Νοερά, σε μια τελετή αποφοίτησης...

Ενας θάνατος, αναμενόμενος, αλλά πάντα σκληρός, ήρθε για μας, σαν "η καλύτερη είδηση", μεσα στην βαθιά, εσωτερική μας ασφυξία! Μας έβγαλε λίγο πιο έξω από εμάς. Την απελπισία μας. Από τις περιορισμένες δυνατότητές μας - που ειναι ό άλλος, μέγας μύθος της φυλής: ό,τι, τάχα, λες και φτιαγμένοι από άλλον, υπέρτερο Θεό, έχουμε χάρισμα που δεν διαθέτουν άλλοι. "Ο Ελληνας άμα θέλει...", καί άλλες τέτοιες σαχλαμάρες!

Ο κάθε λαός άμα θέλει, μπορεί. Οι περισσότεροι που δεν το μπορούν, έχουν αντικειμενικές δυσκολίες. Είναι πάμφτωχοι. Ζουν υπό καθεστώτα αυταρχικά, σε χώρες όπου ο πολιτισμός άργησε "πολλές ημέρες". Εχουν μείνει πίσω στην μόρφωση, στην δημόσια υγεία, στην κοινωνική φροντίδα.

Εμείς, δεν το μπορουμε διότι δεν το θέλουμε! Και, ταυτόχρονα, δεν το θέλουμε γιατί δεν το μπορούμε!

Είμαστε ... ιδιαίτερη περίπτωση, λένε οι ξένοι, απαξιωτικά.

Είμαστε ... ξεχωριστή περίπτωση, λέμε εμείς, αυτάρεσκα.

Μας χωρίζει άβυσσος από τους άλλους. Από πλούσιους και φτωχούς. "Δεν είμαστε Γερμανοί εμείς", λέμε. Αλλά και "δεν θα γίνουμε Ινδία",  φωνάζουμε απαξιωτικά, και μάλιστα δια των πιο επισήμων χειλέων μας...

Η είδηση του θανάτου του Στιβ Τζομπς, μας φέρνει μπροστα σε αλήθειες που φοβόμαστε και αποφεύγουμε. Για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τους δασκάλους και καθηγητές μας. Τους γονείς και τους φίλους μας. Μας ρίχνει στα μούτρα, σαν χαστούκι χρειαζούμενο, την αδιασάλευτη αλήθεια ότι το πολυθρύλητο "όραμα" (αγαπημένο "θέμα" των φιλολογικών μας συζητήσεων...), είναι μπροστά μας - άρα πρέπει να κάνουμε κάτι για να το φτάσουμε - καί όχι πίσω, για να το συντηρούμε διαρκώς με μνήμες.

Αυτός ο άνθρωπος, πραγματοποιώντας το όραμά του, και αλλάζοντας με αυτό τη ζωή μας, προς το καλύτερο (και ας αφρίζουν από το πρωί σήμερα κάτι λυσσασμένα μπλογκ, με σάχλες τύπου "εκπρόσωπος της πιο άγριας έκφρασης του ιμπεριαλισμού"!), μάς άνοιξε ένα μόνιμο παράθυρο στην αισοδοξία και στην ελπίδα. Δεν είναι Θεός - άς μήν ανησυχουν οι "θρησκευτολάγνοι". Ούτε και θεραπευτής, για να πάρει από το χέρι τα αδιέξοδά μας και να τα οδηγήσει στο φώς. Είναι ένας άνθρωπος που πίστεψε σε κάτι, είδε που είναι η καρδιά και το ταλέντο του, και εργάστηκε πολύ σκληρά, αυτό το "κάτι" να το κάνει "μεγάλο και σπουδαίο".

