Η ΑΧΕΝΤ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΠΡΕΚΦΑΣΤ

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογαν, κάνει ολιγοήμερες διακοπές σε πολυτελές ξενοδοχείο στο θέρετρο της Σανλιούρφα (αρχαία Έδεσσα), στην νοτιοανατολική Τουρκία. Εκεί λοιπόν «δέχτηκε» (έτσι το λένε οι εφημερίδες πάντοτε, αλλά το σωστό είναι «του το κανονίσανε»), την Αχέντ Ταμίμι, το γενναίο 13 χρονο κορίτσι από την Παλαιστίνη που τα έβαλε με τον Ισραηλινό στρατό όταν συνέλαβε τον αδελφό της. Την μικρή συνόδευε η μητερα της Νεριμάν. Προγευμάτισαν με τον κ. Ερντογάν ο οποίος, κατά τον τουρκικό Τύπο, της έδωσε και πολλά δώρα. Ένα κορίτσι που αναμφίβολα αξίζει επαίνων και ενθάρρυνσης. Αλλά, έχοντας αρκετά χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά (της πολιτικής επικοινωνίας γενικότερα), έχω δει ότι όλες αυτές οι «χειρονομίες καλής θελήσεως» διαρκούν μόνο όσο ένα «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής που τις απαθανατίζει. Θα ήθελα κάποτε να γράψω ένα βιβλίο για όλους αυτούς που έχουν «γίνει δεκτοί» από Πρωθυπουργούς και Προέδρους. Τι απέγιναν, μετά την «μεγάλη δημοσιότητα»; Αλλά θα είναι πολύ λυπητερό και δεν το θέλω…

Η ΔΥΣΟΣΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΟΤ, ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ...

Η μπόχα που αναδύεται τις τελευταίες μέρες από τον Εθνικό Οργανισμό Τουρισμού (εκεί όπου θα περίμενε κάποιος να εργάζονται "οι εκλεκτοί των εκλεκτών", αφου όπως λέμε "ο τουρισμός, μαζί με τον Πολιτισμό,  είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη βιομηχανία μας") αποδεικνύει ότι η σαπίλα στον δημόσιο τομέα μας, εκεί όπου απασχολούνται χιλιάδες των χιλιάδων, πολλοί από αυτούς χωρίς αξιοκρατία, χωρίς ικανότητες, και διεφθαρμένοι ως τα μπούνια, δεν έχει τελειωμό.

Την περασμένη εβδομάδα συνελήφθησαν 5 άτομα για απάτη σε βάρος του ΕΟΤ. Ένα από αυτά ήταν Ειδικός Σύμβουλος του Οργανισμού. Τέτοιοι "ειδικοί σύμουλοι" υπάρχουν σε όλες τις ΔΕΚΟ, και σε όλα τα Υπουργεεία. Ποιοί είναι; Τι προσόντα έχουν; Πως προσελήφθησαν; Από ποιον; Και με ποιο job description;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, που δεν είναι δύσκολο να βρεθούν, αποκαλύπτουν αμέσως το "πρόσωπο της απάτης" στο Ελληνικό Δημόσιο.

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ*

ΚΑΠΟΙΑ ΑΠ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...

 

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ “ΟΜΟΡΦΙΑ” ΠΟΥ ΑΞΙΩΝΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ...

ΝΑ ΔΟΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ...

ΝΑ ΤΗ ΣΠΑΣΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ...

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΦΑΙΡΕΣ ΠΥΡΩΜΕΝΕΣ...

ΝΑ “ΠΛΗΓΩΣΟΥΝ” ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ...

ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΜΙΛΕΥΤΕΙ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...!

ΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ, ΘΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΜΙΣΗΣΑΜΕ..

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ,

Ή ΘΑ ΤΟ ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ..,

Ή ΘΑ ΤΟ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ, ΘΑ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΟΥΝ, ΘΑ ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΗΣΟΥΝ, ...

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ!

ΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΜΑΣ!

 

(*) "Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ", ειναι ακροατής της εκπομπής μου "Μικρές Ιστορίες" στο Β' Πρόγραμμα. Δεν τον γνωρίζω προσωπικώς. Δεν έχουμε συναντηθει ποτέ, παρά μόνο ΄"εδω", στο αέρα του Δεύτερου, και στα ηλεκτρονικά μηνύματα που μου στέλνει. Τα κείμενά του είναι "Μικρές Ιστορίες" εξαίσιες. Και γι' αυτό, με την άδειά του ελπίζω, τα αναδημοσιεύω. Το γλυπτό είναι "Ο Σκεπτόμενος" του Ροντέν.

ΝΑΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ...

Να που θάθελα να ήμουν σήμερα - όχι από ανάγκη να δραπετεύσω από την πατρίδα μου, αλλά μόνο από λαχτάρα να ξαναβρεθώ κάπου στην κεντρική Ευρώπη, ή και στην νότια αν είναι για την Ιταλία, σέ μια εκκλησία γοτθικού ρυθμού, έξω νάχει κρύο, μακάρι και χιόνι, και μέσα να με ζεσταίνει τούτο το μουσικό σύνολο, το I Solisti Veneti, που ιδρύθηκε το 1959 από τον Κλαούντιο Σκιμόνε, και είναι σήμερα ένα από τα καλύτερα κλασικά σύνολα Μουσικής Δωματίου στον κόσμο. Ο Σκιμόνε, που διευθυνει εδώ το υπέροχο Κοντσερτο Γκρόσσο, έργο 6, αρ.8, γνωστό και ως "Χριστουγεννιάτικο Κοντσερτο" του Ιταλού μπαρόκ συνθέτη Αρκαντζέλο, γεννηθηκε το 1934 στην Πάντοβα, Ιταλία, και σπούδασε διεύθυνση ορχήστρας με τον διάσημο Έλληνα μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο.

Καλή ακρόαση...

 

ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ

 

Ήρθαν από μέρη απρόσιτα, με φορεμένες αναστολές

μέσα τους είχαν ελπίδα, αλλά

οι εντολές ήταν να υποκύπτουν μέχρι

να εξαντλήσουν τον εχθρό. Που ακούστηκε

πυροβολισμός από άσφαιρο δόντι;

Ανέπαφος από το υπόστρωμα της εξουσίας, πως

να βαδίσει όρθιος και ίσα-

ίσα που προλαβαίνει να

να’το το κορίτσι που ονειρευόταν

σε όνειρο τό' χε δει, μέσα

σε μιαν απόχη από κοράλλια

μυδράλια.

Κλητική, το ίδιο

Θάλασσα!

Φώναξε, και η ανταπόκριση ήρθε αμέσως.

«Σ’ αγαπάω», της είπε, και

το ένα της πόδι σύρθηκε λίγο πίσω

και το άλλο, λίγο πιο πολύ.

Κίνηση, πρόκληση:

Απαιτούσε απόδειξη, κύμα.

Προχώρησε αυτός, το ένα πόδι σύρθηκε λίγο

μπροστά,

το άλλο λίγο πιο πολύ

και φτάνοντας τον αφρό,

την άγγιξε.

 

Αυτή η μέθοδος, να ξέρεις

πάντα πιάνει…

ΤΟ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ

Έχω πειστεί ότι υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο μια κατηγορία ανθρώπων που, αθροιστικά σε κάθε τομέα είναι πάρα πολύ μεγάλη, οι οποίοι έχουν συμφέρον τα πράγματα στον χώρο όπου εργάζονται και κινούνται, να είναι στάσιμα, βρώμικα, περιπλεγμένα και χαώδη. Το υγιές περιβάλλον δεν το θέλουν. Δεν το αντέχουν. Δεν το σηκώνουν.

