Μπλα, μπλά, μπλά…., έ φτάνει πιά!

ΟΜΙΛΟΥΣΕΣ ΚΕΦΑΛΕΣ. Εάν μιλάμε για τους Talking Heads, το αμερικανικό new wave μουσικό συγκρότημα που μας συνεπήρε όλους από τα μέσα της 10ετίας του ’70 που γεννήθηκε ως το 1991 που απενεργοποιήθηκε, τότε μάλιστα! Βγάζεις το καπέλο και υποκλίνεσαι. Εάν όμως αναφερόμαστε στις ομιλούσες κεφαλές του πολιτικού μας ρόστερ (θα έλεγα «στάβλο», αλλά τι μου φταιν’τα ζώα τα καυμένα:), το πράγμα αλλάζει. Γίνεται στενάχωρο και απεχθές.

ΔΙΔΩ, λοιπόν, έμφαση στο «ομιλούσες» - στο «κεφαλές», άλλοι έχουν ειδίκευση. Και εννοώ με αυτό, τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν τις απόψεις τους στη κοινή γνώμη. Τι, πραγματικά, λένε, όταν μιλάνε; Τι, στην ευχή, εννοούν, όταν γράφουν; Οι κυριακάτικες εφημερίδες μας είναι το σχεδόν κατεξοχήν βήμα τους στον γραπτό λόγο. Εκφράζεται, είτε με συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους, είτε με άρθρα τα οποία δεν είμαι και βέβαιος ότι γράφουν πάντοτε οι ίδιοι. Τέλος πάντων…

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ1^η: Και οι δύο αυτές μορφές γραπτής επικοινωνίας στερούνται «πυρήνα ενδιαφέροντος». Άπειρες φορές στη δουλειά μου στα πλαίσια media training (εκπαίδευσης για αποτελεσματική πρόσβαση και αξιοποίηση του Τύπου), έτυχε να ζητήσουμε από δείγμα μέχρι και 50 ατόμων, το οποίο μόλις υποβάλαμε στη βάσανο να διαβάσει άρθρο ή συνέντευξη πολιτικού, να θυμηθεί μετά από μόλις 30 λεπτά 2-3 πράγματα που τους έμειναν ως «ενδιαφέρουσες θέσεις», και το αποτέλεσμα ήταν πάντα αποκαρδιωτικό. Ποσοστό «εντύπωσης στη μνήμη», με το ζόρι 5% του δείγματος.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 2^η: Κάτω του 3% στην Ελλάδα, είναι το ποσοστό των αναγνωστών που συγκράτησαν από τις έντυπες παρεμβάσεις των πολιτικών κάτι που να μην έχει ειπωθεί πολλές φορές από τους ίδιους στο παρελθόν. Εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα: Γιατί να διαβάσω κάτι που έχω ακούσει ή ξαναδιαβάσει άπειρες φορές στο απώτερο και εγγύτερο παρελθόν;

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 3^η: Οι περισσότερες συνεντεύξεις και τα πιο πολλά άρθρα πολιτικών στις εφημερίδες διαβάζονται, πρώτον, από τους ίδιους και τους συγγενείς τους (το δεύτερο, είναι ελέγξιμο), δεύτερον από πολιτικούς τους φίλους και αντιπάλους, και τρίτον από τους δημοσιογράφους, που εκτός από επαγγελματική υποχρέωση (συχνά, την λέω «μαζοχισμό»ή και «διαστροφή»), ελπίζουν μήπως καμιά φορά γίνει το θαύμα και πέσουν, όντως, σε κάτι καινούργιο, ενδιαφέρον και, προπαντός, ανατρεπιτικό.

ΣΕ όλο τον κόσμο, οι πολιτικοί κάνουν έντυπες και προφορικές παρεμβάσεις στα ΜΜΕ. Όταν πρόκειται, όμως, για πολιτικούς αρχηγούς, ή πρώην πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών, οι παρεμβάσεις αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες και γίνονται μόνο όταν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Κάτι που, όντως, συζητιέται επί μέρες μετά, και γίνεται και τροφή για σκέψη, για τους πολίτες. Την περασμένη Κυριακή, για παράδειγμα, διάβασα 5 δικές μας κυριακάτικες εφημερίδες, με αποκλειστική έμφαση σε συνεντεύξεις και άρθρα πολιτικών. Όσον αφορά τις πρώτες, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου οι ερωτήσεις του/της δημοσιογράφου ήταν ουσιαστικές και ενδιαφέρουσες, διάβασα τις πιο boring και άνυδρες απαντήσεις της ζωής μου. Για τα άρθρα, άσ’τα να πάνε…

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ότι ζούμε σε έναν μικρό τόπο, όπου μοιραίο είναι οι απόψεις να ανακυκλώνονται. Γνωρίζω, επίσης, ότι τα ΜΜΕ πρέπει (και αυτό κάνουν), να δίνουν βήμα σε όποιον πολιτικό νομίζει πως έχει κάτι να πεί. Όμως, αυτό το «νομίζει», θα πρέπει οι πολιτικοί μας να το κοιτάξουν λίγο πιο σοβαρά. Διότι, ή απόσταση από αυτό το «νομίζω», μέχρι το τι πραγματικά περιμένει να ακούσει ή να διαβάσει ο πολίτης που θέλει να είναι καλά ενημερωμένος, είναι τεράστια. Πρέπει, τέλος, να θυμούνται πάντα και την παλιά εκείνη ρήση (που δεν ξέρω πια και σε ποιόν να την αποδώσω), ότι η σιωπή, πολλές φορές, είναι χρυσός…