Με το ταξί καλπάζοντας ...

"Ο ποιητής, θεατρικός κριτικός και μεταφραστής Γιάννης Βαρβέρης, ο οποίος αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τον τελευταίο καιρό, πέθανε από ανακοπή καρδιάς το βράδυ της Τετάρτης, σε ηλικία 56 ετών."


Αυτη ηταν η είδηση, στις εφημερίδες. Ολόκληρη δεν τη διάβασα, αφου δεν έβλεπα τα γράμματα στη συνέχεια. Θόλωσ' η ματιά μου απ' το δάκρυ. Ηταν πολύ σημαντικός ποιητής. Απ' τα ανεκτίμητα μαργαριτάρια που είχε (και έχει ακόμα) η Ελλάδα, αλλά δεν το γνωρίζει.


Την υπόλοιπη ειδηση, μου την είπε φίλος που τον ήξερε, και συγκλονίστηκα πιο πολύ. "Ο Γιάννης Βαρβέρης πέθανε από ανακοπή, μεσα σε ταξί"! Και θυμήθηκα ευθυς το ποιημα που ακολουθεί, και που απαγγέλλει ο ίδιος, σαν να είχε, όχι απλώς προβλέψει το τέλος του, αλλά και καθορίσει κιόλας!

Ιδού και το ποιημα, γραπτώς:

Με το ταξί καλπάζοντας

Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα
σαν άμαξα δαιμονισμένη.
Μαστίγωσε τους μαύρους σου άμαξα
ρίξε στην Πανεπιστημίου τ’ άλογα σου
με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας
τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των περιπτέρων
καθώς μεθάω μέσα στη νύχτα τόσων φώτων
που με καλούν από τον πύργο των πιδάκων.
Βίτσισε λέω και στρίψε την Ομόνοια
ο Κόμης μες στα τόσα μύχια δώματα
εδώ τα εξαίσια σώματά του βασανίζει
μια βουή που κάθεται στα κόκαλά μου ομίχλη .
χύσου λοιπόν στην ασφαλή μας άσφαλτο
κει που κοπάζουν τα ουρλιαχτά, στην κατηφόρα.
Μάρνη κι εγώ βουλιάζω πιο βαθιά στο κάθισμά μου
με τον καπνό μου σαν Ζορό να με τυλίγει
να με προδίνει μόλις φτάνει μπρος στο τζάμι
κι ο αγέρας τον αρπάζει από την μπέρτα.
Θα μείνεις τέλος μόνο εσύ κι’ εγώ αμαξά
εγώ που έχω από πριν σοφά μετρήσει
τις πιθανές γωνίες των καθρεπτών σου
για να μη δεις ποτέ το πρόσωπό μου
και μες στην άπνοια της πλατείας που χλιμιντρίζει
να μη με δεις τώρα σαν κατεβαίνω
που θα φυσήξω λίγο την κορφάδα των μαλλιών σου
για να μου πουν
χωρίς να νιώσεις
Καληνύχτα.


Γιάννης Βαρβέρης