ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΠΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ

Του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου κ. Σταύρου Τσακυράκη, για αυτό το απίστευτο τσίρκο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που βιώνουμε με τις τηλεοπτικές άδειες. 

"Μου φαίνεται ότι υπάρχει ένα ακαταμάχητο επιχείρημα υπέρ της αντισυνταγματικότητας των 4 αδειών τηλεοπτικών σταθμών. Η τηλεόραση, όπως το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες, είναι medium ενημέρωσης και λόγου. Η ελευθερία του λόγου που κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα αφορά και τα μέσα έκφρασης του λόγου, απαγορεύει στην κρατική εξουσία να τα περιορίζει. Δεν επιτρέπεται με άλλα λόγια στην κρατική εξουσία να ορίσει ότι 20 μόνο εφημερίδες ή 20 ραδιοφωνικοί σταθμοί ή 4 τηλεοπτικοί σταθμοί επιτρέπονται γιατί αυτόν τον αριθμό σηκώνει η αγορά ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Η συνταγματική προστασία υπαγορεύει να υπάρχουν τόσες άδειες τηλεοπτικών σταθμών όσες είναι δυνατές τεχνολογικά. Η οικονομική βιωσιμότητα των ΜΜΕ δεν είναι κάτι που αφορά την κρατική εξουσία. Όποιο μεσο δεν τα βγάζει πέρα δεν παίρνει θαλασσοδάνειο, κλείνει. Αφήστε που με την σύγχρονη τεχνολογία είναι βέβαιο ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχει νόημα να συζητούμε καν για περιορισμένο αριθμό αδειών. Οι διαθέσιμες συχνότητες θα είναι περισσότερες από τους ενδιαφερόμενους".

Πες'τε τα χρυσόστομε καθηγητά μου, αλλά αυτοί που πρέπει δεν θα σας καταλάβουν. Διότι δεν θέλουν να καταλάβουν. Άλλα σχέδια έχουν κατά νου. Και τα σχέδια αυτά, για εμάς που καταλαβαίνουμε, είναι ακαταλαβίστικα!

Προσθέτω δε, ότι τεράστια συμβολή σε αυτό το άθλιο τσίρκο φέρουν και οι ιδιοκτήτες-εκπρόσωποι των καναλιών, Έλληνες επιχειρηματίες, που δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την εξευτελιστική διαδικασία. Το επιχείρημα ότι μέχρι τώρα επικρατούσε ραδιοτηλεοπτικό χάος δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για αυτό το πράγμα που βιώνουμε εδώ και λίγες μέρες, και που υποβαθμίζουν τη χώρα στην κατηγορία χοιροστασίου.

Απορίας άξιον...

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί σοκάρονται και συγκινούνται με τις φωτογραφίες και τα δημοσιεύματα για τις αγριότητες που συμβαίνουν εδώ και περίπου πέντε χρόνια τώρα στη Συρία, ειδικά στο Χαλέπι και στην Χομς. Είμαι και εγώ ένας από τους πολλούς. Και τώρα που άρχισα να μαθαίνω το facebook, κάνω άπειρα share κειμένων και φωτογραφιών, και κάπως έχω την ψευδαίσθηση ότι ξοφλάω. Δεν ξέρω, όμως, ποια είναι η επέκταση αυτής της συγκίνησης, αυτού του σοκ. Το follow-up, μιας και όλοι πλέον δημοσιογραφούμε. Δεν προτείνω κάτι συγκεκριμένο, ούτε και ενθαρρύνω κανέναν σε φιλανθρωπική κινητοποίηση. Εξερευνώ απλώς εάν κάτι μένει μέσα μας, και πως αυτό το κάτι θέλει και μπορεί ο καθένας να το επεξεργαστεί και να το πάει λίγο παραπέρα. Ο μακαρίτης ο Αντώνης ο Σαμαράκης, μου έλεγε ότι "αρκεί και η ανησυχία". Πιο συγκεκριμένα, "να μην ησυχάζεις, κάτι θα βγει". Σκέφτομαι λοιπόν, εάν και κατά πόσο οι εικόνες αυτές, κυρίως των μικρών παιδιών που έχουν ένα επιπρόσθετο συναισθηματικό βάρος, είναι ικανές να ενεργοποιήσουν μία διαδικασία εσωτερικής θεώρησης τέτοια στον καθένα, που να δώσουν μεγαλύτερο και ισχυρότερο νόημα στην "αντίδραση" παρά ένα απλό μου like ή retweet; Τι λέτε;

Μικρές Ιστορίες

Μεταμεσονύχτια εκπομπή, προσωπικού χαρακτήρα!

Καλησπέρα, αν και ξέρω ότι κοιμάσαι. Το πρωί θα σε ξυπνήσω όμως με αυτό. Το αλέγκρο από το πρώτο μέρος του κονσέρτου για 2 μαντολίνα του Βιβάλντι.



Ήθελα να σε ρωτήσω "που χάθηκες;", αλλά έτσι λένε όλοι όσοι δεν το εννοούν πραγματικά, Από τη άλλη, ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι χάνονται οι άνθρωποι. Απλώς απουσιάζουν. Και όσο και αν μας πληγώνουν, καμιά φορά αυτή η απουσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να επιστρέψουν. Αντίθετα, εκείνοι που χάνονται δεν ξαναγυρίζουν ποτέ. Εσύ, ψυχούλα μου, απλώς έλειπες... 

Πολλές φορές πάλι, οι άνθρωποι αναρωτιούνται "γιατί το έκανα αυτό;", αλλά ξέρουν πως πραγματική απάντηση σ' αυτό δεν υπάρχει. Η μάλλον, υπάρχει στον Εκκλησιαστή της Παλαιάς Διαθήκης. Την μελοποίησε ο μεγάλος Πίτερ Σίγκερ, και το ερμηνεύει εδώ με την Τζούντι Κόλινς. "Για κάθε τι υπάρχει μια εποχή, και μια στιγμή για κάθε σκοπό κάτω από τον Ουρανό. Μια στιγμή γέννησης, άλλη στιγμή θανάτου. Εποχή της σποράς και εποχή του θερισμού. Μια στιγμή που θα γελάς, άλλη στιγμή που θα κλαις".

Έμαθα να δέχομαι γλυκά και τις απογοητεύσεις. Γιατί αυτές, περισσότερο ίσως από κάθε τι άλλο, έχουν πάντα κάτι ισχυρότερο να σε διδάξουν. Όταν έφυγες, θεράπευσα τη πληγή μου όταν κατάλαβα ότι εφ' όσον σε αγαπούσα πραγματικά, έπρεπε να δεχτώ και τις επιλογές σου. Τό' πα σ' έναν φίλο, και με στόλισε αγριάδες. Με τον καιρό όμως, συνειδητοποίησα ότι ο φίλος από καλοσύνη, μου πρόσφερε απλώς παρηγοριά. Μια ασπιρίνη...

Το πιο υποτιμημένο όμως φάρμακο σήμερα, αυτό που θεραπεύει άπειρες αρρώστιες και δεν έχει καμιά παρενέργεια, είναι η ΑΓΚΑΛΙΑ.

Πήγε κιόλας 5. Πρέπει να κλείσω πριν ανοίξουν τα περίπτερα και με γράψουν τα πρωτοσέλιδα! Αγνόησα, βλέπετε, τα τρέχοντα των ημερών, και περπάτησα σε μέρη που δεν τα ίσιωσε καμιά τριβή. Μη νομίζεις πως δεν είχα τις πτώσεις μου. Στην αρχή, γκρεμιζόμουν και μόνο που ενεργοποιούσα τη μνήμη μου.



Καλημέρα!

Μεταμεσονύχτια Εκπομπή στον Κήπο του Νιάρχου

Τις ώρες που η σιωπή επιτρέπει πολλά πράγματα. Συντονιστείτε!

Περπατώντας απόβραδο Πέμπτης στον περιβάλλοντα χώρο αυτού του εικαστικού θαύματος που λέγεται Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα στη νύχτα των εγκαινίων του τον επόμενο μήνα, το ελληνικό κράτος να απουσίαζε - κι ας είναι σε αυτό που το Ίδρυμα δωρίζει ετούτο το μεγαλειώδες έργο - να γινόταν μία συναυλία με τους Έλληνες Simon & Garfunkel, όπως εκείνη το 1981 στο Central Park της Νέας Υόρκης, και να άρχιζαν με αυτό το τραγούδι. Το Sound of Silence. Τον Ήχο της Σιωπής. Το κοντινότερο δίδυμο σε αυτό το αξεπέραστο αμερικανικό ντουέτο που θα μπορούσα να φανταστώ και να επιλέξω, είναι εκείνο του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα - κι ας μην με εγκαλέσουν παρακαλώ άλλοι άξιοι καλλιτέχνες μας που αγαπώ πολύ. Σε μια τέτοια πρεμιέρα, δεν θα ήθελα παρέλαση τραγουδιστών. Θα μου φάνταζε σαν κονσέρτο με ποσόστωση, και δεν θα γουστάριζα καθόλου.

Οι Κατσιμιχαίοι έχουν πολλά στοιχεία που με κάνουν να τους θεωρώ ιδανικούς για μια τέτοια συναυλία, στον συγκεκριμένο χώρο, για το συγκεκριμένο συμβάν, και στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που αυτό πραγματώνεται. Εκπροσωπούν πολλά πράγματα. Το κυριότερο, εκτός από το ίδιο τους το έργο, είναι ότι έχουν μιλήσει μόνο μέσω αυτού. Ήταν, και είναι ακόμα παρόντες σε όλες μας τις στιγμές, ας πούμε από το 80 και μετά. Με φλέρτ, με έρωτα, με διαμαρτυρία, με σαρκασμό, με χιούμορ, με πόνο, ποίηση και στιχάκια της βροχής, με νύχτες, ποτά, ταξίδια, εικόνες από έξω, με μοναξιά, με δωμάτια σκοτεινά, ένα κλειστό, επαναστάσεις και σημαίες τρύπιες, κοντά πολύ και σε απόσταση μεγάλη, με κιθάρα, φυσαρμόνικα και πολλή σιωπή.

