Μίλησε συνθηματικά, με εκείνον τον πομπώδη τονισμό που συνήθισαν τόσα χρόνια να μιλάνε οι πολιτικοί. Ο λόγος της ηταν "μπαλκονάτος". Μιας άλλης εποχής.
Κάποιοι λένε ότι όταν απευθυνεσαι σε μεγάλο πλήθος έτσι πρέπει να μιλάς, "με στόμφο και ενθουσιασμό". Δεν μπορείς, λένε, να απευθύνεσαι σε τόσο κόσμο μιλώντας σαν νά είσαι σε επιστημονική ημερίδα. Ανέκαθεν στη πολιτική, υπήρχε "ο λόγος του όχλου".
Ως έναν βαθμό το αντιλαμβάνομαι. Αλλά νομίζω πως οι καιροί έχουν αλλάξει, και αυτός ο "προφορικός στόμφος" έχει ξεπεραστεί. Εάν είχε κάποοιο ενδιαφέρον παλιά, ήταν επειδή υπήρχαν όντως αρκετοί πολιτικοί που, πράγματι, είχαν το ταλέντο να κερδίζουν και να ενθουσιάζουν τα πλήθη με αυτού του είδους την επικοινωνία.
Η κα. Μπακογιάννη δεν ειναι από αυτούς τους πολιτικούς. Αντίθετα, ή "φωνακλάδικη εκδοχή" της ειναι ενοχλητική, και ίσως να αδικεί και τα όσα λέει.
Δευτερη παρατηρηση: Το ακροατήριό της. Εδω, τα πράγματα ειναι, για μένα απελπιστικά. Και μόνο που ειδα ανθρωπους να κρατάνε κόρνες, και να αντιδρούν στις κορώνες της κας Μπακογιάννη με τρόπο απόλυτα γηπεδικό, ήταν αρκετό για να συμπεράνω ότι "έχουμε και πάλι μία από τα ίδια".
Δεν ήλπιζα, βεβαια, σε κάτι διαφορετικό, αλλά λέω τώρα...
No comments:
Post a Comment