ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΜΟΥ ΕΚΠΟΜΠΕΣ, Η ΣΧΟΛΗ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΤΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΦΩΝΗ ΓΡΙΑΣ!

Καλησπέρα. Νυχτερινή εκπομπή και σήμερα.

Με συγκινούν τα μηνύματά σας, και νομίζω πως σε λίγες μέρες θα σας έχω μια έκπληξη εδώ, ανεβάζοντας στο filoftero μερικές από τις παλιές εκπομπές μας στο Τρίτο - όσες μπορέσαμε να παρακαλέσουμε, τότε, να μας ηχογραφήσουν, διότι ήταν και αυτό μία απίστευτη γραφειοκρατική διαδικασία στο δοξασμένο Ραδιομέγαρο.

Έπρεπε να συμπληρώσεις μία φόρμα, να πεις γιατί θέλεις "αντίγραφο" της εκπομπής, και να περιμένεις να αποφασίσει κάποια επιτροπή ή διεύθυνση.

Όπως πάντα, όμως, παρακάμπταμε την ... γαμώ την διαδικασία μου, συνήθως με δύο τρόπους.

Ο πρώτος, έλεγα ψέμματα ότι μου το ζήτησε επειγόντως ο διευθυντής μου, και τρέχανε αμέσως.

Και ο δεύτερος, ο πιο συνηθισμένος, απευθυνόμουν στον υπεύθυνο των ηχοληπτών, που είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος (από τους πολλούς, αθόρυβους, πραγματικούς "εργάτες" που υπήρχαν εκεί μέσα και δυστυχώς τους "έτρωγαν" οι φωνακλάδες), του έλεγα ευγενικά τι ήθελα, και εκείνος έβρισκε τον τρόπο, παρακάμπτοντας τη βλακώδη διαδικασία, να μου βγάλει το "αντίτυπο".

Υπομονή, λοιπόν, λίγων ημερών...

Ξεκινάμε με την υπέροχη Polanaise που έγραψε ο Shigeru Umebayashi για την ταινία "2046". Είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει. Καλησπέρα ξανά, και καλή ακρόαση.
 

Ένα βιβλίο που μέ έχει "κυριεύσει" αυτές τις μέρες, είναι το "Γιάκομπ Φον Γκούντεν", του γεννημένου στην Ελβετία το 1878 συγγραφέα Ρόμπερτ Βάλζερ. Ο υπότιτλος του βιβλίου, "... αυτό το όνειρο που ονομάζουμε ανθρώπινη ζωή...", είναι όλη η ουσία του.

Ο νεαρός Γιάκομπ φον Γκούντεν, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, εγκαταλείπει το σπίτι του, παραιτείται από οποιαδήποτε "καθωσπρέπει" φιλοδοξία και εγγράφεται στο Ινστιτούτο Μπενζαμέντα, μία σχολή για υπηρέτες. (Νομίζω πως σας έχω ξαναπεί και ξαναγράψει το μεγάλο απωθημένο μου να γίνω μπάτλερ!)

Εμπνευσμένο το μυθιστόρημα αυτό από την μαθητεία του ίδιου του συγγραφέα του σε μια τέτοια σχολή, το βιβλίο έχει χαρακτηριστεί "ένα από τα 100 σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα". Ο Φράντς Κάφκα ήταν ένας από τους μεγάλους θαυμαστές του Βάλζερ.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, με την ενθουσιώδη προτροπή να το διαβάσετε οπωσδήποτε. Κυκλοφορεί στη σειρά Γερμανόφωνοι Συγγραφείς του εκδοτικού οίκου Ροές.

"Ο κύριος Μπενζαμέντα είναι γίγαντας κι εμείς οι οικότροφοι είμαστε νάνοι μπροστά σε τούτον τον γίγαντα, που είναι μονίμως λιγάκι κακόκεφος. Ως καθοδηγητής και ηγέτης ενός τσούρμου από μικροσκοπικά και ασήμαντα πλάσματα, όπως είμαστε εμείς οι μαθητές του, δεν μπορεί παρά να είναι δυσαρεστημένος και κατσούφης, γιατί το να μας κάνει κουμάντο δεν είναι σε καμία περίπτωση η δουλειά που του ταιριάζει."

Την αναφορά αυτήν την χρωστώ στην φίλη μου Μαριάννα, που μου έχει συστήσει ένα κατεβατό από υπέροχα βιβλία, μερικά από τα οποία έσπευσα κιόλας να αγοράσω. Της αφιερώνω και αυτό.

Το Adagio από τους Secret Garden.
 

Σαν σήμερα, το 1970, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 27 ετών, από υπερβολική δόση ναρκωτικών, η μοναδική ροκ τραγουδίστρια Τζάνις Τζόπλιν. "Το κορίτσι που είχε φωνή γριάς", όπως λέγαμε στα πρώτα μας, τότε, εφηβικά σκιρτήματα. 

Δεν είχαμε YouTube να δούμε κατά πρόσωπο εκείνους που λατρεύαμε. Στην τηλεόραση, αν τους πετύχαινες, στη χάση και στη φέξη. Μόνο στα εξώφυλλα των LPs, και μόνο εάν δέχονταν να φωτογραφηθούν.

Όταν πρωοείδα, θυμάμαι, live την Τζάνις Τζόπλιν, δηλαδή σε τηλεοπτική εκπομπή, έμεινα με ανοικτό το στόμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τέτοια μεστή, "μπειρη" φωνή, 'έβγαινε απόι το στόμα μιας κοπέλας στη 2η δεκαετία της ζωής της.

Άς την απολαύσουμε εδώ, σε ένα σπάνιο βίντεο από συμμετοχή της στην τηλεοπτική εκπομπή Dick Cavett Show, το 1969, μόλις έναν χρόνο πριν πεθάνει. Ερμηνευει μοναδικά το τραγούδι των Bee Gees, To Love Somebody.

Rest in Peace Darling.

 

Αυτα τα λίγα γι' απόψε.
Ευχαριστω πολύ για τη παρέα.
Τα ξαναλέμε αύριο.
Sleep tight!