Αριστερά το κτίριο της Λυρικής. Δεξιά η Βιβλιοθήκη. Που την είδα με τα ράφια άδεια, έτοιμα όμως να φιλοξενήσουν φως. Αναρωτιέμαι από που θάρθουν όλα αυτά τα βιβλία, να γεμίσουν ράφια τριών ορόφων; Να φωτίσουν έναν λαό που πελαγοδρομεί στο σκοτάδι; Κοιτάζω παντού, αχόρταγα. Αδιάβαστος. Δεν αναζήτησα ενημέρωση από κανέναν, κι ας έχω τόσους γνωστούς που εμπλέκονται εκεί. Δεν μπήκα στο Google. Αγνόησα τα φυλλάδια που είδα στην υποδοχή. Δεν ήθελα να μάθω, μόνο να δω. 

Είχε λίγο κόσμο κι ηλιοβασίλεμα. Ένα κανάλι - ποτάμι το λέω. Που καταλήγει στη θάλασσα, και φαντάζομαι να ξεκινάει από την πόλη επάνω. Τον Ιλισσό, βρε;

Όπως και νάχει, αποκτήσαμε, εκτός από βιβλιοθήκη και καινούργιο σπίτι για την όπερα, και διώρυγα. Η Διώρυγα των Αθηνών - πως σας ακούγεται αυτό;

Γιαν Γκαρμπάρεκ, το Μάρς του Αδερφού Άνεμου.

Κι ο άνεμος, ο ανεπαίσθητος έστω, φέρνει μυρωδικά από χίλια βότανα και αρωματικά φυτά της ελληνικής γης. Λεβάντα, θυμάρι, δενδρολίβανο, φασκόμηλο, δίκταμο, φλισκούνι, αρμπαρόριζα. Οι σκέψεις μου γίνονται τσάι του βουνού, θεραπευτικές.

Λέω πως ο δωρητής χαρίζει, μέσω του κράτους, το έργο σε μένα. Από τη στιγμή όμως που το κράτος δεν έχει σχέση με μένα, ούτε και εγώ με αυτό, ο μόνος που δικαιούται να παραλάβει το δώρο είμαι εγώ. Τουλάχιστον μέχρι να γίνει κανονικό κράτος, και να εκπροσωπεί κάθε πολίτη του. Όχι μόνο τους πελάτες. 

Ως τότε, λοιπόν, ας έχει το κράτος την ψιλή κυριότητα και εμείς την επικαρπία! Είναι άξιο, άμα το αφήσεις αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο, να κάνει ως και συνέδριο του κόμματος ή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας στο προαύλιο με τα βότανα, στις όχθες της διώρυγας, στο θεωρείο της όπερας, στα Παραμύθια της Χαλιμάς.

Καληνλύχτα!

Το αίσχος της Ελλάδος των πολιτικών καραγκιόζηδων

Η ανάρτηση αυτή της Μαρίας Δεναξά στο facebook, είναι μια από πρώτο χέρι μαρτυρία μιας δημοσιογράφου που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της για την σοβαρή, ευαίσθητη και αμερόληπτη δουλειά της. Είναι μία μόνο πτυχή της άγριας πραγματικότητας στην Ελλάδα σήμερα, που όποιος κυβερνητικός ή άλλος πολιτικός επιχειρήσει να αλλοιώσει φορτώνοντας τις ευθύνες σε άλλους, είναι απλώς καραγκιόζης. Μόνο όποιος εργάζεται σε μία από τις πολλές διαλυμένες υπηρεσίες του κράτους, και όποιος υφίσταται τις επιπτώσεις αυτής της διάλυσης, ξέρει τι συμβαίνει. Και αυτό, συμπυκνώνεται σε μία μόνο φράση: Μας κυβερνούν ανίκανοι και επικίνδυνοι άνθρωποι. Άνθρωποι οι οποίοι, όπως γράφει η Μαρία Δεναξά, αναλώνονται σε μέτρα που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι άμεσης ανάγκης. Έχει δίκιο που λέει ότι τον κοσμάκη δεν τον κόφτει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, το οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα-Παππά-Καμμένου έχει αναγάγει περίπου ως σημαία του. Έχει δίκιο που λέει ότι ο καρκινοπαθής που, σαν να μην του φτάνει η αγωνία για την κατάστασή του, θα πρέπει μόνος του μέσα σε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας να τρέξει και να κάνει τις εξετάσεις του, παρακαλώντας, εκλιπαρώντας, ικετεύοντας. Αυτός ο ασθενής δεν δίνει δεκάρα για την ΕΡΤ που άνοιξαν οι τωρινοί, ούτε και για την ΕΡΤ που έκλεισαν οι προηγούμενοι. Δεν του καίγεται καρφί αν θα επαναπροσληφθούν ή όχι καθαρίστριες, εάν ο Φίλης θα μονιμοποιήσει τους εκπαιδευτικούς της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ή αν θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές οι 17αρηδες. Δεν θα πω περισσότερα, παρά μόνο τούτο: Δεν αργεί η στιγμή που αυτός ο κόσμος, ο καθημερινά ταπεινωμένος, θα κάνει όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες, είτε με την οργή του, είτε ακόμα και με τον θάνατό του, να μην ξέρουν που θα κρυφτούν. Διαβάστε το κομμάτι:

Αναρωτιέμαι οι πιο αδύναμοι συνάνθρωποι μας, εκεινοι που παλεύουν καθημερινά με την αρρωστια και δεν εχουν κανέναν να τους βοηθήσει, πως τα βγάζουν περα μ αυτο το απάνθρωπο και κατεστραμμένο σύστημα υγείας...

Οι διαλυμένες δομές στα ελληνικα νοσοκομεία και η έλλειψη προσωπικού, συνθέτουν ενα ντροπιαστικό σκηνικό τριτοκοσμικής χώρας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις θέτουν σε κίνδυνο - για να μην γραψω συμβάλλουν- στο να χαθούν πλήρως οι στόχοι ίασης, παρα τις φιλότιμες προσπάθειες όσων γιατρών δεν εχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Τουλαχιστον δυο φορές το τελευταίο διάστημα βρέθηκα με φρεσκοαφαιρεμένους λεμφαδένες στα χέρια για να τους μεταφέρω σε εργαστηρια για βιοψία. Αμέτρητες και οι φορές -οπως σημερα το πρωι- που χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχτηκα να παραδώσω την αιμοληψία στα εργαστήρια.

Κι αυτο ειναι το λιγότερο
Ανα εξάμηνο ο καρκινοπαθής (ή οι συγγενείς του, αν εχει) για να μπορέσει να συνεχίσει τη θεραπεία του, ειναι υποχρεωμένος να μαζεύει τα κομμάτια του και να αποδυκνει οτι όντως παλεύει με το θηρίο...

Με λίγη τύχη και απίστευτη ταλαιπωρία, παίρνει την πολυπόθητη έγκριση απο μια επιτροπή που συνεδριάζει στην Αθηνα, μια μονο φορά την εβδομαδα.
Αν ομως κατι λείπει απο τον φάκελο του -κάτι το οποίο συμβαίνει πολυ συχνά- διακόπτεται η θεραπεία για τουλαχιστον 15 μερες κι ετσι χάνεται πολύτιμος χρόνος για την επιβίωση.

Και να μην μιλήσω για τα άθλια δωμάτια, τις απαξιωτικές συμπεριφορές , την κόλαση στις πολυπληθείς ουρές στην Αγίου Κωνσταντίνου για την παροχή των αντικαρκινικών φαρμάκων, που πρέπει να εφοδιαστεί ο εξαντλημένος ασθενής απο την χημειοθεραπεία.

Για να τελειώνω, η κατάσταση στα περισσότερα νοσοκομεία μας είναι τραγικά απερίγραπτη. Τον άρρωστο κοσμάκη, που βλέπει το εθνικό σύστημα υγείας να καταρρέει και να τον αποτελειώνει, δεν τον νοιάζουν πολιτικοί μου νάνοι οι προεκλογικές κορώνες για τις γερμανικές αποζημιώσεις που δεν θα δοθουν ποτε, μιας κι οπως εχει ξακαθαρίσει η Γερμανία, το ζητημα ειναι ηθικό κι οχι υλικό.
Ούτε η απάτη με τις 4 τηλεοπτικές άδειες, που δήθεν θα χτυπήσουν την διαπλοκή, τον νοιάζει. Στα ματια του, εγκαίνια νοσοκομείων, αεροδρομίων κτλ γίνονται για το θεαθήναι στην προσπαθεια να κρυφτεί μια επικίνδυνη πολιτική ανεπάρκεια άνευ προηγούμενου.

Το μονο που ενδιαφερει τον καρκινοπαθή και τον κάθε άρρωστο, ειναι πως θα παλέψει -με όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει- για να βγεί μέσα απο την κόλαση της αρρώστιας κι απο εκείνη στην οποία τον έχετε καταδικάσει τα 5 τελευταία χρόνια, τουλάχιστον!

Κα-κα-κα η κότα!

