ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΓΙΑ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΚΑΦΕ ΜΑΤΙΑ...

Ένα από τα αγαπημένα μου βίντεο. Αυτό, με το πείραμα της Αμερικανίδας Δασκάλας Τζέϊν Έλιοτ, η οποία το 1970 το "δοκίμασε" με παιδιά της τάξης της στο σχολείο της. Χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα που χωρίζει, δήθεν, τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς αναλόγως του χρώματος των ματιών τους, η σπουδαία αυτή παιδαγωγός δοκιμάζει τις αντοχές των μαθητών και μαθητριών της όταν εναλάσσει αυτούς τους ρόλους. Ήταν και χρόνια δύσκολα τότε, στην Αμερική όπου συναντούσες τον ρατσισμό σχεδόν σε κάθε σου βήμα. Και σκέφτομαι πως, στην Ελλάδα του σήμερα, όπου το απεχθές αυτό πρόσωπο, του ρατσισμού, εμφανίστηκε τρομακτικά μπροστά μας με το φρικτό προσωπείο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, ο τρόπος με τον οποίο η Δασκάλα αυτή προσεγγίζει το πρόβλημα (διότι ΕΙΝΑΙ πρόβλημα), και το περνάει τους μαθητές και μαθήτριές της, ίσως να είναι και ο μναδικός τρόπος που θα πρέπει και εμείς να υιοθετήσουμε, εξηγώντας στα δικά μας παιδιά πόσο άσχημα θα αισθάνονταν τα ίδια όταν μια μέρα τους έκρινε κάποιος από το εάν έχουν μάτια καφέ, ή μάτια μπλέ.
 

IN MEMORIAM: Νίκος Σ. Μάργαρης (1943-2013), καθηγητής, συγγραφέας, διευθυντής εκδόσεων.

Την μάχη εναντίον του καρκίνου έχασε την περασμένη Δευτέρα, 26 Αυγούστου, ο  καθηγητής, συγγραφέας, και επί 14 χρόνια διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του National Gegraphic, Νικος Μάργαρης. Ηταν 70 χρονών. Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος σ’ εκείνο που αγαπά και κατέχει. Έγραψε το «Βήμα»:

Αστείρευτη πηγή ενεργητικότητας, ο Νίκος Σ. Μάργαρης ήταν μέχρι την τελευταία ημέρα δημιουργικός και μαχητικός, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας μοναδικές πρωτοποριακές εκδόσεις που απέσπασαν πολλά διεθνή βραβεία.

Ένας αταλάντευτα ηθικός, διορατικός και εργατικός άνθρωπος, προικισμένος όσο λίγοι με το χάρισμα του λόγου και την αίσθηση της επικοινωνίας, ο Νίκος Σ. Μάργαρης ήταν ταυτόχρονα μοναδικό πρότυπο για τους νεότερους συνεργάτες, τους οποίους ενέπνεε και καθοδηγούσε με πραότητα και συνέπεια. Άτομο «μεγαλύτερο από τη ζωή», ήταν πάντα αγαπητός ακόμη και όταν εξέφραζε σκληρές αντίθετες απόψεις.

Στα τέλη του 2012 διαγνώστηκε με καρκίνο στον οποίο υπέκυψε τελικά. Τα τελευταία του κείμενα για το National Geographic στάλθηκαν στις 25 Αυγούστου.

Ο Νίκος Σ. Μάργαρης ευτύχησε να γίνει πατέρας και να κρατήσει πρόσφατα στα χέρια του τον πρώτο του εγγονό.

IN MEMORIAM: ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΣΛΑΝΗΣ (1948-2013), ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΣ ΜΟΔΑΣ

Τι θανατικό ειν' αυτό, ετούτον τον "τρομερό μήνα Αύγουστο", όπως τιτλοφορείται το συκλονιστικό βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, στο οποίο περιγράφει τον χαμό της γυναίκας του, της Μιμής;

Ακόμα δεν πρόκαμα να γράψω δυο κουβέντες για τον καθηγητή, συγγραφέα, και εί 14 έτη διευθυντή του National Geographic στην Ελλάδα,  Νίκο Σ. Μάργαρη (θα το κάνω άμεσα) που πέθανε τη Δευτέρα 26 του μηνός, ακόμα δεν στέγνωσε το δάκρυ μου για τον ξαφνικό χαμό του φίλου μου, Κύπριου ζωγράφου Γιώργου Ερωτόκριτου (που κηδεύτηκε σήμερα στη Λεμεσό), να τώρα, σήμερα Τετάρτη 28 Αυγούστου, νωρίς τ' απόγευμα, η είδηση ότι ο σχεδιαστής μόδας Μιχάλης Ασλάνης βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του, στην οδό Σκουφά, στο Κολωνάκι.

Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για αυτοκτονία, αφού δίπλα στο άψυχό του σώμα βρέθηκαν χάπια. Ήδη γράφονται πολλά για τα πιθανά αίτια, αλλά αυτά τα ξέρει μόνο εκείνος, και θεωρώ ασέβεια στην μνήμη του κάθε προσπάθεια ερμηνείας εκείνων των παραγόντων που έφεραν τόση θλίψη και απελπισία στη καρδιά του.

Εγώ αποχαιρετώ σιωπηλά και με λύπη μεγάλη, έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ κατ' ιδίαν, αλλά από την έκθεσή στα ΜΜΕ "κατεγράφη" μέσα μου ως ένας πολύ ευαίσθητος και ευγενής άνθρωπος. Αυτό, στον χώρο του - αλλά όχι μόνον εκεί - σπανίζει παρά πολύ.

"Γνωριστήκαμε" όμως ... τηλεοπτικά! Ηταν στη δεκαετία του '90, όταν ο κίτρινος τύπος, Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, έκανε μια εκπομπή διασύροντας τον Μιχάλη Ασλανη, διαβάζοντας αποσπάσματα από το προσωπικό του ημερολόγιο, το οποίο ουδέποτε αποκάλυψε πως βρήκε.

Από το γραφείο μου στην "Ελευθεροτυπία", όπου εργαζόμουν τότε, βγήκα με link στο δελτίο ειδήσεων, νομίζω του Alpha, και είπα τη γνώμη μου για το θέμα αυτό, μόνο από δημοσιογραφικής πλευράς. Είπα ότι σε άλλη πολιτισμένη, δημοσιογραφικά χώρα, ο Τριανταφυλλόπουλος θα έτρωγε μία μήνυση από εδώ ίσαμε τη Πάτρα, και μάλλον δεν θα ξανάκανε ποτέ εκπομπή. Διαπόμπευσε έναν άνθρωπο δημόσια. Εναν άνθρωπο που δεν έκανε τίποτα μεμπτό, και στον οποίο ο Τριανταφυλλόπουλος κόλλησε τη ρετσινιά ενός τάχα μου έκφυλου μόδιστρου.

Μήνυση δεν "έφαγε" ο Τριανταφυλλόπουλος, διότι δεν ειναι εύκολο. Η δύναμή του, εκείνον τον καιρό, ήταν τεράστια. Κάτι θά'ψαχνε, κάτι θα σού'βρισκε, κάτι θα σου' βγαζε στον αέρα, και τρέχα μετα εσύ να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Την άλλη μέρα της εμφάνισής μου στη τηλεόραση, έλαβα στην εφημερίδα μία λιτή ανθοδέσμη. Ανοιξα τη κάρτα και διάβασα "Σας ευχαριστώ που με υπερασπιστήκατε, χωρίς να σας το ζητήσω, χωρίς να γνωριζόμαστε. Μιχάλης Ασλάνης".

Εμαθα από μία φίλη συνάδελφο που τον γνώριζε, ότι για πολύ καιρό δεν κοιμόταν τα βράδυ έπειτα από εκείνην την τηλεοπτική απρέπεια εις βάρος του. "Μα, για τον Τριανταφυλλόπουλο;", αναρωτήθηκα φωναχτά. "Γι' αυτόν", απάντησε η φίλη.

Φαίνεται, λοιπόν, απ΄όσα διαβάζω τις τελευταίες ωρες για τον θάνατο το Μιχάλη Ασλάνη, ότι στον δύσκολο χώρο που επέλεξε να εργαστεί (και το έκανε με ταλέντο και πάθος, ξέρω), βρήκε μπροστά του αρκετούς ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Και μάλλον η ευαίσθητη και ευγενική του ψυχή δεν το άντεξε αυτό.