Αυτός που σπάει και βρωμίζει τα πανεπιστήμια, θα πέθαινε ακριαία εάν τον μετέφερες σε έναν ακαδημαικό χώρο καθαρό, με άψογα κτίρια, με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, με αδιάβλητες διαδικασίες, με καθηγητές άμεμπτους και πανεπιστημιακές αρχές ταγμένες να υπηρετούν τους σπουδαστές και τους χωρους όπου φοιτούν και διαμένουν. Θα πέθαινε αυτός που δέν θέλει "άλλα πανεπιστήμια", αλλά μόνο αυτά που έχουμε τώρα. Τα άθλια!

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ REUTERS ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΜΜΕ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ. "ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"

Οι αλήθειες που εμείς οι δημοσιογράφοι κρύβουμε, που φοβόμαστε να πουμε ή να γράψουμε, έρχονται σιγά-σιγα (πολύ σιγά, δυστυχώς) στην επιφάνεια από ξένα μέσα ενημέρωσης. Ένα δημοσίευμα που αποκαλύπτει τις στενές σχέσεις μεταξύ μέσων ενημέρωσης-εξουσίας-δημοσιογράφων, βγήκε χθές, 17 του μηνός, από το Ρόϊτερς, και έχει προκαλέσει πανικό στο πολιτικο-εκδοτικο-δημοσιογραφικό κατεστημένο.

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο, στα αγγλικά, όπως δημοσιεύτηκε, στην παρακάτων διεύθυνση:

http://www.reuters.com/article/2012/12/17/us-greece-media-idUSBRE8BG0CF20121217

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΤΟΠΟΙ

Άν γυρίσει κανείς με την φαντασία του σε προηγούμενες δεκαετίες, πχ τη δεκαετία του '70 ή του '80 ή και του ΄90, θα γελάει με τις ακλόνητες βεβαιότητες εκείνης της εποχής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ασπάζεται τον μεγάλο λαϊκό ηγέτη Καντάφι, τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, κυρίαρχα και έτοιμα ν φέρουν την επανάσταση μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού, η Σοβιετική Ένωση παντοδύναμη μπροστά στην κατάκτηση του κόσμου, με βάση την νομοτελειακή εξέλιξη της Ιστορίας, όπως την όριζαν τα Ιερά Κείμενα.

ΤΟ MEGA, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ, Η ΠΡΟΒΟΛΗ, ΚΑΙ Η "ΕΛΠΙΔΑ"...

Παρακολουθούσα την περασμένη εβδομάδα το βραδινό δελτίο ειδήσεων του Mega. Προς το τέλος του, εκεί όπου μαζεύονται όλες οι ειδήσεις που εγώ τις λέω "εξυπηρετήσεις", είδα ένα "θέμα" για την επίσκεψη του Υπουργού Άμυνας, Πάνου Παναγιωτόπουλου, στο Κατάρ.

 Το "θέμα" είχε και εικόνα, και έτσι είδαμε τον Υπουργό να γίνεται δεκτός από τον εκεί ομόλογό του, παρουσία και αρκετών στρατιωτικών. Έκανε και δηλώσεις στη κάμερα, και αυτό με παραξένεψε, διότι κανένα ελληνικό κανάλι, πόσο μάλλον τώρα μέσα στην κρίση, δεν στέλνει δημοσιογράφο ή συνεργείο σε τέτοια, "άνυδρη" αποστολή.

Πολύ γρήγορα, όμως, στο ίδιο "θέμα", που η διάρκειά του ξεπέρασε τα 2 λεπτά (επίσης παράξενο για τέτοιο ... στόρι), είδαμε τον Υπουργό Άμυνας, και πρώην δημοσιογράφο, να κάνει ό ίδιος stand-up, μιλώντας στη κάμερα (που δεν ξέρω ποιος την κρατούσε - μπορεί να νοίκιασαν συνεργείο, αλλά δεν έχει σημασία), και να λέει πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνουν Έλληνες που εργάζονται εκεί, στο αεροδρόμιο της Ντόχα, σε έργα που εκπονεί κοινοπραξία ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών, με επικεφαλής τον «Ελλάκτωρα».

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Έγραψε ένα μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό, και τό' στειλε στον εκδότη που, χρόνια τώρα, τον έπρηζε: "Γράψε κάτι".

Δεν πέρασαν πέντε μέρες, και ο εκδότης του τηλεφώνησε. "Καλό είναι, αλλά πολύ μεγάλο αδερφέ μου. Πεντακόσιες εξήντα επτά σελίδες, ούτε ο Ντοστογιέφσκι δεν θα διαβαζόταν σήμερα αν έγραφε τέτοιο βιβλίο", του είπε.

Εκείνος, από μέσα του σκέφτηκε: "Καλά, πότε πρόλαβε να το διαβάσει όλο;". Αλλά, του απάντησε επί της παρατηρήσεώς του, διαμαρτυρόμενος ελαφρά:

"Μα είναι όλη μου η ζωή εκεί μέσα".
"Κόψ' την!", απάντησε εκείνος. Κοφτά!

Και άρχισε, πράγματι, το κόψιμο. Λέξη-λέξη. Γραμμή-γραμμή. Σελίδα-σελίδα. Κεφάλαιο-κεφάλαιο. Έφυγαν τοπία, περιστατικά, περιγραφές, χαμόγελα, δάκρυα. Έφυγαν άνθρωποι. Έμειναν σελίδες 92!

Το ξαναδιάβασε ο επίδοξος συγγραφέας, και του άρεσε όμως και αυτό. Πιο μεστό, του φάνηκε. Πιο περιεκτικό. Πάντοτε τον ενοχλούσε ο φλύαρος εαυτός του, και ζήλευε εκείνους που "έλεγαν" πολλά, με λόγια λίγα. Χαμογέλασε μέσα του, πάτησε το "Send", και ήταν ευχαριστημένος.

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ...

Υπάρχει αυτή η φωτογραφία. ‘Ένα δέντρο, να αγκαλιάζει ένα ποδήλατο. Και υπάρχει και μία ιστορία. Που λέει ότι το 1914 στην Αμερική, ένα αγόρι ακούμπησε το ποδήλατό του στον κορμό ενός μικρού δέντρου, στη Νήσο Βασόν, στην Πολιτεία της  Ουάσιγκτον, και πήγε στον πόλεμο, απ’ όπου δεν γύρισε ποτέ. Το δέντρο έκανε αυτό που κάνουν όλα τα δέντρα. Μεγάλωσε. Και μεγαλώνοντας, αγκάλιασε το ποδήλατο του αγοριού. Από τότε, ποδήλατο και δέντρο είναι αγκαλιασμένα για 98 ολόκληρα χρόνια. Κι αυτή η αγκαλιά διαρκεί σχεδόν έναν αιώνα…

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη ιστορία. Που παραπέμπει σε άλλη χρονολογία, το 1950, και σε άλλο αγόρι, που αυτό έχει όνομα, και είναι ο Ντόν Πουζ. Η ιστορία λέει ότι το σπίτι όπου έμενε το αγόρι κάηκε, και έλαβε ως φιλανθρωπική δωρεά αυτό το ποδήλατο. Που, όμως, δεν του άρεσε. Ηταν πολύ μικρό γι’ αυτόν, και τα χερούλια του έμοιαζαν, λέει, περισσότερο με χερούλια ποδήλατου τρίτροχου. Η μητέρα του δήλωσε στην εφημερίδα «Vashon-Maury Island Beachcomber» ότι μια μέρα ο Νταν πηγε με φίλους του στο δάσος για να παίξουν, και όταν τέλειωσε το παιχνίδι τους αυτός απλώς άφησε το ποδήλατό του εκεί, ακουμπισμένο επάνω στο δέντρο, και γύρισε σπίτι.