Η κυβέρνηση, με άτυπη ενημέρωσή της (γιατί άραγε άτυπη, πάλι;), εγκαλεί αντιπολίτευση και ΜΜΕ που, κατά τη γνώμη της, καλλιεργούν εικόνα καταστροφής που στηρίζεται, λέει, στο γεγονός ότι τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού κατά το μήνα Ιούλιο, εμφανίζονται 354 εκατ. ευρώ κάτω από τον στόχο. Η απόκλιση αυτή, λέει ο μηχανισμός προπαγάνδας του Μαξίμου, αφορά μόνο το συγκεκριμένο μήνα και υπερκαλύπτεται από την ιδιαίτερα θετική πορεία του προηγούμενου εξαμήνου. Έτσι, καταλήγει, για ολόκληρο το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου τα καθαρά έσοδα τακτικού προϋπολογισμού είναι 422 εκατ. πάνω από το στόχο.

Η ... λεπτομέρεια στην οποία πάντα αποφεύγει να αναφερθεί η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και οσονούπω και Λεβέντη, είναι ότι η χώρα εδώ και πέραν του ενός έτους, με δική της ευθύνη, βρίσκεται σε καθεστώς ελέγχου κεφαλαίων. Capital controls, στη γλώσσα που δεν κατέχουν. Αυτό, πολύ απλά, και μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι όλα τα οικονομικά μεγέθη επηρεάζονται και καθορίζονται από αυτό το γεγονός. Ό,τι, δηλαδή, η οικονομία είναι σε ομηρία! Λειτουργεί υπό ειδικές συνθήκες. Οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να κάνουν ανοίγματα ανάπτυξης. Οι τράπεζες με το ζόρι ανοίγουν κάνουλες δανεισμού. Το δημόσιο δεν πληρώνει τον ιδιώτη που του προμηθεύει προϊόν ή του παρέχει υπηρεσία. Αυτά, και άλλα πολλά παρεμφερή, τα προσπερνούν οι αχρείοι, και επιμένουν ότι η οικονομία μας είναι υπό εκτόξευση!

Γι' αυτό και όλο και περισσότεροι πολίτες πια δεν τους λένε μόνο άσχετους, αλλά κυρίως επικίνδυνους.

Η αντιδικία Πύρρου Δήμα και Αυγής, και το σκότος της στοχευμένης πολιτικής διαλέκτου.

Στις 10 Αυγούστου, η εφημερίδα Αυγή, κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό». Το υπογράφει ο Δημήτρης Χρήστου, ο οποίος ξεκινά με αναφορά στην όντως, κατ' εμέ, σαθρή βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών της άρσης βαρών, και στις προκλητικές σπατάλες που πράγματι έγιναν την εποχή που όλοι φωνάζαμε «κάτσε κάτω από την μπάρα», όπως η ανέγερση του περίφημου «Παλατιού της Άρσης Βαρών» με τις σουίτες και τα massage rooms στην υποβαθμισμένη συνοικία της Νίκαιας, όπου τα παιδιά στα διπλανά σχολεία δεν είχαν καν καλοριφέρ να ζεσταθούν.

Υπέρμαχος της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, μειοψηφία τότε στην «Ελευθεροτυπία», είχα γράψει σχετικό άρθρο-ρεπορτάζ για αυτήν την κραυγαλέα πρόκληση.

«Η Άρση Βαρών για παράδειγμα, ήταν μια βιομηχανία εισαγωγής και ελληνοποίησης κατασκευής πρωταθλητών που απογειώθηκε λόγω της τεχνογνωσίας και του ρίσκου του ντοπαρίσματος», γράφει ο Χρήστου στην εισαγωγή του επίμαχου άρθρου του.

Έπειτα, και πάλι ορθώς, αναφέρεται  στον μαζικό  αθλητισμό που, εάν είναι σωστός, λέει, καλλιεργείται πράγματι στα σχολεία. Εγώ θα πρόσθετα όμως ότι συνεχίζεται και στα πανεπιστήμια όπου όμως, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου όπου ανθεί και βασιλεύει, στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, ο αθλητισμός είναι ανύπαρκτος και για αυτό δεν ευθύνονται μόνο «οι κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στα μνημόνια».

Όπως και στα σχολεία, έτσι και στα πανεπιστήμια, οι στρατοί και οι «συμπαθητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τον αθλητισμό. Την δική μου εποχή στην Φυσικομαθηματική, για να μπορείς να δώσεις εξετάσεις έπρεπε να έχεις συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό παρουσιών στη Γυμναστική, που εμείς οι ... επαναστάτες της Αριστεράς εξαγοράζαμε με δήθεν συμμετοχή μας  στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου ή της 28^ης Οκτωβρίου. Το μόνο σπορ που καλλιέργησαν οι Συριζαίοι και οι αντιεξουσιαστές φίλοι τους, και στο οποίο είναι πρωταθλητές κόσμου, είναι εκείνο της καταστροφής κτιρίων και εγκαταστάσεων, καθιστώντας την εκπαίδευση φέουδό τους. Κλειστό επάγγελμα.

Επιπλέον, ο μαζικός αθλητισμός για τον οποίο, θεωρητικά, κάνει λόγο ο αρθρογράφος της Αυγής, αν είναι να έχει πρότυπο εκείνον των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου εφαρμόστηκε και απέφερε άπειρα παγκόσμια ρεκόρ και ολυμπιακά μετάλλια της ντόπας, καλύτερα να λείπει.

(Σημειώνω εδώ, ότι η παλιά ανανεωτική Αριστερά του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και πολλών άλλων, είχε αποστασιοποιηθεί από εκείνα τα μαζικά πρότυπα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει δημιουργήσει μια δική του βερσιόν σοσιαλισμού, που συχνά αποκαλύπτει και γνωρίσματα εκείνης της εποχής του παραπετάσματος).

Ο συντάκτης, εδώ, για να στηρίξει το επιχείρημά του για μαζικό, σχολικό αθλητισμό, κάνει και μία ενδιαφέρουσα αναφορά στις ΗΠΑ, «την πλέον οργανωμένη  - όπως λέει - χώρα σε επίπεδο αθλητισμού και πρωταθλητισμού, με δεκάδες χιλιάδες υποτροφίες σε ταλαντούχους στον αθλητισμό φοιτητές που θέλουν να συνδυάσουν πρωταθλητισμό, μόρφωση και επιστημονική κατάρτιση». Η αναφορά αυτή, προερχόμενη ειδικά από συριζαϊκά στόματα είναι τουλάχιστον ατυχής, αφού μιλάμε για ένα εκπαιδευτικό σύστημα έτη φωτός μπροστά από το δικό μας. Πρώτον, γιατί δεν έχει δώσει στο δημόσιο το μονοπώλιο της εκπαίδευσης. Δεύτερον, διότι εμπλέκει και δεν αποκλείει την επιχειρηματικότητα από τα πανεπιστήμια. Τρίτον, διότι ξοδεύει δις σε έρευνα. Τέταρτον, διότι το ακαδημαϊκό προσωπικό αξιολογείται συνεχώς από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, όχι από κάποιον Φίλη. Πέμπτον, διότι ο αθλητισμός στην Αμερική και στα πανεπιστήμιά της πατάει εξ ολοκλήρου στο μοντέλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Έκτον, … να συνεχίσω;

Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, ο αρθρογράφος της Αυγής, πετάει ξαφνικά και ένα ρητορικό ερώτημα, που είναι και εκείνο που προκάλεσε την αντίδραση του πρώην Ολυμπιονίκη και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Πύρρου Δήμα:

«Άλλωστε τι είδους άθλημα είναι αυτό που ένας πρωταθλητής αγωνίζεται μία ή δύο φορές σε τέσσερα χρόνια από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, όπως ο Πύρρος Δήμας; Διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών.»

Σε αυτό το ερώτημα, ο Δήμας απάντησε κατ’ αρχάς ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς είναι εξαιρετικά εύκολο, λέει, να διαπιστώσει κανείς τις συμμετοχές του από το 1992 έως το 2004 σε πληθώρα αθλητικών αγωνιστικών διοργανώσεων άρσης βαρών, όπως στους μεσογειακούς αγώνες καθώς και στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Στοιχειώδης αριθμητική, προσθέτει, αποδεικνύει ότι ασχολήθηκε τουλάχιστον 15 χρόνια σκληρής προπόνησης και στερήσεων με τον πρωταθλητισμό προκειμένου να καταστεί αυτό δυνατόν. Επομένως, «η εν λόγω φράση ξεπερνά τα όρια εκφοράς μίας κρίσης ή γνώμης, παραποιεί γεγονότα εύκολα διαπιστώσιμα και είναι εξόχως μειωτική και προσβλητική της προσωπικότητάς μου ως αθλητή και ειδικότερα Ολυμπιονίκη». Και θεωρεί κατά συνέπεια ότι «η εν λόγω κρίση αποσκοπεί στην απρόκλητη υποτίμηση και προσβολή μου, καθώς με στοχοποιεί, αναφέροντάς με ονομαστικά, και συμπεριλαμβάνοντάς με σε μία ομάδα «ανύπαρκτων» πρωταθλητών που δεν συμμετείχε σε αθλητικές διοργανώσεις, αλλά μόνο κατόρθωνε, άγνωστο πώς και πάντως όχι με νόμιμους και διαφανείς τρόπους να αποσπά ολυμπιακά μετάλλια”.

Επιπροσθέτως, ο Πύρρος Δήμας εγκαλεί τον αρθρογράφο και για την φράση του «διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών», θεωρώντας ότι αυτή «συμπληρώνει και επαυξάνει την εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση που διενεργείται σκοπίμως, κατά τρόπο που να προκαλείται τεράστια βλάβη στην τιμή και την υπόληψή μου, καθώς παρουσιάζομαι εν τέλει ως ένας αργόσχολος, ύποπτος για ντοπάρισμα, τεμπέλης αθλητής που λάθρα κατέκτησα ολυμπιακά μετάλλια σε 4 συνεχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, αποσκοπώντας στα οφέλη που θα αποκόμιζα εγώ προσωπικά από αυτά».