Ευχομαι (και είμαι σίγουρος ότι) στον τελευταίο του προορισμό τέτοιους ανθρώπους δεν θα συναντήσει.

Τον πιο εύστοχο τίτλο, τον διάβασα σε ένα tweet: Η Θανάσιμη Μοναξιά του Μιχάλη Ασλάνη.
 

ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΕΣΩΡΟΥΧΑΚΙ ΣΟΥ, ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ!

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ & ΝΤΜΙΤΡΙ ΜΕΤΒΕΝΤΕΦ, η mαcho ηγεσία της Ρωσίας σήμερα, πρόεδρος και πρωθυπουργός αντίστοιχα, ενδεδυμένη με γυναικεία εσώρουχα, όπως τους φαντάστηκε ο ζωγράφος Κονσταντίν Αντούνιν, σ’ αυτό το εργο του το οποίο εξετίθετο από τις 15 Αυγούστου στην, ας την πούμε «εναλλακτική γκαλερί» που φέρει το όνομα  «Μουσείο της Εξουσίας», σε μιαν έκθεση με «Οι Εξουσιαστές». Η γκαλερί είχε εναντιωθεί στον Νόμο που υπέγραψε τον περασμένο Ιούνιο ο Ρώσος Πρόεδρος, που στιγματίζει τους ομοφυλόφιλους και απαγορεύει να δίνει κάποιος σε παιδιά οποιεσδήποτες πληροφορίες που θα μπορούσαν να κριθούν ότι ευνοούν την ομοφυλοφιλία. Οι εξουσιαστές δεν άντεξαν, φαίνεται, αυτήν την … απεικόνισή τους, και χθες η αστυνομία εισέβαλε στη γκαλερί και κατάσχεσε τον πίνακα. Κατασχέθηκαν, όμως, και άλλα 3 έργα ζωγραφικής, άλλων καλλιτεχνών. Ένα από αυτά δείχνει τον Πατριάρχη Κύριλλο με τατουάζ που σμίγει κομμουνιστικές, αό την σοβιετική εποχή, παραστάσεις με θρησκευτικές. Τα κατασχεθέντα έργα εστάλησαν, λέει, σε στο αρχηγείο της αστυνομίας «για περαιτέρω ανάλυση». Δεν πάμε καλά, παιδιά. Καθόλου καλά. Δεν αποκλείεται να ζητήσουν από τον ζωγράφο Αντούνιν να ξαναφορέσει στους Πούτιν-Μεντβέντεφ τα ανδρικά τους εσώρουχα…

ΚΛΑΣΣΙΚΗ "ΚΑΛΗΜΕΡΑ": Φαντασία, Μπόχουσλαβ Μαρτινού

Θα ακούσουμε σήμερα ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι, του Τσέχου συνθέτη Μπόχουσλαβ Μαρτινού, ο οποίος γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1890 και πέθανε σαν σήμερα, 28 Αυγούστου του 1959. Είναι μία Φαντασία επάνω σε ένα κομμάτι μουσικής δωματίου που ολοκλήρωσε ο Μαρτινού τον Οκτώβριο του 1944. Αυτή η εκτέλεση, από το 10ο Φεστιβάλ Μαρτινού στη Βασιλεία το 2006, είναι στην αρχική της μορφή, και ερμηνεύεατι από το Κουαρτέτο Κέλλερ, και τον Χάϊνζ Χόλιγκερ στο όμποε, τον Ρόμπερτ Κολίνσκι στο πιάνο, και την Καρολίνι Έϊκ στο θέρεμιν, που αρχικώς ήταν γνωστό ως "αιθερόφωνο", και το εφηύρε ο Ρώσος Λέον Θέρεμιν (υπάρχει πλήρης και εμπεριστατωμένη επεξήγηση του οργάνου στη Wikipedia).

Ο Μαρτινού έχει γράψει 6 συμφωνίες, 15 όπερες, 14 σουίτες για μπαλέτο,  και άλλα. Από τις όπερές του η Greek Passion, το Ελληνικό Πάθος, θεωρείται από τις καλύτερες.

Καλημέρα, λοιπόν, και από σήμερα "επιστρέφει" ως κλασική σ' αυτό το ιδιότυπο ιστολογικό μας ραδιόφωνο!

 

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αυτή η υπέροχη φωτογραφία ενός πολυσύχναστου δρόμου στη Βηρυτό, τραβήχτηκε το 1958 από τον φωτογράφο Τόμας Αμπερκρόμπι, για μία ιστορία που έγραψε ό ίδιος στο National Geographic με τίτλο "Ο νέος-παλιός Λίβανος". Η λεζάντα αυτής της φωτογραφίας (από το twitter του National Geographic, @NatGeo, αξίζει να κάνετε follow), γράφει:

"Για ποικιλία, ελάχιστες χώρες μπορούν να συγκριθούν με την πολύβουη πρωτεύουσα του Λιβάνου. Ένα μέρος της Χριστιανικό, ένα άλλο Μουσουλμανικό, η Βηρυτός συνδυάζει Ανατολή και Δύση, αρχαίο και σύγχρονο. Οι αντιθέσεις ξεχωρίζουν ολοζώντανα σε εικόνες από δρόμους της πόλεις, όπως σ' αυτήν, στην Rue Georges Picot. Μία πινακίδα στο κατάστημα που πουλάει μπλούζες, δείχνει τον κέδρο, το εθνικό σύμβολο/έμβλημα του Λιβάνου. Ο βοσκός, που κατευθύνεται στην αγορά, με ανατολίτικη μαντίλα στο κεφάλι, και δυτικό σακάκι, αδιαφορεί παγερά για την τελευταία ευρωπαϊκή μόδα γύρω του..."

ΙΝ MEMORIAM: Λεωνίδας Κύρκος, "ο σπουδαιότερος πολιτικός της Αριστεράς"

Του
Σταύρου Τσακυράκη*

Με κάποια απόσταση από τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου θα ήθελα να εξηγήσω για ποιον λόγο τον εκτιμώ βαθιά, γιατί τον θεωρώ όχι απλώς ως τον σπουδαιότερο πολιτικό της Αριστεράς (αυτό δεν θέλει δα και πολύ ρώτημα) αλλά ως μία από τις πιο σημαντικές πολιτικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας. Δεν θα αναφερθώ στην προσωπικότητά του. Είναι γνωστό ότι διέθετε πολλά χαρίσματα τα οποία γοήτευσαν πολλούς ανθρώπους, πολύ περισσότερους από όσους κατά καιρούς τον ψήφισαν. Εδώ ο Λεωνίδας Κύρκος με ενδιαφέρει αποκλειστικά ως πολιτικός, με ενδιαφέρει να εξετάσω ποιες από τις πολιτικές ιδέες που πρότεινε στην κοινωνία παραμένουν ισχυρές και άξιες θαυμασμού.

IN MEMORIAM Γιώργος Ερωτόκριτος (1948 – 2013), ζωγράφος.

 

Απεβίωσε στη Λεμεσό, Κύπρο, σε ηλικία 64 ετών, από έμφραγμα. Είδηση 10 λέξεων, για έναν από τους πιο ταλαντούχους, πιο γενναιόδωρους, πιο πληθωρικούς και πιο γλυκείς ανθρώπους που γνώρισα στη Κύπρο. Λίγα θα πω – άλλωστε τον ήξεραν πολλοί, και καλύτερα από μένα. Θα πω για το πάθος του να μην αποκοπεί η Κύπρος «από τις βυζαντινές και ανατολικές της ρίζες», όπως έλεγε. Αυτό το πάθος, ‘ήταν διάχυτο στη ζωγραφική του. Τον ισοπέδωνε «ο νεοπλουτισμός του Κυπραίου», και όταν ένας υποψήφιος πελάτης του μιλούσε με έπαρση, τότε ο Γιώργος φορούσε «το κακό του προσωπείο» και τον έστελνε από εκεί που’ρθε, αδιαφορώντας που δεν πούλησε έργο. Του άρεσαν τα «μεγάλα και πλούσια πράγματα» - με την έννοια της απόλαυσης «των ωραίων της ζωής». Τα τραπέζια στα οποία μας φιλοξενούσε ήταν «απ’ άκρου εις άκρον». Το φαγητό «κυπριακό ανατολίτικο» το έλεγε, περίσσευε για άλλα πέντε τραπεζώματα. Η τέχνη του ήταν γέννημα «συναισθημάτων και εμπειριών», μου’ λεγε. Τούς ανθρώπους τους έβλεπε με φτερά, σαν αγγέλους, και με μια αγκαλιά γεμάτη από φρούτα. Κι όταν, με διάθεση πονηρά, τον ρωτούσα τι συμβολίζουν τα φρούτα σε μιαν αγκαλιά, ακόμα πιο πονηρά, αλλά πάντοτε γλυκά, εκείνος μου απαντούσε «αμαρτία». Έχω δύο πίνακές του στο σπίτι μου στην Αθήνα. Από προχθές, τα πρόσωπά τους μου φαίνονται δακρυσμένα. Καλό ταξίδι, Γιώργο μου.