ΠΟΟΟΟΟΡΤΑ, ΡΕΕΕΕΕΕ!!!

«Εγώ δεν κρατάω κακία σε κανέναν, όσοι αντέχουν να συνεχίσουμε, θα συνεχίσουν μαζί μας, όσοι δεν αντέχουν μπορούν να γυρίσουν στα μαντριά τους, καλό ταξίδι», δήλωσε χθές, 11 Δεκεμβρίου 2012, από το περιστύλιο της Βουλής, ο Πρόεδρος των "Ανεξαρτήτων Ελλήνων", κ. Πάνος Καμμένος, μετα το κύμα των παραιτήσεων που σάρωσε το νεότευκτο κόμμα του το οποίο, σύμφωνα με τους πολιτικούς σχολιαστές, κινδυνεύει πλέον να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Παραιτήθηκαν, το στέλχος του κόμματος και πρώην συνδικαλιστής της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Μανώλης, ο επίσης σημαίνον στέλεχος και βουλευτής Αιτολοακαρνανίας Δημητρης Σταμάτης, ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Χρήστος Ζώης, ενω ο κ. Καμμένος καθαίρεσε από γραμματέα του κόμματος τον Κ. Μαρκόπουλο.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ*

Από παιδί θυμάμαι αγαπούσα το χειμώνα.
Απ'το τέλος του καλοκαιριού άρχιζα να στιβάζω ξύλα
Για το τζάκι της φαντασίας μου.
Στην θάλασσα -άγνωστο γιατί- έβλεπα τα όριά της.
Την ανατριχίλα της απεραντοσύνης όμως την ένιωθα
Όταν ακουμπούσα το πρόσωπό μου στο τζάμι
Και κοίταζα σαν αστρονόμος...έξω στην αυλή!
Το σύμπαν είχε εγκατασταθεί στη γειτονιά!
Στην κορυφή ακριβώς του κυπαρισσιού καθόταν ένα σπουργίτι.
Μιά ξεπαγιασμένη τρυφερή απόληξη!
Ο καπνός από τις καμινάδες βεβαίωνε
ότι στο βωμό της ξυλόσομπας γίνονταν θυσίες
Στον θεό της θαλπωρής.
Οι κατακόκκινες μύτες και τ'αυτιά, μοιάζαν
Με σημάδια ντροπής και ήττας της παγωνιάς απ΄τη φωτιά.
Οι ενήλικες ήταν πρόθυμοι να κατηχηθούν
Σ'αυτό το μυστήριο!
Η μπογιά των απλών θαυμάτων περνούσε ακόμα.
Οι γιαγιάδες μας αποκαλούσαν τον χειμώνα <>.
Κέρδιζε έτσι το μερίδιο του σεβασμού που του άξιζε.
Τώρα ο χειμώνας μοιάζει με ανόητη νεότητα
πο κάνει λίφτινγκ γήρατος.
Γι'αυτό και το καλοκαίρι
Είναι μονιμως ...κρυολογημένο

* Του ποιητή, στιχουργού, συνθέτη και, πάνω απ' όλα, εκπαιδευτικού σ' ένα σχολείο της επαρχίας, έξω από την Πάτρα, Περικλή Κυπραίου. Τον "γνώρισα" μέσα από τις "Μεταμορφώσεις" του, ένα CD με 4 ωραιότατα τραγούδια, και "βρεθήκαμε" τυχαία, μια μέρα στον "αέρα" του Δεύτερου Προγράμματος, 103,7. Ο Περικλής, μου κάνει την τιμή να μπορώ να αναρτώ στο filoftero τα ποίηματά του.

ΚΥΠΡΟΣ: Η ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Το άρθρο αυτό, του Γιάννη Βαρουφάκη*, μου εστάλη από την Κύπρο, από φίλο που το βρηκε αναρτημένο στο facebook του διευθυντή της "Καθημερινής" Κύπρου, Ανδρέα Παράσχου. Το βρίσκω ενδιαφέρον, από την άποψη ότι η επικρατούσα άποψη εκεί είναι ότι η χώρα σύρθηκε αναγκαστικά στο Μνημόνιο εξαιτίας της έκθεσης των τραπεζών της στα ελληνικά ομόλογα. Το άρθρο, κρίνοντας από τον επίλογο, θα πρέπει να έχει γραφεί πριν από μερικές εβδομάδες, αφού ο κ. Βαρουφάκης προβλέπει, ορθά όπως αποδείχτηκε, ότι η Κύπρος θα προσφύγει, θέλει-δεν-θέλει, στον Μηχανισμό Στήριξης. (Επί τη ευκαιρία, αξίζει να επισκεφθεί κάποιος το protagon.gr, και να εντρυφήσει σον έντονο διάλογο που έχει ανοίξει μεταξύ του πολυγραφότατου και περιζήτητου κ. Βαρουφάκη, τον κ. Γιώργο Προκοπάκη, αλλά και αρκετούς αναγνώστες, σχετικά με την "θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς").

Λέγεται ότι η πτώχευση της Κύπρου οφείλεται στις επενδύσεις των τραπεζών της στο ελληνικό δημόσιο χρέος, του οποίου η καθίζηση (ιδίως με το PSI των αρχών του 2012) ήταν η αρχή του μεγάλου κακού. Δεν είναι όμως έτσι. Αν και, προφανώς, το κυπριακό τραπεζικό σύστημα κλονίστηκε από το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, τα αίτια των δεινών που βιώνει σήμερα η Κύπρος πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Και, συγκεκριμένα, πρέπει να αναζητηθούν επί κυπριακού εδάφους.

ΜΕΣ' ΤΟ ΦΩΣ

ΕΙΡΗΝΗ ΣΚΥΛΑΚΑΚΙ. Σπούδασε νομική στην Αθηνα. Κάνει το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο. Αλλά, τραγουδάει κιόλας! Τραγουδάει, και γράφει. Την ώρα που εμείς οι μεγαλύτεροι «ζούμε καταρρεύσεις», αλλά και που αρκετοί νεότεροι πουλάνε την μετριότητα και έπαρσή τους στα ριάλιτι (ή, καλύτερα re-αλήτη shows της TV), κάποια νέα παιδιά στην Ελλάδα, με πραγματικό ταλέντο και μυαλό στη θέση του, παίρνουν τον δύσκολο, αλλά και τόσο όμορφο συνάμα, δρόμο της δημιουργίας.

ΣΑΝ ΧΕΛΙΔΟΝΑΚΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΟΥ

Ένα πολύ "προχωρημένο" τραγούδι, όχι μόνο για την εποχή του, αρχες της δεκαετίας του '70, αλλά ακόμα και για σήμερα όπου όλα μοιάζουν "ανοικτά", αλλά όλα, στην ουσία, παραμένουν θεόκλειστα.