«Προφανώς διέλαθε της προσοχής του συγκεκριμένου συντάκτη το γεγονός ότι εγώ απεμπόλησα την «αργομισθία» μου στον Ελληνικό Στρατό προκειμένου να υπηρετήσω την χώρα μου από τη θέση του βουλευτή Επικρατείας. Και προφανώς δεν γνωρίζει το έργο που απολύτως αφιλοκερδώς προσφέρω, παρουσιάζοντας σε όλα τα σχολεία της χώρας τις αξίες του αθλητισμού, του ολυμπισμού και του ευ αγωνίζεσθαι», καταλήγει ο Δήμας, στέλνοντας ταυτόχρονα εξώδικο σημείωμα προς την εφημερίδα και τον συντάκτη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να καταθέσει και αγωγή.

Ο συντάκτης της Αυγής Δημήτρης Χρήστου, απάντησε μέσω της εφημερίδας, με το εξής κείμενο:

«Αγαπητέ κύριε Δήμα, δηλώσατε ότι θιχτήκατε από το συγκεκριμένο άρθρο που έθεσε το θέμα εξαφάνισης της ελληνικής βιομηχανίας παραγωγής Ολυμπιονικών στην Άρση Βαρών. Δηλώσατε πως θιχτήκατε από την κρίση μου, ότι η Άρση Βαρών έτσι όπως εξελίσσεται, δεν είναι πλέον άθλημα, όταν μεταξύ δύο διοργανώσεων Ολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές αγωνίζονται μια – δυό φορές. Ενοχληθήκατε από τη φράση, έτσι προγραμματισμένοι μόνο ή κυρίως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αγωνίζονται για την παρτίδα τους και τα άλλα ωφελήματα. Καθώς τέτοια ωφελήματα δεν υπάρχουν για κανέναν άλλο αθλητή του αθλήματος αυτού στις σοβαρές χώρες, επιτρέψτε μου να το θεωρήσω σοβαρό κίνητρο. Ένας Ολυμπιονίκης που σέβεται την αγάπη και τις τιμές του λαού, προσέχει την υστεροφημία του, την οποία στην περίπτωση σας, πλήξατε σοβαρά, νοικιάζοντας το όνομά σας στο ΠΑΣΟΚ -στη χειρότερη περίοδό του- και επί δύο και κάτι χρόνια που μείνατε βουλευτής σχεδόν άφωνος! Και αν αγαπούσατε πολύ το άθλημα που σας ανέδειξε δεν θα προσπαθούσατε να υπερασπιστείτε τα κακώς κείμενα της εποχής Σγουρού, τότε που είχε μετατρέψει την ομοσπονδία σε κάτι σαν κλαδική του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η ελεύθερη γνώμη μου και με αυτή προσπάθησα να φανώ χρήσιμος, αναδεικνύοντας το ζήτημα της εξαφάνισης του αθλήματος και όχι ασφαλώς να σας θίξω προσωπικά».

H τελευταία φράση «δεν είχα σκοπό να σας θίξω προσωπικά», είναι η μόνιμη επωδός στην Ελλάδα εκείνων που είχαν και παραείχαν σκοπό να κάνουν ακριβώς αυτό. Απλώς το λένε κατόπιν εορτής, έπειτα από συμβουλή του δικηγόρου τους, ξέροντας ότι τα δικαστήρια, παρά να μπούνε στην ουσία μιας υπόθεσης, προτιμούν να πουν «να ορίστε, ο άνθρωπος δεν ήθελε να σας θίξει, δεχτείτε το αυτό ως συγγνώμη, και να πάμε όλοι σπίτια μας ευχαριστημένοι».

Είναι για μένα σαφές από το άρθρο του Χρήστου ότι η επιλογή της αναφοράς ειδικά στον Πύρρο Δήμα ήταν επί σκοπού.

Να τι έγραψε στον λογαριασμό του στο facebook ο συγγραφέας και παλιός γνώριμος του ΣΥΡΙΖΑ (υπήρξε βουλευτής του), Πέτρος Τατσόπουλος:

«Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε καθόλου τον "διάλογο" του Πύρρου Δήμα μ' έναν συντάκτη της "Αυγής", όπου, στην τελική, ο συντάκτης τον μέμφεται επειδή κατέβηκε στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ, ενώ αν κατέβαινε με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχα κατέβει εγώ, θα ήταν προφανώς ο σούπερ ντούπερ αθλητής του γαλαξία. Δεν ξέρω. Πολλοί φίλοι μου πιστεύουν ότι η "Αυγή" συν τω χρόνω μεταλλάσσεται σε μια ανοιχτά φασιστική εφημερίδα, υπό την έννοια ότι ενστερνίζεται πλήρως το δόγμα "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και δολοφονούμε τον “χαρακτήρα” του με συνοπτικές διαδικασίες". Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ΑΚΟΜΗ φασιστική, αλλά τείνει να γίνει με γοργούς ρυθμούς. Έχει χάσει προ πολλού τη ψυχραιμία της και καθημερινά πυκνώνουν τα άρθρα με πολιτικό βάθος γούρνας. Δεν ξέρω επίσης αν αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Ελπίζω να είναι».

Αυτό το όποιο δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας, το έχω ζήσει στο πετσί μου τα τελευταία χρόνια σε διάφορα δημοσιογραφικά μαγαζιά, και ξέρω καλά πως μεθοδεύεται, πράγματι με συνοπτικές διαδικασίες, αυτό που ο Τατσόπουλος ονομάζει «δολοφονία χαρακτήρων».

Φράσεις όπως, «να μας πει ο κύριος Τάδε πόσα έπαιρνε όταν εργαζόταν εκεί;», ή «ποιος διόρισε την γυναίκα του στην Δείνα υπηρεσία;», ή «να απαντήσει ο κύρος Ταδόπουλος στο ερώτημα Χ» (και ακολουθεί κάτι που ευθέως καταδικάζει τον κατά ΣΥΡΙΖΑ ένοχο), κλπ, είναι δεδομένη και χιλιοφαρμοζομένη τακτική.

Το έχω διαπιστώσει επίσης και επιστημονικά πια, στα πλαίσια εργασίας που εκπονώ για την «πολιτική διάλεκτο του ΣΥΡΙΖΑ» (The Political Discourse of SYRIZA), φορέας του οποίου είναι βεβαίως η «Αυγή», καθώς και άλλα προσκείμενα σε αυτόν φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Τα επίσημα αλλά και άτυπα δελτία τύπου από το Μέγαρο Μαξίμου, στα υπόγεια του οποίου έχει στηθεί κανονικά ένας ολόκληρος μηχανισμός προπαγάνδας, ξεχειλίζει από αναφορές που στιγματίζουν και πολλές φορές απειλούν όσους δεν είναι με το μέρος της κυβέρνησης, ή που έχουν πει κάτι που αυτή θεωρεί ευθέως ως εχθρική ενέργεια, ενίοτε και ως αντεθνική, εξυπηρετούσα αλλότριους σκοπούς.

Γι’ αυτούς, και άλλους πολλούς λόγους, θεωρώ ότι ο Πύρρος Δήμας καλώς εγκαλεί την εφημερίδα και τον συντάκτη της.

Υ.Γ.: Κάποιοι θα πουν, και ίσως ως έναν βαθμό να έχουν καλό λόγο που το λένε, ότι με τόσα άλλα, πολύ σοβαρά θέματα, να αιωρούνται γύρω μας «πως εσύ, κύριε, αλλά και πλείστοι συνάδελφοί σου, ασχολείσαι τώρα με το τι έγραψε μια βαμμένη φυλλάδα για τον Δήμα;». Η βασική απάντηση που έχω, βρίσκεται ίσως στην τελευταία παράγραφο του κειμένου μου. Η ελευθεροτυπία εν καιρώ κρίσης ανάγεται σε μέγα ζήτημα. Και δεν ασχολούμαστε μόνο εμείς με αυτό. Εδώ όμως υπάρχει και το επιπρόσθετο στοιχείο του δημοσιογραφικού bullying, κυρίως από τα Μέσα εκείνα τα οποία σου δίνουν την εντύπωση πως, «τώρα που ήρθαμε εμείς στα πράγματα,…», και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Μια εκπομπή In the Cool of the Day

Κλασσική καλημέρα σήμερα με αυτήν την υπέροχη Μαζούρκα σε Ρε Μείζονα του Σοπέν. Εύχομαι όλοι και όλες να είστε καλά. Χαίρομαι που συναντιόμαστε πάλι εδώ.

Σαν δροσερό, καλοκαιρινό κοκτέϊλ. 

Εδώ είμαστε! Μέρες Ολυμπιακών Αγώνων, με τα μετάλλια Ελλήνων αθλητών να φτάνουν τα πέντε. Ένα χαμόγελο πλατύ στα πρόσωπα όλων, λίρα εκατό!

