα;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ

Μπαίνοντας χθες στο σούντιο του Β' Προγράμματος, για να κάνω την εκπομπή μου, έρριξα μια ματιά στα μηνύματα SMS που είχαν σταλεί όσο ήταν στον αέρα, την προηγούμενη ώρα, η Σωτηρία Μπαβέλου, μια κυρία με τα όλα της, από εκείνες τις "αρχόντισες του ραδιοφώνου" που αγαπάνε πραγματικά το τραγούδι και ξέρουν πως να το μοιράζονται με άλλους.

Πρόσεξα ένα από τα μηνύματα αυτά. Έγραφε:

"Αφού ο Νταλάρας διάλεξε να είναι επιχειρηματίας και πολιτικός, εσείς γιατί επιμένετε να τον παρουσιάζετε σαν καλλιτέχνη:"

Είναι χαρακτηριστικό αυτό το μήνυμα, ή μάλλον το ύφος του, με ό,τι συμβαίνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια που, χάρη στο μαγικό μέσο που λέγεται "Διαδίκτυο", αλλά και στην ιλλιγγιώδη εξέλιξη της τεχνολογίας στην κινητή τηλεφωνία, κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτό που λένε "ελεύθερη έκφραση", μόνο ως ευκαιρία να εκδηλώσουν την πιο επιθετική πλευρά του εαυτού τους, που πολλές φορές μάλιστα, κρύβει άλλες, βαθύτερες αιτίες από εκείνες που φαίνονται σε ένα μήνυμα, σε ένα comment, σε μια οποιαδήποτε ανάρτηση.

"ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΑ". Επιστολή-καταπέλτης της Ελένης Σπανοπούλου στην Φωτεινή Πιπιλή.

Στην έντονη (και σε πολλές περιπτώσεις σκληρή) κριτική που άσκησε η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και συνταξιούχος δημοσιογράφος κ. Φωτεινή Πιπιλή στην Πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ (Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης), με αφορμή την τροπολογία που έφερε ξαφνικά προς ψήφιση στη Βουλή ο υπουργός Οικονομνικών κ. Γιάννης Στουρνάρας (δες σχετικό post για το "ευγενές", όπως λέγεται, Ταμείο των δημοσιογράφων), η τελευταία έστειλε την ακόλουθη απάντηση:

Αγαπητή Φωτεινή,

 

Δεν συστήνομαι μιας και γνωριζόμαστε καλά εδώ και 40 χρόνια.

Προσπερνώ τα περιττά γιατί ο τόπος μας είναι μικρός και πολλοί γνωρίζουν τι έκαναν π.χ. ο Παναγούλης, η Πιπιλή ή η Σπανοπούλου στη Χούντα, στη Μεταπολίτευση, στην Πολιτική, τη Δημοσιογραφία, την Κοινωνία.

Στο προκείμενο, λοιπόν:

 

Ομολογώ ότι δε γνωρίζω τα κριτήρια ή τις γνώσεις για τις οποίες το Κόμμα σου, ανέθεσε σε σένα, μια νέα (και άρα “αθώα του αίματος» ;;) βουλευτή, το ρόλο της αγορήτριας επί κορυφαίου για την Ελλάδα πολιτικού και οικονομικού ζητήματος, όπως ο Προϋπολογισμός του 2013.

 

Ακούγοντας σε, πάντως, δεν γίναμε σοφότεροι. Κατανοήσαμε, όμως, τους λόγους σκοπιμότητας.

 

Σε μια στιγμή που η λαϊκή οργή για τα αντιλαϊκά μέτρα κοχλάζει εναντίον σας, εσύ Σας έχρισες ήρωες. Και ανέλαβες να Σας παρουσιάσεις στο Λαό ως αυτούς, που «αντισταθήκατε» στις συντεχνίες. Τόσο, ώστε να απειλήστε τώρα, γιατί πράξατε οι …ατρόμητοι το (κομματικό σας) καθήκον! Τι απαράδεκτο θεατρικό μονόπρακτο!

 

Ο αγοραίος δεκάρικος που εκφώνησες ωρυόμενη από το κορυφαίο βήμα της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας δεν τιμά κανέναν και σίγουρα δεν συμβάλει στον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο τον οποίο έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία στις τραγικές ώρες, που όλοι ζούμε.

 

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

47% των Γερμανών επιθυμεί την διάσωση της Ελλάδας με δανεισμό, αλλά μόλις το 17% πιστεύει ότι η χώρα θα τηρήσει τους συμφωνημένους όρους, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Πολιτικού Βαρόμετρου του κρατικού γερμανικού δικτύου ZDF.

Περισσότερο με ενδιαφέρει το ποσοστό των Ελλήνων που επιθυμεί, πραγματικά, τη διάσωση της Ελλάδος...