Εάν υπήρξε τύχη στη πορεία του, ήταν ότι γενήθηκε και μεγάλωσε σε μία χώρα που, όσα και εάν της προσάπτει κάποιος (καί έχει πολλά), δίνει ευκαιρίες, ακόμα και στους μή έχοντες, να προχωρήσουν στη ζωή και, εάν το θέλουν πραγματικά, να πετάξουν. (Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει στην ιατρική φροντίδα, και γι' αυτό ο Ομπάμα δυσκολεύεται τόσο να αλλάξει καταστάσεις και νοοτροπίες στον τομέα των υπηρεσιών υγείας). Ο Τζόμπς, για να επανέλθω στο προηγούμενο, δεν ηταν upper-class. Και, εάν είχε μια μεγαλύτερη, από τον φτωχό πολίτη, δυνατότητα να σπουδάσει σε ένα καλό πανεπιστήμιο, ο ίδιος το "έκαψε" αυτό το χαρτί επιλέγοντας να παρατήσει τις σπουδές του και να περιπλανηθεί μόνος στον μαγικό κόσμο της αναζήτησης αυτού που ήθελε η καρδούλα του, και όχι αυτού που ήθελε το σύστημα: ιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, οικονομολόγος, λογιστης, κλπ.

"Ευτυχώς", η είδηση του θανάτου του, έστω για λίγο, μας κάνει να συζητάμε και κάποια άλλα πράγματα έξω και πέρα από την 6η δόση, το "κουρεμα" του χρέους, την εργασιακή εφεδρεία και τα κλειστα επαγγέλματα. Μας φέρνει στο νου την εικόνα μιας τελετής αποφοίτησης σε πανεπιστήμιο που ειναι ανοικτό σε όλα, και όχι κλειστο στις βουλές ενός άρρωστου επιστημονικού, διδακτικού και σπουδαστικού κόσμου. Πρόσωπα παιδιών που στέκονται με λαμπερά πρόσωπα στο προάυλιο ενός campus, να δίνουν χαρά και συγκίνηση στους γονείς και φίλους τους, και να αισθάνονται ότι ο κόσμος που τους περιμένει εκεί έξω είναι όλος δικός τους.

Φέρνει μπροστα στα (κλειστα) μάτια μας την εικόνα ενός πανεπιστημίου που θα είναι συνδεδεμένο με την κοινωνία και τις ανάγκες της, και όχι αποκομμένο από αυτήν. Ρωτήστε, παρεμπιπτόντως, φίλους και γνωστούς σας, πόσους γονείς ξέρετε να έχουν, έστω για μία φορά, επισκεφθεί το πανεπιστήμιο που σπουδάζει το παιδί τους; Πόσες πανεπιστημιακές η τεχνικές σχολές ξέρετε που να έχουν ανοίξει, για μία ημερίδα, μία διάλεξη, μία επιμορφωτική, ή απλά ψυχαγωγική εκδήλωση, τις πύλες τους στην "έξω κοινωνία" - συγγενείς, φίλους, απλούς πολίτες; Σε ποιά και πόσα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα έχουν μπεί ποτέ άνθρωποι εκτός πανεπιστημιακής κοινότητας - και δεν εννοώ, προφανώς, τους συνηθισμένους, κουκουλοφόρους πελάτες;

Η "αναχώρηση" του Τζομπς από τον κόσμο τούτον, φέρνει μπροστα μας ξανά, ολοζώντανη, την εκόνα των αποφόιτων του Στανφορντ όταν εκείνος τους άνοιγε την ψυχή του και τους φώναζε "τολμήστε, κάντε τρέλλες, έχετε θάρρος". Η "τελετή" είναι ένας συμβολισμός - δεν ειναι κοινωνικό χάπενινγκ για να πάει εκεί η κάμερα του Σταρ και να το περιγράψει χαζοχαρούμενα. Ειναι ο συμβολισμός μια κοινωνίας που επαινε΄την προσπάθεια, και λέει στα παιδιά της "εγω, τώρα που ξεκινάτε μια άλλη πορεία, θα είμαι μαζί σας".

Αυτήν την εικόνα, της τελετής αποφοίτησης, την βλέπω χιλιάδες φορές στο νου και στα όνειρά μου μόνο, και λαχταρώ να είμαι εδώ την ημέρα που θα είναι και πραγματική.