Εκείνο που ενεργοποιεί το δικό μου χαμόγελο, είναι η έμπρακτη διαπίστωση και επιβεβαίωση ότι η πραγματική επιτυχία και επιβράβευση έρχονται μόνο μετά από προσπάθεια και κόπο. Δεν πιστεύω ότι είμαστε λαός πιο χαρισματικός από κανέναν άλλον. Το "ο Έλληνας μπορεί να κάνει θαύματα και να μεγαλουργήσει", που ακούμε συχνά, δεν το σχετίζω με κάποιο γονιδιακό, τάχα, προτέρημα και προβάδισμά μας έναντι άλλων. Το πιστεύω μόνο στον βαθμό που, όπως ο Γιαννιώτης στον αθλητισμό, και πολλοί άλλοι Γιαννιώτηδες αλλού (στην επιχειρηματικότητα, στις επιστήμες, στην τέχνη, σε χειρονακτικές εργασίες, στο εμπόριο, κλπ), το επίτευγμα θα είναι αποτέλεσμα μιας μεθοδικής, οργανωμένης, αδιάκοπης, σοβαρής προσπάθειας, μέσα σε συνθήκες δίκαιης εργασίας, με το κράτος σύμμαχο και όχι εμπόδιο - πόσο μάλλον ανταγωνιστή. 

Από το έργο Reflections του Μάνου Χατζιδάκι με το αμερικανικό συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble,ακούμε το τραγούδι Dedication σε στίχους του Cliftoin Divison.

To τραγούδι Κόκκινα Τριαντάφυλλα για Μένα, γράφτηκε από τον Σταύρο Ξαρχάκο για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Παύλου Μάτεση, και πρωτακούστκε από τον ηθοποιό Κώστα Καρρά. Εμείς θα το απολαύσουμε τώρα σε μιαν υπέροχη ερμηνεία από την Δήμητρα Γαλάνη, από δισκάκι 33 στροφών που κυκλοφόρησε από την Minos το 1974. Ένα διαμαντάκι, για σας.

Μια σκέψη...

Πάντα το πίστευα, μου το υπενθύμισε χθες και ο γιος μου: Η καλύτερη επένδυση που θα μπορούσε να κάνει κάθε ελληνική κυβέρνηση, είναι να επιδοτήσει πλήρως υποχρεωτική μετοίκηση όλων των πολιτών της, αρχίζοντας από τους νεώτερους, σε χώρα της Ευρώπης (με δυτικό πολιτισμό) για τουλάχιστον 3 μήνες, και με προσωρινή, προσυμφωνημένη εργασία τους εκεί. Αυτό, θα ωφελούσε τη χώρα μας απείρως περισσότερο και από 10 ακόμα Μνημόνια.

Ακόμα ένα μεγάλο τραγούδι του Χατζιδάκι, με τον Nat King Cole. In the cool of the Day. Και με αυτό, κλείνουμε τη σύντομη εκπομπή μας αυτή. Φιλιά.

ΜΙΚΡΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Καλημέρα. Και Χρόνια Πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν. Σήμερα, της Παναγιάς, μεγάλη η χάρη Της.

Η Παναγιά, τα πέλαγα κρατούσε στη ποδιά της.
Ποιος άλλος; Ο Οδυσσέας Ελύτης.


Όμως, εγώ έχω μένει κολλημένος στη χθεσινή ημερομηνία. Τη θυμάμαι σαν μακρινή πληγή μέσα μου. Τόσο κοντά. Τέτοια μέρα ήτανε που, 14 Αυγούστου του 1974, οι Τούρκοι έκαναν την δεύτερη εισβολή τους και αποτέλειωσαν την Κύπρο, καταλαμβάνοντας την Αμμόχωστο και τη Μόρφου. Έναν χρόνο πριν, Ιούλιο του 1973, πήγαμε με τον μπαμπά για πρώτη φορά στη Κύπρο για να γνωρίσουμε τη μάνα και τις αδερφές του, και γυρίσαμε χωρίς αυτόν. Όλη μέρα κάναμε μπάνιο στη θάλασσα της Αμμοχώστου, αργά το απόγευμα στη Λευκωσία πέθανε. Από τότε η Κύπρος στοιχειώνει τη ψυχή μου, άσχημα.

Έχω ακούσει τόσες φορές έκτοτε τη λέξη "τραγωδία" που πια, όπως προφέρεται, δεν με αγγίζει παρά μόνο με έναν τρόπο που δεν έχω λόγο να μοιραστώ με κανέναν. Θεωρώ δεδομένο ότι θα παρερμηνευτεί. Θα πω μόνο ότι, για μένα, η μεγαλύτερη τραγωδία της Κύπρου, πιο μεγάλη θαρρώ και από εκείνην της εισβολής του '74, είναι ότι 42 χρόνια τώρα το νησί παραμένει υπό κατάληψη και έχει σχεδόν εμπεδωθεί η διχοτόμησή του. Το φοβερότερο δε είναι ότι για αυτήν την τραγωδία, δεν ευθύνεται μόνο ο κατακτητής.

 

Με πολλή επιφύλαξη μπήκα και εγώ, ούτε έναν μήνα τώρα, στην απέραντη περιπέτεια του facebook. Ήμουν εξαρχής, και είμαι ακόμα μέχρι τώρα, πελαγωμένος. Αποφεύγω να αναρτώ προσωπικές μου στιγμές. Κρεμάω τις σκέψεις μου, και ό,τι καλό και ενδιαφέρον μου έρχεται από όσους επέλεξα να είναι φίλοι μου. Μέσω ενός φίλου καλού, γνωρίστηκα διαδικτυακά και με την συγγραφέα Μάρω Βαμβουνάκη. Πολύ καλύτερα την έχω γνωρίσει μέσα από τα βιβλία της.

To facebook της έχει κάτσει. Διότι, σε αντίθεση με πολλούς, λέει πολλά με λίγα λόγια. Θέλει πολύ ταλέντο αυτό. Να τι έγραψε σήμερα:

Ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών και προσευχήθηκε. Κατέβηκε και πήγε στο σπίτι της να το σκουπίσει, να το καθαρίσει. Χάρισε τα λίγα της φορέματα σε φτωχές φίλες της. Έστρωσε όμορφα το κρεβάτι της, άναψε κεριά. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και τακτοποίησε το ρούχο και το σκέπασμά της σα για να κοιμηθεί. Έκλεισε τα ωραία μάτια της και έφυγε να ξαναβρεί τον γιο της που στη γη δεν χάρηκε.

(Από την Κοίμηση της Θεοτόκου Μαρίας που μας έδειξε πως αυτό που λέμε θάνατο, είναι ένας ύπνος και μια πτήση για τον άλλο κόσμο, τον καλύτερο.)

Χρόνια πολλά και ζωντανά, αγαπημένοι μου φίλοι! Σας ευχαριστώ

ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΦΛΥΑΡΙΑΣ

Γενικά, μιλάμε πάρα πολύ. Και τώρα που βρήκαμε και όλα αυτά τα νέα ηλεκτρονικά μέσα, που τα λένε και "κοινωνικά", η φλυαρία μας δεν έχει τέλος. Είμαι και εγώ μέρος αυτής της "λαϊκής συνέλευσης" που όμως, επειδή έχω τη κακή συνήθεια να αντιγράφω σε word εκείνα τα κείμενα που με ενδιαφέρουν και να τα αρχειοθετώ, διαπιστώνω πως έχει ως μόνο της όφελος την εκτόνωση. Δεν προλαβαίνεις να εκφράσεις ε΄να απλό συναίσθημά σου για κάτι, ΄νε εκφέρεις την άποψή σου για κάτι άλλο, και οι αντιδράσεις είναι κατακλυσμιαίες. Από like, retweet, μέχρι και comment, και πάει λέγοντας. Καταγράφουμε με ποιον συμφωνουμε, και με ποιόν όχι - ΟΚ. Υπολογίζουμε, αυθαίρεα σίγουρα, αν είμαστε με τους πολλούς ή με τους λίγους. Αν μοιάζουμε, αν διαφέρουμε. Ε, και;

Θα πει κάποιος, τότε γιατί είσαι εδώ;
Διότι, κάπου-κάπου, βρίσκω μαργαριταράκια. Κείμενα ψυχής, απλές ιστορίες ανθρώπων, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι.
Επειδή, λοιπόν, πολύ συχνά ανακυκλώνω και εγω την οργή και τις εμμονές μου, παρακαλώ να με μαζεύετε.

Τώρα, έχουμε όλοι φαγωθεί με την Ολυμπιονίκη μας της σκοποβολής. Πετάγομαι δίπλα, στα facebook φίλων και συγγενών από άλλες χώρες, κυρίως από Αμερική, Αυστραλά και Αφρική, να κάνω συγκρίσεις. Υπάρχει και εκεί "κοινωνικός φανατισμος", μη νομίζετε. Αλλά τέτοια πολιτικοποίηση ενός μεταλλίου, πουθενά.Τέτοιο κόλλημα σε λεπτομέρειες που δεν ξέρουμε πως και από τι κατέληξαν σε τέτοιες, μόνο σε εγχειρίδια ψυχανάλυσης - και εάν υπάρχουν κιόλας.

Είπαμε: Αναπλάθεται καθημερινά στην Ελλάδα η ιερά σύναξη του καφενείου. Και νοώθουμε υπερήφανοι που είμαστε η συνέχεια μιας τέτοιας παράδοσης. Που συζητάμε ανοικτά και χύμα όλο μας το βιός, εκτός από εκείνο που θέλουμε να κρύψουμε. Όλη μας την φιλοσοφία εκτός από εκείνη που δεν νοιαστήκαμε ποτέ να καταλάβουμε. Και τι έγινε λοιπόν; Που καταλήγουμε; Τι μένει μέσα μας μόλις απομακρυνθούμε από το καφενείο;

Τίποτα, λέω εγώ!

Ο αξιότιμος κύριος Χαμπής

Γνώρισα χθες στο ορεινό χωριό των Πλατρών στη Κυπρο, έναν πολύ ωραίο και σημαντικό άνθρωπο. Και επειδή αποφάσισα να προσπαθήσω, τουλάχιστον, να αναδεικνύω πρόσωπα και γεγονότα που ανοίγουν τη σκέψη και εμπλουτίζουν τον εσωτερικό σου κόσμο, θάθελα να πω δυό λόγια για αυτόν, προτού τον γνωρίσω καλύτερα σε μια συνάντηση που κανονίσαμε για την ερχόμενη Τρίτη, έπειτα από την οποία ελπίζω να αξιωθώ να γράψω ένα πιο εκτενές κομμάτι.

