ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΜΕ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

ΤΙ ξεβράζει αλήθεια αυτό το Διαδίκτυο! Η φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα,  μου ήρθε μέσω twitter από έναν «λογαριασμό» που ασχολείται μόνο με «ιστορικά στοιχεία της Αφρικής». Η λεζάντα έγραφε ότι πρόκειται για «Ανθρώπινο Ζωοολογικό Κήπο» το 1958 στο Βέλγιο, όπου λευκοί, Ευρωπαίοι επισκέπτες συγκεντρώνονταν γύρω από τα κλουβιά και τάϊζαν στα μαυράκια μπανάνες! Επειδή δεν ήθελα να το πιστέψω αυτό, παρόλο που γεννήθηκα και μεγάλωσε σε μία χώρα, την Ζιμπάμπουε, όπου καθημερινά βίωνες περιστατικά όπου οι λευκοί συμπεριφέρονταν στους μαύρους ωσάν να ήταν ζώα, ανέτρεξα σε μερικούς ιστότοπους αναφοράς, που έχω ελέγξει για την αξιοπιστία τους. Και πράγματι, σερφάροντας και διαβάζοντας επί ένα δίωρο περίπου, ανακάλυψα αυτήν, την «Ξεχασμένη Ιστορία των Ζωολογικών Κήπων με Ανθρώπους». Η Ιστορία αυτή πάει πολλά χρόνια πίσω, στα τέλη του 19^ου αιώνα, και φτάνει μέχρι τις παρυφές της δεκαετίας του ’60 στον 20^ο αιώνα.

 

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, όπως διαβάζω σε άρθρο του M.B.David στο http://www.popularresistance.org/deep-racism-the-forgotten-history-of-human-zoos/, πρωτοστατούσε στα λεγόμενα Völkerschau, κάτι σαν «Λαϊκά Θεάματα», όπου οι διοργανωτές έφερναν Αφρικανούς από διάφορες ευρωπαϊκές αποικίες και τους τοποθετούσαν ως εκθέματα σε καρναβάλια ή ζωολογικούς κήπους «για να τους χαζεύουν οι επισκέπτες και να διασκεδάζουν μαζί τους». Τα «Θεάματα» αυτά παρουσιάζονταν σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, κυρίως στην Ολλανδία και στο Βέλγιο, μερικές φορές όμως και στην Αμερική. Υπολογίζεται ότι σε κάθε πόλη προσήλκυαν περίπου 200.000 – 300.000 επισκέπτες. Τόσο πολύ τους άρεσε να βλέπουν τα παιδιά από την Αφρική και να διασκεδάζουν ταΐζοντάς τα λες και ήταν πιθηκάκια.

 

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ κατ’ αρχάς πως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στον κόσμο μας από τότε. Έπειτα όμως, όταν με επισκέπτεται η «δεύτερη σκέψη», αναρωτιέμαι εάν πράγματι είναι έτσι. Θυμάμαι πρόσφατα, στο περίφημο βίντεο του BBC, όπου στελέχη και οπαδοί της ρατσιστικής Χρυσής Αυγής περίπαιζαν έναν περαστικό Πακιστανό στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, κάνοντάς του με τα δάχτυλα το ίδιο νόημα που κάνουμε σ’ ένα σκυλί για να έρθει κοντά μας. «Έλα-έλα», του φώναζαν. «Δεν δαγκώνουμε. Έλα να σου δώσουμε μια καραμέλα». Και επειδή εκείνος δεν πλησίαζε, του την πέταξαν, γελώντας ηχηρά και ξεδιάντροπα. Πόσο, λοιπόν, έχουμε στ’ αλήθεια αλλάξει από εκείνα τα χρόνια του σκληρού ρατσισμού και της στυγνής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και για να εξασφαλίσουμε την διασκέδασή μας; Το γέλιο μας;