Αυτό δεν είναι ένα ... ψύχραιμο κείμενο. Γράφεται εν βρασμώ ψυχής βράδυ Πέμπτης 3 Απριλίου και, αυτήν την στιγμή που γράφεται, φυσικό είναι να αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό: Οργή, αηδία, απογοήτευση!
Αυτα τα συναισθήματα θα υήρχαν ακόμα και εάν έγραφα εν ψυχραιμία ευρισκόμενος. Απλώς, θα τα χαλιναγωγούσα. Τώρα, όχι.
Είμαστε τελικά για κλάματα και για κλωτσιές. Ταυτόχρονα. Να μας κλαίς, από την μιά, και να μας δέρνεις από την άλλη.
Κάθε μέρα, εκεί που λές "ωραία φαίνεται, καθαρός ο ουρανός, λάμπει ο ήλιος", δύο τινά συμβαίνουν, κάποτε χώρια, κάποτε και μαζί:
1. Πετάγεται σαν "μη πω τί" κάποιος σκατόψυχος και σου αμφισβητεί αυτό που βλέπεις, προσπαθώντας δηλαδή να σου αφαιρέσει ακόμα και την τόσο δα μικρούλα χαρά που πήρες το πρωί ανοίγοντας το παράθυρό σου. Αυτός, είναι πολλοί! Είναι η μίζεροι της καθημερινότητός μας. Παλιά, τους έκανες εύκολα πέρα. Έβλεπες από το "μάτι" της πόρτας σου ποιός είναι, κι αν ήταν αυτοί, απλά δεν άνοιγες. Τώρα, με τα social media, παραμονεύουν παντού. Αρματωμένοι με την μιζέρια τους.
2. Κάτι θα γίνει (δεν ξέρω τι είδους παιχνίδια, ακριβώς, μας παίζει ο καιρός τα τελευταία χρόνια, αλλά), θα σκοτεινιάσει ο ουρανός, θα μαζευτούν πάνω από τα δικά μας κεφάλια μαύρα σύννεφα, και θα πλακώσει βροχή του άλλου κόσμου. Κάθε μέρα κι ένα νέο χαστούκι. Όχι τόσο πολύ από τους άλλους, τους "απέξω", τους βολικούς μας εχθρούς. Αλλά από εμάς τους ίδιους. Τούς πιο αυτοκαταστροφικούς πολίτες αυτού του Πλανήτη!
Να μην ησυχάζεις. Κάθε τόσο, μια νέα αποκάλυψη μιας Ελλάδας που ειναι ακόμα βουτηγμένη στα σκατά - συγγνώμη, αλλά σας προειδοποίησα!
Κυνηγάω δυο μέρες τώρα, δημοσιογραφικά, την υπόθεση Μπαλτάκου. Διαβάζω το βιογραφικό του. Ρωτώ ανθρώπους που τον ήξεραν. Φυλλομέτρησα ακόμα και ένα βιβλίο που έγραψε. Χάζεψα φωτογραφίες του. Τίποτα αξιόλογο. Τίποτα διαφορετικό απ' όσα ήδη ξέρουμε, χρόνια τώρα. Μια μέρα, σκάει η κακιά είδηση, μαζεύονται γύρω από αυτήν όλοι οι γνωστοί και γείτονες, ομόφωνη η ετυμηγορία τους: "Μας κάνει εντύπωση. Ήταν καλό παιδί".
Διαβάζω για τον γιό του, τον Δημητρη, που τσαντίστηκε επειδή ένοιωσε ότι οι Χρυσαυγίτες την έφεραν του μπαμπά του, πήγε στη Βουλή και τους πλάκωσε στα "γαλλικά" και στις μπάτσες.Κι εκεί που, έστω για μιά λάμψη στιγμής, πήγα να ψιθυρίσω "εντάξει, μια τέτοια αντίδραση γιού για ένα κακό που βρήκε τον πατέρα του, ας μην την κακίσουμε εντελώς", εμφανίζονται μπροστα μου τα "αστεράκια" του βιογραφικού του - πως διορίστηκε σε διάφορα πόστα, πως "τοποθετήθηκε" στον στρατό - και γαμώ το κέρατό μου αρχίζω και βλέπω ξανά μπροστά μου όλη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας κι ανακατεύομαι!
Το επίμαχο βίντεο, λες και κάποιος το προγραμματισε να παίζει λούπες μες το μυαλό μου. Με το που τελειώνει, ξαναρχίζει. Κασιδιάρης-Μπαλτάκος-Μπαλτάκος-Κασιδιάρης. Οι ψίθυροί τους μου τρυπώνουν τ' αυτιά, σαν κομπρεσέρ στην άσφαλτο. Η προσπάθειά τους να κάνουν πιο γλυκειά τη φωνή τους - αυτοί, που μόνο καραυγές έμαθαν να ξερνάνε, ξαφνικά γλυκοτιτιβίσματα, και "για πές;", και χειρονομίες απρεπείς, μια ζωή, ολόκληρος λαός μέσα σε μιά διαρκή απρέπεια.
Ακολουθούν - και εννοείται ότι δεν τελειώνουν ποτέ - οι συζητήσεις. Τρόπος του λέγειν "συζητήσεις" Συρραφές από επαναλαμβανόμενη εθνική σαχλαμάρα. "Αγχωμένη μαλακία", όπως τραγουδούσαμε κάποτε στο Διδυμότειχο Μπλούζ.
"Μαζί πήγε με τον Σαμαρά πρόσφατα στο Άγιον Όρος. Στο ίδιο δωμάτιο έμειναν. Στο ίδιο κελί κοιμήθηκαν. Ίσως και στο ίδιο κρεβάτι".
Μούρθε ξανα αναγούλα. Εβλεπα το ανήμερο αυτό θηρίο να ξερνάει, φορώντας μπλου-τζην και ήφος νταβατζή, και αναρωτιόμουν αν ήμουν στη Βουλή ή σε καμπαρέ - αν και εκεί, απ' ότι θυμάμαι από τα άτακτα νιάτα μου, δεν γεύτηκα ποτέ την απρέπεια. Δεν ένοιωσα ποτέ αναγούλα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ να με κοροιδεύουν ή να με προσβάλουν.
No comments:
Post a Comment