Είναι πολύ "προχωρημένο" χάρη στον στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο οποίος, δια στόματος της υπέροχης Ρένας Κουμιώτη, περιγράφει την άφιξη ενός νεαρού, σαν χελιδονάκι στο μπαλκόνι της. Εκείνη του ανοίγει, για "να γεμίσει η κάμαρη πουλιά". Επειτα, τον περιγράφει στο μπάνιο:

Τρεχει το νερό πάνω στο σώμα σου,
τρεχω το κατοπι σου κι εγω.
Δωσε μου αγόρι μου το στομα σου,
στο βαθυ φιλί σου να πνιγω.

Και στο τέλος, του παραδίδεται ολάκερη, με τον παρακάτω στίχο:

Η ζωή μου αρχίζει μες τα χερια σου
ήμουνα αγέννητη ως τα χθες,
παρε με αγόρι μου στα χέρια σου
πάρε με και κανε με ό,τι θες.

Απλό. Εκστατικό. Καθόλου χυδαίο. Ολοκληρωμένο.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ. ΑΥΤΟΓΚΟΛ ΣΕ ΚΕΝΟ ΤΕΡΜΑ...

Παρακολουθούσα το χθεσινό παιχνίδι του Παναθηναικού με τον  Τότεναμ για το Europa Cup. To παιχνίδι γινόταν στο γηπεδο της αγγλικής ομάδας. Στις κερκίδες του, υπήρχαν περίπου 2000 οπαδοί του "Τριφυλλιού", φοιτητές που σπουδάζουν εκεί, αλλά και πολλοί άλλοι που πήγαν από την Ελλάδα. Εάν εξαιρέσει κάποιος κάποια υβριστικά συνθήματα εναντίον του Ολυμπιακού και των μανάδων των Ολυμπιακών (μόνιμο κόμπλεξ των Ελλήνων φιλάθλων να βρίζουν χυδαία), δημιούργησαν μία "δυναμική" ατμόσφαιρα, τέτοια που για μεγάλα χρονικά διαστήματα ακούγονταν περισσότερο από τους οπαδούς της Τότεναμ.

ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ*

Επειδή υπάρχουν ειδήσεις πολύ πιο σημαντικές από τις οικονομικές, και απώλειες πολύ πιο επώδυνες από τα ευρώ μας!.....

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΡΟΥΜΠΕΚ, ο μεγάλος πιανίστας της τζαζ, που έφυγε από τη ζωή προχθές, Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 92 ετών. Κατά την 10ετια του '50 είχε δημιουργήσει το περίφημο David Brubeck’s Quartet, όπου επίσης κυρίαρχη μορφή ήταν ό σαξοφωνίστας Πολ Ντέσμοντ. Τα 2 έργα που τους έκαναν διάσημους ήταν το περίφημο "Take five" και το "Blue rondo alla turk". Η  ειρωνεία : την επομένη του θανάτου του, δηλαδή χθές, ο Μπρούμπεκ θα γιόρταζε τα 92α του γενέθλια!

ΟΜΩΣ: Εάν υπάρχει Αθανασία, ένας μέρος αυτής βρίσκεται σίγουρα στα σπουδαία έργα που αφήνουν πίσω τους πραγματικά σημαντικοί άνθρωποι. Ο Μπρούμπεκ, που γεννηθηκε το 1920 στην Καλιφόρνια από πατέρα αγελαδοτρόφο και το όνειρο της ζωής του ήταν να γίνει σαν και αυτόν, έγραψε περισσότερα από 250 κομμάτια εξαίσιας μουσικής, και κλήθηκε να παίξει ενώπιον 4 Προέδρων της Αμερικής.

ΓΙΑ να γίνει αγελαδοτρόφος, έπρεπε να σπουδάσει πρώτα κτηνιατρική. Εκεί, ο καθηγητής του, γνωρίζοντας ότι είχα πάρει από την μητέρα του την αγάπη και το ταλέντο του πιάνου, του σύστησε να αφήσει τα βόδια και να τιθασεύσει τις νότες. Στην Αμερική, ξέρετε, τα liberal arts πανεπιστήμια βοηθούν τα νέα παιδιά να βρύν τον πραγματικό τους δρόμο. Αυτόν που ο συγγραφέας Σκοτ Πέκ ονόμασε «λιγότερο ταξιδεμένο», και που είναι πολύ πιο συναρπαστικός από την λεωφόρο που ακολουθούν όλοι.

ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΕ, ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΑ ΟΛΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΡΩΣΕ

Η ωραιότερη ευχή για τη σημερινή μερα, τ' Άη Νικόλα, από έναν από τους πιο ωραίους στίχους που έγραψε ο Νίκος Γκάτσος, για ένα από τα τρυφερότερα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Το "Με την Ελλάδα Καραβοκύρη", από το έργο του "Μυθολογία", με τον Γιώργο Ρωμανό.
 

Χρόνια πολλά σε όλους τους Νικολήδες μου!




 

ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ!...

 

Θα είσαι πάντα εδώ, να σε κρατάω από το μπράτσο και να παίρνω δύναμη. Τον γιο μας, δες πως ψήλωσε! Δεν χρειάζεται να μου μιλάς. Την φωνή σου την ξέρω. Αν και πιο πολύ, εγώ λάτρεψα τη σιωπή σου, απο την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα - θυμάσαι; Χμ, χαίρομαι, αγάπη μου,.... Η απουσία σου, στη δουλειά, στο ψάρεμα με τους φίλους, στο καθήκον όποτε σε καλούσε η πατρίδα, δεν ήταν ποτέ απουσία για μένα. Έμαθα κι εγω, μεσα στη σιωπή, να σε θέλω και να σε έχω. Να σε ακούω και να σε αγγίζω. Να σε χάνω, και να βρίσκω. Να υπάρχω, κάθε στιγμή. Απαρατήρητη. Ήσουν αυστηρός, του καθήκοντος και της πειθαρχίας. Έτσι, έμαθα κι εγώ κοντά σου. Το άγγιγμά σου στον ώμο μου, ήταν η αγκαλιά που άλλες γυναικες λαχταρούν και δεν γεύονται ποτέ. Τη σάρκα μου την είδε μόνο το σκοτάδι. Το χαμόγελό σου ήταν κρυμμένο, μόνο εγώ ήξερα που. Μάθαμε να στεκόμαστε όρθιοι - "ίσια τη πλάτη", έλεγες - και να αντιμετωπίζουμε έτσι κάθε δυσκολία. Δεν καθόσουν ποτέ! Το παιδί ειν' αξιαγάπητο, λίγο μελαγχολικό, και του λείπεις. Ξέρει ότι σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα σε ξαναδεί. Μου ζητάει συχνά να του μιλήσω "για τον πατέρα" - βάζω στο γραμμόφωνο κάποια από τις Σονάτες του Μπετόβεν, που τόσο αγαπούσες, του δείχνω φωτογραφίες σου και σιωπώ. Η σύνταξή σου μας φτάνει. Όλα τα τακτοποίησες. Κι ό,τι μου παράγγειλες, θα γίνει. Μόνο αυτό το παλτό δεν θα το παραδώσω στον στρατό, ούτε και το πηλίκιό σου. Μου' παν πως σκοτώθηκες για τη πατρίδα, κι ότι είσαι ήρωας. Τους είπα "έχει πολλούς ήρωες η πατρίδα". Εγω, κι ο γιος μας, μόνο εσένα. Κρατάμε το παλτό και το πηλίκιο για να βγάλουμε κι άλλες φωτογραφίες μαζί. Η οικογένειά μας.

ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ "ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ"...

«Από όλες τις τυραννίες στον κόσμο, εκείνη που επιβάλλεται για το καλό των θυμάτων της, είναι ίσως η πιο καταπιεστική, η πιο βάρβαρη. Μπορεί να είναι καλύτερα να ζει κάποιος υπό την τυραννία κλεφτών βαρόνων, πάρα υπό την τυραννία παντοδύναμων που δεν παύουν ποτέ να κηρύττουν πως ό,τι κάνουν, είναι για ηθικούς λόγους. Η βαρβαρότητα ενός βαρόνου κλέφτη μπορεί κάποιες φορές να «κοιμάται», η απληστία του μπορεί κάποια στιγμή να κορεστεί. Αλλά, εκείνοι που μας βασανίζουν «για το καλό μας», θα μας βασανίζουν χωρίς τέλος, διότι το πράττουν αυτό με την έγκριση της συνείδησής τους.»
 

Κλάϊβ Στέϊπλς Λούις, γνωστός περισσότερο ως C.S.Lewis, (1898-1963), μυθιστοριογράφος, ποιητής και ακαδημαικός, από το Μπέλφαστ, Ιρλανδία.

 

Μιά παρόμοια "κουβέντα" έχει πεί και ο Γιάννης Μηλιώκας με ένα δικό του τραγούδι.

 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

Η πανσέληνος είναι μια ολοστρόγγυλη πλάνη.

Μια φωτεινή αναστάτωση στην τάξη του σκοταδιού.

Καταργεί τις ώρες κοινής ησυχίας που τα πράγματα

Δεν κοιμούνται, αλλά κρύβονται !

Στέλνει αυτό το παράξενο φως της όχι για να φωτίσει

Αλλά να διεγείρει.

Η ανταρσία της φαντασίας και ο καλπασμός του ρίγους

Δεν έχουν λόγια να την ευχαριστήσουν.

Ο ύπνος γεύεται τον απαγορευμένο καρπό της αυπνίας

Με το άλλοθι της εξαπάτησης.

Ο πιο αληθινός θρίαμβος του ψεύδους !

Τα αστέρια μακρινοί αυτόπτες μάρτυρες στέλνουν μαρμαρυγές

Καρδιοχτυπώντας με όσα βλέπουν.

Ακόμα και στην σιωπή του σκοταδιού

Αφουγκράζεσαι τον ήχο μιας συνθηκολόγησης.

Η φράση <<όλα στο φως>> δεν σημαίνει τίποτα.

Η ουσία κρύβεται στο <<τίποτα δεν μένει κρυφό στο ημίφως>> !

Όπου να’ναι θα ξημερώσει.

Υ.Γ. : Ένα υπέροχο ποίημα του συνθέτη, στιχουργού και εκπαιδευτικού Περικλή Κυπραίου που γράφτηκε για την πανσέληνο της περασμένης Τετάρτης, και είχε την καλωσύνη να το στείλει και στην ταπεινότητά μου.

ΠΕΤΡΟ ΠΡΟΧΩΡΑ. ΣΕ ΘΕΛΕΙ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ!

3.812.330 είναι, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της ευρύτερες περιοχής της Αθήνας. Τον οποίο πληθυσμό, κατά το ήμισυ, υπερηφανεύτηκε ο συγγραφέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος ότι «έχει πηδήξει», όταν η «Χρυσή Αυγή» τον αποκάλεσε, μεταξύ άλλων, και «αδερφή». Αυτό σημαίνει, με απλά μαθηματικά, ότι ο αξιότιμος κύριος βουλευτής εσυνουσιάσθη με 1.906.265 Αθηναίες. Και, επειδή οι Έλληνες μπορεί να έχουν χάσει τα πάντα, ευτυχώς όμως όχι και το χιούμορ τους, έβγαλαν στην αγορά μακό μπλουζάκια σαν αυτό που γράφει «Έχω πάει κι εγω με τον Τατσόπουλο». Επί 5 ευρω να πουληθεί κάθε μπλούζα, επι 2 εκατομμυρίων γυναικών που πήγαν ή θάθελαν να πάνε μαζί του, να’τα τα 10 εκατομμύρια σε καιρό κρίσης!

ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ Η ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΑ

ΚΤΗΝΟΒΑΤΕΣ. Αυτοί που κάνουν σεξ με ζώα. Στην Γερμανία, όπου η κτηνοβασία (που κακώς, εκεί, την ονομάζουν «ζωοφιλία») είχε νομιμοποιηθεί το 1969 («αρκεί το ζώο να μην πάθαινε ανεπανόρθωτη βλάβη», έλεγε ο νόμος!), πάνε τώρα να την απαγορεύσουν. Η κυβέρνηση συνασπισμού της κας. Μέρκελ, σκοπεύει μάλιστα να θέσει υπό ψήφιση νομοσχέδιο, στις 14 Δεκεμβρίου στην Μπούντεσταγκ,  που θα καθιστά την κτηνοβασία ποινικό αδίκημα. Όπως μετέδωσε χθες το BBC, θα επιβάλλεται πρόστιμο μέχρι και 25.000 ευρω, «σε κάποιον που θα υποχρεώσει ένα ζώο να προβεί σε πράξεις ξένες προς το είδος»!

ΠΩ-ΠΩ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ!

ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ. Ο διαγωνισμός των «μπλοκ» (ανατολικών, σκανδιναβικών, τουρκοφωνικών και ελληνοκυπριακών), … κινδυνευει φέτος να μείνει χωρίς το σασπένς των «12 βαθμών», τουλάχιστον για ωρισμένες χώρες. Μετα το ΡΙΚ, ήρθε και η ΕΡΤ (Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση), δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου και Υπουργού Τυπου κ. Κεδίκογλου, να ανακοινώσει χθες ότι η κρατική τηλεόραση «ανταποκρινόμενη στο κυρίαρχο λαικό αίσθημα, δεν θα πρέπει φέτος να λάβει μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού». Είδατε ότι η κρίση έχει και τα καλά της;

ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΜΕΡΑ

Τραγούδι είναι, μην πανικοβάλλεσαι! Δεν ειν' όλα στη ζωή αλληλένδεντα και εξαρτώμενα από την οικονομική σου διακύμανση. Μιλάω σε σένα, που λίγα χρόνια πριν ήσουν limit-up και αυνανιζόσουν με το πούρο υπογλώσσιο και εξέχων! Δεν αναφέρομαι στον "μια ζωή φτωχό", που τώρα έγινε "βαθύφτωχος εσαεί" και που, παρόλ' αυτά, είμαι σίγουρος πως ένα ηλιοβασίλεμα ακόμα το εκτιμάει. Μια όμορφη μέρα, δεν είναι ούτε ρυθμιση, ούτε spread, ουτε buy-back, ούτε και μπορει ποτέ να ανακεφαλαιοποιηθεί. Είναι, απλώς, και μόνο, μια τέλεια μέρα. Για όσους μπορούν να την βλέπουν έτσι.

Εχει και το τραγούδι της! Είναι του Λου Ριντ. Ο οποίος εδώ, έχει εκλεκτή συντροφιά: Τον Μπονο. Τον Έλτον Τζον. Τον Ντόκτορ Τζον. Τον Ντέιβιντ Μπάουι. Τους Ντουράν-Ντουράν. Και πολλούς ακόμα, που αφηνω εσάς να τους βρείτς!

