Λευτέρη Κουσούλη*
Έχει νόημα να γράφει κανείς αυτή την εποχή;
Τι να πει, τι να προσθέσει; Στη σημερινή οριακή κατάσταση οι αναλύσεις περισσεύουν.
Νόημα σήμερα έχει μόνον ό,τι οδηγεί σε μια πράξη, ό,τι επιλέγει το συγκεκριμένο και αυτό το συγκεκριμένο με υπευθυνότητα το υπερασπίζεται.
Τι θα πει συγκεκριμένο;
Αλληλεγγύη παντού. Σε όλα τα σημεία της χώρας όσοι μπορούν, όπως μπορούν και όσο μπορούν να συγκροτήσουν άτυπες δομές αλληλεγγύης και υποστήριξης προς αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Και επειδή όσο εγγύτερο είναι το επίπεδο τόσο πιο γνωστές είναι οι ανάγκες των ανθρώπων, τόσο πιο άμεση και αποτελεσματική μπορεί να είναι η υποστήριξη προς αυτούς. Όχι ως πράξη φιλανθρωπίας με την αστική εκφυλισμένη της έννοια, αλλά ως εκδήλωση γνήσιας πρόθεσης συνύπαρξης και συμπόρευσης, σε μια πορεία που αναγκαστικά είναι κοινή – κοινή για όλους μας και ως τέτοια οφείλουμε να την προσεγγίζουμε.
Δράση δηλαδή με αυτεπίγνωση σε ατομικό επίπεδο. Από όποιον, όπου και όπως μπορεί, με συνειδητοποιημένο τρόπο «απέναντι». Απέναντι σε ο,τιδήποτε εκτρέφει τις παλαιές συμπεριφορές: από την αδιαφορία του δημοσίου υπαλλήλου, την καθημερινή κατάχρηση εξουσίας ή μέχρι και τις αυτάρεσκες παραβιάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Αυτό αποτελεί γενναία υπεράσπιση του διπλανού μας. Γενναία υπεράσπιση που όμως πρέπει πάντοτε να γίνεται με όνομα, υπογραφή και ορατό πρόσωπο. Υπεράσπιση του διπλανού μας που έχει ανάγκη και που μπορεί κάποιος (εσύ, εγώ, ο άλλος) να την παράσχει.
Την ίδια στιγμή παραμένει επιτακτική η ανάγκη της συλλογικής δράσης. Ποτέ δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όταν μια ελεύθερη συνείδηση συναντιέται με μια άλλη ελεύθερη συνείδηση κανένα εμπόδιο δεν είναι αξεπέραστο.
Η συγκρότηση, όμως, σήμερα μιας – απολύτως αναγκαίας κατά τα άλλα - νέας, καθαρά πολιτικής δύναμης, φαντάζει ανέφικτη. Μόνο προσπερνώντας στην καθημερινή πράξη σήμερα με όλους τους τρόπους το παλαιό, με αλλαγή δηλαδή των συμπεριφορών και απορρίπτοντας στην πράξη κάθε στάση υποταγής και εξάρτησης, θα μπορούσε σιγά-σιγά να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο μια νέα συλλογική αναζήτηση.
Μέχρι τότε; Ο καθένας, στη μακρά και οδυνηρή πορεία που έχουμε μπροστά μας, οφείλει να συμβάλει με τον τρόπο του ώστε να αντιμετωπισθεί το κενό νοήματος μέσα στο οποίο ασφυκτιά η σημερινή Ελλάδα. Ο καθένας ξεχωριστά ας επιχειρήσει να αντιμετωπίσει αυτό το κενό νοήματος γράφοντας το μανιφέστο του εαυτού του.
Μπορεί να ακούγεται παράδοξο ή και μεγαλόστομο. Αυτός είναι όμως ο μόνος δρόμος για κάθε ατομικότητα που αναζητά σήμερα περιεχόμενο στην ύπαρξή της. Ο καθένας διεκδικώντας και το λόγο και τη συμμετοχή, επιχειρεί να ορίσει τι είναι και που θέλει να πάει, κατευθυνόμενος προς τη νέα συλλογική αναζήτηση.
Από κει περνάει ο ανηφορικός δρόμος για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας, τα δικαιώματα και την ελευθερία.
Και ό,τι από το σημερινό σύστημα σχέσεων και εξουσίας διεκδικεί το σεβασμό μας, σε αυτό ας ρίξουμε την πιο ασεβή ματιά μας.
Το άρθρο αυτό, με τον ίδιο τίτλο, "Αλληλεγγύη Παντού", δημοσιεύτηκε την 16η Οκτωβρίου 2011 στη "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", και αναδημοσιεύεται εδω με την άδεια του αρθρογράφου. Είναι, κατα τη γνώμη μου, ίσως το πιο καίριο και μέστο άρθρο που γράφτηκε τον τελευταίο καιρό για την ελληνική κρίση.
No comments:
Post a Comment