Από άρθρο του Πανετλή Καψή (στό "Εθνος" του Σαββάτου) με τίτλο "Για όλα φταίει ο Φούχτελ". Όπου Φούχτελ, υπενθυμίζω, είναι υφυπουργός Εργασίας και εντεταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης για την Ελληνογερμανική συνεργασία. Ως γνωστόν, την περασμένη εβδομάδα δήλωσε ότι την δουλειά που κάνουν 3000 Έλληνες την κάνουν 1000 Γερμανοί, και βγήκαν από τα ρούχα τους οι πρώτοι!

Λέει, λοιπόν, ο Π.Καψής πως, εάν είναι έτσι, "τότε αυτό που με εξοργίζει είναι ότι δεν μας το είχε πει κανένας Ελληνας πολιτικός και κανένας δήμαρχος από αυτούς που ξεσηκώνουν θεούς και δαίμονες για να ζητάνε παραπάνω λεφτά και διορισμούς."

Μάλλον αστειεύεται ο συνάδελφός μου! Ποιός Έλληνας πολιτικός ή δήμαρχος θα παραδεχόταν ποτέ αυτήν την αλήθεια, και ακόμα περισσότερο, ποιός θα την έλεγε στον "απλό λαό";

Είναι σίγουρος ότι ο "απλός λαός" θέλει να ακούει τέτοιες αλήθειες;

Είναι σίγουρος, ακόμα, πως κι όταν τις μαθαίνει, είναι σε θέση να αντιδράσει με υγιή τρόπο; Ή μήπως, το πιθανότερο είναι ότι θα αρχίσει να βρίζει τους Γερμανούς, να ζητάει να μας πληρωθούν οι αποζημιώσεις για τις κτηνωδίες των χιτελρικών στρατευμάτων τον καιρό του πολέμου του '40 και της Κατοχής - που βέβαια, είναι σοβαρό θέμα, αλλά είναι και ... άλλο θέμα από αυτό που συζητάμε.

Δίκιο, όμως, έχει ο Π.Καψής ως προς το ότι:

"Ακόμα και αν δεν ισχύουν αυτά που είπε ο κ. Φούχτελ, το σίγουρο είναι ότι από τους τρεις χιλιάδες εργαζόμενους στους ΟΤΑ, οι 2.000 εργάζονται σκληρά και οι 1.000 αποτελούν ρουσφέτια. Δεν είναι τυχαίο πως με τον νόμο Ραγκούση καταργήθηκαν 4.500 δημοτικές επιχειρήσεις, τις περισσότερες από τις οποίες τις αγνοούσαμε. Και βέβαια καταργήθηκαν 4.500 διευθύνοντες σύμβουλοι και 4.500 διοικητικά συμβούλια - αργομισθίες δηλαδή εν δήμω... Πώς να μην υποστηρίξουν μετά ότι ο «Καλλικράτης» είναι προβληματικός;"

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28243&subid=2&pubid=63739353.

ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΛΑΔΙ ΤΟΥΣ, ΤΩΡΑ!

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ*

Εμπρός φίλε ελαιοκαλλιεργητή και παραγωγέ! Τώρα είναι η κατάλληλη εποχή. Βγάλτε τους το λάδι τώρα! Χωρίς καθυστερήσεις, τύψεις και αναβολές.

Είμαστε ήδη μέσα Νοεμβρίου και σε λίγο το χρονόμετρο θα αρχίσει να μετράει ανάποδα για τον χρόνο που θα πρέπει να “πατήσεις ελιές”. Μην ακούς τους κάθε λογής «ειδικούς» ή «επαγγελματίες» που σου λένε: «Άσε ακόμα 10 - 15 μέρες να λαδώσει η ελιά». Τώρα είναι η μεγάλη ώρα να βγάλεις το χρυσάφι που έχεις μέσα στα χέρια σου και μάλλον δεν το ξέρεις. Μην παραπονιέσαι πως τάχα παίρνει το Ελληνικό λάδι το ο «κακός ο Ιταλός». Ξέχνα αυτή την κλάψα και κοίτα μόνον λίγο προσεκτικά ποιό λάδι παίρνει ο Ιταλός. Παίρνει το πράσινο, το άγουρο, το μυρωδάτο, το γεμάτο πολυφαινόλες. Λάδι που το καρτεράει όλο το Φθινόπωρο μέχρι να δώσει το σύνθημα να μαζευτεί η ελιά, να πατηθεί όπως αυτός –και σωστά- ορίζει και μετά να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς για δρόμους μακρινούς, ακριβοπληρωμένους.

"ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Η ΜΑΡΙΚΑ ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΕ"

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που προσωπικά πιστεύω ότι ως πολιτικός είναι αδικημένος από πολλούς ανθρώπους, έδωσε μια συνέντευξη στα "Νέα" και με άγγιξαν πολύ τα λόγια που είπε για την μακαρίτισα τη γυναικα του, Μαρίκα. Τα αναδημοσιεύω, χωρίς άλλα σχόλια:

«Δυστυχώς, η Μαρίκα προηγήθηκε από μένα, δεν το περίμενα. Περίμενα ότι θα έρθει δεύτερη. Εμένα η μεγάλη επιθυμία τώρα και γι' αυτό παρακαλώ τον Θεό είναι να πεθάνω όρθιος. ...Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο και ούτε τον φοβάμαι. Είμαι απόλυτα προετοιμασμένος», αναφέρει χαρακτηριστικά ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και προσθέτει «Αλλωστε είμαι 94 χρόνων. Με περιμένει και μένα αυτό το μικρό ταπεινό νεκροταφείο που έχει δεχθεί ήδη τη Μαρίκα, με θαυμάσια θέα. Όλα τα πράγματα έχουν το τέλος τους, δεν υπάρχει αμφιβολία γι΄ αυτό. Αγαπώ τη ζωή και όσο ζήσω θέλω να είμαι υγιής. Αλλά η αρρώστια δεν είναι όνειδος κι ούτε είναι εις βάρος κανενός το να είναι ασθενής. Προσωπικά, δόξα τω Θεώ, είχα μια μακρά ζωή, δεν μπορώ να παραπονούμαι...».

Και συνεχίζει: «Εκανα μια πειθαρχημένη ζωή αν και τις απολαύσεις τις αγάπησα όλες. Δεν υπάρχει κάτι που να μην το έκανα. Και το πιοτό μου αρέσει και το τσιγάρο μου άρεσε, αλλά το έκοψα πριν από πενήντα πέντε με εξήντα χρόνια. Εξακολουθώ όμως να καπνίζω το ένα με τα δύο τσιγάρα γιατί δεν θέλω να στερηθώ αυτή την απόλαυση. Κατάφερα όμως να μη γίνω δούλος καμίας αδυναμίας. Κι ελπίζω να ισχύσει ως το τέλος, που άλλωστε πλησιάζει»

BP: ΠΛΗΡΩΝΕΙ. ΑΛΛΑ "ΜΑΘΑΙΝΕΙ";

Μες στην πολλή σκοτούρα μας, σχεδόν απαρατήρητη πέρασε την προηγούμενη εβδομάδα η είδηση ότι η βρετανική πετρελαϊκή εταιρεία BP, 3^η μεγαλύτερη στον κόσμο από τις περίφημες «6 Μεγάλες», συμφώνησε να πληρώσει πρόστιμα ύψους πέραν των $4,5 δισεκατομμυρίων στην αμερικανική κυβέρνηση, παραδεχόμενη εξώδικα την ενοχή της στην τραγωδία της πλατφόρμας εξόρυξης πετρελαίου, Deepwater Horizon, στον Κόλπο του Μεξικού, τον Απρίλιο του 2010. Είχε προκληθεί μεγάλη έκρηξη λόγω διαρροής υγραερίου, και 11 άνθρωποι που εργάζονταν στις εγκαταστάσεις βρήκαν φρικτό θάνατο. Η πλατφόρμα πήρε φωτιά, που έκαιγε για 36 ώρες προτού αυτή βυθιστεί, και σχηματιστεί σε μεγάλη έκταση μια τεράστια πετρελαιοκηλίδα.

ΘΕΑΜΑ ΓΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Το “A Sight For Sore Eyes”, δηλαδή «Θέαμα για Πονεμένα Μάτια», είναι ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Tom Waits, που αρχίζει με το σκωτσέζικο “Auld Lang  Syne” στο πιάνο, και με υποψίες του χριστουγεννιάτικου “The First Noël” στη μελωδία του. Είναι ένα από τα καλύτερα "αργα τη νυχτα-μεθυσμένος στο μπαρ" τραγούδια του, με λόγια τυπικά της ωραίας μέθης, όπως ο στιχος που λέει  “Half drunk all the time and I’m all drunk the rest”, δηλαδή «μισο-μεθυσμένος όλη την ώρα, και εντελώς μεθυσμένος όλην την υπόλοιπη». Είναι αργά Σάββατο βράδυ προς Κυριακή, και με τα μάτια μου να πονάνε έτσι, σας καληνυχτίζω γλυκά. Καλή ακρόαση...

 

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΖΕΙ!