Από την εφημερίδα "Φιλελεύθερος" της Κύπρου, ένα σύντομο βιογραφικό:

ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ...

… δεν ξέρω εάν είναι για τους λεβέντες, όπως λένε τα παλιά τραγούδια που υμνούσαν εκείνους που περισσότερο έκαναν κακό στον εαυτό τους παρά στους άλλους, πίνοντας ένα ποτήρι παραπάνω, καπνίζοντας ένα τσιγαράκι στη ζούλα, αλλά στην «εποχή της κρίσης» που βιώνουμε τώρα, τα μεγάλα ψάρια που κάποτε έμεναν έξω, επειδή είχαν το όνομα και το μέσον, ξέρουν πια ότι όσοι έχουν παρανομήσει είναι αυτομάτως και υποψήφιοι ένοικοι. «Ξεκίνησε η απολογία Τσοχατζόπουλου», έλεγε χθες, κοφτά, ο  τίτλος. Όπως δεν μου άρεσε ποτέ η αλαζονική τους εικόνα τον καιρό που ήσαν «μέσα στα πράγματα», άλλο τόσο δεν μου αρέσει και η θλιβερή τους εικόνα τώρα που τους βλέπω να οδηγούνται στη φυλακή, κάνοντας πρώτα και μία στάση σε μονάδα ανάνηψης ενός νοσοκομείου. Η στεναχώρια και η απογοήτευση που με πλημμύριζαν τότε, με διακατέχουν και τώρα. Και, θέτοντας στον εαυτό μου, αλλά εμμέσως σε αυτούς, το φιλοσοφικό ερώτημα «άξιζε τον κόπο;», θέλω να πιστεύω ότι η έπαρση και η αλαζονεία έχουν κιόλας εξαφανιστεί από τα πρόσωπά τους, και πως έντιμα θα αποκριθούν «όχι». Διαφορετικά, εάν εμείνουν σε θεωρίες συνωμοσίας, επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιους άλλους, sorry αλλά είναι άξιοι τότε της τύχης τους. Πίσω από τα σίδερα.

Η ΕΛΕΝΑ ΜΑΣ

 

Νωρίς σήμερα το πρωί έφυγε από τον κόσμο η Έλενα Χατζηιωάννου, επί χρόνια πολιτιστική συντάκτης της εφημερίδας "Τα Νέα". Ήξερα την υπογραφή της! Και μέσω αυτής, την ίδια. Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που τιμούσαν το δημοσιογραφικό επάγγελμα, χωρίς να το "φωνάζουν". Το γράψιμό της δεν είχε τίποτα περιττό. Στενοχωρέθηκα πολύ.

 

Το παρακάτω μικρό σημείωμα, έγραψε η συνάδελφός μας, στενή της φίλη, Ελένη Σπανοπούλου:

 

Ξημερώματα στο σπιτι της ξεκίνησε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό η Ελενα μας.

Δίπλα της, όπως και σε ολη τη διάρκεια της

σκληρής μάχης που έδωσε με τον καρκινο ,αυτό τον κανιβαλο, όπως τον έλεγε... στάθηκε η οικογένεια της.

Η κηδεία της Αυριο στις 4.30μμ από το Α! νεκροταφείο.

Έλενα Δ. ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ

40 Χρονια Μονο Πολιτιστικό Ρεπορτάζ

Έγκυρος Πολιτισμός...

Αξιοπρεπής ζωή.

Η κηδεια Χωρίς στεφάνια αφού άφησε γραπτή επιθυμία στον άντρα της και τη μονάκριβη κόρη της Μαργαριτα.

Έγραψε ακριβώς:

" Η Ελενα δεν θέλει στεφάνια αλλά το όποιο αντίτιμο τους να δοθεί από τον καθένα σας σε κάποιον φτωχότερο φίλο, συγγενή ,ζητιάνο.Έστω 1 ευρώ"

ΑΧ!, ΤΑ ΑΠΩΛΕΣΘΕΝΤΑ ΜΟΥ...

 

Ενα country τραγούδι, το Pretty Saro, που έγραψε ο Μπομπ Ντύλαν πρίν από 43 χρόνια, και κάπως, κάπου χάθηκε στον χρόνο, βρέθηκε πρίν από λίγο καιρό και τώρα κυκλοφορεί για πρώτη φορά, σε CD (με μια επιλογή από άλλα γνωστά, μεγάλα του τραγούδια), και σε βίντεο, που βλέπουμε τώρα.

Πάντοτε με συνάρπαζαν οι ιστορίες μικρών και μεγάλων, σημαντικών μα και ασήμαντων πραγμάτων που χάνονται. Δεν τα ξεχνάς ποτέ, κι ας επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, κυρίως, ότι "αυτό, πάει, δεν θα το ξαναβρώ". Λέγοντάς το, όμως, στον εαυτό σου, δεν μετράει ως ψέμμα. Διότι βαθειά μεσα σου, εύχεσαι (και ίσως να ξέρεις κιόλας), ότι μια μέρα, κάπου-κάπως, θα βρεθεί.

Αυτήν την στιγμή, χωρίς ποτέ να την έχει καταγράψει, αλλά μέσα μου είναι ανεξίτητλη, η λίστα των απωλεσθέντων μου πραγμάτων πρέπει να αριθμεί περίπου 10-12 "αντικείμενα", που δεν μπορώ, και δεν πρόκειται, να βγάλω από το μυαλό μου.

Το πιο πολύτιμο απ' όλα, είναι ένα μικρό τετραδιάκι που μου χάρισε πριν από χρόνια μια θεία μου στη Κύπρο, με διηγήματα που, όπως μου είπε, έγραφε ο πατέρας μου, όταν ζούσαν στην Αίγυπτο. Δεν ήξερα ποτέ οτι ο πατέρας μου έγραφε οτιδήποτε. Με το εμπόριο ασχολείτο από μικρός, κι απ' ότι λένε, διότι δυστυχώς τον έχασα όταν ήμουν μόλις 15, ήταν και πολύ καλός σ' αυτό.

Η θεία μου η Θέκλα (Λίτσα τη λέγαμε οι κοντινοί), μου έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού, "αν νομίζεις, κύριε, πως γράφεις εσύ καλά, δες τι έγραφε ο πατέρας σου μέ ψευδώνυμο, και θα νοίωσεις τι πάει να πει λογοτεχνική φλέβα."

Το πήρα στα χέρια μου με δεος. Και το ένοιωσα για τα καλά. Αν δεν ηταν δε μπροστά μου η θεία, θα έκλαιγα ασταμάτητα. Ήταν μια αποκάλυψη για μένα - και δεν ήμουν παιδί πια όταν μου το έδωσε. Ήδη είχα μπεί γερά στη δημνοσιογραφία, και ήδη είχα αρχίσει να γράφω και δικά μου πράγματα, τα οποία, παρεμπιπτόντως, είναι ακόμα "δικά μου", και αντιστέκονται σθεναρά στην πρόκληση να βγουν παραέξω. "Είμαστε μικρά ακόμα", μου λένε στους ωραίους εφιάλτες μας. "Μην μας εκδώσεις πριν μεγαλώσουμε κι άλλο"...

Αυτό το μικρό τετραδιάκι, λοιπόν, του μπαμπά, το έχασα. Δεν θυμάμαι που, δεν θυμάμαι πότε. Κάπου τοβαλα. Κι αυτό το κάπου, σαν να το ρούφηξε ο χρόνος. Το κατάπιε. Κι όμως, είναι το πολυτιμότερο "απωλεσθέν" στη λίστα μου. Όποτε ψάχνω κάτι άλλο, από τα πολλά που χάνω ακόμα, (τα κλειδιά, το κινητό μου, το πορτοφόλι, ένα αγαπημνένο μου στυλό, προσφάτως τα μπαστούνια του γκόλφ μου, τα γυαλιά πρεσβυωπίας πανάθεμά τα!), πρώτα και πάνω απ' όλα εύχομαι και περιμένω να βρω "αυτό".  Τον άγνωστό μου πατέρα.

