Και ξαφνικά, σ' αυτό το κουραστικό Πουθενά

Το θαύμα της ποίησης είναι ότι τη διαβάζεις και τη καταλαβαίνεις όπως θέλεις εσύ. Να! Αυτές τις μέρες με συνττροφεύουν "Οι Ελεγείες του Ντουίνο", του Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε - δίγλωσση έκδοση, από τον Πατάκη, σε μετάφραση Μαρίας Τοπάλη. Το έργο υφαίνεται γύρω από δύο κεντρικές μορφές: τον άγγελο και τον νεαρό νεκρό. Οπως σημειώνει ο Σπύρος Γιανναράς ("Καθημερινή"), ο Ρίλκε χρησιμοποιεί τις μορφές αυτές για να καταδείξει την αδυναμία να βιωθεί πλήρως το ανθρώπινο αίσθημα, καθώς και την ανάγκη να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα δεσμά της πραγματικότητας.

Είμαι στη σελίδα 45, και ξαφνικά, στο πρόσωπο του νεαρού νεκρού, βλέπω Αυτούς που έχουν "πεθάνει", μέσα στις ψευδαισθήσεις, τις ανασφάλειες και την άγρια επιθετικότητά τους", εδώ, στο κουραστικό Πουθενά", που δεν είναι παρά η ίδια μου η χώρα.

Εσύ,
αγοραίε καρπέ της απάθειας, άλλοτε έτσι ριγμένη και άλλοτε αλλιώς,
στη ζυγαριά που ατέρμονα σκαμπανεβάζει,
από τον έναν ώμο στον άλλο, σε θέα κοινή.

Πού ' τος, άχ, πού ' ναι ο τόπος - τον κουβαλώ στην καρδιά -
όπου, ακόμα, δεν τα καταφέρναν καθόλου, ακόμα πέφταν
ο ένας από τον άλλον, σαν τα αταίριαστα ζώα
που μολαταύτα βατεύονται. -
εκεί τα βάρη ακόμα βαραίνουν.
τρεκλίζουν τα πιάτα και πέφτουν
από ραβδιά που μάταια εκείνοι
στριφογυρνάν...

Και ξαφνικά, σ' αυτό το κουραστικό Πουθενά, ξαφνικά,
το ανέιπωτο μέρος, όπου το απόλυτο Ελάχιστο
τρέπεται ακατανόητα -, μεταπηδά
σ' αυτό το άδειο Υπέρμετρο.
Όπου αυξάνει αναρίθμητος
ο πολυψήφιος λογαριασμός.