Τριάντα εννιά Νοέμβρηδες μου βαραίνουν την πλάτη, θα τραγουδούσε σήμερα ο Διονύσης Τσακνής αν ξανάγραφε εκείνο του τραγούδι του, Νοέμβρη του ’90, σαν απολογία ή, ίσως, σαν εξομολόγηση. Πικρή. Πονεμένη. Τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα δεν διδαχτήκαμε. «Σημαίες και γαρύφαλλα, εμπόριο κι απάτη, και λόγοι επισήμων στο κενό». Μετά, ήρθε κι’ ο Μιχάλης Γκανάς με πιο κοφτερή γραφή. Ένα χαστούκι στο πρόσωπο όσων παραποίησαν έναν ξεσηκωμό, αλλά και όσων – προσθέτω εγώ – αποσιώπησαν, και ακόμα αποσιωπούν, ότι από τις στάχτες της προδομένης Κύπρου, και όχι από εκείνες του Πολυτεχνείου, αναγεννήθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα. Όσο, και όπως αναγεννήθηκε! Έτσι, λοιπόν, με Μαχαιρίτσα και Παπακωνσταντίνου, βάλαμε, όσοι βάλαμε, αληθινή φωνή στα λόγια του Γκανά, και ακούστηκε το «Να δεις τι σού’ χω για μετά». Ήταν μια αναδρομή πόνου. Αλλά και μία πρόβλεψη της επερχόμενης παρακμής. «Με άλλα λόγια θα στο πω, κι έναν ανάπηρο σκοπό. Απ’ το ’70 και μετά, μας έχουν πνίξει τα σκατά»! Χτες, πρώτη μέρα των εκδηλώσεών, που κατά την άποψή μου πρέπει να καταργηθούν, έγιναν πάλι επεισόδια. Κουκουλοφόροι, εναντίον οργανωμένων νεολαιών. Δίπλα σ’ ένα μνήμα, γεμάτο από κόκκινα γαρύφαλλα. Σαν ειρωνεία. Για μια ιδέα που, έτσι όπως την έχουν καταντήσει οι πάσης μορφής χαβαλέδες της Ελλάδος,  ισοδυναμεί με πιστοποιητικό θανάτο. Ίσως, για να θρηνήσουμε πραγματικά, θα πρέπει επιτέλους να τον θάψουμε τον νεκρό!

 

 

Πως μπορουν να θυμούνται κάτι που δεν το ξέρουν; Πως μπορουν να τιμούν μιαν επέτειο που, μεσα τους, δεν τους λέει τίποτ’ απολύτως; Πως μπορουν να στέκονται μπροστα σε ένα μνήμα που δεν ξέρουν καν τι συμβολίζει, με τις γροθιές σηκωμένες, και μ’ ένα βλέμμα εντελώς υπεραστικό; Τι νόημα έχουν τα στεφάνια που θυμίζουν κυκλώματα κηδειών; Πως μνημονευεται και τιμάται η Δημοκρατία, όταν η ίδια αυτή δημοκρατία ή έχει καταλυθεί, ή είναι απούσα, κρυμμένη ίσως, μεσα στη θλίψη και την απελπισία που της γεννούν όσοι κρατούν την υψηλή κυριότητά της, και την επικαρπία άπαντες; Τι νόημα έχουν αυτοί οι στείροι εορτασμοί, που εμποδίζουν την πραγματική σημασία του γεγονότος να γίνει, αντί μουντζούρα, ζωγραφιά; Ποιοι οικειοποιήθηκαν μια φλόγα που δεν πρόλαβε καλά-καλά να φωτίσει την αιτία της; Ποιοι την μετέτρεψαν σε καντήλι που τρεμοσβήνει κάθε χρόνο σαν επιβαλλόμενο πρέπει, στο ,μανουάλι ενός κράτους και μιας κοινωνίας που μόνο να πουλάει τις μνήμες της ξέρει. Ποιος τη ζωή μας, ποιος τη κυνηγά;

 

 

ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΥ "ΔΡΟΜΟΥ" (Ρούσσος Βρανάς In Memoriam)

Όποτε σκέφτομαι "εφημερίδα", πολλά ονόματα έρχονται αυτομάτως στο νου μου. Ένα από αυτα, είναι του Ρούσσου Βρανά, που έγραφε επί περίπου 17 χρόνια τη στήλη "Δρόμοι" στα "Νέα", μία από τις καλύτερες στήλες στον ελληνικό Τύπο.

Ο δικός του δρόμος στη ζωή έφτασε στο τέλος του χθες, έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Ήταν μόλις 62 ετών. Οι έντυπες ιστορίες του, μέ λιτή γραφή και πάντοτε με κριτική ματιά, θα μου λείψουν πολύ. Είχαν πίσω τους πολύ ψάξιμο, και επεξεργασία σκέψης. Υπήρχε λόγος, για κάθε τι που έγραφε. Δεν αντιμετώπισα ποτέ τη στήλη του ως "εύκολη ανάγνωση". "Έφευγα" πάντα από αυτήν, με φορτωμένες σκέψεις. Και έχω φυλάξει πολλά από τα κείμενά του. Και θα συνεχίσω να τα διαβάζω που και που, σαν νάναι ακόμα εδώ, και να τα γράφει καθημερινά.

Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4768390, περισσότερα για τον δικό του, προσωπικό "δρόμο" στη ζωή.

Η ΑΠΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ “ΧΡΕΟΣ” ΜΟΥ...ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ;

ΣΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ, ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ,

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΟΛΩΜΟ, ΣΤΟΝ ΠΙΚΙΩΝΗ, ΣΤΟΝ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ ΚΑΙ ΣΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ...

Α!........ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΓΕΙΤΟΝΑ ΠΟΥ ΠΟΤΙΣΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΔΙΑΚΟΠΕΣ;

ΝΟΜΙΖΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ “ΜΗΔΕΝ”.

ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ “ΕΛΛΕΙΜΜΑ” ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ “ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ” ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ.

ΜΕ ΜΟΝΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ “ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ”,

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΟΥΣ “ΑΝΑΦΕΡΩ” ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

ΚΑΙ Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ “ΓΝΩΡΙΣΑ” ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ “ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ” ΜΟΥ!

ΤΟ ΜΠΡΟΚΟΛΟ

Έχει τρεις-τέσσερεις, δεν ξέρω ούτε κι’ εγώ πόσους μήνες, που τρώω μπρόκολο με τη σέσουλα, στο όνομα της υγιούς διατροφής, και είμαι δυστυχισμένος ως το τελευταίο και πιο ασήμαντο κύτταρο που καθορίζει την ταπεινή ύπαρξή μου. Το ένοιωσα τώρα, απόψε, που απλώθηκε μέσα μου και παντού η απαίσια μυρωδιά του. Έψαχνα να βρω κάτι με το οποίο θα μπορούσα ίσως να την εξαλείψω. Να απαλλαγώ από αυτήν, δια παντός και οριστικά. Σκέφτηκα «σοκολάτα», και όλος ο εαυτός μου, άξαφνα, και ως δια μαγείας θαρρείς,  χαμογέλασε! Φωταγωγήθηκε…

Είδα σε κορνίζες, σε όλους τους τοίχους του σπιτιού μου, τις φάτσες γιατρών και διατροφολόγων, που μου φώναζαν «μη», και κρατούσαν ο καθένας στο χέρι του από ένα floret από μπρόκολο. Ένα ανθύλλιο κιτρινισμένο από τον καιρό, από την ουτοπία του, και την υποβολή μιας δυσανεξίας ανυπόφορης, στο όνομα της υγείας μου. Ή, ακόμα χειρότερα, στο όνομα της επιμήκυνσης μιας ζωής, χωρίς χαμόγελο.

Κατά σύμπτωση διαβολική, όμως, ή ίσως κατά φώτιση θεϊκή, στην τηλεόραση χθες έπαιζε ένα έργο, το Chocolat, με την γλυκύτατη Ζιλιέτ Μπινός, και ξαφνικά, έτσι όπως παρακολουθούσα σχεδόν απαθής τις ετοιμασίες για ένα δείπνο προς τιμήν μιας κυρίας που έζησε τη ζωή της με χαρά, στο έπακρο, φαντάστηκα (ή, μήπως ένοιωσα) πως ένα γλυκό ποτάμι από σοκολάτα μπήκε μέσα στο σπίτι και με παρέσυρε..

Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Ο ΧΑΪΚΑΛΗΣ, Ο ΚΟΥΪΚ, ΚΑΙ ΤΟ "ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ" ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ ΤΡΕΜΗ...

Στο χθεσινοβραδυνο δελτίο ειδήσεων του Μέγκα, έγινε αναφορά στις χαμηλοτάτου επιπέδου ομιλίες αρκετών βουλευτών κατά την συζήτηση στη Βουλή για τον Προυπολογισμό του 2013. Σε ένα ρεπορτάζ μάλιστα, προβλήθηκαν και μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τέτοιες αστείες αγορεύσει.

 

Η μία ήταν του Σταθη Παναγούλη του ΣΥΡΙΖΑ, περί παραπομπής σε ειδικά δικαστήρια όσων ψήφισαν υπέρ των Μνημονίων, εκφράζοντας τάχα και την ευχή μην έχουν την ίδια τύχη με τον δολοφονημένο Αμερικανό Πρέσβη, πρόσφατα, στη Λιβύη.

