ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ & ΠΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ; Ο ΠΡΟΣΚΗΝΥΤΗΣ. Ο ΓΟΡΙΛΛΑΣ. ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η "εκπομπή" σήμερα, ξεκινά με Ουίντι Χιούστον, μία από τις "μεγαλύτερες" φωνές της ποπ μουσικής, στο One Moment In Time, τραγούδι που έγραψαν οι Χάμοντ και Μπέτις. Η Χιούστον το τραγύδησε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ, το 1988.

Καλησπέρα.

Κρυάδισε ο καιρός, όπως λένε στη Κύπρο. Μ' αρέσει πολύ.
Έφτιαξα καφέ, και ετοιμάζομαι να αρχίσω το επόμενο βιβλίο, έχοντας τελειώσει χθες το αριστούργημα του Ρόμπερτ Βάλζερ "Γιάκομπ Φον Γκούντεν" (Εκδόσεις Ροές).

Είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, με τίτλο "Ποιός Θεός και Ποιός Άνθρωπος;".

Στο εξώφυλλο, αναφέρονται μερικά ονόματα: Λεόν Σεστώφ, Εμμανουήλ Λεβινά, Σιμόν Βέϊλ, Χανς Γιόνας, Πολ Ρικαίρ, Γιούργκεν Χάμπερμας, Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ', Γκύντερ Άντερς και Μισέλ Φουκώ.

Έχουν κεντρίσει πολύ την περιέργειά μου, και μόλις τελειώσω την "εκπομπή", θα ανοίξω τη πρώτη σελίδα - που ειναι πάντα μία από τις ομορφότερες στιμές της ζωής μου. Σαν ν' αρχίζεις ταξίδι..
 

Τον Σταύρο Ζουμπουλάκη τον γνώρισα πρόσφατα ως συγγραφέα, όταν μία καλή φίλη, η συγγραφέας Ειρήνη Κίτσιου μου σύστησε να διαβάσω το βιβλίο του "Η Αδερφή Μου" (Πόλις, 2012). Σ' αυτό, λίγους μόλις μήνες μετά τον θάνατο της αδερφής του, από ασθένεια που την ταλαιπώρησε σχεδόν σε όλη τη ζωή της, ο συγγραφέας καταθέτει χύμα τα συναισθήματά του και, κυρίως, τα φιλοσοφικά-πνευμαικά ερωτήματά του σχετικά με τον "ρόλο" του Θεού σε τέτοιες δύσκολες, σκληρές καταστάσεις.
Ο θάνατος της αδερφής του, τον κλόνισε ως άνθρωπο ως δεν πάει άλλο, και μέσα του ταρακονήθηκε το σύμπαν. Όμως η πίστη του στον Θεό ενδυναμώθηκε. Και αυτό του βγήκε αργότερα, αφού προηγουμένως είχε ταλαντευτεί.

Σε συνέχεια, λοιπόν, αυτού του βιβλίου, αδημονώ να δω τις αναζητήσεις του στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του καινούργιου του: Ποιός Θεός, και Ποιός Άνθρωπος;

Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ο Προσκυνητής.

 

Έξω, δυστυχώς, ο θορυβος συνεχίζεται. Άν δεν βουίζει κάποια ανοικτή τηλεόραση, ένα απότομο pop-up στο κομπιούτερ θα σε ξιπάσει, πετώντας σου στα μούτρα έναν Κασιδιάρης, μια Ζαρούλια ή και τους δύο μαζί, κμπλέ με τις ροχάλες τους...

H BIA δε μου αρέσει, και κακό δεν εύχομαι για κανέναν. Αν κάποιος, όμως, σταματούσε τον Κασιδιάρη εκεί όπου έδερνε, κλωτσούσε και έφτυνε αδύναμους ανθρώπους, και του’δινε ένα μπερντέ ξύλο, δημόσια, να το βλέπαμε όλοι στις τηλεοράσεις, δεν θα στενοχωριόμουν. Αμαρτία εξομολογημένη, πάτερ μου!

 

Zορζ Μπρασένς, Προσοχή στον Γορίλλα.

 

ΠΕΙΤΕ με παλιομοδίτη, πείτε με και αντιφεμινιστή εάν το θέλετε, αλλά για μένα η διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών έχει … διαβαθμίσεις. Εξηγούμαι: Τον Κασιδιάρη, σαν «όλο αυτό το πράγμα» που είναι, τον σιχαίνομαι. Όταν τον βλέπω να φτύνει άνθρωπο, ντρέπομαι για το είδος μας. Παρόλα, αυτά, και χωρίς να του δίνω ούτε χιλιοστό ελαφρυντικού, η εικόνα μιας γυναίκας, εν προκειμένω της συζύγου του Μιχαλολιάκου, Ελένης Ζαρούλια, να φτύνει και αυτή έναν άνθρωπο, μου είναι ακόμα πιο αποκρουστική.

ΚΙ ΑΦΟΥ το φτάσαμε ως εδώ: Ο άνδρας, για μένα, πρέπει να ανοίγει τη πόρτα για να βγει η γυναίκα από το αυτοκίνητο. Το αντίστροφο είναι γελοίο. Ο άνδρας πρέπει να της τραβάει τη καρέκλα για να καθήσει πρώτη στο εστιατόριο, και βεβαίως να πληρώσει εκείνος τον λογαριασμό. Το ανάποδο, είναι παρά φύσιν. Ο άνδρας «οδηγεί» στον χορό. Η γυναίκα αφήνεται. Ο άνδρας χορεύει ζειμπέκικο. Η γυναίκα, τσιφτετέλι. Όπως μου’λεγε και ο μέγας Μητροπάνος, το αντίστροφο είναι προσβολή.

Εδώ, ο μέγας Αλ Πατσίνο ως τυφλός, απόστρατος αξιωματικός στην τανία "Αρωμα Γυναικας", χορεύει ένα υπέροχο ταγκό με μια νεαρή κοπέλα που φοβάται, όπως λέει, να μη κάνει λάθος. Στο ταγκό, της απαντά ο Πατσίνο, δεν υπάρχει λάθος. Απλώς αφήνεις τη μουσική να σε πάει. Με τον άνδρα καθοδηγητή, πάντα!

Ευχαριστώ για τη παρέα και σήμερα. Πάω στο βιβλίο μου. Σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατόβραδο.

ΥΓ: Αλήθεια, υπάρχουν άραγε μέρη στην Αθήνα που να μπορεί, όπως στην ταινία, να πάει κανείς για ένα ωραίο δείπνο, και μετα να χορέψει πολιτισμένους χορούς;