Θα είσαι πάντα εδώ, να σε κρατάω από το μπράτσο και να παίρνω δύναμη. Τον γιο μας, δες πως ψήλωσε! Δεν χρειάζεται να μου μιλάς. Την φωνή σου την ξέρω. Αν και πιο πολύ, εγώ λάτρεψα τη σιωπή σου, απο την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα - θυμάσαι; Χμ, χαίρομαι, αγάπη μου,.... Η απουσία σου, στη δουλειά, στο ψάρεμα με τους φίλους, στο καθήκον όποτε σε καλούσε η πατρίδα, δεν ήταν ποτέ απουσία για μένα. Έμαθα κι εγω, μεσα στη σιωπή, να σε θέλω και να σε έχω. Να σε ακούω και να σε αγγίζω. Να σε χάνω, και να βρίσκω. Να υπάρχω, κάθε στιγμή. Απαρατήρητη. Ήσουν αυστηρός, του καθήκοντος και της πειθαρχίας. Έτσι, έμαθα κι εγώ κοντά σου. Το άγγιγμά σου στον ώμο μου, ήταν η αγκαλιά που άλλες γυναικες λαχταρούν και δεν γεύονται ποτέ. Τη σάρκα μου την είδε μόνο το σκοτάδι. Το χαμόγελό σου ήταν κρυμμένο, μόνο εγώ ήξερα που. Μάθαμε να στεκόμαστε όρθιοι - "ίσια τη πλάτη", έλεγες - και να αντιμετωπίζουμε έτσι κάθε δυσκολία. Δεν καθόσουν ποτέ! Το παιδί ειν' αξιαγάπητο, λίγο μελαγχολικό, και του λείπεις. Ξέρει ότι σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα σε ξαναδεί. Μου ζητάει συχνά να του μιλήσω "για τον πατέρα" - βάζω στο γραμμόφωνο κάποια από τις Σονάτες του Μπετόβεν, που τόσο αγαπούσες, του δείχνω φωτογραφίες σου και σιωπώ. Η σύνταξή σου μας φτάνει. Όλα τα τακτοποίησες. Κι ό,τι μου παράγγειλες, θα γίνει. Μόνο αυτό το παλτό δεν θα το παραδώσω στον στρατό, ούτε και το πηλίκιό σου. Μου' παν πως σκοτώθηκες για τη πατρίδα, κι ότι είσαι ήρωας. Τους είπα "έχει πολλούς ήρωες η πατρίδα". Εγω, κι ο γιος μας, μόνο εσένα. Κρατάμε το παλτό και το πηλίκιο για να βγάλουμε κι άλλες φωτογραφίες μαζί. Η οικογένειά μας.
No comments:
Post a Comment