Τελικά, πολύ ευκολότερα απ' ότι νόμιζε πήρε ο φίλος την απόφαση να σηκωθεί και να φύγει από δώ. 47 ετών, με γυναικα και παιδί μικρό. Φοβόταν την ηλικία του! "Δεν είμαι δα και πιτσιρικάς", έλεγε. "Πως ξεκινάς μια καινούργια ζωή, σε ξένη χώρα, σ' αυτήν την ηλικία;".
Από την άλλη, δεν άντεχε άλλο (όπως οι περισσότεροι) την κατάσταση εδώ. Το "βάλτωμα" της ζωής. Την επιθετικότητα των ανθρώπων. Την ανυπαρξία κάθε πολιτικής ελπίδας. Το μέλλον, που δεν φαίνεται πουθενά.
Τον βοήθησε, επίσης, στην απόφασή του, πρώτον ότι είναι άνθρωπος της περιπέτειας (ασχολείται με τα extreme sports), δεύτερον ότι η γυναικα του ήταν μαζί του 100%, και τρίτον ότι εκεί που επέλεξε να πάει, η ζωή ειναι "αυτό που πρέπει να είναι".
Η φωτρογραφία που βλέπετε, δεν ειναι "πειραγμένη" από κάποιο Photoshop. Ούτε από παραμύθι βγάλμένη. Είναι η μικρή πόλη Μπέρχτεσγκάντεν, στις βαυαρικές Άλπεις, περίπου 30 χιλιόμετρα από το Ζάλτσμπουργκ (Αυστρία), και 180 χλμ νοτιοανατολικά του Μονάχου (Γερμανία).
Είχε ξαναπάει, ο φίλος, στην πόλη αυτή, δυό τρείς φορές, στα ταξίδια του στην Ευρώπη. Δεν είναι "λεφτας", για να προλάβω τους κακεντρεχείς, που σίγουρα θα βιαστούν να βρούν βολικές, για τους ίδιους, δικαιολογίες. Αντιθέτως, δύσκολα τάφερνε βόλτα εδώ - απλό ιδιωτικός υπάλληλος, σε μαγαζί με αθλητικά είδη. Το Μπερχτεσγκάντεν το επέλεξε γιατί είναι μία πόλη πολύ ζωντάνη, με κίνηση ολόχρονα, αλλά ταυτόχρονα ήσυχη, καθαρή και, προπαντός ανθρώπινη. (Εδω, ο φίλος έμενε στο Χαλάνδρι, που υποτίθεται ότι είναι μία από τις πιο καλές συνοικίες να ζεί κάποιος. "Τρίχες! Ακόμα και το μηχανάκι μου, δεν έβρισκα πια που να το παρκάρω. Άναρχο ειναι και το Χαλάναδρι, και άσχημο. Οπως όλα τα μέρη της Αθηνας, που απλώς ψάχνουμε να βρούμε σε αυτά κάτι ελάχιστο για να τα ωραιοποιήσουμε", έλεγε).
Μία φορά επισκέφθηκε το Μπερχτεσγκάντεν από τη στιγμή που αποφάσισε να μετακομίσει και να ζήσει εκεί. Εμεινε, σε μικρό ξενοδοχείο, με 20 ευρω την ημέρα, συμπεριλαμβανομένων 2 γευμάτων, για μία εβδομάδα, και στο διάστημα αυτό: βρήκε σπίτι να νοικιάσει, βρηκε σχολείο να πάει το παιδί του από τον Σεπτέμβριο (ήδη, δηλαδή, ξεκίνησε το παιδί), και βρήκε ένα μικρό κατάστημα για να ξεκινήσει την καινούργια του, επαγγλεματική ζωή. Κατάστημα πώλησης ελληνικών προιόντων με βάση την ελιά. Ελαιόλαδο, ελιές, σάλτσες, σαπούνια, σαμπουάν, κλπ.