 

Η άλλη περίπτωση ήταν ο ηθοποιός και βουλευτής των Ανεξάρητων Ελλήνων, Παύλος Χαικάλης, που μπέρδεψε τη Βουλή με επιθεώρηση και έβγαλε από την τσεπη του ένα κασετοφωνάκι για να παίξει από αυτό παλιές δηλώσεις του Πρωθυπουγού ώστε να φανεί, λέει, πόσο αναξιόπιστος είναι.

 

Και η Τρίτη περίπτωση ήταν, επίσης από τους Ανεξάρητους Ελληνες (που γενικά μοιάζουν να δυσκολεύονται με τη σοβαρότητα…), εκείνη του Τέρενς Κουικ, ο οποίος ανέβηκε στο βήμα κρατωντας κάτι ταμπέλες που έγραφαν «όχι», και μετά κάτι είπε ότι στους επόμενους Ολυμπιακούς δεν θα κατέβουμε με την ολυμπιακή σημαία, αλλά με μια άλλη που θα γράφει το όνομα εταιρείας κινητής τηλεφωνίας και θα την κρατάει ο Πίου – ο μάυρος ποδοσφαιριστής της συμφοράς, που φέρνει τάχα ένας Έλληνας μανατζερ, στη διαφήμηση άλλης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, κάτι τέτοιο, εν πάση περιπτώσει, θέλει και ταλέντο να παρακολουθήσεις τέτοιο παραλήρημα.

Τέλος πάντων, όταν παίχτηκε στο δελτίο του Μέγκα το βίντεο με αυτό το «θλιβερό απάνθισμα», η παρουσιάστρια Ολγα Τρέμη σχολίασε «και μη χειρότερα». Θα συμφωνούσα απολύτως, με την αποφώνησή της, αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκα ότι στο ίδιο αυτό κανάλι, και σε ενημερωτικές εκπομπές πρωινές και βραδινές που θεωρούνται, και κάποιες λίγες φορές είναι σοβαρές, όπως του Γιάννη Πρετεντέρη, αυτοί οι βουλευτές που συμφωνώ ότι δεν είναι και ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει το Κοινοβούλιό μας, και που δικαίως έκαναν την Ολγα Τρέμη να αναφωνήσει «και μη χειρότερα», αυτοί οι ίδιοι βουλευτές λοιπόν είναι τακτικοί θαμώνες στα πάνελ τους. Τους διαφημίζουν κιόλας. «Μην χάσετε απόψε…»

Και, όμως, όταν τους καλούσαν, ακόμα και πριν γίνουν βουλευτές, δεν ήταν λιγότερο ευτράπελοι οι άνθρωποι αυτοί. Και το ήξεραν αυτό οι συντελεστές των εκπομπών, αλλά πάλι τους καλούσαν (όπως και θα τους καλέσουν ξανά), διότι απλώς, όπως είναι γνωστό, φέρνουν νούμερα. Δεν μπορείς, λοιπόν, από την μία να δυσανασχετείς για το επίπεδο του πολιτικού μας λόγου, και την ίδια στιγμή εσύ να δίνεις βήμα σ’ αυτόν το γελοίο, πράγματι, πολιτικό λόγο. Γι’ αυτό και τελικά δεν μου ήχησε και πολύ ειλικρινές το «μη χειρότερα» της κυρίας Τρέμη στο προχθεσινό βραδινό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα.

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

54 μόλις μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Γενικός Διευθυντής του BBC Τζόρτζ Έντγουίσλ υπέβαλε την παράιτησή του διότι, όπως δήλωσε ο ίδιος, δεν γνωρίζε, ως όφειλε, στην ειδησεογραφική εκπομπή Newsnight  (που ειναι μάλλον εκτεταμένο Δελτίο Ειδήσεων), επρόκειτο να μεταδοθεί μια έρευνα που, λανθασμένα όπως αποδείχτηκε, θα παρουσίαζε ως παιδόφιλο, και μάλιστα έχοντα σεξουαλικά κακοποιήσει παιδί, τον Λόρδο Μακ Άλπαϊν, συνταξιούχο πολιτικό από την Σκωτία. Η δημοσιογραφική έρευνα δεν μεταδόθηκε, αλλά έγιναν γνωστα τα ευρήματά της για τον λόρδο Μακ Άλπαϊν, ο οποίος και θα κινήσει αγωγή κατά του BBC.

Η καριέρα του κ. Έντγουίσλ στο BBC έλαβε τέλος 12 ώρες αφ' ότου του πήρε συνέντευξη στην ραδιοφωνική ενημερωτική εκπομπή του BBC ο Τζόν Χάμφριζ, και τον ανάγκασε να παραδεχτεί ότι είχε άγνοια για το περιεχόμενο του σοβαρού θέματος που επρόκειτο να μεταδοθεί στην τηλεόραση, από το Newsnight, το επόμενο βράδυ.