Και ξέρω, ότι μια μέρα θα το βρω...

Να, λοιπόν, με αφορμή το τραγούδι του Ντύλαν, μια Μικρή Ιστορία σήμερα, για όλους και όλες εσας που ακόμα με συντροφεύετε εδώ, στο filoftero, και πάντα αγωνιάτε πού και πότε θα ξαναβρεθούμε στο ραδιόφωνο.

Σύντομα, ελπίζω...

Να έχετε μια όμορφη και ξένοιαστη Κυριακή...
 

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ... ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ!

"Το Ιράν υποστηρίζει τον Άσαντ. Τα κράτη του Περσικού Κόλπου είναι εναντίον του Άσαντ!

Ο Άσαντ είναι εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητος. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα και ο Ομπάμα είναι εναντίον του Στρατηγού Σισί (αρχηγού του αιγυπτιακού στρατού που ανέτρεψε τον Πρόεδρο Μόσι).

Αλλά τα κράτη του Περσικού είναι υπέρ του Σισί! Που σημαίνει ότι είναι εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητας!

Το Ιράν είναι υπέρ της Χαμάς, αλλά η Χαμάς υποστηρίζει την Μουσουλμανική Αδελφότητα!

Ο Ομπάμα υποστηρίζει την Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά η Χαμάς είναι εναντίον τα Αμερικής!

Τα κράτη του Περσικού Κόλπου είναι υπέρ των ΗΠΑ. Αλλά η Τουρκία, μαζί με τα κράτη του Περσικού, είναι εναντίον του Άσαντ. Παρόλ’ αυτά, η Τουρκία υποστηρίζει την Μουσουλμανική Αδελφότητα, και είναι εναντίον του στρατηγού Σισί. Ο στρατηγός Σισί επικρίνεται έντονα και από τα κράτη του Περσικού Κόλπου!

Καλωσορίσατε στη Μέση Ανατολή, και να έχετε μια ευχάριστη μέρα…"

 

Επιστολή του Κ.Ν. Αλ-Σαμπάχ, κάτοικου Λονδίνου, στην Financial Times. Εχει ενδιαφέρον, και σχεδόν σκιαγραφει ως έχει την κατάσταση τωρα στη Μ.Ανατολή. Λέω «σχεδόν», διότι δεν ειμαι σίγουρος ότι ο Ομπάμα υποστηρίζει όντως την Μουσλουμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, ούτε και ότι είναι εναντίον του σταρτηγού Σισί, αφού ως γνωστόν δεν έχει ακόμα δημόσια αποκηρύξει το πράξικόπημα που έρριξε τον Μόρσι.

ΟΙ 23 ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ FOLLOW ΣΤΟ TWITTER Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Έχει το ενδιαφέρον του.

 

Στον δικό του λογαριασμό στο Twitter, που παρεμπιπτόντως έχει να ανανεωθεί από τις 10 Αυγούστου μετά την συνάντησή του στην Αμερική με τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει 59.659 followers (ως το απόγευμα του Σαββάτου), και ο ίδιος κάνει follow (δηλαδή, ακολουθεί) μόλις 23.

 

Αυτοί είναι:

 

Ο (ένας και μοναδικός) δημοσιογράφος Χρήστος Ξανθάκης, που ειδικεύεται σε θέματα ΜΜΕ.

 

Μόνο 3 υπουργεία: Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Ανάπτυξης, και Εξωτερικών.

 

Ο επίσημος λογαριασμός της ιστοσελίδας της Ελληνικής Κυβέρνησης.

 

Ο λογαριασμός της Ανοικτής Διακυβέρνησης.

 

Ο @illegalsigns.gov.gr, επίσημο account της κυβερνητικής δράσης για την αποξήλωση όλων των διαφημιστικών πινακίδων.

 

Ο VisistGreece του ΕΟΤ.

 

Δυο λογαριασμοί του tweeter.

 

Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ.

 

Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάϊ.

 

Ο Λευκός Οίκος.

 

Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον.

 

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν.

 

Το Μέγαρο Ελυζέ, του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας.

 

Η Ελληνική Αστυνομία.

 

Το Πυροσβεστικό Σώμα.

 

Η Οργανωτική Επιτροπή των Ειδικών Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Αντζελες το 2015.

 

Η Νέα Δημοκρατία.

 

Το ΠΑΣΟΚ.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Και η Μαρία Δαμανάκη!

 

Το ενδιαφέρον για την επιλογή να ακολουθήσει «αυτούς τους 23» είναι, νομίζω, πολλαπλών ειδικοτήτων…

ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Το άρθρο αυτό του κ.Σταύρου Τσακυράκη, επίκουρου καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δημοσιεύτηκε στις 05.08.2013 στην εφημερίδα "Τα Νέα", και αναρτήθηκε στον ιστότοπό του Liberal Sociability, www.tsakyrakis.wordpress.com, με τον ίδιο τίτλο, και την φωτογραφία αυτή με το έργο Matchstickmen (δηλαδή, Άνθρωποι Σπιρτόξυλα), του Wolfgang Stiller.

Όπως είναι γνωσό, το blog μας, filoftero, είναι "ό,τι συλλέγεται από σκόρπια φύλλα σκέψης", και βεβαίως συμπληρώνεται και από δικά μας άρθρα ή και άρθρα που συνεισφέρουν φίλοι από διάφορα "κοινωνικά χωρία". Και μόνο η επιλογή των άρθρων που δημοσιεύονται εδώ, αποτελεί "θέση". Το συγκεκριμένο, με βρίεκσει σύμφωνο σε όλα.

Πολλοί από μας που υποστηρίξαμε το Μνημόνιο ως τη μοναδική διέξοδο από τη κρίση νοιώθουμε ιδιαίτερη απογοήτευση και οργή για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Kι αυτό παρά το γεγονός ότι με την προσχώρηση της Νέας Δημοκρατίας στις «φιλομνημονιακές» δυνάμεις και τον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης αποφεύχθηκε πέρυσι η μεγάλη καταστροφή. Αφού, λοιπόν, διανύσαμε ένα χρόνο σχετικής σταθερότητας, χωρίς τη καθημερινή αγωνία της πτώχευσης και χωρίς το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχριρ, πού βασίζεται η απογοήτευση και η απαισιοδοξία μας;

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορέι να απογοητευθεί από το γεγονός ότι δεν υπήρξε άμεση ανάκαμψη της οικονομίας. Μόνο αφελείς μπορούσαν να πιστεύουν ότι αυτή θα προκύψει με εξαγγελίες στο Ζάππειο, χωρίς να απαιτηθεί χρόνος και δουλειά. Η απογοήτευση δεν προέρχεται ούτε από το βάλτωμα των μεγάλων μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες για την ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία ενός παραγωγικού και αποτελεσματικού κράτους. Έχουμε επίγνωση ότι οποιαδήποτε αλλαγή έχει καταντήσει το πιο δύσκολο πράγμα στην Ελλάδα. Το κλείσιμο άχρηστων κρατικών οργανισμών, οι αποκρατικοποιήσεις, η αξιολόγηση στο δημόσιο, μοιάζουν με τιτάνια εγχειρήματα και συνεχώς παραπέμπονται στις καλένδες. Μολονότι αυτή η καθυστέρηση μετρά ήδη τρία χρόνια και όσο συνεχίζεται τόσο θα καθυστερεί η έξοδος από τη κρίση, είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε τις δυσκολίες και να δείξουμε κατανόηση.

ΕΝΑΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

Αυτός, ο βοκαλίστας και συνθέτης Μπόμπι Μακ Φέριν, και αυτή, η τζαζ τραγουδίστρια Αζίζα Μουσταφά Ζαντέχ από το Αζερμπαιτζάν. Είναι η πρώτη μουσική επιλογή μας για την ημέρα, σε μιά χώρα όπου ο αυτοσχεδιασμός μακάρι να ήταν τέτοιος: γνησιος, καθαρός, προερχόμενος από μέσα, ανιδιοτελώς, απρογραμμάτιστος αλλά στηριγμένος σε γνώση και πειθαρχία. Δυστυχώς, ο δικός μας αυτοσχεδιασμός αντανακαλάται στο "ο καθένας λέει και κάνει ό,τι θέλει". Και γι' αυτό είναι αποκρουστικός και καταστροφικός.

Καλημέρα!

 

ΜΕ ΠΟΣΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά για το πως μπήκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο το 2010. Υπάρχουν απόψεις που συγκλίνουν στο ότι το αναθεωρημένο έλλειμα του 2009, στο 15,9% του ΑΕΠ, ήταν αποτέλεσμα παράνομης διόγκωσης. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής εκείνων που υποστηρίζουν αυτήν την άποψη. Βρέθηκε και υπό ανακριτική διερεύνηση, που φαίνεται πως δεν έχει φωτίσει πλήρως την ιστορία. Επίσης, υπολογίζεται ότι με την διόγκωση αυτή (παράνομη, κατά πολλούς), ο ελληνικός λαός επιβαρύνθηκε κατα τουλάχιστον 6δις σε μέτρα που ελήφθησαν για να κλείσουμε, με δανεικά, αυτό το έλλειμμα.

Το filoftero, εδω και περίπου 9 μήνες διερευνά την υπόθεση αυτή, έχοντας συγκεντρώσει μέχρι στιγμής ένα ακατέργαστο πρωτογενές υλικό που περιλαμβάνει επίσημα και ανεπίσημα έγγραφα, και πάνω από 30 ωρών συνομιλίες, on και off-the-record, με ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν στα πολιτικά γεγονότα της κρίσιμης εκείνης περιόδου, αλλά και με ειδικούς, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που πρόσφεραν σε μας τις δικές τους εξειδεικευμένες γνώσεις.

Η έρευνα θα δημοσιευτεί όταν αισθανθούμε ότι έχουμε εξαντλήσει κάθε πηγή που θα μπορούσε να φωτίσει το θέμα από όλες τις πλευρές, και βεβαίως αφού θα έχουμε διασταυρώσει κάθε πληροφορία που έχουμε συλλέξει. Μέχρι τότε, θα παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας, και θα δημοσιεύουμε όσες ειδήσεις έχουν σχέση με αυτήν, αρκεί να είναι από επίσημη πηγή.

Σήμερα, δημοσιεύουμε επιστολή του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών προς την εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Η επιστολή αναρτήθηκε στον ιστότοπο newsbomb.gr.

ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΘΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;

Του
Χρήστου Παναγιωτόπουλου*


Επιμένει το υπουργείο Οικονομικών, απορώ εγώ. Και όσο περισσότερο επιμένει, τόσο περισσότερο απορώ.
Να εξηγηθώ: αναφέρομαι στην υπόθεση των ενδεχόμενων πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας από 1ης Ιανουαρίου του 2014.
Όλοι οι παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών αφήνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να εννοηθεί ότι θα αρχίσουν να βγαίνουν στο σφυρί τα σπίτια κάποιων (πολλών) συμπολιτών μας.
«Θα υπάρξουν κοινωνικά κριτήρια», λέει ο ένας, «δεν θα πειραχτούν όσοι έχουν χαμηλά εισοδήματα», προσθέτει ο δεύτερος, «δεν μπορεί να ισχύσει το ίδιο για τους αποδεδειγμένα κακοπληρωτές», σχολιάζει ο τρίτος, ενώ ο τέταρτος μας εξηγεί ότι «αν δεν γίνει αυτό θα καταρρεύσει η αγορά ακινήτων» και ο πέμπτος ότι «οι πιέσεις της τρόικας είναι, πλέον, ασφυκτικές»…
Τώρα, γιατί απορώ εγώ;
Διότι αισθάνομαι ότι όσοι τα υποστηρίζουν αυτά -και, μάλιστα, δημοσίως- δεν έχουν καμιά επαφή ούτε με τους βουλευτές, οι οποίοι θα κληθούν να τα ψηφίσουν στη Βουλή, ούτε με την κοινωνία, η οποία θα τα υποστεί.
Για να μη γράφω πολλά θα αρκεστώ σε λίγες λέξεις -και όποιος θέλει τις λαμβάνει υπόψιν.
Δεν υπάρχει πλειοψηφία στη Βουλή για να περάσει διάταξη που θα επιτρέψει έστω και έναν πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας.
Με άλλα λόγια, αν η κυβέρνηση επιμείνει θα κινδυνεύσει σοβαρά να ανατραπεί.
Δεν είναι μόνο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που λένε κατηγορηματικά όχι. Είναι πολλοί και από τη ΝΔ.
Ας το ακούσει και ο πολιτικός προϊστάμενός τους (ο πρωθυπουργός εννοώ) που, έτσι κι αλλιώς, καταλαβαίνει περισσότερα από πολιτική…

* Διευθυντής Ειδήσεων του Μέγκα, και δημιουργός του aixmi.gr, όπου και δημοσιεύεται το σύντομο αυτό σχόλιο, με το οποίο συμφωνώ απολύτως.

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ..."

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ (1895-1965), Μικρασιάτης λογοτέχνης, ζωγράφος και αγιογράφος. Ο λόγος του για την Κοίμηση της Παναγίας, εκτός από συγκινητικός, εκφράζει με τον πιο απλό και καρδιακό τρόπο γιατί ο Έλληνας ορθόδοξος χριστιανός νοιώθει τόσο κοντά του την Μητέρα του Χριστού. Της απευθύνεται, μάλιστα, σε πρώτο πρόσωπο και της λέει: «Ο Χριστός έγινε άνθρωπος δια την σωτηρίαν μας. Θαρρευόμενοι εις την ανθρώπινην φύσιν οπού έλαβε, νοιώθουμε και τον φόβον επειδή είναι Χριστός. Ενώ εις Εσένα θαρρευόμαστε περισσότερο, κι ερχόμεθα κοντά Σου ωσάν σε μητέρα και αδελφήν μας, επειδή είσαι άνθρωπος ωσάν κι εμάς».

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του «Παναγία και Υπεραγία» (Εκδόσεις Αρμός), είναι για πολλούς Χριστιανούς μόνιμο, γλυκύτατο ανάγνωσμα κάθε Δεκαπενταύγουστο, που ονομάζεται και Πάσχα του Καλοκαιριού και που «μοσχοβολά όλη η χώρα μας από την μυστική ευωδία της Θεοτόκου». Η περιγραφή του για το πώς βιώνει ο λαός τη μεγάλη αυτή γιορτή, είναι απλή και «τα λέει» όλα: «Οι γυναίκες μας είναι στολισμένες με τα’ όνομά της. Τα χωριά μας, τα βουνά, οι κάμποι, τα νησιά, οι ακροθαλασσιές, οι κάβοι είναι αγιασμένα από τα ερημοκκλήσια κι από τα μοναστήρια τους.  Τα καίκια και τα καράβια μας έχουνε γραμμένα επάνω στη μάσα και στην πρύμνη το γλυκό τα’ όνομά της.» Αληθινά στην Ελλάδα μας, και στη Κύπρο, βεβαίως, συμπληρώνουμε εμείς: «Επί Σοι χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις»…

Ο ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ δεν έχει γράψει μόνο για την Παναγία. Την έχει αγιογραφήσει κιόλας, και μάλιστα με έναν τρόπο που αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο αυτό που ο ίδιος ονομάζει γλυκύ και μελαγχολικό της πρόσωπο. «Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας. Το “χαροποιόν πένθος”, η “χαρμολύπη μας”, “ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους”, “ο λιμήν των χειμαζομένων”». Αυτό το στοιχείο της χαρμολύπης, άρρηκτα συνδεδεμένο με το πρόσωπο της Παναγίας, έχει εμπνεύσει πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες στα έργα τους. Αλλά ακόμα κι όταν αυτά δεν φιλοτεχνήθηκαν ή δεν γράφτηκαν ειδικά για την Παναγία, κριτικοί, πνευματικοί άνθρωποι και απλοί πολίτες από διάφορες χώρες τα συνέδεσαν με αυτό που ο Κόντογλου μόλις ονόμασε «χαροποιόν πένθος».

ΓΙΑ παράδειγμα, τον ίδιο χαρακτηρισμό, εκείνον της "χαρμολύπης",  αποδίδουν σπουδαίοι κλασσικοί συνθέτες και κριτικοί στο περίφημο Αντατζιέτο του 4^ου μέρους της «5^ης Συμφωνίας» του Γκούσταβ Μάλερ, που έγινε ευρύτερα γνωστή από την κινηματογραφική απόδοση του αριστουργήματος του Τόμας Μάν «Θάνατος στη Βενετία». Ο Μάλερ έγραψε αυτό το μέρος της Συμφωνίας ως ερωτικό τραγούδι στην αγαπημένη του Άλμα. Η μελαγχολική, γλυκειά μελωδία του, όμως, σου αφήνει στο τέλος μιαν απαράμιλλη γεύση χαράς που όμως δεν μπορεί να εκδηλωθεί παρά μόνο με μια δύναμη που έρχεται από μέσα, και μένει εκεί.

ΠΟΛΛΑ ΛΕΣ!...

Νόμιζα πως με το Twitter, που έτσι κι αλλιώς σου περιορίζει τον αριθμό των γραμμάτων που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, θα περιορίζαμε κάπως, εκ των πραγμάτων, την απίθανη φλυαρία μας επί παντός, πάντων και πασών!

Οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, χρησιμοποιούν το twitter όχι για να πουλήσουν εξυπνάδα, όπως εδώ, αλλά για να μεταδώσουν μια πληροφορία ή να επισημάνουν ένα δημοσίευμα που κρίνουν ότι μπορεί να ενδιαφέρει εκείνους που τους ακολουθούν (followers).

Δεν φανταζόμουν ποτέ, αν και ο Έλληνας δεν έχει πάψει ποτέ με εκπλήτττει, ότι ακόμα και με 140 χαρακτήρες θα κατάφερνε να γράφει τόσα πολλά χωρίς, τις πιο πολλές φορές, να λέει τίποτ' απολύτως.

ΦΟΒΑΜΑΙ...

 

 

 

ΟΤΑΝ η σημαία εμπλέκεται στα αιτήματά μας

ΟΤΑΝ το σύνθημα αρχίζει με τη φραση "κάτω τα χέρια"

ΟΤΑΝ τα χέρια γίνονται γροθιές, και οι γροθιές απειλή

ΟΤΑΝ ακούω τη φράση «είναι χρέος της Πολιτείας»

ΟΤΑΝ οι "αγανακτισμένοι" πάνε διακοπές

ΟΤΑΝ δεν υπάρχει πλοίο στο λιμάνι

ΟΤΑΝ η μουσική δεν ακούγεται πια

ΟΤΑΝ η βροχή διαρκεί πολύ λίγο

ΟΤΑΝ τ' αστέρια δεν κάνουν βουτια στη Γη

ΟΤΑΝ ο εφιάλτης δεν σταματά, ακόμα κι αν ξυπνησεις

ΟΤΑΝ δεν μπορείς ν' αντιμετωπίσεις το ψέμμα

ΟΤΑΝ δεν έχει νερό η βρύση

ΟΤΑΝ δεν έχουν νόημα τα λόγια

ΟΤΑΝ οι άνθρωποι πνίγονται στο ... συμφέρον τους

ΟΤΑΝ κλείνει απότομα μια πόρτα

ΟΤΑΝ το παιδί σου ζήτα βοήθεια και δεν μπορείς

ΟΤΑΝ δεν φτάνεις το χέρι που σου απλώνεται

ΟΤΑΝ δεν έχεις τον Θεό σου

ΟΤΑΝ αντικρίζω το άδειο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δεν πιστεύει σε τίποτα

ΟΤΑΝ ένα λουλούδι δεν έχει μυρωδιά

ΟΤΑΝ μια ντομάτα δεν έχει γεύση

ΟΤΑΝ το γάλα διαρκεί μήνες

ΟΤΑΝ οι εφημερίδες γράφουν ότι ένας ξένος ηγέτης λέει πως είναι αισιόδοξος για το δικό μου μέλλον.

ΟΤΑΝ ο ξένος ηγέτης δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά το συμπεραίνει ο Τύπος.

ΟΤΑΝ μου υπενθυμίζουν ότι είμαι «ο κυρίαρχος λαός».

ΟΤΑΝ αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα.

ΟΤΑΝ ρίχνω τη ψήφο μου στη κάλπη.

ΟΤΑΝ το βλέμμα σταματά πάντα σ' έναν τοίχο

ΟΤΑΝ στην άλλη μεριά του τοίχου είναι το σπίτι μου.

ΟΤΑΝ περνάω από σπίτια με πανύψηλες μάντρες και μηχανήματα παρακολούθησης

ΟΤΑΝ ο άλλος μου μιλάει στον ενικό.

ΟΤΑΝ αστράφτει και βροντά, και είμαι μέσα

ΟΤΑΝ σε κάθε βημα μου σκοντάφτω σε κανόνες

ΟΤΑΝ τελειώνει η 9η του Μπετόβεν

OTAN μαρσάρει μια μοτοσικλέτα

ΟΤΑΝ ο οδηγός έχει το χέρι κρεμασμένο από το τζαμι του αυτοκινήτου

ΟΤΑΝ δεν μπορείς ελεύθερα να εκφραστείς

ΟΤΑΝ δεν σου συγχωρούν το λάθος

ΟΤΑΝ δεν σου επιτρέπουν το λάθος

ΟΤΑΝ βλέπεις νάρχεται καταπάνω σου η "λαική μάζα"

ΟΤΑΝ περπατώ νύχτα στο δάσος

ΟΤΑΝ κινδυνεύεις να μείνεις μετέωρος σε μια απότομη βουνοπλαγιά

ΟΤΑΝ σηκώνεται αέρας που βουίζει

ΟΤΑΝ με απειλεί με μόνιμη εγκατάσταση ο νοτιάς

ΟΤΑΝ δεν φυσσά καθόλου

ΟΤΑΝ ο άλλος σφυράει κλέφτικα

ΟΤΑΝ θυμάμαι τι έχουν πεί οι ίδιοι άνθρωποι πριν

ΟΤΑΝ ακούω τι λένε μετά

ΟΤΑΝ δεν με παίρνει ο ύπνος και αργεί να ξημερώσει

ΟΤΑΝ η απάντηση στην ερώτηση "τί έχεις;", προς κάποιον που επιδεικτικά δεν σου μιλά, είναι ένα ξερό και φαρμακερό "τίποτα"

(Συνεχίζεται... Βοηθήστε και σείς! Το μέϊλ το ξέρετε)

2 ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Οι ακροατές και ακροάτριες πάντα είχαν βασικό ρόλο στην εκπομπή "Μικρές Ιστορίες" του Β' Προγράμματος, στην ΕΡΤ. Μερικοί μου τις διηγούνταν και στη συνέχεια, με τη δική τους άδεια, τις ανέπλαθα με δικά μου λόγια και τις έλεγα "στον αέρα". Άλλοι, όπως τώρα η κ. Ζωή Μιχαήλ από τις Δράμα, μου τις έγραφαν.

Αυτές, λοιπόν, "οι 2 μικρές ιστορίες της Ζωής", είναι, με τον δικό τους τρόπο, οι 2 μικρές ιστορίες της Ελλάδος. Μας είναι γνώριμες. Όλοι τις έχουμε ζήσει, και από την καλή, και από την ανάποδή τους.

"ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ", ΠΑΛΙ ΕΔΩ...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Η "εκπομπή" μας αρχίζει με το γνώριμό της "κλασικό ξεκίνημα", που όμως σήμερα είναι "γνώριμο" μόνο κατά μελωδία, και όχι κατά εκτέλεση. Όλα αρχίζουν παραδοσιακά, όπως και οι γάμοι. Αλλά ένας από τους 4 οργανοπαίκτες, ...., δείτε το!
 

Αυτό ήταν!
Κι εδώ είμαστε. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, μήνα Αύγουστο που όλα, ή σχεδόν όλα, κατά έναν υπέροχο, παραδοσιακό τρόπο και αυτά, παίρνουν άδεια από τους συνηθισμένους ρυθμούς της ζωής και ... αφήνονται.

Αυτοί οι μήνες, οι ζεστοί, στην θερμοκρασία μα και στην αγκαλιά τους, είναι οι μήνες όπου ζούμε έξω. Ακόμα και σπίτι να είμαστε, σέ ένα μικρό διαμέρισμα στο πιο αποπνηκτικό μέρος της πόλης, έξω καθόμαστε. Μέσα, είναι η άλλη μας εποχή. Εκείνη που αφήσαμε πίσω, και θα την συναντήσουμε ξανά όταν κρυώσουν οι αγκαλιές του Ιουλίου, του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου. Εκεί μέσα, στην άλλη εποχή, και η τηλεόραση. Ανοικτή, απροσάρμοστη, με τα συνηθισμένα της. Και εμείς, απ' έξω. Εξ αποστάσεως.

Έτσι, είναι κάπως πιο ανεκτικές οι ειδήσεις...

 

TV Screen. Μουσική Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Τραγούδι Ίγκι Ποπ. Από την ταινία Arizona Dream.


Χθες, κυριακάτικα, έκανα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Όταν εγώ λέω "κέντρο", εννοώ από το Σύνταγμα και κάτω. Ερμού ως το τέρμα, Θησείο, Γκάζι, Βοτανικός, Πειραιώς, Ομόνοια, 3η Σεπτεμβρίου, Πολυτεχνείο, Μουσείο, Πεδίον του Άρεως, Αλεξάνδρας, ως εκεί!

"ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΤΗΣΗ" ΜΕ ΜΟΤΣΑΡΤ, ΠΑΤΑΤΕΣ & ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙΑ "ΓΑΛΑΚΤΟΣ", BEN KING, ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ, ΤΗΝ ΓΕΦΥΡΑ ΡΟΥΓΙΑ, ΤΟΝ ΕΛΒΙΣ, ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΡΤ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΙΩΝ

Καλησπέρα. Εύχομαι να είστε όλοι και όλες καλά.
"Νυχτερινή Πτήση" σε ραδιόφωνο που δεν υπάρχει, αλλά μέχρι να υπάρξει, μπορούμε να το ... επινοήσουμε! Αυτό κάνουμε εδώ, στο filoftero, απόψε που οι περισσότεροι από εσάς έχετε πολύ καλύτερα πράγματα να κάνετε, Σάββατο βράδυ, αυγουστιάτικο, σ' έναν τόπο όπου η νύχτα σκεπάζει υπέροχα όμορφα τις ασχήμιες τις μέρας, και τις όμορφες τις αφήνει άθικτες να τις απολαύσουμε όταν φέξει ο Θεός.

Αρίζουμε με την Μικρή Νυχτερινή Μουσική του Μότσαρτ, σε μία από τις ωραιότερες ερμηνείες ποτέ, με τον Κάρλ Μπέμ να διευθύνει την περίφημη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης.

Καλή ακρόαση.
 

Αυτά τα 19 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα της τόσο όμορφης σύνθεσης του Μότσαρτ, ετοίμαζα το βραδυνό μου δείπνο. Ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά, και δή το καλοκαίρι. Δύο μέτριες πατάτες βραστές (άντε τρείς, για να μη λέω ψέμματα!), με 7 μικρά κολοκυθάκια βραστα, από εκείνα τα μικρά και τρυφερά, με τον ανθό τους, (άντε εννιά, γιατί αύριο θα κοινωνήσω!), με το ασυναγώνιστο, βιολογικό εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο Pelion, λίγο χοντρό θαλασσινό αλάτι, πιπέρι χοντροκομένα, λίγες σταγόνες λεμονιού, και τίποτ' άλλο.

ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ...

Κτιζόταν τυχαία, αλλά ποτέ πρόχειρα. Κάποτε προηγείτο ο λόγος και ερχόταν η μουσική, κάποτε το αντίστροφο. Ο λόγος μπορει να ήταν μια σκέψη. Η σκέψη γινόταν μέσα μου εικόνα. Η εικόνα ζωντάνευε. Αν ήμουν ζωγράφος, θα της έβαζα χρώμα - δεν είμαι σίγουρος για το σχήμα. Στην εκπομπή της έδινα ήχο.

Πιο πολύ με δυσκόλευαν οι δυσάρεστες σκέψεις. Εκείνες που με οδηγούσαν σε θυμό. Η μουσική, τότε, ήταν δύσκολο να βρεθεί. Όχι πως ήθελα οπωσδήποτε να ταιριάξει, αλλά σίγουρα η επιθυμία μου ήταν να ενισχύσει τη σκέψη μου, την εικόνα.

Πριν λίγο, έβλεπα τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα. Ένα από αυτά με ενημερώνει για ένα καινούργιο CD, που δύο πράγματα με κεντρίζουν. Πρώτον, ο τίτλος του, "Ζούμε κι οι δυό στην ίδια χώρα", δίχως στίξη στο τέλος, ύτε τελεία, ούτε θαυμαστικό και, κυρίως, ούτε ερωτημαικό. Δεύτερον, το πρόσωπο στο εξώφυλλο της ερμηνεύτριας του έργου. Δάφνη Λέμπερου τη λένε, και ομολογώ πως μόνο ακουστά την έχω, χωρίς όμως να έχω ακούσει και κάποια δουλειά της.

Στο Δελτίο Τύπου, λέει λοιπόν πως το CD αυτό "παίζει" με τις ανθρώπινες σχέσεις "και τα σκοτάδια που τις τυλίγουν σήμερα". Δεν μου αρέσει αυτό! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη χώρα αυτή να αναζητά καινούργια πράγματα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στις εικαστικές τέχνες, δεν απουσιάζει ποτέ το "αδιέξοδο των ανθρώπινων σχέσεων".

Ξεκίνησα, λοιπόν, αρνητικά. Αλλά ξανακοίταξα το πρόσωπο της τραγουδίστριας στο εξώφυλλο και μαλάκωσα ξανά! Αυτός είναι ο πρώτος της δίσκος - δεν τον έχω ακούσει ακόμα, θα το κάνω. Την μουσική έγραψε ο Στέφανος Κόκκαληςε, και οι στίχοι είναι του Μάνου Ελευθερίου και της Ρεβέκκας Ρούσση. Να λοιπόν που η ζυγαριά ξαφνικά γέρνει προς την μεριά την καλή. Αλλά είπαμε. Θα ακούσω πρώτα, και ό,τι μου αρέσει θα το μοιραστώ μαζί σας.

Επί του παρόντος, αλίευσα κάτι υπέροχο.

Την Δάφνη Λέμπερου στο Ηρώδειο, να παίζει κλαρίνο και να τραγουδά. Ενα από τα αγαπημένα μου, μάλιστα, σύγχρονα δημοτικά τραγούδια. Μουσική Χρήστου Λεοντή. Στίχοι Γιώργου Αρμένη.
 

Έτσι συνέβαινε στην εκπομπή, λοιπόν, και έτσι κτιζόταν. Πολλές φορές από ένα τυχαίο γεγονός.

ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ, ΚΥΡΙΑ ΒΟΥΛΤΕΨΗ!

Χειρίστη εντύπωση, και δικαίως, έκανε σ' όλο τον κόσμο στη Κύπρο η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και δημοσιογράφος κ. Σοφία Βούλτεψη όταν, απαντώντας την περασμένη εβδομάδα σε κάτι σαχλαμάρες του βουλευτή της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη που αμφισβητεί ότι η Χούντα των Αθηνών άνοιξε την όρτα για την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο, τά'κανε θάλασσα τις ιστορικές ανακρίβειες που ξεστόμισε.

Συγκεκριμένα, είπε ότι η πρώτη εισβολή των Τούρκων έγινε στις 15 Ιουλίου του 1974, και η δεύτερη στις 20 Ιουλίου του 1974. Ιδού και το σχετικό βίντεο, με το επίμαχο σημείο στα περίπου 4.00.
 

Από την κα. Φανούλλα Αργυρού, ερενήτρια, δημοσιογράφο, συγγραφέα και πρόσφυγα από την κατεχόμενη Νεάπολη Λευκωσίας, και που τωρα διαμένει στο Λονδίνο, μλετώντας επισταμένα τα Αρχεία του Φόρεϊν Όφις, η εμπεριστατωμένη απάντηση που πρέπει στην αδιάβαστη βουλευτή του κυβερνητικού κόμματος.

ΣΚΟΥΛΟΥΚΟΥΪ - ΣΚΟΥΛΟΥΚΟΫΪ, ΠΟΥ ΠΑΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΒΡΑΚΟΥΙ;

Μου το' στειλε πριν αρκετό καιρό η Δάφνη, με την παράκληση "ελπίζω να σου αρέσει και να το βάλεις καμμιά μέρα στην εκπομπή". Μου άρεσε πολύ, ιδίως οι στίχοι του φίλου μου του Κώστα Φασουλά, αλλά δεν αξιώθηκα να το παίξω, διότι ήταν οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, που οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ είχαν κηρύξει στάσεις εργασίας, με στόχευση και στη δική μου εκπομπή. Σκέφτομαι, άν ήξεραν ότι θα έκλεινε η ΕΡΤ μετά από λίγο, την ίδια συνδικαλιστική συμπεριφορά θα είχαν; Ελπίζω όχι.
Καλησπέρα, καλωσήρθατε στην εκπομπή.
 

Είχα, όμως σκοπό αλλιώς να ξεκινήσω. Κλασικά, όπως κάθε μέρα στην εκπομπή. Όπως "κόλλησα" από το Τρίτο, όπου πέρασα τις ωραιότερες ραδιοφωνικές μου μέρες. Ακούμε τα 3 ντουέτα για 2 βιολιά και 1 πιάνο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ερμηνεύουν: Ιτσχάκ Πέρλμαν και Πίν τσας Τσούκερμαν (βιολιά), και Σάμιουελ Σάντερς (πιάνο). Το αφιερώνω σε μία φίλη μου που κολυμπάει, και διαβάζει το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν.

 

Εν τω μεταξύ, εκεί που καθόμουν, έσκυψα λίγο και το είδα, το άτιμον! Λέω "δεν είναι δυνατόν, τούτο μας έλειψε τώρα". Εισβολή στον κόσμο μου από ένα σκουλίκι. Μάλλον, σκουλικάκι. Ή, κατά προτίμηση, στα Κυπριακά, ένα σκουλλουκούιν. Που μου το τραγουδά μάλιστα η Ελευθερία Αρβανιτάκη, σε άπταιστη κυπριακή λαλιά, "που πάεις χωρίς χωρίς βρακούιν;". Όπερ μεθερμνευόμενον στα "καλαμαρίστικα": που πάς, αγόρι μου, ξυπόλητος στ' αγκάθια;"

Να σου εξηγήσω, όμως, γιιατρέ μου.

Εγώ, από μικρός ξυπόλητος κυκλοφορούσα. Άμα ένοιωθα χώμα κάτω από τις πατούσες μου, πετούσα. Ακόμα και με πέτρες πετούσα. Ένα φιλαράκι μου, μάλιστα, ο Ντέϊβιντ, μ' έμαθε να τρέχω ακόμα και μεσα στο νερό.

Θέλω να πώ: μεγάλωσα μεσα σ' αυτήν την ελευθερία, που όμοιά της δεν υπάρχει. Ατρόμητος ήμουν, ακριβώς και μόνο επειδή δεν ξεχώριζα τον εαυτό μου από τη φύση. Τα ζώα (εκτός μόνο από τα φίδια και τους κροκόδειλους) ήταν φίλοι μου. Τα δέντρα, οικογένεια. Οι θάμνοι, προστασία. Τα βουνά και οι λίμνες, μεγάλα και μικρά μου προσκηνύματα.

Δεν είχα πολλές ερωτήσεις ως παιδί. ΄Ο,τι μου προκαλούσε περιέργεια, σχεδόν την ίδια στιγμή αποκαλύπτονταν μπροστά μου χίλιες απαντήσεις.

-- Γιατί αστράφτει και βροντάει λίγο πρίν βρέξει;
-- Για να προλάβεις να χωθείς κάπου να προστατευθείς.

-- Γιατί είναι μαύρος ο Ντέϊβιντ και άσπρος εγώ;
-- Γιατί έτσι.

-- Γιατί μ' αρέσει καλύτερα να τρώω το φαγητό μου με τα χέρια, όπως οι μαύροι;
-- Γιατί έχει καλύτερη γεύση έτσι, παρά με πιρούνι ή κουτάλι.

Και ξαφνικά, γιατρέ μου, φτάσαμε στο σήμερα. Με μετέωρο, βασανιστικό, ένα αναπάντητο πια ερώτημα:

-- Πώς πέρασ' έτσι ο καιρός;

Κι ακόμα ένα:

-- Αυτός που βλέπω σήμερα στον καθρέφτη, είναι ίδιος μ' αυτόν που βλέπω, πάλι σήμερα, στη φωτογραφία;

Οι απαντήσεις που δεν τολμώ να προφέρω, είναι γραμμένες μέσα μου και με κατατρώνε. Σαν σκουλίκι, θαρρείς, που τρύπωσε μέσα στα έντερά μου, έφτιαξε εκεί αποικίες ατέλειωτες, και με κατατρώει μ' αυτές: τις απαντήσεις, όχι τις αποικίες.

Θέλω να πετάξω από πάνω μου ό,τι έχω, να τρώω με τα χέρια, να κοιμάμαι τις νύχτες βλέποντας αστέρια και ακούγοντας την μουσική της, να νοιώθω σιγουριά με όλους τους ανθρώπους γύρω μου, και να ξανατρέχω ξυπόλυτος μέχρι να σκοτεινιάσει και ακούσω τη φωνή της Μαμάς "η μέρα τελειώνει"...

 

Πριν λίγο συμπλήρωσα και εγώ την ηλεκτρονική αίτηση για πρόσληψη στο προσωρινό σχήμα της νέας ΕΡΤ, και βλέπουμε. Το δημοσιοποιώ μόνο για έναν λόγο: κάποιοι "συνάδελφοί" μου έχουν επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών στιγματίζοντας όσους θέλουν να εργαστούν στην "πειρατική ΕΡΤ", όπως τη λένε, και τους απαλάσσω από τον κόπο. Θυμίζοντάς τους όμως ότι οι 3000 και πλέον άνθρωποι που έκαναν αίτηση για τις περίπου 500 θέσεις, δεν το κάνουν επειδή θέλουν σώνει και καλά να εργαστούν στην "πειρατική ΕΡΤ". Θέλουν απλώς ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΝ. Όπως θέλαμε και όσοι είμασταν με "μπλοκάκια" στην παλιά ΕΡΤ, καί οι μόνιμοι έκαναν αγώνα για να μας διώξουν.

Λοιπόν, σε έναν δίκαιο κόσμο, και μια σωστή πολιτεία, ευχής έργον θα ήταν εάν η επιτροπή που θα κρίνει τις αιτήσεις ολονών έπαιρνε, σχεδόν αποκλειστικά, ανθρώπους που δεν έχουν εργαστεί ούτε μέρα στην παλιά ΕΡΤ. Να δουν οι διάδρομοι της ΕΡΤ επιτέλους νέα παιδιά 25, 30, 35 χρονών. Κάτι που δεν είδαν όλα αυτά τα χρόνια. Διότι όλοι, μα όλοι, ή διοριστήκαμε εκεί, ή μας βρήκε κάποιος και μας είπε "έλα".

Μακάρι να ξεκινήσει μια νέα εποχή, με δίκαια κιτήρια επιλογής ανθρώπων - κι ας επιλεγούν, έτσι, οί αξιότεροι. Είτε ειναι παλιοί, είτε νέοι. Δεν μπορεί όμως το παλιό να πριμοδοτείται με έξτρα μόρια, απλώς επειδή είναι παλιό.

Δεν είμαι αισόδοξος. Αλλά πρέπει να ελπίζω...

Από τον Γκιλ Σαχαμ στο βιολί, και τον Γκέραν Σέλσκιερ στη κιθάρα, ακούμε το αλέγκρο του 1ου μέρους από την περίφημη Σονάτα Απερτζιόνε σε Λα ελάσσονα του Φράντς Σούμπερτ.

 

Απόσπασμα από τον "Αλέξη Ζορμπά" του Νίκου Καζαντζάκη. Κι ακουλουθεί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τον Πεχλιβάνη του. Ετσι για να ξεφύγουμε από τα πεζά...

..."Ντύθηκα, πήρα το γιαλό, περπατούσα γρήγορα κι ήμουν χαρούμενος, σα να΄χα γλιτώσει από κανένα κίντυνο ή από καμμιά αμαρτία... σαν ιερόσυλη μου φάνηκε άξαφνα η πρωινή λαχτάρα μου να κατασκοπέψω και να δω, αγέννητο ακόμα, το μελλούμενο. Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που ΄χα πετύχει σ΄ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκιζε το τσώφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα , περίμενα, αργούσε, κι εγώ βιαζόμουν... έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό παρά φύση ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου: Τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δεν μπορούσε... μάχομουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω, του κάκου. Είχε ανάγκη από υπομονετκό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου. Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και νά, σήμερα κατάλαβα βαθιά: Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους... έχεις χρέος ν΄ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό μ΄εμπιστοσύνη..."...

 

Καλό βραδύ σε όλους και όλες, και καλό ξημέρωμα.