Την άδεια λειτουργία του κατασήματος την πήρε σε μία μέρα! Γι' αυτό γελάνε ακόμα οι Γερμανοί με τις μεγαλοστομίες του Παπανδρέου και των Υπουργών του, όταν τους ακούνε να μιλάνε για "επιτάχυνση των διαδικασιών πρσέλκυσης ξένων επενδυτών", και κατάργησης των χρονοβόρων και χυχοφθόνων γραφειοκρατικών απαιτήσεω. Εγώ, που είμαι Έλληνας, και ζώ στον τόπο μου, και ξέρω να ελίσσομαι εν ανάγκη, για να εξασφαλίσω πέντ-έξη υπογραφές λιγότερες, πάλι είναι Γολογοθάς να ανοίξω μια εταιρεία. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό αποτάνθηκα σε φοροτεχνικό για να με συμβουλεύσει σχετικά με εμπορική δραστηριότητα που θέλει να ξεκινήσει εδω ένας συγγενής μου, Έλλην υπήκοος, μόνιμο κάτοικος Ελλάδος, και μου είπε "ας μην βιαστούμε να ανοιξουμε τώρα εταιρεία, γιατί περιμένουμε το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, όπου έχουμε πληροφορίες ότι ο Βενιζέλος μπορεί να δώσει φοροελαφρύνσεις σε συγκεκριμένου τύπου εταιρειών, ετερόρυθμες κ.ά, ώστε να πάρουν επάνω τους οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις".
Καταλάβατε;
Κάποιος θέλει, τώρα, μεσα στη κρίση, να ξεκινήσει μια καινούργια δουλειά, σε έναν χώρο που λίγοι τολμούν να περπατήσουν, και δεν ξέρον οι ειδικοί φοροτεχνικοί τί να τον συμβουλεύουν ώς πρός το είδος της εταιρείας που πρέπει να συστήσει. Αλλά, και εάν ήξεραν, και το αποφασίζαμε αύριο το πρωί, η διαδικασία δημιουργίας της εταιρείας, εγγραφής της, και η εξασφάλιση άδειας λειτουργίας της επιχείρησης, θα έπαιρναν τουλάχιστον έναν μήνα - σίγουρα, πάντως, δεν θα έπαιρναν μία μέρα, όπως θυμάμαι ότι υποσχέθηκε πριν από εναν χρόνο η κ. Κατσέλη, μιλώντας στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, όπου είχα παραβρεθεί ως δημοσιογράφος.
Ολα αυτά μου ηρθαν στο μυαλό, λοιπόν, με αναστάτωσαν πάλι, και με στενοχώρησαν, όταν άκουσα από τον φίλο πόσο εύκολα κατάφερε να εγκατασταθεί στον νέο τόπο όπου θα ζήσει και θα εργαστεί. Μάλιστα, μου είπε και το εξής φοβερό: Επί πέντε μέρες, ενώ έφτιαχνε το κατάστημά του (ράφια, βαψίματα, κλπ), είχε τα προιόντα σε κιβώτια ανοικτά, χύμα στο πάτωμα, και έμπαινε κόσμος και αγόραζε - είχε τό δικαίωμα, αφού στην μία μέρα που πήρε άδεια λειτουργίας, είχε και ταμειακή μηχανή, και όλα. Και από αυτές, που λέτε, τίς αγορές από τα κιβώτια, εισέπραττε την ημέρα περί τα 200 ευρώ.
Αναστατώθηκα και στεναχωρέθηκε για τα "δικά μας" εδω, αλλά χάρηκα αφάνταστα για τον φίλο που έφυγε. Διότι ξέρω ότι, όχι μόνο θα ησυχάσει (άλλωστε το βλέπω κιόλας), αλλά θα μεγαλώσει το παιδί του σε ένα περιβάλλον ανθρώπινο, οργανωμένο και πολιτισμένο. Θα πάει σε σχολεία που εδω δεν τα έχουμε κάν ονειρευτεί, και θα μάθει πράγματα που εδω δεν ξέρουμε κάν ότι υπάρχουν.
Τα σχόλια, γνωρίζω ότι μπορεί να είναι επιθετικά, γιατί όλους μας πιάνει το παράπονο όταν ακούμε τέτοια, και κάτι μέσα μας μας τρώει να υπερασπιστούμε την πατρίδα, αλλά και τον εαυτό μας. Ομως, κακά τα ψέμματα. Ο ήλιος της Ελλάδας, η θάλασσά της, τα ξενύχτια της, το χύμα της και το ελαιόλαδό της, δεν ειναι αρκετά για να κρατήσουν έναν άνθρωπο εδώ. Αλλωστε, όλα αυτά, μπορεί να τα βρεί, ή να τα έχει, ζώντας έξω....
No comments:
Post a Comment