Καλημέρα...

 

ΑΥΤΗ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ*

Λένε πως το 1914, ένα αγόρι, φεύγοντας για τον πόλεμο, άφησε το ποδήλατό του δίπλα στο δέντρο.
Το αγόρι δεν γύρισε ποτέ και το δέντρο μεγάλωσε αγκαλιάζοντας το ποδήλατο...

Από τότε, ποδήλατο και δέντρο είναι αγκαλιασμένα για 98 ολόκληρα χρόνια.

Αυτή η αγκαλιά διαρκεί σχεδόν ένα αιώνα...

(*) Από την Α.

 

 
 

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του
Λευτέρη Κουσούλη
(Πολιτικού Επιστήμονα)

Στην εποχή μετάβασης που ζούμε ορισμένα πράγματα έρχονται και επανέρχονται στη δημόσια σκηνή. Καμιά φορά με κουραστικό τρόπο.

Έτσι, αναπόφευκτη είναι η συζήτηση για το πώς εξελίσσεται και πως θα εξελιχθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Με πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ παρατηρείται μια ενδιαφέρουσα κινητικότητα προβληματισμού, αναζήτησης και απόπειρας διεξόδου. Η αλήθεια είναι ότι η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε μια καθοδική τάση και κινδυνεύει να αφανιστεί από τη δυναμική του κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων που φέρνει η κρίση.

Έχουν με την έννοια αυτή, μεγάλο ενδιαφέρον οι πρωτοβουλίες και οι κινήσεις πολιτών που κινούνται στο συγκεκριμένο χώρο και διεκδικούν με τη συνεισφορά τους, τη διάνοιξη ενός δρόμου πολιτικής και ιδεολογικής ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Το βράδυ της Τετάρτης (28/11), συζητούν στο Γκάζι, 6 κινήσεις πολιτών. Η συνάντηση και μόνο, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να είναι εκεί, να συμμετέχουν και να συζητούν, είναι ήδη ένα βήμα. Και μόνο επιτυχία μπορεί να εύχεται κανείς.

Τα δύσκολα αρχίζουν μετά. Και ποια είναι τα δύσκολα; Η επεξεργασία μιας πολιτικής, όχι απλής μεταβολής, όχι με στοιχεία εναλλακτικότητας, συγκερασμού και συναίνεσης, αλλά με περιεχόμενο ανατροπής, με οδηγό μια επιλογή σύγκρουσης με τις γνωστές και παγιωμένες αντιλήψεις, δηλαδή εν προκειμένω, με τον εαυτό τους.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Και αυτό πάλι μια ουσιαστική πολιτική αναζήτηση μπορεί να το κομίσει. Είναι η στάση απέναντι. Δεν νοείται πολιτική που δεν βρίσκεται απέναντι και εναντίον. Που δεν αποσαφηνίζει δηλαδή με καθαρότητα και διαύγεια αυτό στο οποίο εναντιώνεται. Και το εναντίον και το απέναντι πρέπει να είναι εναντίον και απέναντι του εξουσιαστικού πλέγματος και των προσώπων που το υπηρετούν.

Η εναντίωση έχει πάντοτε μέσα της την οδύνη της σύγκρουσης και το κόστος της πορείας. Χωρίς αυτά νέα πορεία δεν μπορεί να νοηθεί.

Οι συγκεκριμένες κινήσεις και πρωτοβουλίες – «Κοινωνικός Σύνδεσμος», «Μπροστά», «Νέοι Μεταρρυθμιστές», «Π80», «Πολιτεία 2012», «Πρωτοβουλία Β» - συνεισφέρουν στην αναγκαία νέα συνειδητοποίηση που μπορεί να αποτελέσει αφετηρία και πηγή έμπνευσης.

Σε κάθε περίπτωση μόνο μέσα από μια νέα συνειδητοποίηση των συνθηκών της εποχής, μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος εξόδου από το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο, θρυμματίζοντας και  εξοντώνοντας τις φεουδαρχικές σχέσεις εξουσίας.

www.lefteriskousoulis.gr

ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟ "ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ" ΚΚΕ!

ΕΝΑ μόνιμο ρεφρέν στις ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις που γίνονται στην Ελλάδα γύρω από την οικονομική κρίση, είναι αυτό που απευθύνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) ολίγον τι ως έπαινος – το άκουσα και το βραδυ χθες από τον Γ. Πρετεντέρη που είχε καλεσμένη στην εκπομπή του την κ. Αλέκα Παπαρήγα: «Τουλάχιστον το δικό σας κόμμα παραμένει σταθερό στις θέσεις του!». Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει αυτός ο … βολικός έπαινος. Ό,τι θα πρέπει να συγχαίρουμε κάποιον ακόμα και εάν πρεσβεύει κάτι ξεπερασμένο, ή ακόμα και επικίνδυνο; Ό,τι το ΚΚΕ παραμένει αμετακίνητο στη θέση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Εντάξει: εάν η σύγκριση γίνεται με κάποιους άλλους που οι πολιτικές τους θέσεις καθορίζονται μόνο από το κατά που φυσάει ο άνεμος, και δυστυχώς τέτοιους έχουμε πολλούς, χαίρω πολύ. Ας τους επικρίνουμε, όμως, αυτούς για την αναξιοπιστία τους, αλλά όχι και να επαινέσουμε κάποιον επειδή είναι αμετακίνητος, στην άποψη ότι ότι τα προβλήματα της Ελλάδος θα λυθούνε όταν πάμε στον Άρη!

ΥΓ1: Συγγνώμη, δηλαδή, αλλά και η Χυσή Αυγή είναι σταθερή στις θέσεις της!

ΥΓ2: Επειδή από τους πιο ... ταλαιπωρημένους όρους στην Ελλάδα είναι εκείνος του "προοδευτικού", εγω θεωρώ το ΚΚΕ ως ένα από τα πιο συντηρητικά κόμματα που υπάρχουν, όχι μόνο εδω και, επιπλέον, πραγματικά προοδευτικό θεωρώ εκείνον τον άνθρωπο η εκείνο το κόμμα που αναθεωρεί τις απόψεις του και, χωρίς να είναι καιροσκοπικό (επειδή εχουμε εύκολους και τους χαρακτηρισμούς εδω), προσαρμόζεται στις ανάγκες και στις "προδιαγραφές" ενός κόσμου που συνεχώς αλλάζει και, ευτυχώς, δεν μένει ποτέ ... σταθερός!

"ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ" ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΤΥΧΟΥΝ!...

49 καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να ακυρωθεί η διαδικασία ανάδειξης συμβουλίου του ιδρύματος (διαδικασία που έγινε με ηλεκτρονική ψηφοφορία), προβάλλοντας ως επιχείρημά τους ότι δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Δύο τινά συμβαίνουν εδώ:

1.   Ή λένε ψέμματα, και θέλουν να εξευτιλίσουν την διαδικασία, εξευτιλίζοντας ταυτόχρονα και τους θεσμούς. Και,

2.    Ή λένε αλήθεια και όντως δεν ξέρουν να χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Όμως, και στην μία περίπτωση, και στην άλλη, δεν είναι άξιοι να είναι καθηγητές. Και, σε οποια άλλη χώρα αν ζούσαν, σήμερα, και δικαίως, θα ήταν χωρίς δουλειά.

