Τα αμόρφωτα του τσαμπουκά και της «άποψης», κυκλοφορούν ελεύθερα στα μαγαζιά όπου, μέχρι πριν λίγα χρόνια, …, έ κάποια στοιχειώδη κριτήρια υπήρχαν ακόμα. Να νίβεσαι το πρωί όταν σηκώνεσαι. Να πλένεις τα δόντια σου. Να λες «καλημέρα». Να’χεις διαβάσει κλασσική λογοτεχνία. Να ζητάς συγγνώμη αν σπρώξεις κάποιον. Να μη τσιγκουνεύεσαι το «ευχαριστώ». Να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Όταν γράφεις κάτι, να ξαναδιαβάζεις τα κείμενά σου. Και, πάνω απ’ όλα, να σέβεσαι και να ακούς την αντίθετη άποψη. Να μην την σκοτώνεις, σκουληκάκι του διαδρόμου. Να μην την κόβεις, επειδή ξαφνικά κάποιο μπαρουτοκαπνισμένο «τίποτα» σου έδωσε χώρο και εξουσία. Ή, έστω, επειδή την πήρες μόνος σου, απλώνοντας την νοημοσύνη σου πολύ πέρα από εκεί όπου αντέχει να σταθεί.
Βαρύ πράγμα, φιλαράκο, η ευθύνη. Θέλει κότσια να την σηκώσεις, αλλά και να την κρατήσεις εκεί, ώσπου ν’ ανθίσουν λουλούδια εύωσμα, και όχι λεπίδες ιδεολογικής σάχλας που ξεφύτρωσαν ξαφνικά μες τον βούρκο, και θερίζουν τη φύση της ζωής. Την ζωή της φύσης.
Θάχει, όμως, καλό τέλος τούτη η «συμφορά», που την περικλείω σε μικρή μάντρα διότι δεν πιστεύω ότι είναι τέτοια. Κάθε σταγόνα λύσσας που βλέπω να πέφτει από στόματα που αφρίζουν, στα μεσαία πατώματα, της μεσαίας τάξης, των μεσαίων ανθρώπων, έχει μέσα της έναν σπόρο ελπίδας, όχι για τον λυσσασμένο της «ευνοημένης παρέας», αλλά για τα χλωρά που πήραν φωτιά, αλλά κράτησαν μια κρυφή ρίζα ζωντανή. Κάβα, για τις καλύτερες μέρες που θαρθούν.
Τώρα, αναγκαστικά, θα υπομένουμε τα σκουλήκια και τους μουτζαχεντίν. Θ’ αποφύγουμε τη ματιά τους. Προφυλαχτούμε απ’ το χνώτο τους (άρρωστες ιδέες εκπέμπει …). Και γρήγορα θ’ απομακρυνθούμε από το βεληνεκές της αριστερής τους σήψης.
Τα’ άλλα ιδεολογήματα, τα ακραία του αντίθετου χώρου, όπως και τα κουστουμαρισμένα του εντελώς άδειου «νεοφιλελευθερισμού» (Χριστέ μου! Οκτώ συλλαβές για να πεις κάτι απλό, και πάλι δεν τα καταφέρνεις…), τάχω αποκηρύξει και αποτινάξει χρόνια από πάνω μου. Δεν περίμενα, όμως, ποτέ, ναρθει η ημέρα που θα έστρεφα το βλέμμα μου αριστερά και, εκεί που άλλοτε αντίκρυζα ομορφιά, καλωσύνη, ευγένεια, πίστη, δύναμη, φαντασία και ελπίδα, τώρα βλέπω αυτό που ο τραγουδοποιός μου ονόμαζε «μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική». Τότε.
Τώρα, ασκεί και εξουσία!...
Καταπληκτικό κείμενο
ReplyDelete