Λοιπόν: Ονομάζεται Χαμπής Τσαγγάρης, και είναι χαράκτης. Κατ´ ακρίβεια, είναι Ο χαράκτης της Κύπρου. Ήταν μαθητής του Έλληνα χαράκτη Τάσσου (πραγματικό όνομα Αναστάσιος Αλεβίζος), που έζησε από το 1914 έως το 1985.

Ο Χαμπής τον γνώρισε το 1971, σε μία έκθεση χαρακτικής στο ξενοδοχείο Χίλτον της Λευκωσίας. Μέχρι τότε, ήταν απλώς ένας αυτοδίδακτος ζωγράφος. "Από εκείνη τη στιγμή που γνώρισα από κοντά τον Τάσσο και είδα καμμιά δεκαριά από τα έργα του μπροστά μου, άλλαξε η ζωή μου", μου ειπε σήμερα το απόγευμα που τον συνάντησα στις Πλάτρες, σε ένα εργαστήρι χαρακτικής όπου παραδίδει δωρεάν μαθήματα, εις μνήμην του μεγάλου δασκάλου του.

Η Σχολή του είναι στο μικρό χωριό Πλατανίστεια της επαρχίας Λεμεσού, κοντά στην Αυδήμου. Κύριος σκοπός του ιδρυτή της, είναι η διάδοση της τέχνης της χαρακτικής στα πλατιά κοινωνικά στρώματα. Εθελοντές χαράκτες δάσκαλοι βοηθούν αφιλοκερδώς στην παράδοση των μαθημάτων, όχι μόνο εκεί, αλλά σε διάφορα μέρη της Κύπρου. Ακόμα και παιδιά δημοτικού σχολείου έχουν παρακολουθήσει τα εργαστήρια του Χαμπή. Στο Εργαστήρι στις Πλάτρες είδα και δασκάλες νηπιαγωγείων.

Τον ρώτησα γιατί τα κάνει όλα αυτά, και εάν έχει δει απτ΄αποτελέσματα αυτής της προσπάθειάς του.

"Εχει αλλάξει όλο το τοπίο της χαρακτικής στη Κύπρο", μου απάντησε χαμηλόφωνα, σαν να μην ήθελε να φανεί ότι περιαυτολογούσε.

"Η χαρά της δημιουργίας, η συνεχής πρόοδος των μαθητευομένων χαρακτών, η απλότητα και η ελικρίνεια των ανθρώπινων σχέσεων, η Πολιτιστική αναβάθμιση της περιοχής, η αγάπη και η μεγαλοψυχία του δασκάλου ...", είναι τα λόγια της Φωτεινής Λάρκου, δασκάλας από τον Αλέκτροα, που διάβασα σε κάποιο φυλάδιο από πλαιοτέρη Έκθεση του Χαμπή.

Η Κύπρος έχει υπαρξιακή ανάγκη να κρατήσει ζωντανές τις τέχνες και τις παραδόσεις της. Χωρίς αυτές, όση πρόοδο οικονομική και εάν επιτύχει, δεν θα μπορέσει να πατήσει ποτέ γερά στα δυο της πόδια. Άνθρωποι σαν και τούτον τον χαράκτη που γνώρισα χθες - και είμαι βέβαιος πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι σαν τον κ. Χαμπή - είναι το κεφάλαιο και ο πλούτος της Κύπρου. Ούτε ο τουρισμός της (ιδιώς ο πακεταρισμένος με νεοπλουτίστικες νόρμες), ούτε οι εξωχώριες υπηρεσίες της, ούτε κάν η προοπτική του πλουτισμού από υδρογονάνθρακες.

Την Τρίτη που ελπίζω να καταφέρω να παρακολουθήσω κι εγω ένα εργαστήριο, θα γράψω κι άλλα.

Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

Από την πάντοτε έγκυρη και σοβαρή ιστοσελίδα naftemporiki.gr, ένα δείγμα του ξεπεσμού της πολιτικής, και όχι μόνον, ζωής στην Ελλάδα σήμερα, αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ ενός βουλευτή και ενός επιχειρηματία.

Οξύτατο επεισόδιο είχαν στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης με τον επιχειρηματία Δημήτρη Κοντομηνά, ο οποίος έως πρόσφατα κατείχε τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha (σήμερα ο σταθμός έχει μεταβιβαστεί στην κόρη του Μαρία).

Ο Δ. Κοντομηνάς είπε «κύριο τίποτα» τον Ηλ. Κασιδιάρη, ο οποίος τον αποκάλεσε «βλάκα» και «καραγκιόζη».

Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, που έχει αλληλομηνυθεί με τον Δ. Κοντομηνά, διαμαρτυρήθηκε για την προβολή του κόμματός του από τον σταθμό. Ο Δ. Κοντομηνάς είπε ότι αν δείξει αυτά που κάνει ηΧρυσή Αυγή «καήκατε». «Και συ τι είσαι; Κριτικός κινηματογράφου ή ο Σπηλμπεργκ;», φώναξε ο Ηλ Κασιδιάρης κουνώντας έντονα τα χέρια του και απαιτώντας από τον Δ. Κοντομηνά να μην χειρονομεί. «Θα σας κρίνω, εσείς πως κρίνετε;», αντέδρασε ο Δ. Κοντομηνάς.

Λίγο αργότερα υπήρξε νέα επίθεση του Ηλ. Κασιδιάρη λέγοντας «μην φωνάζετε, υπάρχει κίνδυνος εμφράγματος». Ο βουλευτής ρώτησε για παρουσία του Δ. Κοντομηνά στην λίστα Λαγκάρντ, με τον επιχειρηματία να λέει ότι δεν είχε ποτέ λογαριασμό στην HSBC. Ο Ηλ. Κασιδιάρης ρωτούσε φωνάζοντας αν ο Δ. Κοντομηνάς «συνδέεται με οικονομικά εγκλήματα». Ο Δ. Κοντομηνάς τον αποκάλεσε δύο φορές «κύριε τίποτα» και ο Ηλ. Κασιδιάρης απάντησε «τι λες βρε καραγκιόζη, βλάκα, σέβομαι ηλικία και δεν σηκώνομαι». Στη συνέχεια σηκώθηκε και είπε ότι θα πάει στον εισαγγελέα.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Καλησπέρα, και καλωσορίσατε εδώ, σ' όλα τα Βραδυνά του Κόσμου! Απόψε εκπέμπουμε από Λεμεσό όπου, λίγη ώρα πριν έζησα την υπέροχη ψευδαίσθηση ότι μία φαντασμαγορία πυροτεχνημάτων από το ξενοδοχείο 4 Seasons, πολύ κοντά στο διαμέρισμά μου, έγινε αποκλειστικά για μένα! Έψαχνα να βρω μέσα μου την αιτία αυτής της τιμής προς το πρόσωπό μου, αλλά δεν έβρισκα κάτι πειστικό. Μεταξύ μας, δεν έχω και κάτι εδώ και καιρό που να δικαιολογεί τιμητική διάκριση προς εμέ, πόσο μάλλον μια ολάκερη φωταγωγική, ουράνια πανδαισία μπροστά στα μάτια μου! Αυτή όμως η ωραία ψευδαίσθηση, όπως τόσες-τόσες άλλες στη ζωή μου, μου δίνει πάντα ώθηση να προχωρώ μπροστά και, αν το παρατραβήξω κιόλας, να κάνω και εκπομπή για ακροατήριο πανάκριβο.

Ξεκινώ, λοιπόν με το Vincent, του Don McLean. Ένα τραγούδι για τον Βαν Γκόγκ, και τον έναστρο ουρανό του.

Το καλό νέο που έχω να σας πω είναι ότι η απεξάρτησή μου από αυτά που ονομάζουμε "επίκαιρα" προχωρά με γοργούς ρυθμούς. Ο εσωτερικός μου γιατρός με διαβεβαιώνει πως εάν συνεχίσω έτσι, μεγαλώνοντας θα υγιαίνω. Μιλώ για τα μικρά-πολιτικά. Τα σχόλια της στιγμής. Που δεν έχουν μήτε βάθος, μήτε περιεχόμενο. Εδωσα μάχη τους τελευταίους πέντε μήνες εδώ, περισσότερο με τον εαυτό μου μεταξύ μας, να ξεσκαρτάρω τις ασήμαντες ειδήσεις από τις σελίδες μιας εφημερίδας που διηύθυνα, αλλά δεν τα κατάφερα. Η μικρή, στη σκέψη, κοινωνία δεν αντέχει χωρίς τις μικρότητές της. Θα αυτοκτονήσει. Αναπαράγεται από αυτές. Είναι απίθανο πόσοι νέοι άνθρωποι είναι γερασμένοι πριν κάν συμπληρώσουν τα τριάντα. Ό,τι νέο συνάντησα εδώ, ήταν άνω των 60.

Ακούστε τώρα κάτι έκτακτο. Πάλι της νύχτας. Και ποιός την εισαγάγει, παρακαλώ; Ένας αιώνιος έφηβος.

