ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Καλησπέρα.

Βρήκα αυτό στο YouTube. Το Adagio από τον Κοντσερτο για Πιάνο αρ.23 του Μότσαρτ, με την Ελέν Γκριμώ.

Ακούω, ρίχνοντας ταυτόχρονα και κλεφτές ματιές. Περισσότερο έχω ανάγκη να γράψω. Όπως έκανα κάθε βράδυ, τέτοια ώρα, επί περίπου 4 χρόνια, ετοιμάζοντας την εκπομπή μου στο Τρίτο.

Τότε που προσπαθούσα να συνδυάσω τη μουσική με σκέψεις και εικόνες, και να βρώ τον τρόπο να τις μεταδώσω σε όσους με άκουγαν, κάθε πρωί, 8 με 10.

Αυτό δεν άρεσε σε πολλούς. Στην αρχή ειδικά, οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Το πρώτο τηλεφώνημα που πήρα, από τον κ. Περίδα στη Νέα Σμύρνη, ήταν "καλωσόρισες, και φύγε"! Όταν των ρώτησα "γιατί, καλέ μου άνθρωπε;", μου απάντησε:

"Διότι δεν μας ενδιαφέρει κανένα προσωπικό σου συναίσθημα. Ούτε αν είσαι χαρούμενος που ήρθες εδω, ούτε αν είσαι λυπημένος που σου συνέβη κάτι. Δεν μας ενδιαφέρει η επικαιρότητα, όσο σοβαρή κι αν είναι. Αν θέλουμε να μάθουμε τα συμβαίνοντα, θα γυρίσουμε σε άλλη συχνότητα. Ούτε τον καιρό να μας λές. Θα παίζεις Σιμπέλιους, Μπάχ και Μπετόβεν, έργα ολόκληρα, και θα μας λες μόνο τους συντελεστές τους".

Αναφέρω το όνομα του κ. Περίδα, γιατί μετά από λίγο καιρό, ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως θα λέγαμε. Λιγόστεψα εγώ τη φλυαρία, μεγάλωσε αυτός την υπομονή του.

Κάπως έτσι, λοιπόν, κτίστηκε και με πολλούς άλλους μια ωραία σχέση. Μου διόρθωναν τα λάθη μου, δεν με έβριζαν για αυτά. Ξεφόρτωνα εγώ από πάνω μου τις σκέψεις μου, κι αυτοί τις σήκωναν. Μάθαμε να μιλάμε ο ένας με τον άλλον, όχι ΣΤΟΝ άλλον, απρόσωπα, ενδεικτικά, άψυχα. Φτιάξαμε μια σχέση.

Με άλλους, δεν τα καταφέραμε. Ίσως γιατί και οι δύο δεν δώσαμε στον άλλον την ευκαιρία να γίνει το βήμα της προσέγγισης. Το πράγμα ξεκίνησε με ένταση, και έτσι παρέμεινε. Λυπάμαι για αυτό. Αλλά ταυτόχρονα ξέρω πως το μόνο που θα άλλαζα αν ξανάκανα την εκπομπή, ήταν εκείνο το πρώτο βήμα της υποχώρησης, που δεν έκανα τότε για μερικούς. Θα άφηνα στην μπάντα τον εγωϊσμό μου, που ακόμα παλεύω να τον τιθασεύσω και να τον κατανικήσω, και θα προσπαθούσα, όπως και με τον κ. Περίδα, να πλησιάσω πιο πολύ.

Ο φίλος μου ο Γιώργος Παπαστεφάνου, που χωρίς την βοήθεια και συμπαράστασή του νομίζω πως δεν θα άντεχα στο Τρίτο ούτε έναν μήνα, με μάλωνε συνέχεια και μουλεγε "σταμάτα να ασχολείσαι με τους ακροατές και, κυρίως, σταμάτα να τους απαντάς". Το ίδιο με συμβούλευε και ο διευθυντής μου, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που επίσης ήταν από τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκε, με πίστεψε, και μου το έδειξε.

Όμως, δεν μπορούσα να ακολουθήσω την συμβουλή τους και να μην ασχολούμαι με τους ακροατές. Ο ραδιόφωνο δεν είναι ένα άψυχο πράγμα. Εκείνος που μιλάει στο μικρόφωνο και που βάζει μουσικές, δεν θα ήταν τίποτα εαν δεν υπήρχαν από την άλλη μεριά κάποιοι να τον ακούν. Ακόμα κι αν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο, στην περίπτωση του Τρίτου ήξερα ότι είχα να κάνω, εν γένει, με ένα ακροατήριο ανθρώπων που δεν μπορούσε σε καμμία περίπτωση να αγνοήσεις, πόσο μάλλον να περιφρονήσεις - αυτό δεν ισχύει για ακραίες περιπτώσεις, που πάντα υπάρχουν.

Αυτή ακριβώς η αίσθηση, λοιπόν, δυνάμωνε μέσα μου κάθε βράδυ όταν καθόμουν στο γραφείο μου στο σπίτι για να ετοιμάσω την εκπομπή. Ιεροτελεστεία!

Είχα απλωμένες γύρω μου τις "πηγές". Τα ημερολόγια και τις ατζέντες, για να ιδώ αν κάτι σημαντικό από μουσικής απόψεως συνέβη την ημέρα της εκπομπής - μιά πρεμιέρα, μία γέννηση, ένας θάνατος. Τα γεγονότα τις ημέρας που κατέγραψα στο πρόχειρο σημειωματάριό μου. Τα βιβλία της ποίησης που διάβαζα εκείνον τον καιρό - 2 με 3 πάντα, ταυτοχρόνως. Τα CD's που διάλεξα τυχαία από τα ράφια μου, διαδικασία που κάθε μέρα διαρκούσε τουλάχιστον μισή ωρα.

Κάπως έτσι ξεκινούσα, και καθ' οδόν κτιζόταν το πράγμα. Δεν έπαιζα όλα τα CD's που διάλεγα. Μου προέκυπταν άλλα που, εάν δεν τα είχα στην δική μου δισκοθήκη, τα κατέβαζα από το i-Tunes. (Πριν από κανέναν μήνα, έκανα μια σούμα εκείνων των διαδικτυακών μου αγορών και είδα ότι, δόξα τω Θεώ, ξεπέρασα τα 800 ευρώ!).

Οι σκέψεις μου! Αυτές ήταν, τελικά, όλη μου η εκπομπή. Τα όμορφα και ασχημα που στροβιλίζονταν μες το μυαλό μου, που κάποια από αυτά γίνονταν κείμενα μικρά, και αυτομάτως παντρεύονταν με μουσική. Που συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν και το πιο εύκολο μέρος.

Συνήθως, γινόταν 2-3 μετά τα μεσάνυχτα να πάω για ύπνο, και το ξυπνητήρι το πρωί κτυπούσε στις 6. Στις 7 ήμουν στην ΕΡΤ, και στις 8 παρά 15 μέσα στο στούντιο.

Τον χαμένο μου ύπνο τον αναπλήρωνα 2-5 το απόγευμα, και έτσι "φτιάχτηκε" που λέτε, ελέω Τρίτου, το βιολογικό μου ρολόι εκείνης της περιόδου, του "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόϊντ".

Γιατί ταγραψα τώρα όλα αυτά;

Διότι τυχαία ανακάλυψα στο YouTube αυτό το κομμάτι, και νόμισα πως θάκανα ξανά εκπομπή.

Ευχαριστω που με ακούσατε, καληνύχτα!