Νομίζω δε, πως ακόμα και εδώ στην ετοιμόρροπη Ελλάδα, δεν υπάρχουν πολλοί γονείς που θα ήθελαν τα παιδιά τους να έχουν τέτοιους καθηγητές. Ούτε όμως και πολλούς φοιτητές (εννοώ κανονικούς, νορμάλ φοιτητές) που θα τους ήθελαν, αυτούς τους συγκεκριμένους, ως εκπαιδευτικούς τους πατέρες…

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κυκλοφορεί σε e-mail, μου το έστειλε από την Αμερική ο γιος μου (αυτό πάει να πεί "παγκοσμιοποίηση"), και είναι καλό:

Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν.
"Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο" τους ξεκαθάρισε. "Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι".
Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης.
Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα.
Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα.

Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν.
Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία.
Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία, πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την παγωμένη αλλά πανέμορφη Ρωσία.
Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε.
Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ' όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού.
Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα του ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν! Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια:
- Ανοιξε Θεούλη μου, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα.
- Τι θέλετε εδώ παιδιά? Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι?
- Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες. Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους... Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς.
- Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα? Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα.
- Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές... Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο... μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας.
- Τι να σας πω ρε παιδιά? (είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του). Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος!
- Σε παρακαλούμε;
- Καλά. Τότε θα σας δώσω ένα μικρό κομματάκι που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου!!!

ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ!

Άς υποδεχτούμε αυτήν την Κυριακή, την Κυριακή της Αικατερίνης, με μία από τις ωραιότερες άριες που έχουν γραφτεί ποτέ, την Ombra mai fu από την όπερασ "Ξέρξης" του Χέντελ, με μία από τις μεγαλύτερες μετσοσοπράνο όλων την εποχών, την Σουηδή Άνν Σοφί φον Όττερ.

Τα βιντεάκια του YouTube συνοδεύονται συνήθως από "εύκολα" και "επίπεδα" σχόλια. Σε αυτό εδώ, βρήκα ένα που νομίζω ότι τα λέει όλα. To μεταφέρω εδώ όπως είναι, στα αγγλικά:

"FINALLY! Someone great singing this as they would have heard it = baroque pitch F Major. She has to be the world's most accomplished Mezzo, no idea why others have more hits. Always listen to her version. Saw her live in London, the voice is staggering , wide , high and low low low; nothing she can't sing."

Eύχομαι καλή μέρα σε όλους και όλες. Χρόνια πολλά και καλά σε όλες τις Κατερίνες που σήμερα γιορτάζουν.

 

Ο "ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ"...

Ατυχέστατο βρήκα τον τίτλο του πρώτου θέματος στην σημερινή "Εφημερίδα των Συντακτών" που εμφανίζει τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Αντώνη Σαμαρά, ως "Ζητιάνο στην Ευρώπη".  Η εφημερίδα, με την οποία ολόψυχα συμμετέχω στην προσπάθειά της να γίνει όντως μια ανεξάρτητη, όπως λέει, εφημερίδα, γράφει ότι "ο Αντώνης Σαμαράς επαιτεί για την χώρα την εκταμίευση των 31,5 δισ. ευρώ".

Νομίζω ότι αυτή η "εικόνα" είναι υπερβολική, ανακριβής και, το χειρότερο, δημιουγεί εντυπώσεις παρά να προσφέρει ενημέρωση. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Ο Τύπος παίζει ρόλο στα τεκταινόμενα. Ο ρόλος αυτός, δεν μπορεί να είναι άλλος από την ψύχραιμη, αντικειμενική και πολύ προσεκτικά διασταυρωμένη ενημέρωση του πολίτη.

Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ ΤΣΑΝΤΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΧΙΜΑΚΗ. Σιγά τ' αυγά!

Στις μέρες τις άγριες που ζούμε, γιατί να εξαιρεθούν οι πολιτικο-δημοσιογραφικές κοκορομαχίες (που, όμως, κρύβουν πολλά περισσότερα από το ξεκατίνιασμα που εμφανίζουν) από το γενικό κλίμα σήψης και ό,τι άλλο φέρνει αυτή;

Ως και ο Πρετεντέρης, που εξακολουθώ να εκτιμώ τον τρόπο γραφής του, έχει ξεφύγει τελευταία, ιδίως τηλεοπτικά, φτάνοντας την περασμένη εβδομάδα (τον άκουσα με τα αυτιά μου, και είδα ιδίοις όμμασι την δηλητηριασμένη όψη του καθώς μιλούσε) να συγκρίνει την πίεση που μας ασκούν οι Γερμανοί για τα περιβόητα μέτρα λιτότητας "με την Βέρμαχτ, που σε είχε κάτω, με την μπότα στον λαιμό, και μάλιστα με το τακούνι, να σε πατάει στο στύλ " τώρα θα τα ξεράσεις όλα!", ως και ο Πρετεντέρης, λοιπόν, έχει χάσει την ψυχραιμία και την σοβαρότητα που απαιτεί, ιδίως τώρα, ο ρόλος ενός ενός έγκυρου πολιτικού σχολιαστή.

Συμπληρωματικά, λοιπόν, έρχονται κατόπιν και μερικοί φωστήρες της πολιτικής, οι περισσότεροι εκ τών οποίων δεν έχουν προσφέρει κάτι που θα μείνει ως θετικό στη μνήμη όσων ζούμε τώρα (για την Ιστορία, ας μη μιλάμε καλύτερα...), θίγονται με το παραμικρό, και δίνουν μετα στο πράγμα διαστάσεις σκυλοκαυγά που, ως γνωστόν, πάντα ενθουσιάζει τους περίεργους και αργόσχολους.

Τι συνέβη, λοιπόν, αυτήν την εβδομάδα;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ

Μπαίνοντας χθες στο σούντιο του Β' Προγράμματος, για να κάνω την εκπομπή μου, έρριξα μια ματιά στα μηνύματα SMS που είχαν σταλεί όσο ήταν στον αέρα, την προηγούμενη ώρα, η Σωτηρία Μπαβέλου, μια κυρία με τα όλα της, από εκείνες τις "αρχόντισες του ραδιοφώνου" που αγαπάνε πραγματικά το τραγούδι και ξέρουν πως να το μοιράζονται με άλλους.

Πρόσεξα ένα από τα μηνύματα αυτά. Έγραφε:

"Αφού ο Νταλάρας διάλεξε να είναι επιχειρηματίας και πολιτικός, εσείς γιατί επιμένετε να τον παρουσιάζετε σαν καλλιτέχνη:"

Είναι χαρακτηριστικό αυτό το μήνυμα, ή μάλλον το ύφος του, με ό,τι συμβαίνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια που, χάρη στο μαγικό μέσο που λέγεται "Διαδίκτυο", αλλά και στην ιλλιγγιώδη εξέλιξη της τεχνολογίας στην κινητή τηλεφωνία, κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτό που λένε "ελεύθερη έκφραση", μόνο ως ευκαιρία να εκδηλώσουν την πιο επιθετική πλευρά του εαυτού τους, που πολλές φορές μάλιστα, κρύβει άλλες, βαθύτερες αιτίες από εκείνες που φαίνονται σε ένα μήνυμα, σε ένα comment, σε μια οποιαδήποτε ανάρτηση.

"ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΑ". Επιστολή-καταπέλτης της Ελένης Σπανοπούλου στην Φωτεινή Πιπιλή.