Αυτός ο άνθρωπος που θα ακούσουμε τώρα, ο Johnny Cash, με έχει σημαδέψει από μικρό, και μάλιστα με έναν πολύ παράξενο τρόπο. Η μελαγχολία του με τρόμαζε. Ήμουν χαρούμενο παιδί, μεγάλωνα μέσα σ' έναν παράδεισο και δεν καταλάβαινα από θλίψη και στενοχώρια. Όταν πρωτάκουσα το τραγούδι You are my sunshine με την Anne Murray, ενθουσιάστηκα. Ήταν upbeat και το τραγουδούσα όλη μέρα, κάθε μέρα. Μαθαίνοντας, όμως, ότι το τραγούδι ήταν "ενός Johnny Cash", και ακούγοντάς το από αυτόν κατόπιν, βυθίστηκα σχεδόν αμέσως σε μια γλυκιά μελαγχολία. Ήμουν-δεν-ήμουν επτά χρονών. Το'παιξα και γω δεν ξέρω πόσες φορές στο πικαπ. Αισθάνθηκα κάθε λέξη του, κάθε του ανάσα. Όπως δεν την είχα αισθανθεί με την Murray. Τότε, νομίζω, συνειδητοποίησα πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό που χρόνια μετά έμαθα από τον Ελύτη: ότι η λύπη ομορφαίνει. Επειδή της μοιάζουμε.

Κι έκτοτε, βεβαίως, ο Johnny Cash έγινε φίλος μου.



Αυτά γι'άπόψε. Καληνύχτα τώρα.

ΧΧΧ

Ο άλλος κόσμος της Τουρκίας

Του Λευτέρη Κουσούλη*

Ο δυτικός άνθρωπος, παρά τις σκληρές δοκιμασίες της μέχρι τώρα πορείας του, έχει εξελιχθεί σε αφελή και ράθυμο παρατηρητή. Διαβάζοντας τον κόσμο με τα μάτια του, τον εντάσσει στο πλαίσιο της δικής του οντότητας και επιχειρεί να τον κατανοήσει με βάση τις ορθολογικές σχετικά συντεταγμένες, που κατά τον ίδιο συγκροτούν κάθε κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Έτσι ξεχνάει συχνά, ως αφελής και ράθυμος, ότι δίπλα του, είτε πρόκειται για τη Β. Αφρική είτε πρόκειται για την Ανατολή, ο κόσμος είναι άλλος.

Η Τουρκία είναι ένας άλλος κόσμος. Δεν βρίσκεται σε παραλληλία με τη Δύση. Δεν συμμερίζεται με τους ίδιους όρους την κοινωνική συνύπαρξη, δεν αναγνωρίζει την ιδιαίτερη θέση του ατόμου στο γίγνεσθαι. Και συνακόλουθα, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμά του να μάχεται για τη βελτίωση αυτής της θέσης. Με ό,τι σημαίνει αυτό στο μέτωπο των δικαιωμάτων και της ελευθερίας.

Η Τουρκία παρά ταύτα δεν μπορεί να αποφύγει, όποια και αν είναι η ένταση καταστολής της συνείδησης, με πηγές είτε τον ισλαμισμό είτε τις αυταρχικές κρατικές δομές, τη σύγκρουση που θα συγκλονίζει πάντα στο χρόνο κάθε κοινωνία. Η αντίληψη που πρεσβεύει ότι μπορεί σε έναν κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό χώρο να επέλθει ειρήνευση της σύγκρουσης, όπου μια αντίληψη θα επικρατήσει οριστικά και η συμμόρφωση και η υποταγή θα αντέξει στον μακρύ χρόνο, δε μπορεί ποτέ να βρει εφαρμογή.

Αυτό που μπορεί να θεωρείται μοντέρνο στην Τουρκία, μοντέρνο και εκσυγχρονιστικό, φέρει εντός του τον αυταρχισμό και τη βία του κοσμικού κεμαλικού κράτους και από την άλλη πλευρά, αυτό που επιδιώχθηκε και επιδιώκεται ως «λαική συμμετοχή», συνοδεύεται με μια εξουσία που αναιρεί κάθε δυνατότητα εξέλιξης και θεωρεί ότι η επιβολή της κυρίαρχης αντίληψης επιτρέπεται με όλα τα μέσα.

Ο «νικητής» Ερντογάν αντιπροσωπεύει αυτή τη δεύτερη εκδοχή των πραγμάτων. Μέσα στην ατμόσφαιρα της συνολικής κυριαρχίας που εικονικά διαμορφώνεται πλέον, ο δεσποτικός χαρακτήρας μιας κοινωνίας που αδυνατεί να αυτοεκσυγχρονιστεί, θα εγκατασταθεί ως χαρακτηριστικό της φάσης που διανύουμε.

Η καταστολή θα ενταθεί, ο έλεγχος της κοινής γνώμης θα γίνει η πρώτη επιλογή και ο αφανισμός των εκφραστών κάθε άλλης άποψης θα είναι καθημερινή  πρακτική.

Εμείς εδώ, ως Έλληνες του παρόντος, σε μια κοινωνία βαθιά ηττημένη, απέναντι σε μια χώρα που η «εχθρότητα» προς τους άλλους είναι προυπόθεση ύπαρξης, οφείλουμε πέρα από την αυτοανασυγκρότησή μας, να υπερασπιζόμαστε αυτό που πραγματικά είναι ιερό: τα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την ελευθερία.

* Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας, και τα άρθρα του στο filoftero αναδημοσιεύονται με την δική του άδεια. 

Τραγωδίες...

Από το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ εκδόθηκε η παρακάτω ανακοίνωση:

"Είναι για γέλια στη ΝΔ, η προσπάθεια όσων περιστασιακά  φορώντας  μεταρρυθμιστικό προσωπείο παριστάνουν ότι κάτι αλλάζει, όταν είναι φανερό ότι τα κλειδιά του μαγαζιού τα κρατούν άλλοι.

Από την άλλη πλευρά οι άλλοι οι «αριστεροί ριζοσπάστες»,  του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκαν  πρόθυμοι και υπάκουοι και είναι για κλάματα.

Είναι τραγική όμως για τη χώρα η κοινή τους προσπάθειά να μη βγει η αλήθεια, να μη μάθει ο Ελληνικός λαός τους υπεύθυνους για τον εκτροχιασμό της οικονομίας  και την κρίση την περίοδο 2004-2009."

ΣΧΟΛΙΟ: Πιο τραγική απ' όλα  είναι αυτή η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ.

Κύπρον ου μ' εθέσπισεν

Ένα καταπληκτικό κείμενο του φίλου μου, συνθέτη Γιώργου Ανδρέου στον λογαριασμό του στο facebook, για μία παράσταση που, λόγω αναγκαστικού εγκλωβισμού μου εις την «ωραίαν νήσον Κύπρον», δυστυχώς θα χάσω. Τα Ημερολόγια Καταστρώματος του Σεφέρη, ίσως τα πιο πολύτιμα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου μαζί με το Λεξικό Ελληνικής Γλώσσας Liddell & Scott, είναι μόνιμη πηγή αναφοράς μου εδώ και πολλά καλοκαίρια. Πάντα σκεφτόμουν δε αν θα βρεθεί μουσικός των ημερών μας που, με κάποιον τρόπο, θα μπορέσει να καταπιαστεί με αυτά; Ο Γιώργος, είναι ίσως η καλύτερη απάντηση.

Εν όψει της παράστασης "Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ'-Κύπρον ου μ' εθέσπισεν" - ένα μουσικό μου έργο πάνω στην συγκεκριμένη ποιητική ενότητα του έργου του Γιώργου Σεφέρη, που θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 5 Αυγούστου στο Κάστρο της Καβάλας, στα πλαίσια του φεστιβάλ Φιλίππων (ερμηνεύει η Κορίνα Λεγάκη και χορεύει, σκηνοθετεί και επιμελείται σκηνογραφικά ο Ερμής Μαλκότσης). αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τα συγκλονιστικά ποιητικά κείμενα του Ημερολογίου Καταστρώματος Γ'. 

πρώτα η αναφορά στην Κύπρο: Ο Σεφέρης, ένας άνθρωπος που του έχουν στερήσει την πατρίδα του (Σμύρνη) βρίσκει στη μεγαλόνησο το ψυχικό και αισθηματικό πεδίο που του υπαγορεύει την οδυνηρότερη και γλυκύτερη εγγύτητα με την απωλεσμένη πατρίδα του, τον Ελληνισμό Εκτός αλλά και τόσο σπαρακτικά Εντός, ενώ το ένστικτο του σπαρακτικά προειδοποιεί για την επερχόμενη εθνική συμφορά: "...Κάτω απ' τη γέρικη συκομουριά στεγνός ο αγέρας γύρισε / οσμίζονταν παντού φλουριά και μας επούλησε". "Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ. δε χρειάζεται μακρύ καιρό να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι". Ύστερα είναι η κορυφαία συνομιλία με τον Ευριπίδη. Ο Σεφέρης, συγκλονισμένος από το μεγαλειώδες εύρημα του αρχαίου τραγικού (πως η Ελένη ποτέ δεν πήγε στην Τροία, πως για ένα σύννεφο, ένα είδωλο έγιναν όλα) βρίσκει δημιουργική αφορμή να αναρωτηθεί για το μεγάλο του άλγος, την ιδιοπροσωπία του Ελληνισμού, τον "καημό της Ρωμιοσύνης". "Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι. «Γραμμή» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης". Αλλά και "θα γίνει Ανάσταση μιαν αυγή - πώς λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα, θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή, θα ξαναγίνει το πέλαγο και πάλι το κύμα θα τινάξει την Αφροδίτη. Είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει". Και δίπλα σ' όλα αυτά η σταθερή ποιητική δυναμική του μεγάλου λογοτέχνη, η γλώσσα του, το ήθος που οδηγεί και υπαγορεύει το ύφος. Η διεθνής του (γι' αυτό αυθεντική) ελληνική καταγωγή του έργου του. Η ανθρωπιά του.