Σέ κάποιες χώρες, ο στιγματισμός ενός ανθρώπου είναι ασυγχώρητο λάθος, και την ευθύνη αναλαμβάνουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Σε άλλες χώρες, δεν παραιτείται κανείς. Απλώς γίνεται ντόρος, γίνεται και μια απεργία, και όλοι τελικώς μένουν στις θέσεις τους...

Η μνημειώδους πολιτικής βλακείας απάντηση του Αλέξη Τσίπρα στην ερώτηση του δημοσιογράφου της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit, "πώς μπορείτε να αποτρέψετε τις ιδιωτικοποιήσεις", ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και άνθρωπος που διεκδικεί την πρωθυπουγία της χώρας απάντησε:

«Η αγορά θα το κάνει. Κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα ξοδέψει τα χρήματά του, όταν ξέρει ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης, τελειώνει. Μια τέτοια καταστροφική πολιτική σε μια αστική δημοκρατία, όπως η ελληνική είναι εντελώς απαράδεκτη. Αυτή η πολιτική θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μια αφρικανική χώρα. Αλλά όχι στην Ευρώπη με το νομικό πολιτισμό της γιατί καταργείται το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο."


Τελικά, ανακοινώθηκε ότι και το 2013 θα πρέπει να μαζεύουμε αποδείξεις, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την έκπτωση φόρου των 1950 ευρώ, που θα μας τα πάρουν μέ άλλον φόρο...

 

O ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΣ

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ
www.lefteriskousoulis.gr

Σε κοινωνίες του παρελθόντος συναντάμε συχνά την πρακτική του λιθοβολισμού. Ο λιθοβολισμός είναι μια τεχνική εκτέλεσης. Αργότερα οι άνθρωποι επινόησαν άλλες μεθόδους, όπως για παράδειγμα την γκιλοτίνα.

Ο λιθοβολισμός σε σύγκριση με τη γκιλοτίνα έχει κοινωνικά πλεονεκτήματα. Ο δήμιος δεν προσωποποιείται. Δεν έχει όνομα. Μπορεί να φοράει ή και να μην φοράει κουκούλα. Λειτουργεί εξ ονόματος. Εξ ονόματος του κοινωνικού συνόλου, υλοποιώντας τη συγκεκριμένη στιγμή - και σύμφωνα με τις κρατούσες αντιλήψεις - τα κριτήρια τιμωρίας, που αποδίδουν «δικαιοσύνη».

Σε ορισμένες πρωτόγονες κοινωνίες αυτή η πρακτική του λιθοβολισμού πήρε άλλη μορφή. Ήταν η δια κραυγών εκδίωξη του καταγγελλομένου, του «ενόχου», εκτός του κοινωνικού χώρου, του προστατευμένου κοινωνικού χώρου, στην έρημο ή στον γκρεμό αλλού, δηλαδή στο θάνατο.

 

ΟΤΑΝ Η ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ...

Η Κύπρος πέρασε μια μεγάλη κρίση του 1974. Όχι απλή κρίση. Αλλά πόλεμο. Καταστροφή. Όσα ζούμε εμείς σήμερα στην Ελλάδα, συγκρινόμενα με την τραγωδία της Κύπρου, είναι μηδέν. Είναι ... τίποτα.

Οι Κύπριοι κατάφεραν να ξανασηκωθούν από τις στάχτες. Και σιγά-σιγά, χωρίς δυστυχώς να συνδυάζεται αυτό και με την απελευθέρωση της πατρίδας, πέτυχαν αυτό που όλος ο κόσμος χαρακτήρισε ως οικονομικό θαύμα. Και το πέτυχαν κυρίως για έναν πολύ βασικό λόγο: ήταν όλοι ενωμένοι. Υπήρχε ομόνοια και σύνεση των πολιτικών και του λαού.

Δύο στοιχεία που λείπουν απελπιστικά στην αντιμετώπιση της δικής μας "τραγωδίας". Δεν υπήρχε ο λαικισμός που εμείς βιώνουμε σήμερα. Δεν υπήρχε η έχθρα και η επιθετικότης που γευόμαστε σε κάθε μας βήμα εδώ. Δεν υπήρχε το χαμηλότατο επίπεδο έκφρασης και διαλόγου που κυριαρχεί στην Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ, ΥΠΕΡΟΧΑ, ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ

Πολλοί φίλοι μου ζητούν να σχολιάσω την απόφαση της "Χ.Κ.Τεγόπουλος Α.Ε" να προχωρήσει άμεσα στην επανέκδοση της "Ελευθεροτυπίας", της "Κυριακάτικης", του περιοδικού "Εψιλον", και στην επαναλειτουργία του enet.gr. Συγκεκριμένα, με ρωτά φίλος εάν θεωρώ πως είναι τυχαίο που αυτή η ξαφνική αφύπνηση της, χρεωκοπημένης, στα μάτια και στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων (πρώην εργαζομένων αλλά και αναγνωστών), πάλαι ποτέ κραταιάς και σημαντικής εφημερίδας, έχει να κάνει με την έναρξη της έκδοσης, την περασμένη Δευτέρα, της "Εφημερίδας των Συντακτών", όπου συντάκτες είναι πρώην εργαζόμενοι στην "Ελευθεροτυπία", που κοινό τους σημείο είναι ότι εκείνη η εφημερίδα, όπως την είχαν καταντήσει οι εκδότριες και η πέριξ αυτών "ομάδα κρούσης", δεν ήταν πια εφημερίδα.

Το σχόλιό μου ταυτίζομαι απόλυτα με όσα είπε πρόσφατα η Βένα Γεωργακοπούλου στο LiFO, θυμίζοντας σε όσους δεν το γνωρίζουν ότι, επί των ημερών της "τελευταίας κατάστασης", και για πρώτη φορά στην ιστορία της εφημερίδας, υπήρχε απροκάλυπτη λογοκρισία συντακτών, υπήρχε κλίμα καρφώματος και τρομοκράτησης εκείνων οι οποίοι στα μάτια της διοίκησης και της εργοδοσίας εφαίνοντο "εκτός γραμμής", και υπήρχε απροκάλυπτο "κόψιμο" κειμένων δημοσιογράφων με κύρος και καταξίωση.

Η ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΟΥ "ΚΑΝΕ LIKE"!

Κάποιοι ηλίθιοι έκαναν "like" ακόμα και στη φωτογραφία του νεκρού Μάικλ Τζάκσον!

«Κάνε like». Μια έκφραση της εποχής. Μια λειτουργία ανθρώπινης υποταγής σε πρόσκληση άνευ ουσίας. Ένα μέτρο, που ζυγίζει και αξιολογεί το «τίποτα».

Το «φρούτο» ευδοκιμεί στο Ίντερνετ. Το καλλιεργώ και εγώ, παρά τη θέλησή μου, στο ιστολόγιό μου. Το συναντώ πολλές φορές να συνοδεύει, ως νεκροθάφτης, ακόμα και θλιβερές ειδήσεις ή εικόνες. Στο YouTube, όταν αναρτήθηκε για πρώτη φορά η φωτογραφία του τραγουδιστή Μάικλ Τζάκσον νεκρού, μέσα σε 30 λεπτά καταγράφηκαν 987 «likes»!

Που σημαίνει τι, άραγε; Ότι σε 987 ηλίθιους, ή άρρωστους, ή σχιζοφρενείς, ή ανώμαλους, «άρεσε» η εικόνα ενός νεκρού ανθρώπου; Κι αν όχι, τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό το «like», αν όχι αποδοχή;

ΣΑΜΑΡΑΣ: H "ΚΟΛΑΣΗ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ

Το πιο καίριο, κατ' εμέ, σημείο από την χθεσινή ομιλία του Πρωθυπουγού Αντώνη Σαμαρά, στη Βουλή, κατα την συζήτηση και ψηφιση του Πολυνομοσχεδίου, γνωστότερου πια ως "Μνημόνιο 3". Συμπληρώνω ότι αυτός ο Σαμαράς, ο μετά τις εκλογές, δεν έχει πλλή σχέση με τον προ εκλογών Σαμαρά, αλλά αυτό εμένα με χαλάει μόνο ως προς το γνωστο πια πολτικό σύνδρομο στην Ελλάδα, που προστάζει να μην λέγεται στον λαό όλη η αλήθεια, είτε επειδή νομίζουμε ότι δεν θα του αρέσει, άρα δεν θα μας ψηφίσει, είτε επειδή ξέρουμε ότι δεν θα του α΄ρεσει, οπότε πάλι δεν θα μας ψηφίσει. Δυστυχώς, λοιπόν, όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας ως διαθέτοντες αυτό που ονομάζουμε "κοινή λογική", καταντήσαμε να ψηφίζουμε κάποιον εκτιμώντας και ελπίζοντας ότι, εαν ανέλθει στην εξουσία, θα εφαρμόσει άλλα από εκείνα που έλεγε προεκλογικά!

(Και, για να μήν έχουμε άσφαιρες αντιδράσεις, σπεύδω να διευκρινήσω ότι στις περασμένες εκλογές, έτσι ψήφισα, αλλά όχι Σαμαρά. Και δεν το έχω, ακόμα, μετανοιώσει...).

Ιδού, λοιπόν, και το εξαιρετικό απόσπασμα από την ομιλία του: