ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ

 

Του Λευτέρη Κουσούλη*

 

Δίπλα στο γραφείο μου στην Αθήνα, υπάρχει ένα κλειστό διαμέρισμα. Χρόνια τώρα. Είχα πολλές φορές απορία τι ακριβώς συμβαίνει. Λογαριασμοί στην πόρτα, έλλειψη καθαριότητας, εγκατάλειψη. Μέχρι που έγινα διαχειριστής.

Και έμαθα λοιπόν την αλήθεια. Κάποιος χριστιανός, αγαθά και καλοπροαίρετα, κληροδότησε το συγκεκριμένο διαμέρισμα σε ένα από τα πολλά - τι πολλά, πάμπολλα – ιδρύματα, που υπάρχουν στη χώρα. Είναι βέβαιο, ότι ο άνθρωπος το άφησε, όχι μόνο για τη γαλήνη της ψυχής του αλλά και για να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Και φυσικά, για να αξιοποιηθεί. Να είναι χρήσιμο. Και όμως, το διαμέρισμα παραμένει χρόνια κλειστό. Κλειστό και αναξιοποίητο. Αλλά και πάλι σκέφτηκα, καθόλου ιδιαίτερο, καθόλου παράδοξο. Χιλιάδες τέτοια κλειστά διαμερίσματα πρέπει να υπάρχουν.

Όμως ένα κλειστό διαμέρισμα δεν είναι και η διαβόητη δημόσια περιουσία; Κτίρια, οικόπεδα, εκτάσεις σε όλη τη χώρα. Και όπως η διοίκηση του ιδρύματος, που αφήνει το διαμέρισμα, δίπλα στο γραφείο μου, νεκρό και αναξιοποίητο, έτσι και οι ελληνικές κυβερνήσεις παγερά αδιαφόρησαν για τη μετατροπή της δημόσιας περιουσίας σε πλούτο, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Η δημόσια περιουσία στο σύνολό της, για την οποία κατά καιρούς προκύπτει μια επαναλαμβανόμενη, ανούσια και υποκριτική πολιτική σύγκρουση, παραμένει ένα κενοτάφιο. Νεκρή σαν το κλειστό διαμέρισμα.

Μέσα σε αυτήν την ακινησία, υπάρχει ένας φόβος. Μια άρνηση της απόφασης. Μια άρνηση της ευθύνης. Απέναντι στις αναγκαίες μεγάλες αλλαγές, η Ελλάδα προτίμησε την ησυχία του κλειστού διαμερίσματος.

Ας το ανοίξουμε.

(*) Πολιτικός επιστήμονας και, όπως διαβάσατε στο ωραιότατό του αυτό σημείωμα, διαχειριστής.

ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΚΟΥΚΛΑΡΑ!...

ΟΤΑΚΟΥ. Πρόκειται για ειδική κατηγορία Ιαπώνων, αρσενικού γένους, οι οποίοι, όπως διάβασα σ’ ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ στο περιοδικό του BBC, (http://www.bbc.co.uk/news/magazine-24614830), ζουν αποτραβηγμένοι σαν τυφλοπόντικες από τον κανονικό κόσμο, δεν ενδιαφέρονται για ανθρώπινες σεξουαλικές σχέσεις, και ερωτεύονται εικονικές φιγούρες κοριτσιών που συναντούν σε κόμικς, κινούμενα σχέδια και ηλεκτρονικά παιχνίδια, γνωστά εκεί ως manga, anime, κ.ά. Πρόσφατη έρευνα του ιαπωνικού υπουργείου Υγείας το 2010 έδειξε ότι το 36% των αρρένων ηλικίας 16-19 ετών είχαν αποσυρθεί από σχέσεις με το άλλο φύλο, και δήλωναν ότι είναι ερωτευμένοι με κοπέλες-κινούμενα σχέδια.

Η ΑΝΝΙΤΑ ΠΑΝΙ που έκανε το ρεπορτάζ, συναντήθηκε με δύο νεαρούς Ιάπωνες οι οποίοι της είπαν. Με τον πιο φυσιολογικό τρόπο, ότι έχουν σχέσεις ερωτικές με εικονικές φιλενάδες! Και στις δύο αυτές περιπτώσεις πρόκειται για κοπέλες, την Ρίνκο και την Νένε, που «πρωταγωνιστούν» στο ηλεκτρονικό παιχνίδι Love Plus της Nintendo. Μέσω του κομπιούτερ, ο Νουρικάν και ο Γιούγκε παίρνουν τις φιλενάδες τους βόλτα στο πάρκο μαζί, και εκεί τις κερνάνε ωραία γλυκίσματα. Στα γενέθλια των κοριτσιών, διοργανώνουν πάρτι όπου προκαλούν και άλλους εικονικούς καζανόβες, δίνουν δώρα και σβήνουν κεράκια.

ΣΤΟ παιχνίδι αυτό, ο Νουρικάν γίνεται 15 χρονών, αφού η δική του κοπέλα, η Ρίνκο, είναι αυτής της ηλικίας. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι 38 και δουλεύει στο χρηματιστήριο του Τόκιο. Είναι και παντρεμένος κιόλας, αλλά τη «σχέση» του με την εικονική κοπέλα την κρατά κρυφή από την γυναίκα του. Όπως επισημαίνει το BBC, στην Ιαπωνία σήμερα, ακόμα και εκείνοι που είναι σε μία κανονική σχέση, έγγαμη ή μη, απέχουν σχεδόν ολοκληρωτικά από το σεξ. Από τα φρεσκοπαντρεμένα ζευγάρια, το 27% δηλώνει ότι κάνουν έρωτα μία φορά την εβδομάδα. Η χώρα αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και υπολογίζεται ότι μέχρι το 2060 ο πληθυσμός της, που τώρα είναι 126 εκατ.,  θα έχει συρρικνωθεί κατά 35%. Μιλάμε για ανθρώπινο πληθυσμό, εννοείται. Ο εικονικός, ίσως δεκαπλασιαστεί!...

Μπλα, μπλά, μπλά…., έ φτάνει πιά!

ΟΜΙΛΟΥΣΕΣ ΚΕΦΑΛΕΣ. Εάν μιλάμε για τους Talking Heads, το αμερικανικό new wave μουσικό συγκρότημα που μας συνεπήρε όλους από τα μέσα της 10ετίας του ’70 που γεννήθηκε ως το 1991 που απενεργοποιήθηκε, τότε μάλιστα! Βγάζεις το καπέλο και υποκλίνεσαι. Εάν όμως αναφερόμαστε στις ομιλούσες κεφαλές του πολιτικού μας ρόστερ (θα έλεγα «στάβλο», αλλά τι μου φταιν’τα ζώα τα καυμένα:), το πράγμα αλλάζει. Γίνεται στενάχωρο και απεχθές.

ΔΙΔΩ, λοιπόν, έμφαση στο «ομιλούσες» - στο «κεφαλές», άλλοι έχουν ειδίκευση. Και εννοώ με αυτό, τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν τις απόψεις τους στη κοινή γνώμη. Τι, πραγματικά, λένε, όταν μιλάνε; Τι, στην ευχή, εννοούν, όταν γράφουν; Οι κυριακάτικες εφημερίδες μας είναι το σχεδόν κατεξοχήν βήμα τους στον γραπτό λόγο. Εκφράζεται, είτε με συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους, είτε με άρθρα τα οποία δεν είμαι και βέβαιος ότι γράφουν πάντοτε οι ίδιοι. Τέλος πάντων…

NOT SUCH A PERFECT DAY...

IN MEMORIAM: Lou Reed, 1942-2013

Δεν χορταίνω να διαβάζω όσα γράφουν, από την Κυριακή που έγινε γνωστό ότι ο Αμερικανός ρόκερ Λου Ρηντ έφυγε από τη ζωή, γνωστοί και άγνωστοί μου στα blogs τους για αυτόν τον σπουδαίο μουσικό που, όπως σημειώνει το Rolling Stone βοήθησε επί περίπου 50 χρόνια να διαμορφωθεί αυτό που ξέρουμε ως ροκ μουσική. Κάθε κείμενο, είναι μία προσωπική κατάθεση ψυχής. Ένα μικρό αριστούργημα. Άνθρωποι από χώρες όπως το Αζερμπαιτζάν, τη Σρι Λάνκα, τη Μοζαμβίκη και τη Κούβα, που δεν φαντάζεσαι ότι μπορεί αυτή η μουσική να τους έχει αγγίξει και αυτούς, συνδέουν τα τραγούδια του με μικρές, όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές της ζωής τους, έτσι που στο τέλος, αν τις ενώσεις όλες, θα έχεις μπροστά σου μία από τις συναρπαστικότερες ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ. Και σίγουρα, την πιο πρέπουσα νεκρολογία για έναν καλλιτέχνη που μπορεί πλέον να αναπαύεται ήσυχος ότι είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που έζησαν σ’ αυτόν τον Πλανήτη και άφησαν κάτι σημαντικό πίσω τους.
 

ΑΝ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝ' ΑΓΑΠΗ...

Στο βιβλίο-λεύκωμά του Human's of New York, o Μπράντον Στατον μας παρουσιάζει μία εκπληκτική φωτογραφική απογραφή διαφορετικότητας και αξιοπρέπειας, όπως σημειώνει στο blog της brain pickings, η  Μαρία Πόποβα, μια θαυμαστη γυναίκα που ψάχνει, βρίσκει και παρουσιάζει "ό,τι ενδιαφέρον πέφτει στο δρόμο μου".

Ο Μπράντον Στάτον, λοιπόν, μέχρι την οικονομική κρίση του 2008 στην Αμερική, ήταν χρηματιστής στο Σικάγο. Από τη μιά μέρα στην άλλη βρέθηκε χωρίς δουλειά, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη αναζητώντας κάτι καινούργιο, και σίγουρο πιο ενδιαφέρον. Μόλις έφτασε, αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή. Τόχε καυμό από μικρός, αλλά ποτέ δεν αξιώθηκε να αποκτήσει δικιά του.

Αποφασίζοντας, λοιπόν, να συνδυάσει την ανάγκη του για εργασία με την αγάπη του για τη φωτογραφία, άρχισε το 2010 να γυρνάει όλη τη Νέα Υόρκη, φωτογραφίζοντας τα πρόσωπα σε σχέση με την πόλη τους. Αυτή που δημοσιεύουμε εδώ, είναι από τις πιο συγκλονιστικές.

Μιά μέρα, μπήκε σε ένα Κέντρο Αποκατάστασης στο Upper West Side της Νέας Υόρκης. Στην είσοδο του κτιρίου, πρόσεξε αυτόν τον κύριο, που κρατούσε ένα κίτρινο αρκουδάκι, καί κάτι μέσα του τον ώθησε να τον ακολουθήσει, αφού πρώτα τον ρώτησε "που πάτε;"

"Επισκέπτομαι κάθε μέρα την γυναίκα μου", του απάντησε εκείνος. "Ακόμα κι' όταν το μυαλό έχει σταματήσει να δουλεύει, η αγάπη τα διαπερνά όλα, κα φανερώνεται".

Και πράγματι, αυτό κι αν φαίνεται στη φωτογραφία. Η απόλυτη αγάπη που συνδέει αυτούς τους δύο ανθρώπους, άσχετα εάν η γυναίκα πάσχει από σοβαρή νοητική νόσο, και ο άνδρας είναι εντελώς υγιής.

"Αν αυτό δεν είναι αληθινή αγάπη, τότε τί είναι;", γράφει στο brain pickings η Μαρία Πόποβα. Και δεν βρίσκω άλλα λόγια να προσθέσω εγώ. 

ΠΙΚΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ, 46, αναπληρωτής καθηγητής  Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθήνας. Πήρε το διδακτορικό του στην Οικονομική Ανάλυσης του Δικαίου, από το πανεπιστήμιο του Σικάγο, ΗΠΑ. Γύρω στο μεσημέρι, χθες, έγραψε τα εξής λίγα (αλλά στην ουσία τόσο πολλά…) στο twitter του: Στο πανεπιστήμιο που διδάσκω είναι όλα κλειστά. Στο πανεπιστήμιο που σπούδασα, πήραν πριν από λίγο άλλο δύο Νόμπελ.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ: Δεν χρειάζεται το παραμικρό σχόλιο. Ίσως, μόνο, να αποσταλεί το παραπάνω tweet σε όλους τους διατελέσαντες υπουργούς Παιδείας της Ελλάδος από την μεταπολίτευση μέχρι τώρα. Αλλά πάλι, θα το καταλάβουν; Κι αν το καταλάβουν, θα νοιώσουν κάτι;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Τρεις Αμερικανοί επιστήμονες, ο Γιουτζήν Φέϊμα, 74, ο Λαρς Πίτερ Χάνσεν, 61, και ο Ρόμπερτ Σίλερ, κέρδισαν το φετεινό Νόμπελ Οικονομικών. Το σκεπτικό ήταν ότι με την συνολική τους δουλειά (ο καθένας, όμως, ξεχωριστά), πρόσφεραν πολύτιμη εμπειρική ανάλυση για την κατανόηση των τιμών των μετοχών. Απέδειξαν, μάλιστα, αυτό που λένε οι σώφρονες και αγνοούν οι της εύκολης αρπαχτής: ό,τι οι τιμές των μετοχών, μακροπρόθεσμα (και ποτέ βραχυπρόθεσμα), «τείνουν να ακολουθούν καθιερωμένους κανόνες». Όποιοι τους σέβονται και τους ακολουθούν, μπορεί να κερδίσουν. Όποιοι τους αγνοούν, χαίρονται για λίγο, αλλά μετά κλαίνε με μαύρο δάκρυ.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΠΑΕΙ ΣΥΝΝΕΦΟ!...

Διάβασα χθες στην εφημερίδα «Έθνος» ότι σύμφωνα με δημοσκόπηση της Metron Analysis, το 33,3% των Ελλήνων δηλώνει ότι πιστεύει πως κάποιοι μας ψεκάζουν από τον ουρανό με χημικά, και ότι οι ουσίες αυτές ευθύνονται για όλα μας τα δεινά (αφού μας τις ρίχνουν «οι ξένοι»), αλλά και για την νωθρότητά μας, λέει, να αντιδράσουμε δυναμικά «σε όσα μας κάνουν», εννοώντας τα Μνημόνια, κλπ. Το 19,2% όσων πιστεύουν ότι «μας ψεκάζουν» ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Στην ίδια δημοσκόπηση, υπάρχει και ένα ποσοστό 9% που δηλώνει «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ». Αυτοί είναι μέσα στους λεγόμενους «αναποφάσιστους» που πρώτον, θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και δεν θέλουν να λένε τη γνώμη τους, και δεύτερον αυτοί καθορίζουν συνήθως το τελικό αποτέλεσμα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησον ημάς!

ΥΓ: Στη φωτογραφία, η βλακεία που πάει σύννεφο στην Ελλάδα σε ένα πρωτοσέλιδο εφημερίδας!

 

 

ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ!...

Σήμερα γύρω στις 11 το πρωί στην οδό Ελευθερώτριας στη Κηφισιά, ένας νεαρός στάθμευσε το μηχανάκι του στην άκρη, τράβηξε δύο κάδους σκουπιδιών στη μέση του δρόμου και τούς έδεσε μεταξύ τους με μία ερυθρόλευκη πλαστική κορδέλα. Στους οδηγούς που σταματούσαν από την μία και από την άλλη μεριά των κάδων, έλεγε "με συγχωρείτε, αλλά μου είπαν να σας πω ότι τρεις δρόμοι θα είναι κλειστοί για την επόμενη μισή ώρα, και δεν μπορείτε να περάσετε".

Έτσι, λοιπόν, οι οδηγοί έκαναν μία παράκαμψη, οι μέν, όπισθεν οι δε, και πήραν άλλον δρόμο. Ο νεαρός μοτοσυκλετιστής, που φορούσε πορτοκαλί πλαστικό γιλέκο, κάτι που με έκανε να συμπεράνω ότι πιθανώς να είναι του Δήμου (δεν βάζω όμως το χέρι μου στη φωτιά, αλλά δεν έχει και σημασία κιόλας), μετά από λίγο έφυγε από το σημείο εκείνο.

Δεν πέρασαν, όμως, ούτε δύο λεπτά, και ο πρώτος οδηγός που βρέθηκε μπροστά στους κάδους, κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, έλυσε την κορδέλα, πέρασε, ξανασταμάτησε, ξανακατέβηκε, ξανάδεσε την κορδέλα και έφυγε. Οι 3-4 επόμενοι έκαναν κανονικά την αριστερή παράκαμψη ή την όπισθεν για άλλο στρίψιμο. Και μετα από λίγο ήρθε δεύτερος εξυπνάκιας που επίσης έλυσε την κορδέλα και πέρασε.

Μόνο που αυτός δεν σταμάτησε για να την ξανασυνδέσει με τους κάδους, οπότε όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί περνούσαν μια χαρά ανάμεσά τους. Υπέθεσα, τότε, ότι θα εμφανιζόταν ξανά ο μοτοσικλετιστής με το πορτοκαλί γιλέκο για να ξαναφτιάξει το ... οδόφραγμα αφού, σύμφωνα με τα προηγούμενα λεγόμενά του, "πρέπει οπωσδήποτε να κλείσει ο δρόμος αυτός για μισή ώρα".

Προς στιγμήν παίδεψα λίγο το μυαλό μου για να καταλάβω τι μπορεί να ήταν εκείνο που έκανε αναγκαίο, κυριακάτικα, το κλείσιμο ενός βασικού δρόμου της περιοχής, και μάλιστα με τέτοιον ερασιτεχνικό και αστείο τρόπο; Όμως, πολύ γρηγορα απαγόρευσα στον εαυτό μου να απασχολήσει τη σκέψη του με ένα τόσο φαιδρό ζήτημα.

Την απασχολώ όμως τώρα, γράφοντας, μόνο και μόνο για να επισημάνω, μέσω αυτής της απίθανης εικόνας που είδα μπροστά μου, την προχειρότητα και την ανυπακοή του Έλληνα σε κάθε δρομολόγιο της ζωής του - όχι μόνο σε ένα κυριακάτικο "έκτακτο περιστατικό" σε έναν δρόμο, ενός προαστείου της Αθήνας. Όποιος θέλει (κρατική υπηρεσία ή ιδιωτής) κλείνει έναν δρόμο, και μάλιστα με τον πιο ανόητο και επικίνδυνο τρόπο. Βάζει έναν κάδο στη μέση, και κάνει τη δουλειά του...

Και όποιος θέλει αγνοεί το κλείσιμο, και περνάει - που επίσης ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Στην ουσία, και οι δύο, είναι παράνομοι. Κάτι που δεν περνάει ούτε στιγμή από το μυαλό τους. Και εδώ, ακριβώς, είναι το πρόβλημα...

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ, ΚΑΙ "Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΤΩΝ ΜΗΝΥΣΕΩΝ"

Το άρθρο αυτό του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη, είναι από την εισήγησή του στο "15ο δημοσιογραφικό συνέδριο της Σαμοθράκης", με τίτλο "Αγωγές για την φίμωση του Τύπου", που διεξήχθη στις 22.6.2007. Δημοσιεύεται στην προσωπική του ιστοσελίδα medium.gr, και την αναδημοσιεύουμε εδώ, στο filoftero, με την άδειά του. Το άρθρο γίνεται επίκαιρο ξανά, μετά τη σύλληψη σήμερα το πρωί στα Γιάννενα, του δημοσιογράφου των "Νέων" Γιώργου Παπαχρήστου, έπειτα από μήνυση που κατέθεσε εναντίον του για συκοφαντική δυσφήμηση  ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμένος. To site των "Νέων", ώς αυτήν την ώρα, 13.00 Κυριακή μεσημέρι, δεν αναφέρει κάτι σχετικό με την σύλληψη του επί χρόνια πολιτικού της συντάκτη. Στο matrix24.gr διαβάσαμε ότι ο κ. Καμένος φέρεται να εθίγη από δημοσίευμα που υπογράφει ο Γ. Παπαχρήστου, που λέει ότι η ΣΔΟΕ ελέγχει τα οικονομικά του προέδρου των ΑΝΕΛ, ότι προορίζει τον πρώην εισαγγελέα κ. Πεπονή στο επόμενο εκλογικό ψηφοδέλτιο του κόμματος, και ότι τον εμπλέκει και στο θέμα με τα CDs.

Ιδού το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη:

Χρόνια τώρα με βασανίζουν κάποια ερωτήματα. Πως διαμορφώθηκε ένα τόσο ανελεύθερο νομικό πλαίσιο για τους Έλληνες δημοσιογράφους;
Πως γίνεται οι ελληνικές εφημερίδες που βρίσκονται στο μετερίζι όλων των αγώνων ελευθερίας κάθε κατατρεγμένου από τους Αμερικανούς, να έχουν καταπιεί τόσους νόμους που λογοκρίνουν το έργο τους;
Πως γίνεται όλοι εμείς που γράφουμε πύρινα άρθρα μόλις ένας δικαστής της Γιούτα εκδίδει κάποια αμφιλεγόμενη απόφαση, να στεκόμαστε αδιάφοροι σε εκατοντάδες αποφάσεις που τσακίζουν οικονομικά συναδέλφους και κλείνουν έντυπα;
Πως γίνεται να κατέβουμε παρ' ολίγον σε απεργία για το Ιράκ και δεν κάναμε μια απεργία για το νόμο περί αγωγών στην Ελλάδα;
Είναι απλό: Δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά. Τα συλλογικά μας όργανα δεν ενδιαφέρονται. Απλώς εκδίδουν ρηχές ανακοινώσεις καταδίκης κάθε φορά που κάποιος συνάδελφος γίνεται θύμα αυτού του νόμου -και όχι για όλους τους συναδέλφους. Μόνο τους προβεβλημένους.
Κακά τα ψέματα. Κάθε Έλλην δημοσιογράφος ξεχωριστά έχει άποψη επί παντός και η ελληνική δημοσιογραφία στο σύνολό της για τίποτε. Ούτε για τα πράγματα που αφορούν τη δουλειά μας. Οι ενώσεις μας κινούνται μεταξύ ρηχού συντεχνιασμού και φτηνού αντι-ιμπεριαλισμού. Δεν νοιάστηκαν, δεν νοιαστήκαμε ποτέ για το «λειτούργημά» μας, το οποία χρειάζεται την ελευθερία για να υπάρξει. Έχουμε πρόταση για το πώς πρέπει να διαφυλαχτεί η ελευθερία του Τύπου στις ΗΠΑ, αλλά δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με το δικό μας πλαίσιο ανελευθερίας του Τύπου.
Θέλετε ένα μικρό παράδειγμα; Πριν μερικούς μήνες έγινε η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Γράψαμε πολλά για την παράγραφο 9 του άρθρου 14, αυτό που ρυθμίζει τα του βασικού μετόχου. Που ήταν άραγε οι ενώσεις μας σ' αυτή τη συζήτηση; Πως συμμετείχαν στην διαμόρφωση του άρθρου 14 που κατ' ευφημισμό τιτλοφορείται «περί ελευθερίας του Τύπου»;
Δεν μιλώ μόνο για την παράγραφο περί βασικού μετόχου. Μιλώ για το 14 συνολικά, το οποίο έπρεπε να έχει τίτλο «περί ανελευθερίας του Τύπου». Αλήθεια δεν ντρεπόμαστε, ως Έλληνες δημοσιογράφοι που ο καταστατικός χάρτης της χώρας προβλέπει: «κατάσχεση, εντύπων με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία:
α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας,
β) για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας,
γ) για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των ενόπλων δυνάμεων ή την οχύρωση της Xώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Kράτους,
δ) για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος.»; (παρένθεση: είναι αστείο που όλοι γράψαμε πύρινα άρθρα για την λογοκρισία του έργου της κ. Στεφανή που «προσβάλλει ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ»).
Πως μπορούμε να ανεχόμαστε μέσα στο Σύνταγμα διάταξη που αναφέρει «Nόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος». Ή «Tο δικαστήριο, ύστερα από τρεις τουλάχιστον καταδίκες μέσα σε μία πενταετία για διάπραξη των εγκλημάτων που προβλέπονται στην παράγραφο 3, διατάσσει την οριστική ή προσωρινή παύση της έκδοσης του εντύπου και, σε βαριές περιπτώσεις, την απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από το πρόσωπο που καταδικάστηκε, όπως νόμος ορίζει H παύση ή η απαγόρευση αρχίζουν αφότου η καταδικαστική απόφαση γίνει αμετάκλητη.»
Είναι απλό: δεν μας νοιάζει. Απλώς εκδίδουμε ανακοινώσεις για την ελευθερία του λόγου, και μάλιστα με ιδιαίτερη οξύτητα όταν οι θύτες αυτής της ελευθερίας είναι οι γνωστοί φονιάδες των λαών.
Ο νόμος περί αγωγών είναι μέρος μόνο του πλαισίου ανελευθερίας του Τύπου που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα με την ανοχή μας. Υπάρχουν δεκάδες νόμοι που μας απαγορεύουν τα πάντα.
Υπάρχουν διατάξει που απαγορεύουν (ελέω προσωπικών δεδομένων) να μάθουμε ποιοι δουλεύουν στο δημόσιο. Υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν την φωτογράφιση. Υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν την δημοσίευση ονομάτων κατηγορούμενων. Στην Ελλάδα, απαγορεύονται τα πάντα.
Το γεγονός ότι οι εφημερίδες δεν βγαίνουν με λευκές σελίδες οφείλεται στην παλιά ρωμέικη πρακτική της μη εφαρμογής των νόμων. Έτσι, ξεκινώντας από το Σύνταγμα και φτάνοντας μέχρι τις δικαστικές αποφάσεις, καταλήγουμε να έχουμε το πιο ασφυκτικό νομικό πλαίσιο και την πλήρη ασυδοσία. Τα πάντα απαγορεύονται και τα πάντα γίνονται. Γι' αυτό συνήθως την πληρώνουν οι μικροί και ποτέ οι ασύδοτοι.
Αποφασίσαμε λοιπόν να ασχοληθούμε με το νόμο περί αγωγών, χρόνια μετά την ψήφισή του, επειδή τα δικαστήρια αποφάσισαν να τον εφαρμόσουν. Δεν ασχοληθήκαμε σοβαρά όταν περνούσε από την Βουλή. Δεν κάναμε λόμπινγκ όταν ψηφιζόταν. Δεν προσφύγαμε καν -ως συλλογική οντότητα- στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να καταργήσουμε τον νόμο. (Παρένθεση και είδηση: Ευτυχώς το έκαναν άλλοι για μας. Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ. Σταύρος Τσακυράκης προσέφυγε μετά την τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου σε βάρος του συναδέλφου Νικήτα Λιοναράκη και όλα δείχνουν ότι η απόφαση θα είναι υπέρ της ελευθερίας του λόγου.)
Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα; Κατ' αρχήν οι Ενώσεις πρέπει να αναλάβουν μια πρωτοβουλία κωδικοποίησης ολοκλήρου του νομικού πλαισίου που μας αφορά. Θα βρούμε μεταξικούς νόμους, θα βρούμε τραγελαφικές διατάξεις. Έχει μακρά παράδοση στους ηλίθιους νόμους η ελληνική πολιτεία, που οφείλουμε τουλάχιστον να γνωρίζουμε ποιοι είναι. Η κωδικοποίηση αυτή θα μας δώσει την ευκαιρία να συγκροτήσουμε συλλογικά και συνολικά άποψη για την κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα. Θα μας επιτρέψει να διαμορφώσουμε και προτάσεις για να τις παλέψουμε.
Δεύτερον. Θα πρέπει η Ένωση να αρχίσει να συλλέγει τις αγωγές που γίνονται κατά δημοσιογράφων. Είναι απλό: ας εκδώσει μια ανακοίνωση ζητώντας (από μέλη και μη) να τους στέλνουν τα κείμενα των αγωγών. Έτσι θα συγκροτηθεί μια «Μαύρη Βίβλος λογοκρισίας στον ελληνικό Τύπο». Αυτή θα εμπεριέχει τραγελαφικές περιπτώσεις. Π.χ. Ο Μανώλης Βασιλάκης δέχθηκε 21 αγωγές για ένα δημοσίευμα! Ο Στάθης Σταυρόπουλος δέχθηκε αγωγή διότι χλεύασε μια διαφήμιση! Ο κ. Παπαθεμελής έκανε αγωγή κατά του δημοσιογράφου της «Ελευθεροτυπίας» κ. Γιώργου Καρελιά επειδή ο δεύτερος τον αποκάλεσε «υπερπατριώτη». Ο ίδιος πολιτικό έκανε αγωγή στον ποιητή κ. Χάρη Βλαβιανό για ένα αλληγορικό και σατιρικό κείμενο («Κυνικός αναλυτής πολιτικών εξελίξεων», «Τα Νέα» 16.2.2004), στον κ. Ριχάρδο Σωμερίτη («Η επανάκαμψη των πολεμοχαρών», «Το Βήμα» 22.2.2004) και δεν γνωρίζω σε ποιους άλλου.
Το πρόβλημα είναι ότι ουδείς γνωρίζει ποιες αγωγές έχουν γίνει και για ποιόν λόγο. Ουδείς γνωρίζει πόσες αγωγές κατατέθηκαν συνολικά, ή πόσες αγωγές κατατίθενται κάθε μέρα. Ουδείς γνωρίζει πόσα χρήματα καταβλήθηκαν για αποζημιώσεις. Αγωνιζόμαστε, -πιο σωστά: υποτίθεται ότι αγωνιζόμαστε- κατά των αγωγών, χωρίς να γνωρίζουμε την έκταση του προβλήματος.
Αυτή η «Μαύρη Βίβλος λογοκρισίας στον ελληνικό Τύπο» μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτης τάξης εργαλείο για την κατάργηση αυτού του ανελεύθερου νόμου. Τα συντριπτικά στοιχεία που θα αποκαλύψει (αριθμός αγωγών, ύψος αποζημιώσεων, γελοίες περιπτώσεις κ.λ.π.) θα αναγκάσει ακόμη κι εκείνους που θεωρούν ότι «ο Τύπος το έχει παρακάνει» να ξανασκεφτούν την στάση τους.
Τέλος πρέπει να πούμε και για το φαινόμενο των «ενδοδημοσιογραφικών αγωγών». Τα συλλογικά μας όργανα οφείλουν να καλέσουν όλους τους συναδέλφους να περνούν πρώτα από τα πειθαρχικά τους όργανα πριν καταφύγουν στη Δικαιοσύνη. Δεν είναι ανάγκη να βγάζουμε τα μάτια μόνοι μας.
Χρειάζεται να αποκτήσει κουλτούρα ελευθερίας ο δημοσιογραφικός κλάδος. Όχι μόνο σε ότι αφορά την ελευθερία των Αφγανών, Ιρακινών και άλλων αντι-ιμπεριαλιστών, αλλά για τα ελληνικά πράγματα. Ελπίζω κάποια στιγμή να σοβαρευτούμε και μετά τα συνέδρια, κάτι να κάνουμε.

 

ΣΚΟΡΠΙΑ ΦΥΛΛΑ & ΦΤΕΡΑ

12 πιανίστες από το Εθνικό Ωδείο της Ουάσιγκτον. Είπαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Ο καθένας, από λίγο.

Αυτό το "λίγο" του καθένα, έφτανε και πρίσσευε - θα το δείτε τώρα - για να γίνει ένα μικρό αριστούργημα.

Απόδειξη, ότι όταν οι άνθρωποι αφήνονται ελεύθεροι, χωρίς καθοδηγητές και προστάτες, να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους, να συνεργαστούν μέ άλλους, και να δοκιμάσουν και νέα πράγματα, είναι άξιοι για το καλύτερο.

Καλό απόγευμα, και καλή ακρόαση.

 

Όταν ρωτάς το παιδί σου: -Για κοίτα σε παρακαλώ βρέχει έξω? και αντί το παράθυρο ανοίγει το smartphone, κάτι σίγουρα δεν έχουμε κάνει σωστά.

Από τους The Smiths, ένα τραγούδι τώρα για την Παρασκευή. There is a Light That Never Goes Out. Υπάρχει ένα Φως Που Δεν Σβήνει Ποτέ.

 

15 γυναίκες έχουν κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης από το 1901 που απονεμήθηκε για 1^η φορά στον Ανρί Ντουνάν, Ερρίκο Ντυνάν τον ξέρουμε εμείς εδώ (όπως επισημαίνεται και σε διόρθωση αναγνώστριας παρακάτω), που ίδρυσε τον Ερυθρό Σταυρό το 1863. Η πρώτη γυναίκα ήταν η Βαρόνη Μπέρθα φον Ζούτνερ (ακι όχι Μπέρτα φον Σάτνερ όπως λανθασμένα την έγραψα στην αρχη), το 1905.  Γεννήθηκε στη Πράγα επί αυστριακής Αυτοκρατορίας, και ο λόγος που της απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης ήταν για την συνολική, σπουδαία της φιλειρηνική δράση, η φιλοσοφία της οποία "ενσωματώνεται" στο αντιπολεμικό,  “Lay Down Your Arms” (1889), στα ελληνικά «Παραδώστε τα Όπλα σας» (κατ' εμέ), ή "Κάτω τα Οπλα" (κατά την είσημη μετάφραση).

Πολλοί λένε ότι οφείλει και ένα … μικρό μέρος του βραβείου της στον ιδρυτή των Νόμπελ, Άλφρεντ Νόμπελ, με τον οποίο είχε πολύ στενή σχέση.

 

Waterboys, The Whole of The Moon. Ολόκληρο το Φεγγάρι...

 

12 ετών ήταν το 2009 η Πακιστανή μαθήτρια Μαλάλα Γιουσαφζάϊ όταν πρωτόγραψε στο blog του BBC για την φρικτή ζωή της, και των άλλων κοριτσιών που ήθελαν να μάθουν γράμματα. Το 2012, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από τους Ταλιμπάν, και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και στον λαιμό. Ευτυχώς επέζησε, και σήμερα συνεχίζει τον αγώνα της. Θεωρείτο από πολλούς φαβορί φέτος για το Νόμπελ Ειρήνης, και πολλοί στενοχωρέθηκαν που δεν το πήρε. Θα ήταν η 16^η γυναίκα.

Όμως, όπως γράφει και στην Γκάρντιαν η Ντίγια Κουριακόσε, που σπουδάζει δημοσιογραφία στο Κολούμπια, ΗΠΑ, και κάνει την άσκησή της στην βρετανική εφημερίδα στο Λονδίνο, είναι ευχής έργο που δεν πήρε το Νόμπελ η Μαλάλα, διότι αυτό θα έβαζε φρένο στη σημαντική δουλειά που κάνει για τα δικαιώματα των μουσουλμάνων κοριτσιών, και που ακόμα βρίσκεται στην αρχή.

 

The Verve - Bitter Sweet Symphony. Γλυκόπικρη Συμφωνία.

 

That's all for now, folks...

ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΝΕΚΡΩΝ, ΚΑΙ ΕΙΣΦΟΡΑ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΜΗΝ!

Ανάρτηση του Ευρωβουλευτή της "Δράσης", Θόδωρου Σκυλακάκη, στο facebook του.

 

Επιστράτευση "νεκρών" φορολογικά επιχειρήσεων ζητά η Κυβέρνηση, για να πληρωθούν πάλι οι κομματικοί στρατοί

"Ειδοποιητήρια για καταβολή τέλους επιτηδεύματος σε εταιρείες που δεν υπάρχουν, σε επιτηδευματίες που αποδήμησαν εδώ και χρόνια, πολιτιστικούς συλλόγους και μη κερδοσκοπικά σωματεία στέλνει το υπουργείο Οικονομικών.

Η φορολογική μανία που επικρατεί στην κυβέρνηση οδηγεί όλο και περισσότερου...

ς πολίτες σε απόγνωση. Υπολογίζονται σε 400.000 τα «νεκρά» ΑΦΜ, στα οποία παρόλα αυτά στέλνονται τέλη επιτηδεύματος, χρεώνοντας βεβαίως τον προϋπολογισμό με το ανάλογο κόστος σε ανθρωποώρες και έξοδα αποστολής. Υπόλογοι των κυρώσεων για μη πληρωμή είναι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, κληρονόμοι των κλειστών πια εταιρειών, αλλά και μέλη μη κερδοσκοπικών πολιτιστικών σωματείων.

 

Όλοι αυτοί καλούνται για άλλη μία φορά να επισκεφθούν τις ΔΟΥ και να σπαταλήσουν χιλιάδες παραγωγικές εργατοώρες για να αποδείξουν τα αυτονόητα. Ότι δεν μπορεί να φορολογείς την μη δραστηριότητα, με τέλος δραστηριότητας (επιτηδεύματος).

Πότε θα κατανοήσει η κυβέρνηση ότι είναι αδιέξοδη η πολιτική της φοροεπιδρομής, για τη συντήρηση κομματικών στρατών (για να πληρωθούν π.χ. πάνω από 500 εκ ευρώ σε εφάπαξ δημοσίων υπαλλήλων από την αρχή του χρόνου, που ποτέ δεν πλήρωσαν αντίστοιχες εισφορές); Ότι η μόνη διέξοδος από το τέλμα όπου βρισκόμαστε είναι η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών;

 

Εκτός και αν προσδοκούμε ανάσταση των φορολογικά νεκρών..."
Ανακοίνωση της Δράσης, που προσυπογράφω μια που έχω προσωπική αντίληψη της αποστολής αυτών των εκτός πραγματικότητας φόρων. οι οποίοι δεν έχουν καμία λογική ή σχέση με τη φορολογική δικαιοσύνη.

 

Απλώς η κυβέρνηση μετρά πόσα της λείπουν και στέλνει ραβασάκια προς κάθε κατεύθυνση. Κι όποιος πληρώσει γιατί με 2,8 εκ. φορολογουμένους να έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να εισπράξει τα παράλογα αυτά τέλη, ούτε και έχει την σχετική τεχνική δυνατότητα.

 

"Η ΜΑΡΙΑ ΜΑΣ ΕΦΥΓΕ..."

Νεκρή βρέθηκε σήμερα σε δωμάτιο ξενοδοχείου η Ισπανίδα οδηγός Φόρμουλα 1, Μαρία ντε Βιγιότα, 33. Η αστυνομία υποθέτει ότι πέθανε από φυσικά αίτια, "αλλά η υπόθεση είναι ακόμα υπό διερεύνηση". Βρισκόταν στην Σεβίλλη για την παρουσίαση του αυτοβιογραφικού της βιβλίου με τον τίτλο "Η Ζωή Είναι Δώρο". Ειρωνεία!...

Η ντε Βιγιότα, που θεωρείτο η καλύτερη οδηγός Φόρμουλα 1 στον κόσμο, έχασε το δεξί της ματι τον Ιούλιο του 2012 σε δοκιμές με την ομάδα της Μαρούσια.

Σε ανακοίνωση για τον θάνατό της, η οικογένεια αναφέρει:

"Αγαπητοί φίλοι, η Μαρία μας έφυγε. Πήγε στον ουρανό και είναι τώρα μαζί με όλους τυς αγγέλους. Ευχαριστούμε τον Θεό για τον ενάμιση χρόνο πυ μπορέσαμε να την έχουμε ακόμα κοντά μας μετα το ατύχημα".

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΗΤΣ

Λατρεύω τις επιστολές αναγνωστών στις βρετανικές εφημερίδες. Ακόμα κι όταν διαφωνούν με ένα δημοσίευμα ή ένα πρόσωπο, διατυπώνουν με ευγένεια και με υπέροχο αγγλικό φλέγμα την διαφωνία τους. Δεν είναι ποτέ ερειστικοί. Δεν βγάζουν φανατισμό, ούτε βέβαια και οργή, όπως εμείς.

Μου αρέσει, επίσης, η θεματολογία τους, που κυμαίνεται από τις μουσικές προτιμήσεις του Δαλάι Λάμα και τις πεταλούδες στον Αμαζόνιο, μέχρι και το πόσο δημοκρατικός είναι, πράγματι, ο Ομπάμα, και πόση ώρα θέλεις να συζητήσεις με κάποιον σοβαρό άνθρωπο για το μέλλον της Αριστεράς στην Ευρώπη.

Τις προάλλες, στην Financial Times, που για μένα, μαζί με την Guardian φιλοξενεί τις καλύτερες επιστολές αναγνωστών, βρήκα αυτό το διαμαντάκι. Ο κ. Νίκολας Στάνλι-Πράϊς, από τη Ρώμη, απαντά σε μία απορία ενός άλλου αναγνώστη, του Άνγκους Λόγκαν, σε προγενέστερη επιστολή, για κάτι σχετικό με τον μεγάλο Άγγλο ρομαντικό ποιητή Τζόν Κήτς (που εγώ αρνούμαι να «δημοτικίσω» το όνομά του, και να το κάνω Κίτς, πόσο μάλλον που με «η» προφέρεται σωστότερα από το κοφτό «ι»).

Γράφει λοιπόν:

«Ο κ. Λόγκαν ρωτάει γιατί ν’ αφήσει ένας νέος άνθρωπος ένα μουκέτο από μωβ λουλούδια – πιθανώς βιολέτες – στον τάφο του Τζον Κήτς στη Ρώμη; Μπορεί πράγματι να ήταν βιολέτες που τις αγαπούσε πολύ ο ποιητής. Καθώς αργοπέθαινε στο σπίτι του, στα Ισπανικά Σκαλοπάτια, έστειλε τον Τζόζεφ Σέβερν (Βρετανό εικαστικό καλλιτέχνη που ζωγράφιζε πορτρέτα κυρίως, και προσωπικό του φίλο) να επιθεωρήσει το “Αγγλικό Κοιμητήριο”, όπου γνώριζε ότι σύντομα θα κατέληγε. Και αισθάνθηκε μεγάλη χαρά όταν, επιστρέφοντας, ο Σέβερν τον ενημέρωσε για ένα πανέμορφο κομμάτι γης όπου βιολέτες, μαργαρίτες και ανεμώνες φύτρωναν μες απ’ το γρασίδι – το ίδιο “φως των γελαστών λουλουδιών”  που ο Πέρσι Μπυς Σέλλεϋ, (σπουδαίος Άγγλος ρομαντικός ποιητής επίσης), υπαινίχθηκε στο ποίημά του “Αδωναϊς”, μια ελεγεία για τον θάνατο του Κήτς. Εκεί, λοιπόν, σ’ εκείνη τη μικρή ανθισμένη έκταση, επέλεξε να είναι η ύστατή του κατοικία. Και οι βιολέτες, οι μαργαρίτες και οι ανεμώνες ακόμα ανθίζουν στον τάφο. Και να γιατί ένας νεαρός επισκέπτης, άφησε εκεί ένα μπουκέτο από μωβ λουλούδια».

 

 

 

Στη φωτογραφία, ο τάφος του. Όπου στην πλάκα γράφει:

 

                                 Αυτός ο Τάφος

                             περιέχει ό,τι ήταν Θνητό

                                       από έναν

     

                     ΝΕΟ ΑΓΓΛΟ ΠΟΙΗΤΗ

                                      Ο Οποίος

                         επάνω στο Νεκροκρέβατό του

                   μέσα απ’ την Πίκρα της Καρδιάς του

             και την Κακόβουλη Δύναμη των Εχθρών του

                                     Επιθύμησε

         αυτά τα Λόγια να χαραχθούν στην Ταφόπλακά του

 

                         Εδώ Κείται Ένας

     Του Οποίου το Όνομα ήταν Γραμμένα Επάνω σε Νερό         

 

                                     Φεβρ.24, 1821

 

ΣΤΑΘΗΣ: ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ Π. ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ιδού και η απάντηση του γελοιογράφου Στάθη στο LongTwitter που ανάρτησε ο Πάσχος Μανδραβέλης (βλέπε προηγούμενο post) με λήπτη τον Νίκο Χατζηνικολάου. Κατα τη γνώμη μου η απάντηση είναι ειλικρινής ως προς την παραδοχή ότι δεν γνώριζε περί της άμισθης, περιστασιακής εργασίας του Π.Μανδραβέλη σε δημόσιο φορέα, αλλά "ξεφεύγει" μετα, μετατοπίζοντας το "πρόβλημα" στις πολιτικές διαφορές τους.

Ιδού η απάντησή του Σταθη:

Εν πρώτοις: μαθημένος σ’ αυτά ο κ. Μανδραβέλης απευθύνθηκε στο «αφεντικό», στον κ. Νίκο Χατζηνικολάου, μπας και «με μαζέψει», αντί να απευθυνθεί σε μένα, καθώς όφειλε, ως δημοσιογράφος προς δημοσιογράφο. Εγώ λοιπόν δεν απευθύνομαι στον κ. Αλαφούζο, αλλά στον κ. Μανδραβέλη: Πάσχο, γνωριζόμαστε! Ασε στην άκρη τα περί «συκοφάντη», «λάσπης» και τα συναφή, διότι ξέρεις ότι δεν με αγγίζουν. Και ηρέμησε. Το βάρος των δοσοληψιών σου, εσένα και της συζύγου σου με τον κ. Παπακωνσταντίνου εσύ το φορτώθηκες προς δόξαν της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Λες ότι οι υπηρεσίες σου στο Οπτικοακουστικό Αρχείο ήταν αμισθί κι οφείλω να το δεχθώ. Τις γυριστές όμως για τη Βουλή, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και το Μουσείο Ακρόπολης, τι τις θες; και από ποιον φάκελλο τις αλίευσες; Για τη μεν Βουλή εργάσθηκα αφιλοκερδώς, όπως ο πρώην Πρόεδρος κ. Απόστολος Κακλαμάνης μπορεί να σε διαβεβαιώσει (καθώς και ο κ. Σιούφας, αν δεν σου αρκεί μια μαρτυρία). Για το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έκανα μια ογκώδη και πολυεπίπεδη δουλειά για τα κωφά παιδιά, λαμβάνοντας ένα ασήμαντο ποσό για έξοδα συγκέντρωσης υλικού.
Τέλος, για την εργασία μου για το Μουσείο της Ακρόπολης έλαβα την αμοιβή που λαμβάνει κάθε εργαζόμενος όταν του ανατίθεται ένα έργο, όπως ο κ. Παντερμαλής μπορεί να σου εξηγήσει.
Οσο γι’ αυτά που λες περί συζύγων, φίλων κουνιάδων, εξαδέλφων, όντως ταιριάζουν στην ηθική των Λιστών Λαγκάρντ Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου - άσε τη δική μου ηθική ήσυχη, διότι ήσυχα κοιμάται.
Ομως αυτά που μας χωρίζουν, πρώην φίλε Πάσχο, όπως απ’ την εκπομπή που κάναμε μαζί είχε φανεί, δεν είναι μόνον οι υποκρισίες, οι ιδιοτέλειες, οι δοσοληψίες με υπουργούς και τα τοιαύτα, περί των οποίων εγώ δεν ελέγχομαι, αλλά κυρίως οι πολιτικές που υποστηρίζουμε. Εσύ, κ. Μανδραβέλη, έχεις υποστηρίξει και τον «εκσυγχρονισμό» που μας έφθασε έως εδώ και τα μνημόνια που μας πάνε στην κόλαση.
Εγώ, απ’ την άλλη, κομμουνιστής, καθώς ο ίδιος λες, ούτε τις αυτοκτονίες προσπάθησα να δικαιολογήσω, ούτε το ξεχαρβάλωμα της ζωής εκατομμυρίων πολιτών να νομιμοποιήσω - αλλά τώρα τι σου λέω; Μήπως και δεν ξέρεις τι κάνεις;
Ρητορικά τα ερωτήματα και δεν θα επανέλθω.
ΥΓ.: Την επόμενη επιστολή σου στο «αφεντικό μου», δηλαδή στον συνάδελφο κι εργοδότη μου κ. Νίκο Χατζηνικολάου, θα τη διαβάσω σε παιδιά που υποσιτίζονται κι όχι σε υπουργούς που σχετίζεσαι μαζί τους - διότι συναισθάνονται κι αυτοί όσα συναισθάνεσαι κι εσύ.
 

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ...

O δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, με εκτενές tweet του, απευθύνεται στον εργοδότη του γελοιογράφου Στάθη Σταυρόπουλου (ακα Στάθης, σκέτο), Νίκο Χατζηνικολαόυ, και κατα την άποψή μου δίνει απάντηση στα όσα του προσάπτει ο Στάθης σχετικά με μια θέση του στο Δημόσιο.

Στην αρχή, ειχα άλλον τίτλο στο post αυτό, το οποίο αντικαθιστώ, διότι το "γελοιγραφία της λάσπης" που ειχα πριν το θεωρώ επιθετικό και άδικο - δεν ειναι, εν πάση περιπτώσει, στον χαρακτήρα μου. Επιθετικό και άδικο, όμως, (γι' αυτό και επιλέγω αυτόν τον τίλο τώρα), θεωρώ το βεβιασμένο σχόλιο του Στάθη. Λοιπόν:


Κύριε @NChatzinikolaou

Διάβασα σήμερα στο @enikos_gr το κάτωθι σχόλιο του συνεργάτη σας Στάθη Σταυρόπουλου που αφορά το πρόσωπό μου:

<<
Εύκολοι παντού! εύκολοι δημοσιογράφοι, όπως ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, ιεροφάντης του νεοφιλελευθερισμού και δήμιος του κρατισμού, αλλά τον μισθουλάκο του, κρατικόν βεβαίως-βεβαίως, τον έπαιρνε απ’ το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο. Τι να πει κανείς; Θεράπων της πολιτικής Παπακωνσταντίνου ο εν λόγω οπτικοακουστικώς πάσχων περί την ίδιαν του την υποκρισία, έβαζε μεν χέρι στον κοσμάκη να κάθεται καλά, αλλά η σύζυγός του δούλευε με κρατικό μισθό κι αυτή στο γραφείο του... κ. Παπακωνσταντίνου. Σωστό! να στερηθεί η γυναίκα του δικαιώματός της στην εργασία ή ο δημοσιογράφος του δικαιώματος να υπερασπίζεται την πολιτική του εργοδότη ου μην και κολλητού υπουργού; Αν και, στην περίπτωση του «κολλητού υπουργού», υπάρχει ο κίνδυνος να αδικήσουμε τον τιμητή της «παλαβιάρας Αριστεράς» εντιμότατο κ. Μανδραβέλη, καθ’ ότι ο άνθρωπος έχει υποστηρίξει όλους τους νεοφιλελεύθερους υπουργούς, δεξιούς και σοσιαλιστές, προ και μετά μνημονίου. Πάντα για το καλό του λαού, των 2.000.000 ανέργων
- «ας πρόσεχαν»! «Ας μην τα έτρωγαν» μαζί με τον Πάγκαλο, ας μην ήταν «διεφθαρμένοι» με κρατικές αργομισθίες, οπτικοακουστικές ή άλλες
>>

Υπερασπίστηκα πολλάκις το δικαίωμα του κ. Σταυρόπουλου να σκιτσάρει απρέπειες (π.χ. http://www.medium.gr/2008-09-04-09-34-28/290-2008-11-27-06-59-40.html) Ως δημοσιογράφος ανέχομαι ακόμη και καλόπιστα ψεύδη αλλά όχι κακόπιστες συκοφαντίες. Απαιτώ όμως να ρωτάει πριν γράψει, να διασταυρώνει όσα ακούει στους καφενέδες, ή έστω να ψάχνει τα πραγματικά γεγονότα πριν λασπώσει.

Αν τα έκανε όλα αυτά ο «εύκολος συκοφάντης» Στάθης θα μάθαινε ότι είναι ψεύδος η αναφορά του για μένα ότι «τον μισθουλάκο του, κρατικόν βεβαίως-βεβαίως, τον έπαιρνε απ’ το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο» (ΕΟΑ).

Θα μάθαινε επίσης ότι η άμισθη θητεία μου στο ΔΣ του Οπτικοακουστικού Αρχείου τερματίστηκε όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπακωνσταντίνου έγινε υπουργός.

Επομένως το «“Ας μην τα έτρωγαν” μαζί με τον Πάγκαλο, ας μην ήταν “διεφθαρμένοι” με κρατικές αργομισθίες, οπτικοακουστικές ή άλλες» πρέπει να απευθύνεται σε άλλους, οι οποίοι την εποχή των παχέων αγελάδων είχαν τα «τυχερά» τους.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι αμειβόμουν από το ΕΟΑ για τον χρόνο που ξόδεψα ή τις υπηρεσίες που προσέφερα. Αυτό θα σήμαινε ότι « “τα έτρωγα” μαζί με τον Πάγκαλο» και ότι ήμουν «“διεφθαρμένος” με κρατικές αργομισθίες»;

Αν ναι, όπως ισχυρίζεται ψευδώς ο συνεργάτης σας, τότε γεννάται ένα ερώτημα: ήταν αφιλοκερδείς οι υπηρεσίες που προσέφερε ο κ. Σταυρόπουλος σε διάφορους κρατικούς οργανισμούς, όπως π.χ. Μουσείο Ακρόπολης, Ίδρυμα της Βουλής, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κ.λπ.; Κι αν πληρώθηκε από το -σύμφωνα με τα γραπτά του: «νεοφιλελεύθερο», «διαπλεκόμενο», «αστικό» κράτος- αυτή σημαίνει ότι «μαζί τα έφαγε με τον κ. Πάγκαλο» και ότι είναι «διεφθαρμένος»; Ή για τους κομμουνιστές ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά;

ΥΓ. Δεν θα ασχοληθώ με την σύζυγο, φίλη, κουνιάδα ή ξαδέλφια του. Τέτοια πράγματα ταιριάζουν στην δική του ηθική.

Ο ΟΑΕΕ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ (ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ)

Του Κώστα Στούπα

Από τον "τοίχο" του Το Παρατηρητήριο στο f/b


Ο ΟΑΕΕ χρεοκόπησε (με τα λεφτά των άλλων). Μετά απο καταναγκαστικές εισφορές δεκαετιών κι ενώ τα αποθεματικά εξανεμίστηκαν σε κρατικές "επενδύσεις", δέχτηκαν την χαριστική βολή απο το PSI. H απάντηση του κράτους, είναι να κυνηγάει τους ασφαλισμένους (των οποίων τα χρήματα λήστεψε και καταχράστηκε) επειδή αδυνατούν να πληρώσουν εισφορές. Παράλληλα οι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ πληρώνουν και για τρίτα ταμεία (νομικών, αρτοποιών, φαρμακοποιών, δημοσιογράφων, ΟΓΑ, ΙΚΑ κλπ κλπ.) Ο Milton Friedman είχε πει ότι "το ζήτημα δεν είναι να προστατέψει το κράτος τους πολίτες. Το ζήτημα είναι ποιός θα προστατέψει τους πολίτες από το κράτος. Καιρός λοιπόν να αντιληφθούν ότι το σοσιαλιστικό κουτόχορτο που μας ταΐζουν εδώ και δεκαετίες δεν χωνεύεται πλέον. Κατηγορείται ο ελ. επαγγελματίας πως με την φοροδιαφυγή του κατέστρεψε το παχύδερμο αχόρταγο παρασιτικό κράτος, την στιγμή που ο μέσος όρος της φοροδιαφυγής στην Ε.Ε. δεν διαφέρει από αυτόν της Ελλάδας. Κλέψανε τις εισφορές δεκαετιών στον ΟΑΕΕ, διατηρούν τα ευγενή ταμεία εκτός ΕΟΠΥΥ και η επιτομή της ασυδοσίας και της αθλιότητας τους εξαντλείται (;) στο ανθρωποκυνηγητό των θυμάτων τους. Θέλουν να φάνε κι άλλο τα βόδια.

Η ΜΕΣΑ ΟΜΟΡΦΙΑ!...

Νέο δείγμα της δουλειάς του street artist Banksy (στο www.banksy.co.uk) που δείχνει πως αυτό το φορτηγό...

 

 

θα γυρνάει κάθε βράδυ σε διαφορετικές γειτονιές της Νέας Υόρκης και, όταν ο οδηγός του θα ανοίγει την πίσω του πόρτα, ο κόσμος θα βλέπει αυτό:

 

 

... κι αν κοιτάξεις καλύτερα μέσα, αυτό!

 

 

... την μέσα ομορφιά!

 

 

ΜΟΝΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ

 

Του

Τάκη Χατζηγεωργίου*

 

 

Ότι συμβαίνει στην Ελλάδα και ότι έχει ήδη συμβεί ως τώρα στην Ελλάδα, αλλά και ότι έγινε στη Κύπρο και ότι μέλλει να γίνει, έχουν τη βάση τους στην παιδεία και στην απουσία του Νόμου.

 

Ενθαρρύνομαι να βλέπω πως ο νόμος κουτσά στραβά προχωρεί, και ελπίζω να τσακίσει στο πέρασμα του κάθε διαπλοκή και κάθε διεφθαρμένο. Αλλά εάν μεν ο νόμος έστω και υπό την πίεση του κόσμου δείχνει κάτι να κάνει, στον τομέα της παιδείας πάμε απ το κακό στο χειρότερο.

 

Είμαστε ότι μάθαμε όταν ήμασταν παιδιά. Να είμαστε καλοί, υπομονετικοί, γενναιόδωροι, επιεικείς, ή να είμαστε μοχθηροί, κακεντρεχείς, κλέφτες και διεφθαρμένοι. Και σαν μεγάλοι υπηρετούμε αυτό που μας μεγάλωσε. Λίγοι αντιστέκονται σε μια παιδεία που τους έμαθε ακριβώς αυτό. Χωρίς κρίση και χωρίς αμφισβήτηση υπηρετούμε αυτό ακριβώς. Όμως αυτό που θα μας πάρει μπροστά είναι να αμφισβητήσουμε. Να αμφισβητήσουμε τους εαυτούς μας. Να ξανασκεφτούμε πως για να είμαστε σ’ αυτά τα χάλια κάτι πρέπει να φταίει. Και αν κάτι φταίει θα πρέπει να αναζητηθεί και στην παιδεία. Φταίει ακόμα και ένα σύστημα που στήσαμε και που δεν πολεμιέται παρά με ριζικές τομές και κάθετη σύγκρουση. Έχω ξαναγράψει πως οι κλέφτες έχουν όνομα. Ούτε αίμα θέλουμε ούτε χαιρεκακούμε. Όμως δεν μπορεί να στιγματίζονται όλοι επειδή κάποιων τα ονόματα είναι υπό "προστασίαν". Κανένας υπεράνω του νόμου. Επειδή δε τελευταία μπαίνει και το κόμμα μου στο υπό συζήτηση θέμα, υποστηρίζω πως ναι, και εδώ, και σε κάθε κόμμα θα πρέπει να γίνει πλήρης διερεύνηση και ξεκαθάρισμα . Ποιος, τι, και γιατί!  Τι είναι κόμμα; Πώς λειτουργεί; Πώς ελέγχονται τα οικονομικά του; Τιμωρία ενόχων αλλά και ένα εύγε στους τίμιους και τους καθαρούς. Γιατί όσο θέλουμε και επιδιώκουμε την κάθαρση και τη διαφάνεια, άλλο τόσο ή και περισσότερο θα πρέπει να θέλουμε και να αγωνιζόμαστε να υπερασπιστούμε τη τιμιότητα των αθώων.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΜΑ: Όταν Μιλάνε τα Μάτια...

Ο Μπαράκ Ομπάμα με την Πρωθυπουργό της Ταιλάνδης

 

 

 

 

 

Δεν θάρθεις σπίτι, ρε;

 

 

 

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ & ΠΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ; Ο ΠΡΟΣΚΗΝΥΤΗΣ. Ο ΓΟΡΙΛΛΑΣ. ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η "εκπομπή" σήμερα, ξεκινά με Ουίντι Χιούστον, μία από τις "μεγαλύτερες" φωνές της ποπ μουσικής, στο One Moment In Time, τραγούδι που έγραψαν οι Χάμοντ και Μπέτις. Η Χιούστον το τραγύδησε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ, το 1988.

Καλησπέρα.

Κρυάδισε ο καιρός, όπως λένε στη Κύπρο. Μ' αρέσει πολύ.
Έφτιαξα καφέ, και ετοιμάζομαι να αρχίσω το επόμενο βιβλίο, έχοντας τελειώσει χθες το αριστούργημα του Ρόμπερτ Βάλζερ "Γιάκομπ Φον Γκούντεν" (Εκδόσεις Ροές).

Είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, με τίτλο "Ποιός Θεός και Ποιός Άνθρωπος;".

Στο εξώφυλλο, αναφέρονται μερικά ονόματα: Λεόν Σεστώφ, Εμμανουήλ Λεβινά, Σιμόν Βέϊλ, Χανς Γιόνας, Πολ Ρικαίρ, Γιούργκεν Χάμπερμας, Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ', Γκύντερ Άντερς και Μισέλ Φουκώ.

Έχουν κεντρίσει πολύ την περιέργειά μου, και μόλις τελειώσω την "εκπομπή", θα ανοίξω τη πρώτη σελίδα - που ειναι πάντα μία από τις ομορφότερες στιμές της ζωής μου. Σαν ν' αρχίζεις ταξίδι..
 

Τον Σταύρο Ζουμπουλάκη τον γνώρισα πρόσφατα ως συγγραφέα, όταν μία καλή φίλη, η συγγραφέας Ειρήνη Κίτσιου μου σύστησε να διαβάσω το βιβλίο του "Η Αδερφή Μου" (Πόλις, 2012). Σ' αυτό, λίγους μόλις μήνες μετά τον θάνατο της αδερφής του, από ασθένεια που την ταλαιπώρησε σχεδόν σε όλη τη ζωή της, ο συγγραφέας καταθέτει χύμα τα συναισθήματά του και, κυρίως, τα φιλοσοφικά-πνευμαικά ερωτήματά του σχετικά με τον "ρόλο" του Θεού σε τέτοιες δύσκολες, σκληρές καταστάσεις.
Ο θάνατος της αδερφής του, τον κλόνισε ως άνθρωπο ως δεν πάει άλλο, και μέσα του ταρακονήθηκε το σύμπαν. Όμως η πίστη του στον Θεό ενδυναμώθηκε. Και αυτό του βγήκε αργότερα, αφού προηγουμένως είχε ταλαντευτεί.

Σε συνέχεια, λοιπόν, αυτού του βιβλίου, αδημονώ να δω τις αναζητήσεις του στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του καινούργιου του: Ποιός Θεός, και Ποιός Άνθρωπος;

Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ο Προσκυνητής.

 

Έξω, δυστυχώς, ο θορυβος συνεχίζεται. Άν δεν βουίζει κάποια ανοικτή τηλεόραση, ένα απότομο pop-up στο κομπιούτερ θα σε ξιπάσει, πετώντας σου στα μούτρα έναν Κασιδιάρης, μια Ζαρούλια ή και τους δύο μαζί, κμπλέ με τις ροχάλες τους...

H BIA δε μου αρέσει, και κακό δεν εύχομαι για κανέναν. Αν κάποιος, όμως, σταματούσε τον Κασιδιάρη εκεί όπου έδερνε, κλωτσούσε και έφτυνε αδύναμους ανθρώπους, και του’δινε ένα μπερντέ ξύλο, δημόσια, να το βλέπαμε όλοι στις τηλεοράσεις, δεν θα στενοχωριόμουν. Αμαρτία εξομολογημένη, πάτερ μου!

 

Zορζ Μπρασένς, Προσοχή στον Γορίλλα.

 

ΠΕΙΤΕ με παλιομοδίτη, πείτε με και αντιφεμινιστή εάν το θέλετε, αλλά για μένα η διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών έχει … διαβαθμίσεις. Εξηγούμαι: Τον Κασιδιάρη, σαν «όλο αυτό το πράγμα» που είναι, τον σιχαίνομαι. Όταν τον βλέπω να φτύνει άνθρωπο, ντρέπομαι για το είδος μας. Παρόλα, αυτά, και χωρίς να του δίνω ούτε χιλιοστό ελαφρυντικού, η εικόνα μιας γυναίκας, εν προκειμένω της συζύγου του Μιχαλολιάκου, Ελένης Ζαρούλια, να φτύνει και αυτή έναν άνθρωπο, μου είναι ακόμα πιο αποκρουστική.

ΚΙ ΑΦΟΥ το φτάσαμε ως εδώ: Ο άνδρας, για μένα, πρέπει να ανοίγει τη πόρτα για να βγει η γυναίκα από το αυτοκίνητο. Το αντίστροφο είναι γελοίο. Ο άνδρας πρέπει να της τραβάει τη καρέκλα για να καθήσει πρώτη στο εστιατόριο, και βεβαίως να πληρώσει εκείνος τον λογαριασμό. Το ανάποδο, είναι παρά φύσιν. Ο άνδρας «οδηγεί» στον χορό. Η γυναίκα αφήνεται. Ο άνδρας χορεύει ζειμπέκικο. Η γυναίκα, τσιφτετέλι. Όπως μου’λεγε και ο μέγας Μητροπάνος, το αντίστροφο είναι προσβολή.

Εδώ, ο μέγας Αλ Πατσίνο ως τυφλός, απόστρατος αξιωματικός στην τανία "Αρωμα Γυναικας", χορεύει ένα υπέροχο ταγκό με μια νεαρή κοπέλα που φοβάται, όπως λέει, να μη κάνει λάθος. Στο ταγκό, της απαντά ο Πατσίνο, δεν υπάρχει λάθος. Απλώς αφήνεις τη μουσική να σε πάει. Με τον άνδρα καθοδηγητή, πάντα!

Ευχαριστώ για τη παρέα και σήμερα. Πάω στο βιβλίο μου. Σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατόβραδο.

ΥΓ: Αλήθεια, υπάρχουν άραγε μέρη στην Αθήνα που να μπορεί, όπως στην ταινία, να πάει κανείς για ένα ωραίο δείπνο, και μετα να χορέψει πολιτισμένους χορούς;

ΔΥΟ ΝΟΥΜΕΡΑ!

0 (μηδέν). Οι ελπίδες να γίνει ποτέ του νορμάλ άνθρωπος ο Ηλίας Κασιδιάρης. Μετά την δήλωσή του ότι «με την δύναμη του μυαλού μου έπεσε ο φωτορεπόρτερ», παραπέμπεται και αυτός πλέον στην φροντίδα των ανθρώπων με λευκή μπλούζα.

Το ερώτημα είναι εάν η βουλευτική ασυλία ισχύει και για σαλεμένους.

1000 και πλέον επισκέπτες της ιστοσελίδας της έγκυρης βρετανικής εφημερίδας Guardian, είδε το βίντεο με την σύζυγο του αρχηγού της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, Ελένη Ζαρούλια, να φτύνει έναν ρεπόρτερ του ελλαδικού τηλεοπτικού σταθμού Star.

Αντί να ντρέπεται αυτή για την πράξη της, ντρεπόμαστε όλοι εμείς, οι Έλληνες πολίτες που βλέπουμε ακόμα μία «κακή εικόνα μας», να βγαίνει παραέξω. Είναι, ξέρετε, αυτό που λέγανε και οι σοφοί παππούδες και γιαγιάδες μας. «Παιδί μου, τόκανες το κακό, αλλά τουλάχιστον μη το μάθουν οι γείτονες». Έτσι, νοιώθουμε. Για μια δράκα κωλόπαιδα, να ντρεπόμαστε ν’αντικρύσουμε τον έξω κόσμο!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: ΜΙΑ ΜΕΤΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

 

Του Λευτέρη Κουσούλη, Πολιτικού Επιστήμονα

Ο χρόνος στην πολιτική μεταπλάθει την εικόνα των δημοσίων ανδρών. Προσθέτει και αφαιρεί. Αφαιρεί και προσθέτει. Κάθε αφήγηση για κάθε δημόσιο άνδρα, έχει πάντοτε ένα στοιχείο μυθοπλασίας, προερχόμενο κυρίως από τους φίλους που προσθέτουν θετικά και διαγράφουν τα αρνητικά. Αλλά και από εκείνους, οπαδούς ή μη, που εκμεταλλεύονται το μύθο, που ψηφίδα - ψηφίδα «στήνεται» στο χρόνο.

Η κριτική σκέψη στέκει απέναντι στους μύθους. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει σύντομα περιβληθεί με στοιχεία μύθου. Φρόντισε και ο ίδιος να τα κατασκευάσει και οι επίγονοι να τα επιμεληθούν. Ως πραγματικός πολιτικός, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πέρα από μύθους και υμνητικές περιγραφές, υπήρξε στα δικά μου μάτια μια μέτρια πολιτική προσωπικότητα.

Το ζήτημα της τελικής αποτίμησης ενός πολιτικού άνδρα, δεν έχει τόσο σχέση με τα εξωτερικά στοιχεία της δημόσιας παρουσίας του, όσο με τον πυρήνα της πολιτικής του στάσης. Με τον πυρήνα δηλαδή της πολιτικής του αντίληψης και φιλοσοφίας, που ορίζει τις ιεραρχήσεις, αξιολογεί τις προτεραιότητες και κατατάσσει στη σωστή θέση στον ιστορικό χρόνο το ασήμαντο και το σημαντικό.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαρακτηρίζεται από την τυφλή προσήλωση στο κράτος. Κατά κάποιο τρόπο, έχει μια θρησκευτικού τύπου πίστη στο κράτος. Όλα μπορούν να γίνουν με το κράτος και δια του κράτους. Και όλα πρέπει να γίνονται με το κράτος και δια του κράτους. Μέχρι αυτόν τον ορίζοντα έφτανε το φως της πολιτικής του φιλοσοφίας. Έχει ως προς αυτό μια παραλληλία με την Αριστερά. Και οι δυο αντιλήψεις, ρητά και άρρητα, κινούνται με τη θεμελιώδη παραδοχή, ότι η κοινωνία μπορεί να τελεί «υπό κατασκευή», να διαμορφώνεται από κεντρικές παρεμβάσεις, να κατευθύνεται σύμφωνα με έναν κεντρικό σχεδιασμό και μια μηχανική λογική. Να «διατάσσεται» τελικά για το πώς θα λειτουργήσει και πώς θα πορευθεί.

Έτσι, για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η κοινωνία είναι μια κατάσταση υπό διαμόρφωση, με την προϋπόθεση πάντοτε του ισχυρού κράτους, που έρχεται να επιβληθεί στις αδιαμόρφωτες και χαοτικές συχνά επιλογές της. Η δημιουργικότητα που ενυπάρχει σε κάθε κοινωνία, η αμφισβήτηση, η άρνηση, η εναντίωση στην εξουσία, ήταν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μια πηγή πολιτικού άγχους. Και επειδή οι κοινωνίες είναι και θα παραμείνουν πάντοτε στο βάθος μη καθοδηγούμενες οντότητες, αφού το αίτημα της ελευθερίας θα τις συνταράζει, το πολιτικό άγχος εγκαταστάθηκε στην καραμανλική φιλοσοφία ως πολιτικός φόβος.

Οι εποχές αλλάζουν. Και ο χρόνος δεν μεταπλάθει μόνο την εικόνα των δημοσίων ανδρών αλλά παρασύρει και τις αντιλήψεις τους. Αυτό που αντιπροσώπευσε και συμβολίζει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι η συντηρητική εκδοχή της πολιτικής. Εμπεριέχει την επιβολή, υποθάλπει την αδράνεια, αρνείται τη μεταβολή και κρύβει τη βία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως εκφραστής αυτής της αντίληψης, υπήρξε τελικά παράγοντας καθυστέρησης της ελληνικής κοινωνίας στο μακρύ χρόνο.

www.lefteriskousoulis.gr