ΤΟ ΤΥΠΙΚΟΝ ΕΝΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ

Η ανακοίνωση από το Γραφείο Τύπου της Βουλής των Ελλήνων, αναφέρει:

"Ο δημοσιογράφος κ. Κωνσταντίνος Χαλβατζάκης ορίστηκε σήμερα Συντονιστής του Τηλεοπτικού και Ραδιοφωνικού Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων, με απόφαση του Προέδρου της Βουλής κ. Νικολάου Βούτση, ύστερα από τη διατύπωση θετικής γνώμης κατά πλειοψηφία της Επιτροπής Κανονισμού της Βουλής.

Ο κ. Χαλβατζάκης διετέλεσε Γενικός Διευθυντής Περιεχομένου και Ενημέρωσης της ΕΡΤ και αρχισυντάκτης δελτίων ειδήσεων στο Mega Channel. Έχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, στις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Ριζοσπάστης», στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Flash», στον οποίο είχε την αρχισυνταξία της ενημερωτικής ζώνης.

Γνωρίζει ιταλικά, γερμανικά και αγγλικά.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία, εργάστηκε στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου Τυβίγγης, στον τομέα της κοινωνικής επανένταξης αστέγων."

Ο κ. Χαλβατζάκης, τον οποίο δεν γνωρίζω προσωικά, μπορεί να είναι πράγματι όσο άξιος τον παρουσιάζει το βιογραφικό του, ή απόσπασμα αυτού, η ως άνω ανακοίνωση. Εκείνο που ενοχλεί είναι η φράση "ορίστηκε σήμερα (...) με απόφαση του Προέδρου της Βουλής κ. Νίκου Βούτση, ύστερα από διατύπωση θετικής γνώμης κατά πλειοψηφία της Επιτροπής Κανονισμού της Βουλής". 

Το "κατά πλειοψηφία", ξέρουμε ότι σημαίνει από τους προσκείμενους στη κυβέρνηση βουλευτές. Αλλά και πάλι, το θέμα είναι ότι οι θέσεις αυτές, σε όλες τις χώρες της ΕΕ, πληρούνται κατόπιν ανοικτού διαγωνισμού, όχι διορισμού, και σίγουρα όχι κατά ψηφοφορία με πολιτικά, πρωτίστως, κριτήρια. 

Άλλαξαν οι εποχές. Και οι διορισμοί είναι χατιρική πράξη, ακόμα και εάν ο επωφελούμενος είναι, ή αποδειχθεί άξιος. Ο διορισμός του ενός, έχει στερήσει τη δυνατότητα και από άλλους να διεκδικήσει την ίδια θέση. Εάν γινόταν αυτό, και μάλιστα με σοβαρές και ανοικτές διαδικασίες, τότε η δημοσιοποίηση του βιογραφικού σημειώματος του επιλεγέντος θα είχε μόνο τυπική σημασία. Ενώ τώρα, στην ανακοίνωση, κάτι θέλει να πει...

ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Σαν σήμερα, 2 Αυγούστου του 1774, δόθηκε στο Παρίσι η πρεμιέρα της  όπερας του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ  «Ορφέας και Ευρυδίκη». Από αυτήν, ακούμε σήμερα, στην «κλασσική μας καλημέρα», την άρια Che faro senza Euridice, από την μοναδική Kathleen Ferrier.

Η Βρετανίδα μεσόφωνος Κάθλην Φέριερ, 1912-1953, πέθανε σε ηλικία μόλις 41 ετών από καρκίνο στον μαστό. Αμέσως μετά τον θάνατό της o σπουδαίος Γερμανός μαέστρος Μπρούνο Βάλτερ είπε γι αυτήν "το σημαντκότερο μουσικό γεγονός στην ζωή μου ήταν ότι γνώρισα την Κάθλην Φέριερ και τον Γκούσταβ Μάλερ - με αυτήν την σειρά". 

"Μπορεί κάποιος - όπως έγραψε τον Απρίλιο του 2012 ο Τομ Σέρβις στην Γκάρντιαν -  να σκεφτεί ότι αμέσως μετά από έναν τραγικό θάνατο ίσως ήταν κατανοητά υπερβολικά τα λόγια του Βάλτερ - δεδομένου ότι όχι μόνο γνωρίστηκε με τον Μάλερ αλλά αυτός διηύθυνε σε παγκόσμια πρώτη την 9η Συμφωνία του - αλλά πάλι, κάθεσαι και ακούς τις ηχογαφήσεις της Φέριερ και τότε καταλαβαίνεις γιατί το είπε αυτό ο μεγάλος μαέστρος".

Εδώ είμαστε λοιπόν, σαν "Όλα τα Πρωινά του Τρίτου", τότε που ακροβατούσαμε μεταξύ του Μάνου, του Σεμπάστιαν και του Φλόϊντ, και με μάλωναν οι καθαρόαιμοι της κλασικής διότι δεν τους άρεσε εκείνο το μπέρδεμα. Ίσως μερικές φορές να είχαν και δίκιο. Αλλά το εξέφραζαν με τόσο φανατικό και απόλυτο τρόπο, που σε έβαζαν περισσότερο σε άμυνα παρά σε περίσκεψη.

Όπως και νάχει, λένε πως πρέπει να χάσεις κάτι καλό για να το εκτιμήσεις, και πράγματι έτσι είναι. 

Τώρα κοιτάμε μπροστά, από άλλη αφετηρία, και με εμπειρίες που δεν έχουν αφήσει ανέγγιχτο τον μέσα μας κόσμο. Ελπίζω για καλό.

Ευχαριστώ που είστε εδώ, ακόμα. Θα τα λέμε συχνά πια.

ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΙ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ BRIEFING ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΗΡΘΕ ΣΤΑ ΜΕΙΛ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ. ΔΗΛΑΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ. ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΙΛΑΜΕ. ΑΛΗΘΕΙΑ, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΕΝΑ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ; ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΕΤΟΙΟ ΞΕΠΕΣΜΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ; Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΕΙ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (ΠΟΥ ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΗΣ) ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ, ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ, ΝΑ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ" ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΤΥΧΕΙΣ ΜΠΗΧΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟ ΑΡΚΑ, ΥΠΕΝΘΥΜΖΩ ΠΩΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΤΑΣΕΙΣ, ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ, ΕΧΕΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ. ΘΕΛΕΙ ΝΑΧΕΙΣ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΔΙΠΛΑ Σ' ΕΝΑΝ ΑΡΚΑ. ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ. Χ.Μ.
Σημείωμα,1.8.2016

«Τρέχα τρέχα οδηγέ, για να τους περάσουμε..»
Συγχαρητήρια στη Νέα Δημοκρατία. Μόλις η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να ζητήσει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στην Βουλή για την Παιδεία, το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έσπευσε πρώτο να καταθέσει το σχετικό αίτημα. Απέδειξε έτσι απέναντι σε ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα έχει αντανακλαστικά παιδικής χαράς. «Ναι, αλλά εμείς προλάβαμε και το κάναμε πρώτοι». Συγχαίρουμε την Νέα Δημοκρατία για την τεράστια πολιτική της επιτυχία. Ελπίζουμε ότι εκτός από το να τρέχει να κατοχυρώνει τις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις, θα μπορέσει κάποια στιγμή να συζητήσει και επί της ουσίας: Για το πώς η δική της διακυβέρνηση εξουθένωσε ένα τόσο σημαντικό αγαθό και για το όραμά της που παραχωρεί το δικαίωμα στην παιδεία αποκλειστικά στους λίγους. Θα τα πούμε λοιπόν στην Βουλή, ενώπιον του λαού. Υποθέτουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης αναζητά ήδη γελοιογραφίες του Αρκά, προκειμένου να κάνει ακόμα μια σοβαρή και ουσιαστική τοποθέτηση.

ΕΔΩ ΠΑΛΙ...

Έχω να γράψω εδώ από την 1η Μαίου. Δύο μήνες ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι έγραφα αλλού, και πολύ. Πού, δεν έχει και τόση σημασία πια. Έτσι κι αλλιώς, ελάχιστοι με διάβαζαν εκεί. Δεν υποτιμώ τη σημασία των ολίγων - πάντοτε προς αυτούς έγερνα, σ' αυτούς απευθυνόμουν. Κι επιπλέον, για κάθε έναν και κάθε μία που μου κάνει τη τιμή να διαβάζει τα κείμενά μου, να νοιώθει τη σκέψη μου και να αισθάνεται τις μουσικές που επιλέγω, μόνο ευγνωμοσύνη έχω. Απέραντη. 

Επειδή όμως σε σας εδώ πάντα μιλούσα ανοικτά, δεν μπορώ τώρα να κάνω κάτι διαφορετικό. Αισθάνομαι ανακούφιση που φεύγω από μία δουλειά που πλέον δεν άφηνε καμία προοπτική εξέλιξης ως σοβαρός δημοσιογραφικός οργανισμός, αλλά και στεναχώρια που για μία ακόμα φορά απέτυχε η προσπάθειά μου να ανοιχτώ σε θάλασσα που δεν κατέχω τα χούγια της!

Ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις μου, παίρνω ισχυρές δόσεις από εκείνα που στερήθηκα: τα βιβλία, τις μουσικές, τις βαθιές σκέψεις μου, λίγες ελεύθερες ώρες. Αυτή η σονάτα του Μπετόβεν, πάντα με άγγιζε και με ανέβαζε. Και το παίξιμο εδώ του Ντάρενμποϊμ, αν και περισσότερο δυνμικό απ' ό,τι μου αρέσει, στη συγκκριμένη χρονική συγκυρία με ταρακουνά ευχάριστα!

Όσοι είστε εδώ ακόμα, καλώς σας βρίσκω.