Μετάνοια

Γίνομαι έξαλλος όποτε βλέπω άνθρωπο να πετάει το τσιγάρο του από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου του. Πολλές φορές μπλέκω και σε καυγάδες, είτε κάνοντας δριμύτατες παρατηρήσεις στον "δράστη", είτε κατεβαίνοντας από το δικό μου αυτοκίνητο για να μαζέψω τη γόπα του, και μετα να προσπαθήσω να τον φτάσω για να του την δώσω πίσω, και να του πώ μια εξυπνάδα του τύπου "κάτι σας έπεσε". Τις προάλλες, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη στη Κηφισιά, σταμάτησα δίπλα σε έναν οδηγό που μόλις είχε πετάξει τό αποτσίγραρό του από το αυτοκίνητο, και χαμογελώντας ευγενικά, αλλά και λίγο ειρωνικά, τον ρώτησα "γιατί το κάνατε τώρα αυτό;". Ο άνθρωπος αντέδρασε κάπως αμήχανα, κουνώντας το κεφάλι του με νόημα, σαν να ήθελε να πεί κάτι σαν "συγγνώμη, έχετε δίκιο". Αλλά εγώ, ο στρατηγός, δεν τον άφηνα να το πει.

Ευτυχώς, άναψε τότε το πράσινο φως, και μ' έβγαλε εμένα από την ακόμα μεγαλύτερη, δική μου πιά, αμηχανία. Αλλά και δυσφορία. Διότι συνειδητοποίησα ότι, πιο πολύ από την συμπεριφορά του άλλου, με ενόχλησε η δική μου. Θυμήθηκα ότι και η αφεντιά μου, πριν κόψει το κάπνισμα και περάσει στο στρατόπεδο των φανατικών αντικαπνιστών, έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα που σημερα τον ενοχλεί και τον θυμώνει. Αφού ανένηψες όμως, θα αντιτείνει ίσως κάποιος, έχεις δίκιο τώρα που ενοχλείσαι. Είναι όντως εγκληματικό να ρίχνεις το τσιγάρο από το αυτοκίνητό σου. Αλλά νομίζω πιά πως η αντίδραση απέναντι σε αυτόν που διαπράττει το "έγκλημα" δεν μπορεί, ιδίως όταν προέρχεται από κάποιον που το έχει διαπράξει πολλάκις και εκείνος, να είναι της επιθετικής και δασκαλίστικης-"αστυνομικής" μορφής που μέχρι τωρα εφάρμοζα, και για την οποία πικρά μετανιώνω.

Ο "άλλος τρόπος", είναι ίσως να σταματώ τη "διαμαρτυρία" μου στο σημείο που μαζέυω το αποτσίγαρο, και να μήν εκτονώνω τον θυμό μου στον "δραστη". Σίγουρα, μιας και έχω την δυνατότητα, ακόμα, να γραφω σε εφημερίδα και να μιλω σε μικρόφωνο, ίσως να είναι καλύτερα, με πιο κόσμιο και πειστικό τρόπο να επισημαίνω τα κακώς κείμενα (χωρίς, εννοείται, να χαρακτηρίζω τον "δραστη"), και να αναφέρω τις επιπτωσεις της πραξης του. Θέλω να πω εν κατακλείδει ότι έχω δοκιμάσει ο ίδιος την μέθοδο της οργισμένης, κάποτε και βίαιης αντίδρασης, την έχω δει επίσης να εφαρμόζεται και από άλλους, και πουθενά, σε καμμία περίπτωση, δεν ειδα να προκύπτει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, εάν λάβει κάποιος υπ όψιν και την ψυχολογική επιβάρυνση εκείνου που θυμώνει και αντιδρά υπό θυμό, το όλο πρόβλημα χειροτερεύει

Θεωρώ, επομένως, ότι η λύση, βεβαίως δεν ειναι να σιωπάς, αλλά να ψάξεις να βρεις έναν τρόπο αντιδρασης διαφορετικό. Μπορει να είναι ένα γράμμα στην τοπική σου εφημερίδα. Ενα e-mail σε 5-6 φίλους. Πρόταση στο σχολείο των παιδιών σου για μία μικρή εκδήλωση σχετική με το θέμα, που να διοργανωθεί με κέφι, φαντασία και πρωτοτυπία. Μπορεί να είναι μία πρωτοβουλία, για να μοιράζεις με άλλους της γειτονιάς σου ένα ωραίο φυλλάδιο σε κάποια κεντρικά φανάρια της τροχαίας, όπου θα επισημαίνεις μερικά από τα πράγματα που άλλες φορές τα μετέφερες με θυμό και επιθετικότητα σε όποιον συμπεριφερόταν άσχημα.

Μιλώ, δηλαδή, για μιαν άλλην "κοινωνικότητα", που είναι, νομίζω, ο μόνος δρόμος για να φύγουμε από τους χίλιους, σήμερα, εγκλωβισμούς μας.