Αν είχαμε και μείς τέτοια ομόνοια και ενότητα...

Ανταπόκριση απ'το Λονδίνο.
Χρήστος Blue (*)

Οταν σήκωσε το κύπελλο στον ουρανό ο Αμπιντάλ, ήταν σαν να συνέχιζε τον πόλεμο που κάνει για να συνεχίσει να είναι υγιής. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο που η Μπαρτσελόνα σε μία μοναδική επίδειξη αλτρουισμού τον έχρισε αρχηγό μετά τον αγώνα  ώστε να είναι εκείνος τελευταίος στη σειρά των μεταλλίων με το περιβραχιόνιο του αρχηγού, αλλά και πρώτος που σήκωσε το κύπελλο. Το μήνυμα σαφές. Ειμαστε όλοι ένα. Και ιστορικές στιγμές που μένουν αποτυπωμένες για πάντα.
Και αυτό ήταν το μήνυμα του αγώνα για μένα. Μια ομάδα με αρτίστες της μπάλας που όμως βάζουν την ατομική τους τέχνη στην υπηρεσία του συνόλου. Τυχαίο που κανεις άλλος δεν ντριπλάρει παρά μόνο ο Μέσι? Τυχαίο που βρίσκονται όλοι με κλειστά τα μάτια? Τυχαίο που σιγά σιγά μπαίνουν τα νέα παιδιά στην ομάδα με τη στήριξη όλων. Κι εκείνο το τρίγωνο Τσάβι Ινιέστα και Μέσι, τι άλλο να κάνει. Η Mάντσεστερ χτες φαινόταν μικρή ομάδα. Κι όμως δεν είναι. Κι αυτό είναι το μέγεθος της επιτυχίας της Μπαρτσελόνα.
Στα παραλειπόμενα τώρα.
Τα πούλμαν φτάσαν οργανωμένα. και έφυγαν με την ίδια τάξη που ήρθαν... Το ίδιο και οι χιλιάδες των οπαδών που ήρθαν με το τραίνο. Ήσυχα ΄πήγαν, ήσυχα έφυγαν..
Στο γήπεδο απαγορευόταν το κάπνισμα. Και δεν κάπνιζε κανείς.
Δεν έβριζε κανείς. καθόμαστε όλοι δίπλα δίπλα, κανένα θέμα. Κανένα επεισόδιο, καμμία συμπλοκή, κανένα καπνογόνο.
Γιορτή όλο το γήπεδο, μια μεγάλη γιορτή.
Και η σύγκριση με τα καθ ημάς να φέρνει μελαγχολία .

Αντε και του χρόνου νάμαστε καλά να πάμε στο Μόναχο και να δούμε μια αντίστοιχη παράσταση...

(*) Εκτακτος συνεργάτης του filoftero