Αχ! Σε χρόνια δοξασμένα μας γύρισε η περιπέτεια του Ντομινικ Στρος Κάν, τότε που και τα δικά μας πολυτελή ξενοδοχεία εδώ (ιδίως οι σουίτες και καμπάνες του "Αστερα" Βουλιαγμένης), βογγούσαν και αναστέναζαν από τα σοσιαλιστικά γλέντια, τόσο πολύ μάλιστα, που ένας φίλος ορκίζεται ότι κάποιο βράδυ που και εκείνος βρέθηκε εκεί ως "ανάξιος εραστης" (αλλά είχε το δικαίωμα γιατί αυτός, δικά του λεφτά ξόδευε), άκουσε μεσα στην τελική φάση πρός τον οργασμό του το τραγούδι "τρείς του Σεπτέμβρη να περνάς", και "εμαράνθη ευθύς".
Ακουγα το πρωί σημερα στο novasports fm τους 2 Αντώνηδες (Πανούτσο & Καρπετόπουλο), να εκφράζουν την άποψη ότι, σε αντίθεση με τους συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους, "αποδεικνύεται ότι οι σοσιαλιστές είναι ακόμα ντούροι", γεγονός για το οποίο, ειμαι βέβαιος, ότι θα υπερηφανεύονται κιόλας, αφού δεν έχουν και τίποτ' άλλο για να αισθάνονται έτσι.
Η σεξουαλική πτυχή της υπόθεσης είναι ένα θέμα πρός συζήτηση. Αν και, στην περίπτωση του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι σωστό να περιμένει κάποιος την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης.
Η πολιτική πτυχή της, ειναι αυτή που έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Διότι οι "παρεκτροπές" αυτής της μορφής, έστω και εάν ειναι "μικρές αποδράσεις ανθρωπων μοναχικών", έχουν τη σημασία τους όταν αυτοί οι "μοναχικοί άνθρωποι" κατέχουν αξιώματα που σχετίζονται άμεσα, όχι μόνο με τις τσέπες των απλών πολιτών, αλλά και με την ηθική τους.
Αφηνω στη μπάντα τις κατηγορίες για βιασμό της καθαρίστριας. Εάν αυτές αποδειχθούν σε δικαστηριο πέραν πάσης αμφιβολίας (beyond reasonable doubt, όπως το λένε πιο ωραία οι Αγγλοσάξωνες), προστίθεται καί άλλο στοιχείο στη συζήτηση, και ποιά μιλάμε και για τις ποινικές ευθυνες των πολιτικών.
Μένουμε, όμως, στη σοβαρή, πολιτική διάσταση της είδησης ότι ένας παγκοσμίως γνωστός, και με μεγάλη ισχύ και επιρροή πολιτικός, "νταραβερίζεται" με μία καθαρίστρια σε σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου, όπου πληρωνει 3000 δολλάρια τη βραδυά. Ακόμα και εάν ειναι από την τσέπη του - που μάλλον ήταν, οι δικοί μας εδώ έστελναν τον λογαριασμό αλλού, ή δεν τον πλήρωναν και καθόλου - η πράξη υπερβαινει τα όρια της "λογικής ανοχής", και γίνεται σκάνδαλο.
Ο μεσιέ Ντομινίκ φόρεσε τον ίδιο "μανδύα πολιτικής" που ηταν της μόδας και εδώ την "χρυσή εποχή του ζεμπέκικου", και του "Τσοβόλα δώσ'τα όλα". Λένε πως ηταν "καλός φίλος της Ελλάδας" ο "μακαρίτης" ως διευθυντής του ΔΝΤ. Ηταν και αυτός της λογικής, "δωστε στους Ελληνες". Και, όπως αποδείχτηκε, γουστάριζε και αυτός το ... ζειμπέκικο.
Πόσο πιο άτυχη μποιρεί να ειναι, επιτέλους, αυτή η χώρα. Εκεί που όλοι "μας τη λένε", είχαμε και εμείς έναν φίλο ("τρυπαδερφό", θα τον έλεγε ο κολλητός μου, ο Δημήτρης), που μας στήριζε, και τώρα τον χασαμε επειδή, ...χμ,...στη καλύτερη περίπτωση του σηκώθηκε!
ΥΓ: Ερώτημα ενδιαφέρον. Δειτε το στο "γκάλλοπ"
No comments:
Post a Comment