ΑΝ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΙΑ Ή ΡΑΠΑΝΑΚΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ.

 

Του

Θεόδωρου Πάγκαλου*

 

Ενα από τα μεγαλύτερα εργατικά κέντρα της Ελλάδας είναι εκείνο της Ελευσίνας και της υπόλοιπης Δυτικής Αττικής. Εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί είναι το εν δυνάμει ποίμνιό του. Εκεί, σ’ αυτή την περιοχή που παλιά κάλυπταν εκτεταμένες φυτείες ελαιοδέντρων και μερικά άγονα μεν, αλλά με καρπούς εξαιρετικής ποιότητας σταροχώραφα, χτυπάει η καρδιά της ελληνικής βιομηχανίας. Τα 2/3 των προϊόντων της μεταποίησης στη χώρα μας, αν εξαιρέσει κανείς τη διατροφή, προέρχονται από αυτή την περιοχή. Οι καινούργιοι κλάδοι (συσκευασία, τελική παρουσίαση προϊόντος, μεταφορά, αποθήκευση, συναρμολόγηση, επανεξαγωγή και τα κάθε είδους logistics) εκεί έχουν, κατά κύριο λόγο, την έδρα τους. Εκεί και οι πολυεθνικές: η κινεζική COSCO, η αμερικανική Ηewlett Packard για την ασιατική παραγωγή της, οι έλληνες κυρίαρχοι στον τομέα του τσιμέντου με τον Τιτάνα κ.ά. εκεί έχουν τα στρατηγεία τους, τη διοίκησή τους, τα παγκόσμια ή πανευρωπαϊκά επιτελεία τους.

Είναι πολύ λογικό λοιπόν οι εξελίξεις στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Ελευσίνας να αποτελούν ένδειξη για το πώς σκέπτεται και προσανατολίζεται ουσιαστικά η εργατική τάξη της χώρας. Αν βέβαια οι μαρξιστές των βορείων προαστίων αποδέχονται ακόμα ότι η εργατική τάξη είναι άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένο ρόλο στην παραγωγή και διακίνηση προϊόντων, πληρώνονται με μισθό και παράγουν, όπως θα έλεγε και ο Κάρολος, υπεραξία.

Την περασμένη εβδομάδα έγινε το συνέδριο αυτού του κατ’ εξοχήν προλεταριακού εργατικού κέντρου. Ως συνήθως, τελείωσε με τη διεξαγωγή εκλογών. Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Με άλλα λόγια, η συνδικαλιστική παράταξη του ΠαΣοΚ, που αγωνίζεται μαζί με τους «58» και τον Ανδρέα Λοβέρδο, να πιάσει το 4% για να εκλέξει έναν ευρωβουλευτή με χίλια βάσανα, τσακίζει τους αντιπάλους και κυρίως τις κομμουνιστικές και μετακομμουνιστικές δυνάμεις. Εξασφαλίζει την πρωτοκαθεδρία και την ηγεμονία, αφού με 10 έδρες από τις 15 του μελλοντικού Διοικητικού Συμβουλίου έχει τη δυνατότητα να μονοπωλήσει τη νέα σύνθεση.

Παρεμπιπτόντως, αναφέρουμε ότι και στις εκλογές για την αποστολή αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ θριαμβεύει με 57% και 2 έδρες, ενώ το ΠΑΜΕ παίρνει μία έδρα, η ΔΑΚΕ καμία και τους υπόλοιπους, δηλαδή τις συνδικαλιστικές εκφράσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τους τρώει η μαρμάγκα. Τι συμπεράσματα να βγάλουμε άραγε από αυτά τα αποτελέσματα;

Αν ο λαός αποτελείται κατά κύριο λόγο από μισθωτούς εργάτες και υπαλλήλους, πού θα βρούμε γνησιότερο δείγμα από αυτούς τους εργαζόμενους που δουλεύουν σκληρά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, χωρίς απαιτήσεις μονιμότητας και αμετάθετου, χωρίς επιδόματα και έξοδα παραστάσεως; Εκτός εάν «ο λαός» του Τσίπρα αποτελείται αποκλειστικά από τους φαρμακοποιούς και άλλα τέτοια επαγγέλματα. Βία και νοθεία αποκλείεται εκ προοιμίου. Ποιοι λοιπόν ψηφίζουν στην ίδια περιοχή το μέτωπο του παραλόγου και γιατί το κάνουν; Αυτό είναι το ερώτημα που έπρεπε ασταμάτητα να βασανίζει την ηγεσία του ΠαΣοΚ. Γιατί αν αυτό το ερώτημα απαντηθεί τότε ο δρόμος της επιτυχίας και του μέλλοντος ανοίγει.

Αλλιώς το μόνο συμπέρασμα είναι ότι ενώ «ο λαός είναι εδώ, ενωμένος – δυνατός» το ΠαΣοΚ ξόφλησε. Η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στον κοινωνικό χώρο της Κεντροαριστεράς η σημερινή ηγεσία του είναι να απαλλάξει την πολιτική σκηνή από την παρουσία της. Αν το νέο σχήμα θα λέγεται ελιά ή ραπανάκι, είναι δευτερεύον. Τι όμως θα πρεσβεύει είναι αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του τόπου.

 

(*) Από το Βήμα