Η διαπόμπευση

Το post για τον Ντομινίκ Στρος Κάν γραφτηκε πρίν δω τις σκηνες στην τηλεόραση με την σύλληψή του, την προσαγωγή του στο αστυνομικό τμήμα, φορώντας χειροπέδες, την μεταφορά του σε κρατητήριο, και την παρουσία του ενώπιον δικαστηρίου. Τέτοιες σκηνές διαπόμπευσης, δεν τις δέχτηκα ποτέ, και δεν θα τις δεχτω τωρα - το ρήμα "δεχτω", δεν το χρησιμοποιώ με την "εξουσιαστική" έννοια, που άλλωστε δεν έχω, αλλά μόνο με εκείνην της "προσωπικής μου φιλοσοφίας και στασης ζωής". Ειτε πρόκειται για έναν "ανώνυμο" κατηγορουμενο, είτε για ΄"ονομα μεγάλο", η εικόνα που δειχνει πέντ-έξη μπάτσους, να συνοδεύουν στο δικαστηριο έναν άνθρωπο με χειροπέδες, ταλαιπωρημένο, αξυριστο, με ρουχα πρόχειρα, και τις τηλεοπτικές κάμερες να τον "πυροβολούν" σαν νά έχει βγει κιόλας απόφαση εκτέλεσής του, είναι πέρα ως πέρα απαράδεκτη. Ειναι βαρβαρότητα

Από τη μία, δηλαδή, είναι να εκθειάζει κάποιος το "αμερικανικό δικαιικό σύστημα", που δέν κάνει διάκριση "μεταξύ ενός πρεζονιού από το Χάρλεμ και του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο". Αλλά αυτή η "μη διάκριση" πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν θα διαπομπέυει ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον. Αλλωστε, ειναι και οι δύο κατηγορούμενοι. Που σημαίνει ότι είναι αθώοι, μέχρι να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας η ενοχή τους.

Πόσα "πρεζόνια" που καταδικάστηκαν από δικαστηριο, δεν είδαν τη ζωή τους να καταστρεφεται επειδή ή πρό της δίκης εικόνα τους στη τηλεόραση ή στις εφημερίδες, δεν άφησε την κοινωνία να τους αποδεχτεί όταν εξέτισαν την ποινή τους;

Και ο Στρός Κάν, όσο ισχυρός και άν ήταν, φοβούμαι πως την ίδια μοίρα θα έχει. Οι εικόνες τον "τέλειωσαν" κιόλας.