Στην έντονη (και σε πολλές περιπτώσεις σκληρή) κριτική που άσκησε η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και συνταξιούχος δημοσιογράφος κ. Φωτεινή Πιπιλή στην Πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ (Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης), με αφορμή την τροπολογία που έφερε ξαφνικά προς ψήφιση στη Βουλή ο υπουργός Οικονομνικών κ. Γιάννης Στουρνάρας (δες σχετικό post για το "ευγενές", όπως λέγεται, Ταμείο των δημοσιογράφων), η τελευταία έστειλε την ακόλουθη απάντηση:

Αγαπητή Φωτεινή,

 

Δεν συστήνομαι μιας και γνωριζόμαστε καλά εδώ και 40 χρόνια.

Προσπερνώ τα περιττά γιατί ο τόπος μας είναι μικρός και πολλοί γνωρίζουν τι έκαναν π.χ. ο Παναγούλης, η Πιπιλή ή η Σπανοπούλου στη Χούντα, στη Μεταπολίτευση, στην Πολιτική, τη Δημοσιογραφία, την Κοινωνία.

Στο προκείμενο, λοιπόν:

 

Ομολογώ ότι δε γνωρίζω τα κριτήρια ή τις γνώσεις για τις οποίες το Κόμμα σου, ανέθεσε σε σένα, μια νέα (και άρα “αθώα του αίματος» ;;) βουλευτή, το ρόλο της αγορήτριας επί κορυφαίου για την Ελλάδα πολιτικού και οικονομικού ζητήματος, όπως ο Προϋπολογισμός του 2013.

 

Ακούγοντας σε, πάντως, δεν γίναμε σοφότεροι. Κατανοήσαμε, όμως, τους λόγους σκοπιμότητας.

 

Σε μια στιγμή που η λαϊκή οργή για τα αντιλαϊκά μέτρα κοχλάζει εναντίον σας, εσύ Σας έχρισες ήρωες. Και ανέλαβες να Σας παρουσιάσεις στο Λαό ως αυτούς, που «αντισταθήκατε» στις συντεχνίες. Τόσο, ώστε να απειλήστε τώρα, γιατί πράξατε οι …ατρόμητοι το (κομματικό σας) καθήκον! Τι απαράδεκτο θεατρικό μονόπρακτο!

 

Ο αγοραίος δεκάρικος που εκφώνησες ωρυόμενη από το κορυφαίο βήμα της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας δεν τιμά κανέναν και σίγουρα δεν συμβάλει στον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο τον οποίο έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία στις τραγικές ώρες, που όλοι ζούμε.

 

ΦΥΛΛΟ-ΦΤΕΡΩΝΤΑΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

47% των Γερμανών επιθυμεί την διάσωση της Ελλάδας με δανεισμό, αλλά μόλις το 17% πιστεύει ότι η χώρα θα τηρήσει τους συμφωνημένους όρους, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Πολιτικού Βαρόμετρου του κρατικού γερμανικού δικτύου ZDF.

Περισσότερο με ενδιαφέρει το ποσοστό των Ελλήνων που επιθυμεί, πραγματικά, τη διάσωση της Ελλάδος...

Από άρθρο του Πανετλή Καψή (στό "Εθνος" του Σαββάτου) με τίτλο "Για όλα φταίει ο Φούχτελ". Όπου Φούχτελ, υπενθυμίζω, είναι υφυπουργός Εργασίας και εντεταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης για την Ελληνογερμανική συνεργασία. Ως γνωστόν, την περασμένη εβδομάδα δήλωσε ότι την δουλειά που κάνουν 3000 Έλληνες την κάνουν 1000 Γερμανοί, και βγήκαν από τα ρούχα τους οι πρώτοι!

Λέει, λοιπόν, ο Π.Καψής πως, εάν είναι έτσι, "τότε αυτό που με εξοργίζει είναι ότι δεν μας το είχε πει κανένας Ελληνας πολιτικός και κανένας δήμαρχος από αυτούς που ξεσηκώνουν θεούς και δαίμονες για να ζητάνε παραπάνω λεφτά και διορισμούς."

Μάλλον αστειεύεται ο συνάδελφός μου! Ποιός Έλληνας πολιτικός ή δήμαρχος θα παραδεχόταν ποτέ αυτήν την αλήθεια, και ακόμα περισσότερο, ποιός θα την έλεγε στον "απλό λαό";

Είναι σίγουρος ότι ο "απλός λαός" θέλει να ακούει τέτοιες αλήθειες;

Είναι σίγουρος, ακόμα, πως κι όταν τις μαθαίνει, είναι σε θέση να αντιδράσει με υγιή τρόπο; Ή μήπως, το πιθανότερο είναι ότι θα αρχίσει να βρίζει τους Γερμανούς, να ζητάει να μας πληρωθούν οι αποζημιώσεις για τις κτηνωδίες των χιτελρικών στρατευμάτων τον καιρό του πολέμου του '40 και της Κατοχής - που βέβαια, είναι σοβαρό θέμα, αλλά είναι και ... άλλο θέμα από αυτό που συζητάμε.

Δίκιο, όμως, έχει ο Π.Καψής ως προς το ότι:

"Ακόμα και αν δεν ισχύουν αυτά που είπε ο κ. Φούχτελ, το σίγουρο είναι ότι από τους τρεις χιλιάδες εργαζόμενους στους ΟΤΑ, οι 2.000 εργάζονται σκληρά και οι 1.000 αποτελούν ρουσφέτια. Δεν είναι τυχαίο πως με τον νόμο Ραγκούση καταργήθηκαν 4.500 δημοτικές επιχειρήσεις, τις περισσότερες από τις οποίες τις αγνοούσαμε. Και βέβαια καταργήθηκαν 4.500 διευθύνοντες σύμβουλοι και 4.500 διοικητικά συμβούλια - αργομισθίες δηλαδή εν δήμω... Πώς να μην υποστηρίξουν μετά ότι ο «Καλλικράτης» είναι προβληματικός;"

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28243&subid=2&pubid=63739353.

ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΛΑΔΙ ΤΟΥΣ, ΤΩΡΑ!

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ*

Εμπρός φίλε ελαιοκαλλιεργητή και παραγωγέ! Τώρα είναι η κατάλληλη εποχή. Βγάλτε τους το λάδι τώρα! Χωρίς καθυστερήσεις, τύψεις και αναβολές.

Είμαστε ήδη μέσα Νοεμβρίου και σε λίγο το χρονόμετρο θα αρχίσει να μετράει ανάποδα για τον χρόνο που θα πρέπει να “πατήσεις ελιές”. Μην ακούς τους κάθε λογής «ειδικούς» ή «επαγγελματίες» που σου λένε: «Άσε ακόμα 10 - 15 μέρες να λαδώσει η ελιά». Τώρα είναι η μεγάλη ώρα να βγάλεις το χρυσάφι που έχεις μέσα στα χέρια σου και μάλλον δεν το ξέρεις. Μην παραπονιέσαι πως τάχα παίρνει το Ελληνικό λάδι το ο «κακός ο Ιταλός». Ξέχνα αυτή την κλάψα και κοίτα μόνον λίγο προσεκτικά ποιό λάδι παίρνει ο Ιταλός. Παίρνει το πράσινο, το άγουρο, το μυρωδάτο, το γεμάτο πολυφαινόλες. Λάδι που το καρτεράει όλο το Φθινόπωρο μέχρι να δώσει το σύνθημα να μαζευτεί η ελιά, να πατηθεί όπως αυτός –και σωστά- ορίζει και μετά να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς για δρόμους μακρινούς, ακριβοπληρωμένους.