Τα ξημερώματα σήμερα, Κυριακή 28 Αυγούστου 2011, απεβίωσε ο Λεωνίδας Κύρκος, ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς, ένα από τους πιο άξιους Έλληνες πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έκανε πολλούς από εμάς, στην αυγή της Μεταπολίτευσης, να πιστέψουμε, και μάλιστα με ενθουσιασμό (από τους ελάχιστους που είχαν το χάρισμα να μεταδίδει αυτό τό συναίσθημα), ότι μία μή δογματική, μή σοβιετικού τύπου, μία σύγχρονη, ανοικτή, συνεργάσιμη, με προτάσεις (και όχι μονο με συνθήματα), με ανθρώπινο πρόσωπο Αριστερά, είναι πραγματικά εφικτή.
Ο τρόπος της ζωής του - λιτός, απέριττος, αξιοπρεπής, γενναίος, και τόσα άλλα επίθετα που δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ για να τα αναφέρω - ήταν παράδειγμα για κάθε νέο άνθρωπο που έμπαινε τότε, με φόβο αλλά και με ενθουσιασμό στη πολιτική ζωή του τόπου.
Η βαθιά δημοκρατική του σκέψη, παιδεία και πολιτική πρακτική, ενέπνεε τον σεβασμό όλων - ακόμα και όσων πολιτικών του αντιπάλων δεν πορεύονταν με παρωπίδες, μονομανίες "αποκλειστικότητας των ιδεών", και αντιλήψεις μιας στρατευμένης αρτηριοσκλήρωσης.
Τον θυμάμαι πολλές φορές να μπαίνει στο ασανσέρ τελευταίος, να τραβά την καρέκλα για να καθήσει πρώτα η σύντροφος της ζωής του, Καλή, που την έχασε νωρίς, και με πόση αξιοπρέπεια υπέμενε την απουσία της. Τον θυμάμαι να περιμένει πάντοτε να τελειώσει την κουβέντα ο συνομιλητής του για να μιλήσει εκείνος. Να κατακρίνει πράξεις ανθρώπων, αλλά ποτέ τους ίδιους τους ανθρώπους. Να απεχθάνεται κάθε μορφή βίας και να ενθαρρύνει τα μέλη της τότε νεολαίας του ΚΚΕ εστωτερικού, της "Ρήγας Φεραίος", ακόμα και εάν δεχτούν απροκάλυπτη επίθεση από την αστυνομία σε κάποια συγκέντρωση, να μείνουν ακλόνητοι στο "μπλοκ" τους, αλλά να μήν ανταποδώσουν κανένα κτύπημα.
Θυμάμαι τους φλογερούς λόγους του στα μπαλκόνια. Πως συνέπαιρνε τον κόσμο με αυτά που έλεγε, και με τον τρόπο που έλεγε. Ηταν από τους ελάχιστους Ελληνες πολιτικούς που ήξερε να χειρίζεται τόσο άρτια, και τόσο όμορφα, την ελληνική γλώσσα.
Είναι περίπου 12 το μεσημέρι Κυριακής, και ήδη μπλογκς και ιστότοποι έχουν πλημμυρίσει από κομμάτα για τον "σύντροφο Λεωνίδα", όπως όλοι τον έλεγαν. (Υπάρχουν και μερικά φαρμακερά, αλλά "δεν είναι για σημασία", όπως έλεγε στωικά, πάντοτε, ο ίδιος, όταν γευόταν το δηλητήριό τους).
Περισσότερα δεν θα γράψω τώρα. Υπερτερεί η λύπη μου.
Θα ανεβάσω, όμως, ένα άρθρο του, που είχα αναδημοσιεύσω στο παλιό μου μπλογκ, www.bavzer.blogspot.com, στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, λίγο μετα τον φόνο του μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου, και τα επεισόδια που ακολούθησαν.
Μου κάνει εντύπωση τέλος η, ώς αυτήν την ώρα, απουσία της είδησης του θανάτου του από την ιστοσελίδα της "Αυγής" (της εφημερίδας για την οποία, μαζί με πολλούς συντρόφους του, είχε χύσει αίμα για να την βλέπει να κυκλοφορεί ελεύθερα, μέ λίγες έστω σελίδες, αλλά με πλούσιο, πάντα, περιεχόμενο), αλλά θέλω να την αποδίδω, την απουσία αυτήν, μόνο σε αδυναμία της εφημερίδας, που ακόμα διαβάζω ανελλιπώς, λόγω πολύ περιορισμένων πόρων, άρα και σοβαρή έλλειψη προσωπικού, να ανανεώνει συχνά το site της, ιδίως μέρες αργίας, όπως είναι η σημερινή. Η συνννεφιασμένη Κυριακή της Αριστεράς.
Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη το απόγευμα στο Α'Νεκροταφείο.
ΥΓ: "ΠΡΟΧΘΕΣ Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ , ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ! ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ. Θοδωρής Αγγελίδης"
No comments:
Post a Comment